forward ผมต้องรู้ให้ได้ว่าคุณเป็นใคร

ลำดับตอนที่ #3 : เหยื่อรายต่อมา

"ยัยภัทร"ค่อยๆลุกขึ้นมา ปัดเศษฝุ่นผงดินออกจากร่างกาย จนทรงตัวได้ที่"เธอมาทำอะไรที่นี่"
"แล้วคุณละ  มาทำอะไรที่นี่"ภัทรยืนเอามือกอดอก"ดิฉันต้องถามคุณมากกว่า"
"ผม มา เออ มาเดินเล่น"
"มาเดินเล่น หรือโดดเล่นกันแน่  คงมาสืบคดีตามเคย"ภัทรควงแว่นตากันแดดหมุนติ้วๆ"เอาละ เดี๋ยวคุณก็ถามฉันว่ามาทำอะไรอีกละ  บอกให้ก็ได้  ฉันขับรถมาแล้วรถเสียแถวนี้  เดินหาคนช่วยแล้วก็มาเจอคุณโดดจากตึกลงมา"
"แล้วทำไม""คุณคงไม่แอบแฮกที่นี่หรอกน่ะ"
“แล้วทำไมล่ะ  คิดว่าฉันนิสัย………”

“ตูมมมม”เสียงระเบิดดังมาจากบ้านหลังหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆนี่เอง  เปลวไฟทะลุกระจก แตกกระจายลงมา   ทำให้คนละแวกนั้นตรงใจ  แม่ค้าส้มตำก็ต้องหยุดตำชั่วขณะ  พ่อค้าไข่ปิ้งทิ้งของที่หอบมาลงพื้นอย่างตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า เปลงไฟลามไปติดป้ายอิ้งค์เจ็ตของบ้าน แล้วลงไปใกล้ร้านแก๊สที่ขายอยู่ชั้นล่าง

“เฮ้ย”พันรีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว  ผ่ากระแสไทยมุงนับสิบชีวิตที่มายืนดูเหตุการณ์  เจ้าของร้าน  คนแก่ พนักงาน สุนัข แมว วิ่งออกมาอย่างจ้าละหวั่น  เจ้าของร้านชี้นิ้วไปที่ชั้นสอง  ซึ่งเป็นจุดที่ระเบิดออกมา ”มีคนติดอยู่ในนั้น ตั้วยังอยู่ในนั้น”

พันวิ่งเข้าไปในร้าน  ไฟลามเร็วมาก ไม่กี่วินาทีก็ถึงหัวบันไดชั้นบนแล้ว  พันวิ่งขึ้นบันไดอย่างรวดเร็ว พอขึ้นถึงขั้นสอง บันไดพังพอดี  วิ่งเข้าไปในทางเดินจนถึงห้องที่ชี้มา พันกระแทกประตู พบ ชายอายุประมาณ ยี่สิบต้นๆ นอนไอแคกๆอยู่ ท่ามกลางกองเพลิง หน้าเหมือนโดนเผาจากอะไรซักอย่าง พันเข้าไปโอบขึ้นมาที่หลัง  แล้วคานที่โดนไฟไหม้ก็หล่นลงมาปิดทางเข้าออกทางประตู

“บ้าเอ๊ย”เขาสบถออกมา  เขาหันไปมองที่หน้าต่าง”สงสัยต้องโดดอีกรอบแล้วแหละ”เขากระโจนมาทางหน้าต่างที่ไฟไหม้  รถดับเพลิง มาทันเวลาพอดี  น้ำแรงๆที่ปล่อยมา ช่วยให้ตกอย่างไม่มีอันตราย บุรุษพยาบาลกระโดดออกจากรถพยาบาลที่เพิ่งมาถึง  บุรุษพยาบาลสองคนนำรถเข็นผู้ป่วย มารับคนป่วยทีอยู่ในอ้อมอกของพัน

“วางเบาๆพี่  วางเบาๆ”บุรุษพยาบาลคนนึงตะโกนให้ทีมงานเขาวางผู้ป่วยลงเบาๆ

“สงสัยเคสนี้อาการหนัก แรงระเบิดปะทะเข้ากับหน้าจังๆ”หมอประจำรถพยาบาล  มาดูอาการของผู้ป่วย  พร้อมเอาปากกาน้ำเงินคู่ใจ มาเขี่ยๆบริเวณใบหน้า

“น้องๆ ใช่คนที่ช่วยเค้าลงมาป่ะ”บุรุษพยาบาลเรียกพัน

“ครับพี่”พันรับคำ

“ขึ้นมาด้วยกันเร็ว” แล้วกระโดดขึ้นรถไป พันก็ขึ้นตามไปด้วย  คนขับรถลงมาปิดกระโปรงท้ายรถพยาบาล  แล้ววิ่งไปขับอย่างรวดเร็ว

“ปี๊ป่อปี๊ป่อๆๆๆ”เสียงไซเลนดังไปทั่วบริเวณนั้น  รถที่สัญจรอยู่ต่างก็หลีกทางให้รถพยาบาล พร้อมที่จะไปส่งโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด

ด้านใน อัตราการเต้นของชีพผู้ป่วยต่ำมาก

“เตรียมปัมป์หัวใจไฟฟ้า”หมอหันไปหยิบแท่งเหล็กสองแท่ง ลักษณะคล้ายเตารีด  บุรุษพยาบาลแหวกเสื้อผู้ป่วย จนเปลือยอก

