รักนี้ของหัวใจยกให้นายคนเดียว

ลำดับตอนที่ #1 : ซวย!!!

"แค้ก...แค้ก....แค้ก...."

นี่คือเสียงรองเท้าของฉันเองแหละที่กำลังลากไปข้างหน้าในบริษัทแห่งหนึ่งซึ่งใหญ่มักๆนั่นก็คือ แท่น..แท้น..แท๊น!!!บริษัทของพ่อฉันเองแหละ ฮุๆๆ ^^

คือช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอมไหย้..ไหย่ของโรงเรียน ม.ปลายที่ฉันเรียนอยู่น่ะ คุณพ่อก็เลยให้ฉันมาช่วยทำงานที่บริษัทซึ่งเป็นค่ายเพลงเบ้อเลิ่มเทิ่อมแห่งนี่นี้เอง*-*ฮุๆๆ และที่ฉันต้องมาเดิน อ่ะปิ๊ด อ่ะปิ๊ดอยู่ที่นี้ก็เพราะฉันหาห้องคุณพ่อไม่เจออ่ะ แหะๆๆ+-+* คือฉันไม่ได้มาที่นี้ ประมาณ3ปีได้แล้วมั้ง*-* แล้วห้องคุณพ่ออยู่ไหนน้า?

  /// อย่าบอกว่ารัก ถ้าหากไม่รัก เธอหลอกไม่เก่งรู้ไหม ใจเธอนั้นคิดยังไงแค่พูดออกมา อย่าบอกว่าเหลือถ้าหากไม่เหลืออย่าเล่นละครดีกว่า///

"ค่ะ คุณพ่อ"

"ไอจัง ตอนนี้ลูกอยู่ไหนน่ะ"

"อยู่ที่บริษัทคุณพ่อน่ะค่ะ"

"แล้วทำไมไม่มาหาพ่อล่ะลูก"

"...เอ่อ...คือ....แบบว่า..."

"ว่าไงล่ะลูก"

"คือ...หนูหาห้องคุณพ่อไม่เจออ่ะค่ะ แหะๆๆ^^*"

"ลูกคนนี้นี่จริงๆเลยน่ะ เฮ้อ... ห้องพ่ออยู่ชั้น32ไงลูก"

"อ้อจำได้แล้วค่ะ!!"

"ฮึๆ  งั้นก็รีบๆขึ้นมาหาพ่อเลยน่ะลูก พ่อมีงานอยากจะให้ลูกทำ"

"งานอะไรน่ะค่ะ? *-*"

"มาถึงแล้วก็รู้เองแหละลูก"

"ค่ะ งั้นรอสักครู่น่ะค่ะ"

อ๋อย *-* ชั้นบนสุดแหนะ เป็นเจ้าของบริษัทแล้วทำไมไม่อยู่ข้างล่างน้ะ ขึ้นลิฟทีนี้ขี้แทบเร็ดแหนะ

  "จึ้ก..จึ้ก..จึ้ก"

ฉันได้แต่ยืนจิ้มปุ่มกดอยู่ตรงหน้าลิฟนานกว่า5นาทีแล้วแต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าลิฟจะเปิดสักที

 "นี่เธอ ใจเย็นๆสิ อย่ากินลิฟเข้าไปน้า พวกเราขี้เกียจเดิน"

อะไรกันเห็นด้วยหรอ? เราอุซ่าเก็บอาการแล้วน่ะ *-* อ่ะเจ้ย!!!จะบ้าหรอคนยิ่งรีบๆอยู่ ใครกันน่ะขอเห็นหน้าหน่อยเต้อะ ท่านไอจังผู้นี้จะสั่งสอนเอง + -+

