คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : [ ๐ ,, I ,, ๐ ]
บทที่ 9
“ฮือๆๆ....พี่ยูชอนใจร้าย”ร่างเล็กที่ร้องไห้โวยวายอยู่บนเตียงในสภาพเสื้อผ้าหลุดลุ่ย ขณะที่คนตัวใหญ่ลงไปหงายหลังอยู่บนพื้นข้างเตียงใบหน้าแหยเก สาเหตุก็เนื่องมาจาก เมื่อสักครู่....
..
....
......
“อื้อ...อืม”เสียงครางเบาๆดังออกมาจากร่างเล็กที่อยู่บนเตียงนุ่มใต้ร่างยูชอน ตาเล็กปรือจะหลับแหล่มิหลับแหล่เนื่องด้วยมือใหญ่ที่ลูบคลำไปตามลำตัวอย่างที่ไม่เจอเคยมาก่อน (โลมาน้อยยังเวอร์จิ้นๆๆ คิกๆ)
ลิ้นอุ่นสากแตะเบาๆที่ริมฝีปากบางเป็นการหยั่งเชิง และก็ไม่ได้มีปฏิกิริยาอันใดตอบกลับนอกจาก ริมฝีปากบางที่เปิดอ้าน้อยๆอย่างรู้งาน เมื่อโอกาสดีมาถึงแล้ว คนอย่างปาร์ค ยูชอนรึจะพลาด ลิ้นอุ่นควานไปทั่วโพลงปาก ก่อนจะเกี่ยวกระหวัดกับลิ้นของอีกคนที่ขยับน้อยๆอย่างไม่ประสีประสา เมื่ออิ่มหนำสำราญจากริมฝีปากบางแสนหวานจนพอใจ ใบหน้าคมคายก็ซุกไซ้ลงมาตามลำคอ ดูดดุนเบาๆ จนเกิดเป็นรอยสีกุหลาบ ทุกทีที่ปากหนาลากผ่าน ไม่นานก็จางไป
ยูชอนคนนี้ได้คืบก็จะเอาศอกสะแล้ว เมื่อมือหนาค่อยๆปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาทีละเม็ดจนหมด ก่อนจะถอดออก เผยให้เห็นผิวขาวเนียนนุ่ม แต่ก็ติดที่คนข้างล่างยังนอนนิ่งจึงไม่สามารถถอดออกมาเหวี่ยงให้หนำใจได้ ขณะที่ใบหน้าหวานแดงช่ำด้วยความเขินปนอารมณ์สวาท ก่อนที่สติอันเบาบางจะกลับคืนมาสู่เจ้าของ ตาเล็กเบิกกว้างมองกลุ่มผมดำที่อยู่ตรงหน้าอกของตนเองอย่างตกใจ
“อ๊าาาาาาาาาาา........”เสียงแหลมหวีดร้องแทบจะทำให้คนฟังหูหนวก ยูชอนผงะมองคนตัวเล็กข้างใต้ ก่อนจะรู้สึกถึงแรงดันที่ท้องน้อย
“ผลั่ก”จุนซูเหยียดขาขาวเล็กไปที่ท้องน้อยยูชอนจนสุด ทำให้คนตัวใหญ่กลิ้งกลุกกลักไปตกลงบนพื้นข้างเตียง พร้อมเสียงโอดโอยในสภาพอย่างที่เป็นอยู่ในตอนนี้
......
....
..
“ฮือๆ....พี่ยูชอนทำไมต้องทำแบบนี้กับตัวเล็กด้วยล่ะฮะ...ฮือๆ”เสียงแหลมอู้อี้ๆเนื่องด้วยน้ำหูน้ำตาที่ไหลพราก พร้อมๆกับมือบางที่กระชับเสื้อของตัวเองมาปิดอย่างหวาดกลัว ตัวสั่นน้อยๆพร้อมกับขดตัวจนจะกลายเป็นลูกบอลอยู่แล้ว
“คะ..คือ...พี่...”คิดไม่ออก คิดไม่ออกจริงๆว่าทำไปเพราอะไร จะว่าเพราะอารมณ์ก็ใกล้เคียง แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด ร่างใหญ่คิดอยากจะให้คนตัวเล็กเปลี่ยนคำถามเสียเหลือเกิน ก่อนที่จะค่อยๆคลานขึ้นเตียงไปหมายจะเข้าไปกอดปลอบประโลม แต่ทว่า ทันทีที่เห็นเขาคืบคลานขึ้นมาบนเตียง ร่างเล็กก็เขยิบหนีจนติดหัวเตียง ยูชอนได้แต่มองอย่างตัดพ้อ จนคนถูกมองเริ่มรู้สึกตัว
“พี่...ก็ตอบไม่ได้หรอกนะครับว่าเพราะอะไร...แต่พี่....”ยูชอนนิ่งไปชั่วอึดใจ...เอาล่ะว่ะ ไ อ้ไก่ ใช้ไ อ้เหตุผลโง่ๆนี่ล่ะว่ะ เพื่อตัวเล็กสุดที่รักคนเดียวของผม ไฟท์ติ้ง!! (อย่าบอกใครนะครับ ว่าผมใช้อะไรเสี่ยวๆแบบนี้(- - ”) )
“รักตัวเล็กนะ...”เพียงเท่านั้น ห้องทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบราวกับไม่มีคนอยู่ แต่ก็ยังมีเสียงหายใจบวกเสียงสะอื้น ทำให้รู้ว่ายังมีคนสองคนสิงสถิตอยู่ ร่างใหญ่สูดลมหายใจเฮือกใหญ่แล้วตัดสินใจวัดใจกันไป ค่อยๆคลานเข้าไปดึงตัวจุนซูมากอดไว้จนสำเร็จไม่มีการดิ้น ผลัก ถีบ หรือโวยวายใดๆทั้งสิ้น
“ฮึก...ฮึก...”หน้าหวานซบลงบนอกหนาก่อนจะกวาดแขนบางโอบเอวยูชอนไว้ ร่างใหญ่ได้แต่ลูบผมนิ่มอย่างเบามือ...เฮ้ย ไ อ้ไก่เกือบแล้ว เกือบทำร้ายตัวเล็กแล้ว!!
