[Fic No Hero] Gentleman and The Beautiful Beast [อันเซียร์ x โจชัว]

ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 3 :: การเฝ้ารอที่มีวันสิ้นสุด

Chapter 3

เข็มนาฬิกากำลังเดินผ่านไปอย่างเชื่องช้า...

ดวงจันทร์สีเงินยวงลอยเด่นอยู่เบื้องหน้า ส่องแสงสว่างอย่างโดดเดี่ยวบนผืนฟ้าสีดำสนิท ส่องสว่างเสียจนกลบรัศมีดาวบนท้องฟ้าไปเสียหมดสิ้น มีเพียงเงาสะท้อนบนพื้นน้ำเท่านั้นที่ยังคงอยู่เป็นเพื่อน

โจชัว เอนด์เลส ระบายลมหายใจหนักหน่วงในอก

ทั้งที่ก้อนเนื้อในอกไม่เต้นมานานนับร้อยปีแต่ความรู้สึกหน่วงยังคงถ่วงอยู่ไม่เคยหายจนน่าประหลาดใจ ปลายนิ้วเรียวยาวดุจลำเทียนค่อย ๆ ลูบผิวกายเย็นเฉียบของตัวเองอย่างเหม่อลอย อากาศรอบกายกำลังเย็นขึ้นทุกทีแต่เขากลับไร้ความรู้สึกใด ๆ ทั้งสิ้น

เพราะสิ่งที่เดียวที่ทำให้เขารู้สึกได้คงเป็นความแสบร้อนจากแสงตะวัน

หลายวันแล้ว --- ที่โจชัวตัดสินใจไม่ไปพบหน้าชายหนุ่มผู้มาเยือนพร้อมปณิธานอันแน่วแน่ว่าจะฆ่าเขา ในตอนแรกเขาเองไม่ได้รับรู้ถึงความตั้งใจนี้จนกระทั่งวันก่อนที่เขาตัดสินใจหยั่งเชิง...

และจากปฏิกิริยาที่ตอบกลับมามันคงเป็นความจริง

โจชัวไม่แปลกใจ การที่ต้องเดินทางมาพบกับอสูรร้ายอย่างเขามีใครบ้างที่ไม่เตรียมอาวุธมาเพื่อจัดการเขา ครั้งแรกที่พบหน้ากัน...สัญชาตญาณภายในตัวเขากรีดร้อง กรีดร้องว่าผู้ชายตรงหน้าเขาอันตรายจนไม่สามารถปล่อยให้รอดชีวิตไปได้จนกระทั่งเขาสบนัยน์ตาคู่นั้น

นัยน์ตาสีรัตติกาลที่ทอประกายแน่วแน่...เหมือนกันกับเธอ

เธอ --- ที่ทำให้หัวใจของเขาสั่นไหวอย่างที่ไม่เคยเป็น

ในวินาทีนั้นโจชัวรับรู้ได้ทันทีว่าเขาไม่มีวันฆ่าชายหนุ่มเบื้องหน้าเขาได้ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม และก็เป็นวินาทีนั้นเช่นกันที่ใจของเขามีความหวังเล็ก ๆ ถูกจุดขึ้นมา

บางที... หนทางของคำสาปร้ายอาจจะกำลังสิ้นสุดลง

“...โจชัว”

นี่ก็เหมือนกัน...

ดวงตาสีมรกตเบนกลับมามองร่างสูงสะโอดสะองภายใต้ผ้านวมผืนหนา แสงจันทร์นวลที่สาดส่องเข้ามาเผยใบหน้าที่งดงามราวเทพบุตร หยอกล้อกับกลุ่มผมสีเงินยวงจนทอประกายราวกับไหมชั้นดี ดวงตาคู่สวยนั้นหลับพริ้มเพราะกำลังตกอยู่ในห้วงนิทราอันแสนสุข

โจชัวไม่รู้ว่าอีกฝ่ายรู้ชื่อของเขาได้ด้วยวิธีใด และไม่รู้เหมือนกันว่าเขาเป็นอะไรแต่ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงทุ้มนุ่มละมุนนั้นเอ่ยเรียกชื่อเขา ความรู้สึกสั่นไหวในอกที่เกิดขึ้นนั้นก็ยากที่จะรับมือ

“เจ้าหายไปไหน...”

