รักหมดใจ เจ้านายสุดโหด

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3

แพรตื่นขึ้นมาด้วยเวลาที่เช้าผิดปกติ ก่อนที่จะอาบน้ำแต่งตัวแล้วลงไปทานอาหารที่ shop แล้วถือโอกาสนั่งรอยากับนพมารับไปดูหนังสือ แพรนั่งรออยู่สักพักนพกับยาก็เดินเข้ามาหาพอดี

            "อ้าวแพร..มารอนานหรือยัง แต่เอ..เราก็มาตามเวลาที่นัดนะ" ยาทักอย่างแปลกใจ

            "อ๋อ พอดีไม่รู้วันนี้ แพรนึกยังไงก็ไม่รู้ เลยตื่นเช้าผิดปกติ" แพรตอบ

            "อย่ามัวแต่พูดกันอยู่เลย รีบไปกันเถอะจ้ะเดี๋ยวรถติด" นพเร่ง แล้วทั้งหมดก็พากันขึ้นรถเพื่อตรงไปที่ร้านหนังสือที่นัดกันไว้ ทันทีที่ถึงร้านหนังสือทุกคนต่างก็แยกย้ายกันออกไปดูซุ้มหนังสือต่างๆ ที่ตนเองชอบ

            "แพร ยา มานี่หน่อยสิ" นพเรียก    

            "มีอะไรหรอ" แพรและยาถามขึ้นอย่างแปลกใจ

            "ดูสิ มีหนังสือนวนิยายรูปภาพน่ารักๆทั้งนั้นเลย ช่วยนพเลือกหน่อยสิ"

            "ได้สิ นพดูหนังสือเล่มนี้สิ น่าสนใจดีนะ" แพรบอก

            "อืม...น่าสนใจดีนะ งั้นนพเอาเล่มนี้ละกัน"

            "เฮ้ย!แพร นพ นั่นคุณธีรภัทรนี่นา มาได้ไงเนี่ย" ยาพูดขึ้น ทำให้แพรและนพหันไปมองตามเสียงของยา

            'โห..อีตาพัทเนี่ย ขนาดวันหยุดยังแต่งตัวซะเนี้ยบเชียว' แพรแอบบ่นในใจ

            "ทำไมโลกมันถึงกลมขนาดนี้ได้เนี่ย เราเข้าไปทักเจ้านายสุดเนี้ยบกันหน่อยไหมยะ" นพพูด

            "ยาว่า..เราทำตามอย่างที่นพบอกกันเถอะ ไปเหอะแพร"

    แพร ยาและนพจึงเดินเข้าไปทักเจ้านายที่สุดแสนจะขี้บ่นและเจ้าระเบียบ พัทเห็นลูกน้องเดินมาหาจึงชายตามองอยู่ห่างๆ

            "สวัสดีค่ะ สวัสดีฮะคุณพัท" แพร ยาและนพแทบจะพูดขึ้นมาพร้อมๆกัน

            "สวัสดี อ้าวพวกเธอก็มาเลือกซื้อหนังสือเหมือนกันหรอ"

            "ค่ะ แล้วคุณพัทกำลังอ่านหนังสืออะไรอยู่คะ" แพรถาม

            "พอดีฉันกำลังสนใจหนังสือเกี่ยวกับธุรกิจและการออกแบบสถานที่น่ะ แล้วเธอล่ะ กำลังดูหนังสืออะไรกันอยู่" พัทถามด้วยสีหน้าเรียบๆ

            "แพรว่าจะซื้อหนังสือการ์ตูนและนวนิยายไปไว้อ่านเล่นน่ะค่ะ"

            "ไร้สาระจริงๆ ฉันว่าเธอน่าจะศึกษาหนังสือที่เกี่ยวกับงานบ้างนะ ชีวิตจะได้มีสาระขึ้นมาบ้าง"

            "แต่แพรว่า คุณพัทควรจะหันมาอ่านหนังสือที่มันคลายเครียดบ้างนะคะ ชีวิตที่มีแต่ความเครียดและบ้างานอย่างคุณพัทเนี่ยมันจะได้เหมือนชาวบ้านคนอื่นมั่ง"