“พี่...ฮึก...ยูชอน...”เสียงเล็กปนสะอื้นเอ่ยเรียกพร้อมกับใบหน้าหวานที่เปียกชื้น เงยขึ้นสบตายูชอน
“ครับ...”ยูชอนเอ่ยรับคำ พร้อมสบตาคนในอ้อมกอด ก่อนมือหนาจะค่อยๆลูบเบาๆที่แก้มขาวใส
“....อย่าทำแบบนี้...ฮึก...กับตัวเล็กอีก...ได้มั้ยฮะ...”ตาหวานที่ฉ่ำไปด้วยน้ำตาฉายแววขอร้องจนคนมองต้องหันหนีเพราะรู้ว่าตัวเองคงทำอย่างนั้นไม่ได้ คบกันไม่กี่วันเขาก็ลากตัวเล็กเข้าห้องแล้ว แล้วจะให้เขาไม่ทำแบบนี้ ยากไปมั้ยตัวเล็ก!!
“ฮึก...ไม่ได้หรอฮะ...ฮืออออ”เสียงหวานสั่นเครือก่อนจะปล่อยโฮออกมาอีกรอบ ทำให้ร่างใหญ่ตกใจหน้าตาเหรอหรา กระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น แล้วโยกตัวไปมาเหมือนกล่อมเด็ก
“...โอเคๆ...พี่สัญญา...ว่าจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว...นะครับ...”เสียงทุ้มดังก้องอยู่ริมหู ใบหน้าคมเอ่ยพร้อมกับสีหน้ากังวล....กลัวว่าตัวเอง...จะทำไม่ได้!!
“ฮึก....ฮึก”เสียงสะอื้นยังดังให้ได้ยิน แต่ก็เบาบางลง ทำเอาคนโยกตัวไปมาโล่งใจไปเปราะหนึ่ง
“หยุดร้องนะครับ....นะ”ยูชอนคลายอ้อมกอดลง แต่ก็ยังกอดอยู่หลวมๆ จุนซูพยักหน้ารับคำ ก่อนที่มือบางจะปาดน้ำตาลวกๆ หน้าหวานเงยขึ้นยิ้มแย้มสดใสจนยูชอนอดยิ้มตามไม่ได้ แววตาเป็นประกายวิบวับอย่างนี้สิ ถึงจะเรียกว่า จุนซู
“พี่ยูชอน....ตัวเล็ก...อยากกลับบ้าน...อยากไปหาโบแจ”เสียงเล็กอออดอ้อนพร้อมกับสายตาวิ้งๆเหมือนลูกแมว ที่ยูชอนอยากจะจับกดสะตรงนี้จริงๆ
“รักโบแจมากกว่าพี่ใช่มั้ยล่ะ”ยูชอนเอ่ยถามหยั่งเชิง ขณะที่อีกคนที่ใสซื่อไม่ได้คิดอะไร
“ฮะ....”เกิดความเงียบขึ้นทันใด เมื่อคำตอบนั้นเข้ามาและจากไปกับความเงียบ พร้อมๆกับที่ยูชอนปล่อยวงแขนที่โอบกอดออก ทำให้คนตัวเล็กที่โดนกอดและโดนปล่อยหน้าเหวอ ก่อนจะรู้ตัว
“มะ...ไม่ใช่อย่างนั้น..นะ”จุนซูร้อนรนเขย่าแขนหนาเบาๆ
“....”ไร้เสียงตอบรับจากคนขี้แกล้งที่พยายามกลั้นยิ้มเอาไว้....ไม่เห็นแปลก พี่น้องก็ต้องรักกันมากกว่าคนอื่นอยู่แล้ว แต่อยากแกล้ง จะทำไม!!