โจชัวขยับเข้าไปทรุดนั่งลงข้างเตียง เฝ้ามองดวงหน้าของคนที่ยังอยู่ในความฝันในขณะที่เอื้อมมือไปปัดปอยผมที่ตกมาปรกหน้าอีกฝ่ายออกอย่างระมัดระวัง ก่อนจะขยับผ้านวมผืนหนาให้ขยับขึ้นมาคลุมบนอกกว้าง

“กลับมาเถอะ...”

คำรำพันนั้นทำให้อสูรหนุ่มอดไม่ได้ที่จะระบายยิ้มเจือจางบนริมฝีปาก มรกตคู่งามอ่อนแสงลง

“ราตรีสวัสดิ์” เสียงนุ่มเอ่ยแผ่วไม่ต่างจากคำกระซิบ “...อันเซียร์ อัน”

เขาไปแล้ว...

อันเซียร์สัมผัสได้ถึงความว่างเปล่าข้างกาย เปลือกตาที่เคยปิดสนิทถึงค่อย ๆ กระพริบเปิดอย่างแช่มช้าพร้อมกับลมหายใจหนักหน่วงในอกที่ถูกถอดถอน รอยยิ้มบางเบาถูกจุดประกายขึ้นภายใต้ความมืดที่โรยตัวอยู่เคียงข้าง

เขาไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมีเหตุผลอะไรถึงต้องหลบหน้าหลบตาไปหลายวัน บางวันชายหนุ่มนั่งรออยู่ภายในห้องอาหารมืด ๆ จนเผลอหลับไปก็มี แต่ในยามเช้าเขามักพบ ‘ร่องรอย’ การดูแลอยู่เสมอ ไม่ว่าจะเป็นอาหารหอมกรุ่น เสื้อผ้า หรือแม้กระทั่งฟืนในเตาผิงเก่า ๆ

และนั่นทำให้ใจของชายหนุ่มอุ่นซ่านขึ้นมาทุกครั้งที่นึกถึง

ไม่ใช่ไม่เคยได้รับการเอาใจใส่ อันเซียร์ได้รับการเอาใจใส่บ่อยครั้งไปทั้งจากเพื่อนบ้านและจิงจี๋ แต่ไม่มีครั้งไหนที่ชวนให้รู้สึกดีเท่าครั้งนี้

เปลือกตาทิ้งตัวลง...

ได้แต่หวังว่าพรุ่งนี้เขาคงได้เจอหน้ากัน จริง ๆ เสียที

xxxxxxxxxxxxxxx

อันเซียร์รู้สึกได้ว่าเขามองนาฬิกาบ่อยเกินไป...

อันเซียร์รู้ตัวและพยายามหลายครั้งที่จะให้ความสนใจกับอย่างอื่นมากกว่านาฬิกา แต่เวลาที่เขารู้สึกตัวทีไรกลับกลายเป็นเขาต้องจ้องมองมันอยู่ทุกครั้งไป และยิ่งใกล้เวลานัดมากขึ้นเท่าไหร่อันเซียร์ยิ่งรู้สึกประหม่าขึ้นทุกที

สาบานได้ว่า --- ตลอดเวลาสองสัปดาห์ที่เขาอยู่ที่นี่ไม่มีวันไหนที่เขาจะตั้งหน้าตั้งตารอคอยเวลาหนึ่งทุ่มตรงได้มากเท่าวันนี้มาก่อน

และไม่มีวันไหนที่เขารู้สึกว่าทุกอย่างอยู่เหนือการควบคุมได้เท่าวันนี้ด้วย

ชายหนุ่มนั่งกระสับกระส่ายยิ่งเวลานาฬิกาลูกตุ้มเรือนใหญ่ตีบอกเวลาหนึ่งทุ่มตรงเขายิ่งร้อนรน