“1 2 3 เคลียร์”หมอนำเครื่องปัมป์กดลงที่หน้าอก ผู้ป่วยกระเด้งขึ้นมา อัตราชีพจรต่ำลงเรื่อยๆ

“1 2 3 เคลียร์”หมอปัมป์อีกครั้ง ชีพจรก็ต่ำลงจนถึงระดับรอดยาก

“1 2 3 เคลียร์”หมอปัมป์อีกครั้ง

“ติ๊ด ตี๊ด ตี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”ชีพจรอยู่เต้นโดยถาวร   หมอเก็บเครื่องปัมป์ไว้ที่เดิม

“เขาตายแล้ว”ทุกคนในรถหน้าเศ้าทุกคน  ตั้วเสียชีวิตก่อนโรงพยาบาลเพียง 10 เมตร พันนิ่งไปสักพักหนึ่ง แล้วชูตรากองปรามขึ้นมา

“ผมขอให้พวกคุณส่งศพไปที่กองพิสูจน์หลักฐาน ผมว่าคดีหนีมันมีอะไรมากกว่าที่เราเห็นน่ะ”

รถวิ่งมาถึงโรงพยาบาล บุรุษพยาบาลขนศพลง แล้วเปลี่ยนใส่รถอีกคัน หมอคนนั้นเขียนใบส่งศพพิสูจน์และแจ้งให้กองพิสูจน์ทราบ

พันนั่งลงที่ม้านั่งหน้าโรงพยาบาล นั่งครุ่นคิดเกี่ยวกับการเกี่ยวข้องกันกับคดีปริศนา

“การเกิดคดีที่ต่อเนื่องกัน  มันอาจเป็นการฆาตกรรใต่อเนื่องก็ได้”เขาคิดในใจ  แล้วเขาก็รู้สึกว่ามีอะไรเย็นๆที่ไหล่เขา

“สีแดงคือความเร่าร้อน ความเปรี้ยวความซาบซ่า บ่งบอกตัวคุณได้ดีทีเดียว”ภัทรเอาน้ำสีแดงเย็นมาให้เขา เขารับมาและดูดทันที

“น้ำแดงมะนาวโซดา สดชื่นไหมล่ะ”

“ผมต้องกลับไปกองปรามต่อ  ไปพาทีมงานลงพื้นที่เก็บวัตถุพยาน”

ภัทรหันกลับไปมองควันไฟ “ดูท่าจะไม่ดับง่ายๆ  เขาบอกว่า อาจใช้เวลาข้ามวัน เพื่อดับไฟ  เขาบอกดับเสร็จเมื่อไร จะโทรบอกคุณทันที ฉันให้เบอร์เขาไว้แล้ว”

“ก็ดี ผมจะได้พักผ่อนบ้าง เมื่อวานก็ทำงานหนักเหมือนกัน”

พันออกไปโบกแท็กซี่ และบอกให้ไปส่งที่บ้าน

เมื่อถึงอพาร์ตเมนต์ ป้าย ”คุณป้า”ตัวใหญ่ๆตั้งเด่นเป็นสง่า  พันรูดบัตรผ่านประตู  แล้วกดลิฟต์ไปที่ชั้นสิบ เมื่อถึงชั้นสิบ ห้องที่ถัดจากลิฟท์มาทางซ้ายสามห้อง  พันเสียบกุญแจ  แล้วตามด้วยบัตรผ่าน  ประตูปลดล็อก ไฟ  ระบบทำอากาศ  เปิดเองอัตโนมัติ  พันเอากระเป๋าวางไว้ที่ที่นอน  แล้วเข้าห้องครัวเพื่อกินข้าวเที่ยง ภัทรก็เดินตามไปด้วย ถึงจะเปิดห้องเล็กๆ  แต่อาหารระดับภัตรคาร  ภัทรเห็นสปาเก็ตตี้วางอยู่ เธอนั่งลงและและสวาปามอย่างรวดเร็ว ระหว่างที่พันไปเข้าห้องน้ำ  พันกลับมา

“หิวขนาดนั้ดนั้นเลยเหรอ”

“ใช่  นายไม่หิวเหรอ”

“ก็หิวน่ะ แต่ช่วงที่เธอไม่เห็น ฉันล็อบเตอร์เข้าไป”

“หา ล็อบเตอร์  ทำไมเร็วจัง”

“เดี่ยวนี้ทำอะไรก็ต้องรวดเร็ว  ขนาดทำไอติมเค้ายังทีมาตรฐานเลย”

“เอาเถอะ  สรุปนายกินแล้วใช่ไหม”

“ช่าย”

ภัทรลุกขึ้น แล้วเดินออกไปที่เตียง กระโดดลงนอนแล้วหลับอย่างรวดเร็ว พันตามมาดูอีกที ก็แอบยิ้มในใจ

“ผ่านไปกี่ปี  เธอก็ไม่เคยเปลี่ยน”ในใจของภัทรก็คิดเช่นกัน  “ผ่านไปกี่ปี  บ้านนี้ก็รกเหมือนเดิม”

พันเดินไปที่ตู้หนังสือ  ปืดม่านเพื่อให้ภัทร พักผ่อน *แล้วหยิบหนังสือ visual c#มาอ่านที่โซฟาตัวโปรด  อ่านไปได้พักหนึ่ง  พันก็ง่วงแล้วพล่อยหลับไป

*ประสบการณ์นี้  เกิดขึ้นกับผู้แต่งบ่อยมาก จนวันไหนนอนไม่หลับ  ต้องเอาvisual c#มาอ่าน