แต่พระเจ้าเค้ามีกัน4คนแหนะ แล้วแต่ล่ะคนนี้ก็หล่อซ่ะขี้แทบพุ่งแหนะ คนที่พูดเมื่อกี้นี้ก็หล่อใช้ได้เลยอ่ะผมสีแดงปนส้มแต่กวน...ไปติ้ด  คนทางขวานั้นก็หล่อบาดใจดูขรึมๆผมสีดำเมี้ยม คนทางซ้ายก็หล่อแทบละลาย หน้าหว้าน หวาน แถมยังยิ้มให้อีก(ที่จริงเขาก็ตลอดแหละ) แล้วหน้ายังเข้ากับผมสีน้ำตาลนั่นอีก โอ้ย..เห็นแล้วอยากกิน เจ้ย!!! เฮะๆๆแต่คนตรงกลางน่ะสิหล่อลากกระชากมดลูกเลยอ่ะหน้าเข้มผิวขาวเนียนอมชมพูอีกตะหาก จมูกนี้เป็นสัน  ผมสีเงิน  ตัวก็สูง มาม่ะมาให้ไอจังผู้นี้หม่ำซ่ะดีๆ คิกๆๆแล้วข้าผู้นี้จะอภัยโทษให้

"จ๊าก!!! ขอโทษคร้าบ อยากกินลิฟก็กินเล้ย!! แต่อย่ากินเพื่อนผมน้า +/ +"

"จะบ้าหรอ ฉันไม่ได้โรคจิตและก็ม่ใช่ซีอุยด้วย -0-*"

"อะไรกัน โรคจิตแล้วยังป็นซีอุยอีกหรอเนี่ย น่ากลัวจังเลยง่า *0*"

"อีตาบ้า"

        ///ติ้งหน่อง ติ่งหน่อง///

เค้าไม่ฟังเราเลยอ่ะแถมยังเดินพาพวกเพื่อนๆเข้าลิฟอีกด้วย อย่าให้เจอน่ะ จะตดให้ดมซ่ะเลยนี้ +0+

"ไม่ขึ้นหรอครับ"นายหน้าหวานถามฉันที่ยืนมองอยู่หน้าลิฟ 

"ขึ้น ?.. อ่อ ขึ้นสิค่ะ"ฉันเดินเข้าไปในลิฟได้ครึ่งตัวแต่ประตูลิฟดันปิดเข้ามาอีก อ้าก!!!!ฉันตายแน่เลยอ่า   ฉันหลับตาปี๋  พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยลูกตัวเหม็นๆคนนี้ด้วยฮือๆๆ พรุ่งนี้ฉันต้องขึ้นข่าวหน้าหนึ่งแน่เลย 'ลูกสาวบริษัทชื่อดังตายอนาถ ลิฟหนีบขี้ทะลักเต็มประตูลิฟ'

            เอ๊ะ!!!     แล้วทำไมมันยังไม่หนีบอีกน่ะ ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นทีละนิด ทีละนิด แล้วก็เห็นนายหน้าหล่อผมสีเงินคนนั้นเอามือมาบังประตูลิฟให้ฉัน  เฮ้อเกือบตายมั้ยล่ะ  ฉันก้าวเข้ามาในลิฟทันทีและประตูลิฟก็ปิดลงอีกครั้ง

"ขอบคุณน่ะค่ะ"ฉันบอกนายผมเงินที่มีหน้าเดียวตลอดเวลา

"ชั้นไหน"นายผมเงินถามฉัน

"เอ่อ... 32 ค่ะ"

"ว้าว ยัยบ๊อง ไปชั้นเดียวกันเลย ไปทำไมหรอ? +0+"นายกวนประสาทถามฉันโดยเอามือมาตีหัวฉันเล่น

"อ๋อย +-+ ฉันเจ็บน้า"

"อุ๊บ....อุว่ะฮ่าๆๆๆ หน้าเธอ ฮ่าๆก้ากๆๆๆเหมือน อุ๊บ.. ฮ่ะๆๆก้ากๆๆแมวโดนเหยียบแน่ะฮ่าๆๆ ก้ากๆๆ"นายกวนประสาทกับนายหน้าหวานร่วมกันหัวเราะสีหน้าของฉัน (ด้วยท่าทางและเสียงที่อุบาดสุดๆ)ส่วนนายหน้าหล่อผมเงินก็ยังคงอยู่ในหน้าเดิมและนายหน้าขรึมก็บ่นมาตลอดทางขึ้นลิฟว่า 'ปัญญาอ่อนๆๆ'จนฉันแทบจะสติแตกกับนายพวกนั้นและเสียงที่ฉันรอคอยก็มาถึง