ทุกอย่างเงียบสงบ --- มีเพียงเสียงเข็มนาฬิกาที่ยังทำหน้าที่ของมันอย่างต่อเนื่อง ผิดกับก้อนเนื้อในอกของเขาที่เต้นช้าลงจนเขายังใจหาย ในอกรู้สึกวูบโหวงอย่างน่าประหลาด ทำได้เพียงจ้องมองประตูบานใหญ่ยังคงปิดสนิทและไร้การปรากฏตัวของเจ้าของปราสาทอย่างที่เฝ้ารอคอย

อันเซียร์ยังคงนั่งอยู่ใต้ความเงียบงัน

ส่วนลึกในใจกรีดร้องว่า ผิดหวัง

ทำไมถึงไม่มา...

ทำไมต้องหนีหน้า...

ทำไมถึง...

ชายหนุ่มรู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อแผ่นหลังสัมผัสกับเตียงนุ่ม ในหัวมีแต่คำถามที่ต้องการคำตอบมากมายจนนับไม่ไหว กระทั่งเขากลับมาถึงห้องนี้ได้อย่างไรและตอนไหนเขายังไม่แน่ใจ

ชั่วขณะนั้น --- กลิ่นหอมกรุ่นของอาหารลอยมาแตะจมูก

อันเซียร์ผุดลุกขึ้นนั่งก่อนจะพบกับโต๊ะยาวที่ไม่เคยมีในห้องถูกตั้งไว้ที่ปลายเตียง บนโต๊ะนั้นประดับด้วยดอกไม้ในแจกันใบงามหนึ่งช่อกับอาหารจำนวนหนึ่ง และตอนนั้นที่พยาธิในร่างกายเขาประท้วงขึ้นมา ทันทีที่อาหารคำแรกเข้าปาก เขาพบว่ามันยังคงความอุ่นไว้บ่งบอกได้ว่าคนที่นำมาวางไว้เพิ่งจากไปได้ไม่นานนัก

“ใจร้ายจริงนะเจ้า...” ชายหนุ่มพึมพำ

ถึงอย่างนั้นบนใบหน้ากลับประดับด้วยรอยยิ้มบาง ๆ อย่างอ่อนอกอ่อนใจ

พรานหนุ่มใช้เวลาไม่มากในการจัดการอาหารทั้งหมด เมื่อดูสิ่งที่หลงเหลืออยู่โดยรวมแล้วอันเซียร์ถึงรู้ว่าเขาหิวมากกว่าที่ตัวเองคิด เขาทิ้งตัวนอนขณะที่ในใจนึกถึงแผนการบางอย่าง

xxxxxxxxxxxxxxx

หิมะตก...

อันเซียร์สัมผัสได้ถึงความเย็นเฉียบที่ปะทะผิวแก้มในยามที่เขาเหม่อมองแสงสีส้มแดงค่อย ๆ ถูกกลืนกินด้วยความมืด อากาศเย็นลงอย่างเห็นได้ชัดจนต้องกระชับเสื้อคลุมตัวหนาเข้าหากัน หูแว่วได้ยินเสียงสุนัขป่าเห่าหอนอยู่ไม่ไกลนัก

ทันทีที่รอบกายถูกปกคลุมด้วยความมืดสนิท ชายหนุ่มก็เริ่มออกเดิน

นอกจากกองหิมะขาวโพลน ผืนน้ำที่กลายเป็นน้ำแข็งและดอกไม้ยามฤดูหนาวแล้วอันเซียร์ไม่เห็นสิ่งใดอยู่รอบกายอีกเลยนอกจากเสียงเห่าหอนที่ดูเหมือนจะขยับเคลื่อนเข้ามาใกล้ขึ้นทุกที คำสั่งห้ามออกไปไหนมาไหนตอนกลางคืนไม่มีอยู่ในความคิดแม้แต่น้อย

อันเซียร์ยืนมองดอกไม้ในมือนานนับนาที เขาไม่เคยเห็นดอกไม้ชนิดนี้มาก่อน กลีบของมันสวยและบอบบางทั้งยังเรียงซ้อนกันเป็นระเบียบ สีนวลตาชวนให้รู้สึกสบายใจเวลาที่มอง น่ากลัวว่าหากเขาใช้แรงแตะแล้วมันอาจจะเฉาตาย

ชายหนุ่มบรรจงเก็บมันลงในกระเป๋าเสื้อคลุมตัวหนาอย่างเบามือที่สุด หวังเพียงว่ามันจะอยู่ดีจนกว่าจะถึงมือเจ้าของตัวจริง

ฝีเท้าที่ก้าวสม่ำเสมอชะงักลง...