            "นี่เธอ เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะมาว่าฉัน เพราะฉันมีอำนาจเหนือกว่าเธอ และไม่ได้ใช้ชีวิตไปวันๆ อย่างไร้ความหมายเหมือนเธอ" พัทพูดขึ้นอย่างอารมณ์เสีย ความใจเย็นหมดสิ้นทันที

            "ถึงแพรจะไม่มีอำนาจเหมือนคุณ แต่แพรก็ไม่เคยใช้อำนาจข่มขู่คนที่ด้อยกว่าเหมือนคุณ และชีวิตของแพรก็มีความหมายมากกว่าที่คุณคิด และไม่ไร้เหตุผลเหมือนคนอย่างคุณ"

            "นี่เธอ..เธอนี่มัน..จริงๆเล้ย"

            "แล้วจะทำไมล่ะคะ" แพรเถียง

            "ยาว่าแพรกับคุณพัทเลิกทะเลาะกันเถอะ ดูสิคนเริ่มมองแล้ว" ยาพูด

            "ช่างเขาสิ แพรไม่ได้เป็นคนเริ่มก่อน คุณพัทนั่นแหละเป็นคนชวนแพรทะเลาะ"

            "นี่เธอ..ตัวเองผิดก็อย่ามาโทษคนอื่นสิ เธอนั่นแหละที่ยั่วโมโหฉัน ไม่ต้องมาใส่ร้ายฉันเลยนะ"

            "คุณนั่นแหละที่มาด่าแพรก่อน" แพรยังเถียงไม่หยุด

            "พอเถอะค่ะ ทั้ง 2 คน หยุดได้แล้ว ยาขอร้อง แพรเรากลับกันเถอะนะ อย่ามีเรื่องเลย"

            "ก็ได้..แพรก็ไม่อยากทะเลาะกับคนไร้เหตุผลเหมือนกัน"

            "ใครกันแน่ที่ไร้เหตุผล" พัทยังไม่หายโมโหเลยเริ่มหาเรื่องแพรมั่ง

            "ชั้นว่าคุณพัทก็ควรจะกลับบ้านเหมือนกันนะฮ้า" นพรีบห้ามศึกประทะคารมของทั้ง 2 ก่อนที่เรื่องมันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้

            "ก็ได้..ฝากไว้ก่อนเถอะ"

            "อย่าลืมมาเอาคืนนะคะ..." แพรตอบกลับอย่างยั่วโมโห แล้วเก็บของเพื่อจะกลับบ้าน

    พัทโกรธจนตัวสั่นก่อนที่จะรีบเดินออกจากร้านหนังสือไปอย่างหัวเสีย

    เช้าวันรุ่งขึ้นแพรตื่นแต่เช้าและมาทำงานตามปกติ แต่มีอย่างหนึ่งที่ไม่ค่อยเหมือนเดิม ก็ตั้งแต่ทะเลาะกันที่ร้านหนังสือครั้งนั้น เจ้านายที่แสนขี้บ่นคนนี้ก็เริ่มหาเรื่องมาทะเลาะกับแพรบ่อยขึ้น 'แหม..ว่านิดหน่อยเองไม่เห็นต้องโกรธเลย'

            "นี่คุณแพร คุณออกแบบงานยังไม่ค่อยดีนะ เอาไปแก้ใหม่" พอพูดถึงปุ๊บอีตานั่นก็เดินมาหาเรื่องปั๊บเลย

            "แต่แพร เอางานไปแก้ 2 รอบแล้วนะคะ มีส่วนไหนไม่ดีหรอคะ"

            "ไม่รู้...แต่ฉันไม่ชอบงานของเธอ เอาไปแก้ใหม่เดี๋ยวนี้ ฉันสั่งแล้วเธอต้องปฏิบัติตาม ห้ามเถียงและบ่น เข้าใจมั้ย"

            "เข้าใจค่ะ แต่คุณพัทก็น่าจะมีเหตุให้มากกว่านี้นะคะ"

            "นี่เธอ ว่าฉันไม่มีเหตุผลหรอ นับวันเธอชักจะแข็งข้อขึ้นทุกวันแล้วนะ"

            "แพรไม่ได้ว่าคุณพัทสักหน่อย อย่าร้อนตัวสิคะ แล้วแพรก็ไม่ได้คิดจะแข็งข้อกับคุณ คุณต่างหากที่ชอบมาหาเรื่องแพร แพรก็เลยตอบโต้เท่านั้นเอง"