 //// ติ้งหน่อง  ติ้งหน่อง////

ฉันก้าวออกมาจากลิฟแล้วรีบเดินไปหาห้องคุณพ่อโดยไม่เหลียวกับมาอีกเลย +-+ แล้วฉันก็ภวานาในใจว่า 'ขออย่าให้เราพบเจอกันอีกเลย....ส่ายตูด เอ้ย!!!สาธุ'

ฉันต้องใช้เวลาห้องคุณพ่อตั้ง 10นาทีแน่ะ รวมๆแล้วฉันให้คุณพ่อรอตั้ง 30นาทีแน่ะ ฉันต้องโดนดุแหงเลยอ่ะ

"ขอเข้าไปหาคุณกวีเอกได้มั้ยค่ะ"ฉันบอกคุณเลขาหน้าเป็ดสิวเขอะที่กำลังแต่งหน้าเหมือนจะไปแสดงงิ้วที่ไหนสักแห่ง

"มีธุระอะไร!!"หล่อนมองฉันด้วยสายตาดูถูกประมาณว่าฉันคงเป็นผู้หญิงหากินมาเกาะพ่อฉันกิน

"ท่านเรียกฉันมาค่ะ"ฉันบอกเสียงเรียบเพราะไม่อยากมีเรื่อง

"รูปร่างหน้าตาก็ดีไม่น่ามาทำตัวทุเรศๆอย่างเกาะผู้ชายกินเลย"หล่อนบอกฉันด้วยเสียงดูถูกฉันอย่างมาก

ฝึง!!!

ตอนนี้เส้นความอดทนของฉันขาดแล้ว แฮ่..แฮ่... แว้ก!!แว้ก!!!แว้ก!!!ข้าจะกินเจ้า แว้ก!!แฮ่....  อุ้ย...ขอโทษค่ะ ลืมไปว่าเป็นนางเอกไม่ใช่นกออก+น้องหมา เหอๆๆๆ+0+

"อยากตายมากใช่มั้ย…ยัยเป็ดอัปปรี…"ฉันพูดเสียงรอดไรฟันและทำหน้าเหมือน

ฆาตกร(โรคจิต)พอยัยเป็ดอัปปรีเห็นหน้าฉันก็สะดุ้งและทำหน้าเหมือนเจอผีตายซากมาข่มขื่น(แต่ผีเค้าคงไม่ไหวมั่ง+-+)

"ส..สักครู่...ค่ะ"หล่อนบอกฉันและรีบยกหูโทรศัพท์ขึ้นโทรทันที

"มีคนมาขอพบค่ะ....สักครู่น่ะค่ะ"ยัยเป็ดอัปปรีหันมามองหน้าฉันแบบผวาๆแล้วถามฉันอย่างกล้าๆกลัวๆ "หล่อนชื่ออะไร"สาธุขอให้คุณพ่อได้ยินเตอะ!!!

"ไอจัง!!!"

"เออ!"แล้วหล่อนก็ยกหูโทรศัพพูดต่อ

"ยัยนั้น...เอ้ย!! คุณคนนั้นชื่อไอจังค่ะ....ห้า!!!ลูก!!!.....ป..เปล่าค่ะ....ค่ะ" ยัยนั่นวางหูแล้วหันมามองฉันด้วยสีหน้า 'อยากตาย!!!'แล้วยัยนั้นก็ช็อคล้มลงไปกับพื้น  ฉันมองอย่างไม่เจ้าใจ แต่ฉันคงไม่มีเวลามาพิสูดศพเป็ดอุบาปตายซาก ฉันเลยเดินเข้าไปในห้องเพื่อไม่ให้เสียเวลา

            ///แอ๊ด////