เบื้องหน้าของเขาคือสัตว์สี่เท้าหน้าขนที่ปกติมีนิสัยน่ารักเป็นพัก ๆ แต่ดูท่าฝูงที่ยืนจังก้าอยู่เบื้องหน้าเขาคงจะไม่ค่อยน่ารักเสียเท่าไหร่ ด้วยขนาดตัวพอ ๆ กับลูกม้าขนาดย่อม ๆ ที่ใหญ่กว่าหมาป่าปกติไปไกลโข ดวงตาของพวกมันแดงก่ำราวกับเลือด จ้องมองมาที่เขาราวกับเป็นอาหารอันโอชะ

พวกมันไม่ขู่... ไม่ส่งเสียง... เพียงแค่จ้องมองทุกความเคลื่อนไหว

ก่อนที่มันจะกระโจนเข้ามาหมายจะขย้ำให้ตาย !

ดาบสั้นที่พกติดตัวอยู่เสมอถูกนำขึ้นมากันคมเขี้ยวที่กะฝังให้จมบนร่างได้อย่างฉิวเฉียด พรานหนุ่มยกขาซัดเข้าที่กลางตัวจนมันร้องเอ๋ง กระโดดล่าถอยไปเพียงสองสามก้าวท่ามกลางความตกใจ ดูท่างานนี้จะหนักกว่าที่เขาคำนวณไว้เสียแล้ว

ถึงอย่างนั้นอันเซียร์ยังคงใจเย็นค่อย ๆ ประเมินหาทางหนีทีไล่ เขาไม่เคยล่าหมาป่าที่ใหญ่และดุร้ายขนาดนี้มาก่อน และตอนนี้เขาก็ไม่คิด ‘ล่า’ คิดเพียงแค่ขอให้ ‘รอด’

‘เวลากลางคืนไม่ใช่เวลาที่ดีนักสำหรับการออกข้างนอก’

ประโยคคุ้นหูแล่นเข้ามาในความคิด จังหวะเดียวกับที่เขาถูกเจ้าสัตว์หน้าขนกระโจนทุ่มเข้าใส่จนเสียหลักล้มลง ดาบสั้นในมือยังถูกกระชับแน่นแต่ชายหนุ่มไม่กล้าที่จะลงมือเนื่องจากกลัวว่ากลิ่นคาวเลือดของพวกมันจะชักพาให้สถานการณ์ย่ำแย่ลงไปกว่าเดิมหากมีสิ่งมีชีวิตที่อันตรายกว่านี้อยู่บริเวณนี้

เสียงคำรามเหนือหัวเร่งให้สมองหมุนเร็วจี๋แต่สัญชาตญาณในกายกลับกระตุกให้มือเจ้ากรรมเงื้อขึ้นสุดแรงก่อนจะแทงลงที่หลังคอมันอย่างแรงในจังหวะที่มันก้มลงกระชากเนื้อที่หัวไหล่เขา

มันล้มลง ชายหนุ่มถีบมันออกอย่างแรง

จัดว่าโชคดีที่มันสิ้นลมลงในดาบเดียวทำให้แผลที่มันกัดเข้ามายังไม่ร้ายแรงมากเท่าไหร่ หากไม่แล้วอาจจะกลายเป็นเขาที่สิ้นลมแทน ถึงอย่างนั้นอันเซียร์ทำได้เพียงนอนนิ่งอยู่บนผืนน้ำแข็ง หัวไหล่ซ้ายปวดหนักจนร้องไม่ออก ทำได้เพียงมองเจ้าสัตว์หน้าขนตัวใหญ่กระโจนเข้ามา