            "นี่ เธอกล้าเถียงฉันหรอ เธอเป็นลูกน้องนะ ส่วนฉันเป็นเจ้านาย เธอไม่ควรพูดกับเจ้านายอย่างนี้ หัดมีสัมมาคารวะกับฉันหน่อยสิ"

            "แพรจะดีกับคนที่ดีด้วยเท่านั้นค่ะ ถ้าใครร้ายแพรก็ร้ายตอบเหมือนกัน"

            "เอาล่ะ...ฉันไม่มีเวลามาต่อล้อต่อเถียงกับเธอ แก้งานเสร็จแล้วเอาไปให้ฉันดูด้วย"

            "ค่ะ" แพรรับคำอย่างเสียไม่ได้ ก่อนที่จะก้มหน้าก้มตาแก้งานกันต่อไป

            "เฮ้ยๆ! แกว่ามั้ยไอ้ชัย เดี๋ยวนี้คุณพัทแกแปลกๆไปนะ ปกติข้าไม่เคยเห็นแกทะเลาะกับลูกน้องเลยนี่หว่า แต่ว่า..ตั้งแต่คุณแพรมาทำงานที่นี่น่ะ ความใจเย็นแกหายหมดเลย"

            "เออ..ว่ะไอ้เก่ง แกมันก็พูดถูกนะ เฮ้อเจ้านายของเราเป็นอะไรไปวะเนี่ย" เพื่อนร่วมงานต่างพากันจับกลุ่มวิพากษ์วิจารณ์เจ้านายไปต่างๆนานา

            "เฮ้ยๆ! คุณธีรภัทรเดินมาแล้วโว้ย เบาๆหน่อยไอ้ชัย"

            "เออๆ โทษทีว่ะ" แล้วชัยก็ตั้งหน้าตั้งตาทำงานต่อ

    ธีรภัทรเดินมาที่หน้าโต๊ะทำงานของคนทั้งสองแล้วกล่าวตักเตือนว่า

            "พวกนายไม่ควรพูดหรือคุยกันในเวลาทำงาน คราวหน้าอย่าให้มีอีก" พัทกล่าวเตือน ก่อนที่จะเดินจากไปแล้วเข้าไปในห้องทำงาน

            "เฮ้อ...แก้งานเสร็จสักที หวังว่าคราวนี้คงไม่ต้องมาแก้ใหม่อีกนะ" แพรพูดอย่างเซ็งๆ ก่อนที่จะเคาะประตูแล้วเดินเข้าไปในห้องทำงานของพัทอีกครั้ง

            "คุณพัทคะ แพรแก้งานมาให้คุณลองตรวจสอบดู" แพรพูด

            "อืม โอเค. คราวนี้ผ่าน" พัทพูด "ผมมีเอกสารงานให้ลองไปศึกษาดู ถ้าศึกษาเสร็จ แล้วอย่าลืมเอามาคืนผม ในสภาพเดิมด้วย

            "ค่ะ" แพรรับคำ แล้วนำเอกสารไปศึกษาที่โต๊ะ

    ขณะที่นั่งศึกษางานอยู่นั้น ยาและนพก็เดินมาหาแพรที่โต๊ะ และถือโอกาสแซวแพรไปพลางๆ

            "แหม..แพรนี่ขยันจริงๆเลยนะ" นพแซว

            "ก็คุณพัทเขาสั่งให้มาศึกษานี่นา แล้วนพกับยามีธุระอะไรหรอ" แพรถาม

            "โห..พูดเป็นทางการจัง ยาน้อยใจแล้วนะ.." ยาพูดพลางค้อนขวับ

            "โอ๋ โอ๋ๆ อย่างอนเลยน้า ยาคนดี๊คนดี แล้วมีเรื่องอะไรเหรอ" แพรถาม

            "ไม่งอนก็ได้ ก็แค่ เราจะชวนแพรไปทานข้าวด้วยกัน" ยาตอบ

            "จ้า เดี๋ยวเก็บงานให้เสร็จก่อนนะ" แพรพูดพลางเก็บงาน

            "งั้น เดี๋ยวเจอกันนะ เดี๋ยวเราจะไปรับ ทั้งสองคนเลยจ้ะ" นพพูดขึ้น

            "ขอบใจจ้ะ" ยากับแพรพูดพร้อมกัน