“ตัวเล็ก...............ก็................รักพี่ยูชอนเหมือนโบแจนะฮะ”คำบอกรักอันแผ่วเบาลอดเข้าประสาทสัมผัสของยูชอน ก่อนที่เจ้าตัวจะโอบคนตรงหน้ามากอด และฝังจูบเบาๆไว้ที่หน้าผากเนียนใสไร้มลทิน
“.....”สายลมเอื่อยๆผัดผ่านผิวขาวราวหิมะไปอย่างช้าๆ ขณะที่เจ้าของผิวสวยนั้นกำลังเดินทอดน่องอยู่ริมชายหาด พลางกระชับกอดอกตัวเองแน่นขึ้น
‘เดินเล่นอยู่แถวนี้ก่อนล่ะกัน...’ร่างสูงพูดได้เพียงเท่านั้นก็เดินกึ่งวิ่งอย่างรีบร้อนเข้าไปในตึกใหญ่ที่ได้ชื่อว่าเป็นโรงงานผลิตเบียร์ของเขาเอง และปล่อยให้ร่างบางเดินเล่นอยู่แถวริมหาดที่ได้ชื่อว่าสวยที่สุด
‘ฝันดีนะ...แจจุง’คำพูดชวนฝันจากเมื่อคืนยังคงก้องอยู่ในสมอง ไม่ว่าจะมองไปทางไหน คำพูดต่างๆและใบหน้าหล่อชวนฝันของชอง ยุนโฮก็ยังวนเวียนซ้ำไปซ้ำมา อย่างที่เจ้าตัวควบคุมไม่ได้จริงๆ
‘เป็นอะไรเนี่ยคิม แจจุง...นายไม่เคยเป็นอย่างนี้นะ...ใครก็ได้ ช่วยบอกคิม แจจุงคนโง่คนนี้ที ว่าเป็นอะไร’
“เฮ้อ....”แจจุงถอนหายใจออกมารอบที่เท่าไหร่ก็ไม่อาจนับได้ ก็เล่นถอนแล้วถอนอีก แล้วฝากไปสายลมพัดผ่านทะเลไป....สับสน งุนงง โอ๊ย!! ร่างบางคิดกับตัวเอง
“เฮ้อ....”คนสวยถอนหายใจอีกครั้ง ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งใต้ร่มเงาจากต้นมะพร้าวสูงใหญ่ สายตาเหม่อมองออกไปที่กลางท้องทะเล
“เฮ้อ....”ร่างบางก็ยังคงถอนหายใจต่อไปกับปัญหาที่แก้ไม่ตกของตนเอง
“.....เอาเข้าไป...จะซ้อมถอนหายใจไปแข่งชิงแชมป์โลกรึไง...แจจุง”เสียงคุ้นหูดังขึ้น ร่างบางสะดุ้งลุกขึ้นยืนจากพื้นทรายนุ่ม หันไปหาต้นเสียงที่ยืนพิงต้นมะพร้าวสูงใหญ่สบายใจเฉิบพร้อมส่งสายตาหยาดเยิ้ม
“ท่านประธาน....”แจจุงเอ่ยเรียกเบาๆ ก่อนจะหันหนีสายตาคมของยุนโฮที่ยิ่งทำให้ปัญหาของเขาแก้ยากขึ้นไปอีก
“เป็นอะไรไปหะ....ถอนหายใจเป็นว่าเล่นเชียว....ไม่เคยได้ยินหรอ...ถอนหายใจครั้งนึง...จะทำให้เราอายุสั้นไป 10 ปีเชียวนะ”รอยยิ้มขี้เล่นและแสนอบอุ่นได้กระทบใจร่างบางอย่างจัง จนเผลอยิ้มออกมา
“ไป...”ยุนโฮยื่นมือออกไปข้างหน้า ขณะที่แจจุงเลิกคิ้วสวยอย่างงุนงง
“ไปทานข้าวเที่ยงกันขอรับองค์หญิง...”ร่างสูงไม่รอช้า ตรงเข้ารวบมือบางจูงเดินออกไป หน้าหวานอดยิ้มเขินออกมาไม่ได้
‘ถึงจะไม่รู้ว่ามันคืออะไร...แต่ก็...มีความสุขดี คิกๆ’ ร่างบางลอบมองแผ่นหลังหนานัยน์ตาเปล่งประกาย
ขอโทษด้วยนะค่ะที่อัพช้า
เนื่องจากว่า คุณแม่ยึดโน้ตบุคไปทำโปรเจคใหญ่ตั้งหลายวัน
แล้วจะมาอัพอีกนะค่ะ
เม้นติชมกันด้วยน้า
ความคิดเห็น