เปรี๊ยะ

เขาเห็นรอยร้าวบนพื้นน้ำแข็งสลับกับมันที่กระโจนเข้ามาหาหวังจะตะครุบเขาทั้งตัวก่อนที่ร่างทั้งร่างจะร่วงลงไป

ในยามที่ร่างกายถูกโอบล้อมด้วยความเย็นเฉียบจนไม่สามารถขยับเขยื้อนได้

ในยามที่ร่างกายเจ็บปวดดังโดนเข็มนับร้อยนับพันเล่มกระหน่ำแทง

ในยามนั้นคอเสื้อถูกขยุ้ม --- แรงมหาศาลกระชากเขาขึ้นมาจากผืนน้ำ

“อันเซียร์ !”

ลมหายใจต่อลมหายใจ

ไม่รู้ว่าเพราะเสียเลือดมากเกินไปหรือเปล่าแต่ภาพเบื้องหน้าของเขามืดสนิท มีเพียงเสียงที่เขาคิดถึงกับสัมผัสเย็นเฉียบบนร่างกาย

แล้วสติทั้งหมดก็หายไป...

xxxxxxxxxxxxxxx

‘รักมันมากนักหรือ’

หญิงสาวนั่งทรุดอยู่กับพื้นสะอื้นคล้ายจะขาดใจ แขนเล็ก ๆ ชุ่มไปด้วยเลือดโอบประคองร่างหนึ่งไว้แนบอก เสียงหายใจที่เธอได้ยินนั้นแผ่วเบาจนน่าใจหาย เธอไม่สนใจหญิงสาวสูงสง่าที่ยืนอยู่เบื้องหน้าเธอแม้แต่น้อย

‘ไม่เอานะพี่โจชัว...พี่อย่าทำแบบนี้กับข้า’

เจ้าหล่อนกระซิบบอกคนในอ้อมแขนเสียงแหบ โจชัว เอนด์เลส ขยับรอยยิ้มอ่อนโยนอย่างที่ชอบทำอยู่เป็นประจำ มือเรียวขาวที่แทบไร้เรี่ยวแรงยกขึ้นเช็ดหยดน้ำใสที่ปลายหางตาของหญิงสาว

‘อย่าร้องสิ’ เสียงนุ่มทอดเสียงอ่อน ‘เธอไม่เหมาะกับน้ำตาเลย...ซาดีนา’

‘อย่าร้องบ้าอะไรล่ะ’ เจ้าหล่อนโวยวาย ‘พี่เจ็บหนักขนาดนี้ จะให้ข้ายิ้มเหรอ !’

‘พี่ไม่ได้เป็นอะไรมาก’

ถึงอย่างนั้นลมหายใจกลับแผ่วลงจนน่าใจหาย

‘เจ้าต้องการอะไรจากพวกเรากันแน่...เอลวิเซร่า’ ซาดีนาเอ่ยถามหญิงสาวสูงศักดิ์เบื้องหน้าเสียงดังจนเกือบจะเป็นตวาด ‘อะไรที่เจ้าต้องการพวกข้าก็ให้ไปหมดแล้ว เจ้ายังจะต้องการอะไรอีก !’

‘รอยยิ้มของพวกเจ้ามันน่าหงุดหงิด’ รอยยิ้มหยันถูกจุดที่มุมปาก ‘ในขณะที่มันทำให้ข้าเจ็บเจียนตายมันกลับไปเสวยสุขอยู่กับเจ้า ข้ากลับมาเพื่อทำให้มันรู้สึกแบบที่ข้ารู้สึก’

ซาดีนากระชับร่างในอ้อมกอดแน่นขึ้น

‘แต่เห็นแก่ที่เจ้ารักมันมาก ข้าจะช่วยมันก็ได้’

ซาดีนาเงยหน้ามองหญิงสาวสูงศักดิ์เบื้องหน้าอย่างแทบไม่เชื่อสายตา

‘แต่มีข้อแม้...’

‘อย่าไปฟังนาง...’ เสียงนุ่มนั้นแผ่วหวิวแต่ซาดีนายังคงได้ยิน ผิดที่ว่าเธอไม่สนใจ ‘ซาดีนา...ได้โปรด’

‘ข้อแม้อะไร’

‘หนึ่งชีวิตแลกหนึ่งชีวิต’

เฮือก !

ความอบอุ่นที่รายล้อมเป็นสิ่งแรกที่เขาสัมผัสก่อนที่ความเจ็บหน่วง ๆ บริเวณไหล่ซ้ายจะตามมาเป็นลำดับ น่าแปลกที่มันไม่ได้เจ็บเหมือนดังตอนแรกที่เขาสัมผัสแล้ว เพดานห้องที่คุ้นตาตลอดสองสัปดาห์คือสิ่งแรกที่เขามองเห็น ชายหนุ่มรวมสติอยู่สักพักก่อนที่จะรับรู้ว่าเขากลับมาอยู่ภายในปราสาทอีกครั้ง

แต่...ได้ยังไง ?

“เจ้าฟื้นแล้ว...” เสียงนุ่มที่เขาคิดถึงดังขึ้นจากมุมห้องก่อนที่เจ้าของเสียงจะเดินออกมา อันเซียร์ผวาจะลุกขึ้นแต่ความเจ็บที่แล่นปราดตลอดร่างกายฉุดรั้งให้เขาต้องกลับไปนอนที่เดิม ท่ามกลางสายตาที่ดูอ่อนลงเล็กน้อยของเจ้าของปราสาท “อย่าเพิ่งลุก”

เสียงนุ่ม ๆ ที่ห้วนขึ้นดึงให้ชายหนุ่มปิดปากฉับ ยิ่งเมื่อสบกับดวงเนตรคู่งามที่ทอประกายวาวโรจน์แล้วอันเซียร์ยิ่งรู้ตัว

“ข้าบอกแล้วใช่ไหมว่ากลางคืนมันอันตราย !” เสียงนั้นดุขึ้นจนอันเซียร์ทำได้เพียงส่งรอยยิ้มไปขัดตาทัพ และเหมือนจะได้ผลเมื่อเจ้าของปราสาทคนงามค่อย ๆ ลดความดุดันลง ปากได้รูปนั้นสั่นระริกเหมือนมีเรื่องที่อยากจะพูดแต่ไม่รู้จะพูดด้วยคำใดดี สุดท้ายทำได้เพียงสบถเสียงแผ่ว “ดื้อ !”

ชายหนุ่มยิ้มกว้างขึ้นเมื่ออีกฝ่ายขยับเข้ามาใกล้ขึ้น มือข้างที่ไม่เจ็บยกขึ้นคว้าหมับเข้าที่ข้อแขนเย็นเฉียบ

“ข้าดีใจนะ...ที่เจ้าเป็นห่วง”

ข้อแขนเรียวสะบัดออกพร้อมกับตาดุ ๆ ที่ถลึงใส่อย่างเหลืออด

“นอน”

สั้น ๆ ชัด ๆ คำเดียวจบ อันเซียร์ยอมปิดตาลงแม้ในใจจะไม่อยากเอาเสียเลย แต่ดูจากสถานการณ์แล้วหากเขายังคงนอนยิ้มอยู่อีกฝ่ายคงเข้ามาฉีกเขาซ้ำแน่ ๆ

อันเซียร์ได้แต่ระบายรอยยิ้มอยู่ในใจ

ถึงจะผิดแผนไปไม่น้อย

แต่การได้เจอกันแลกกับการเจ็บตัวนิด ๆ หน่อย

อันเซียร์คิดว่าเขาคุ้ม...

xxxxxxxxxxxxxxx

Talk

แฮ่ หลังจากหายไปหลายเดือน ขอโทษค้าบบ

พอดีว่ายุ่งมากจริง ๆ ไม่มีเวลาพิมพ์เลยหายไปนาน

ช่วงนี้ปิดเทอม แม้จะไม่กี่วันแต่จะพยายามมาอัพนะคะ ;]]

ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามค่า

HL