คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ,, Round 4 ,,
,,ROUND 4,,
ดูเหมือนความสัมพันธ์ของลูกคนรองของทั้งสองบ้านจะพัฒนาไปในทางที่ดีขึ้นเล็กน้อยจนคนรอบข้างแปลกใจ
หมายถึง...เล็กน้อย จริง ๆ นะ
อย่างเช่น --- เวลาเจอหน้ากันเริ่มมีการทักทายกันบ้างก่อนตามมารยาท หลังจากนั้นจะแยกเขี้ยวกัดกันเหมือนเดิมก็ไม่แปลก ซึ่งมันก็ดีขึ้นกว่าตอนก่อนที่เจอปุ๊บกัดปั๊บอะไรประมาณนั้น
“หวัดดี เตี้ย”
“หวัดดีเกรียน” จงฮยอนระบายยิ้มเชือดเฉือนใส่ “มินจองอยู่ไหม?”
“นี่ไม่มาหาน้องผมสักวันพี่จะขาดใจตายหรือไง” โหมดคุณพี่ชายหวงน้องสาวเริ่มจะทำงาน มินโฮระบายยิ้มอ่อน (ที่จงฮยอนบอกว่าเป็น ‘รอยยิ้มฉบับเกรียน’) ยามที่ยกมือขึ้นกอดอก ขวางจังก้าเต็มประตูบ้าน
“แล้วแกไม่ถามฉันสักวันมันจะตายไหมห๊ะ”
“แค่นอนไม่หลับ” มินโฮหัวเราะร่าเมื่อเห็นหน้าละเหี่ยใจของอีกคน “นอนไม่หลับที่มันทรมานนะพี่”
ดูมันตอบ...
“เรื่องของแกสิ ตกลงมินจองอยู่ไหม”
“อยู่ แต่ไม่เรียกให้” เจ้าตัวยังคงระบายยิ้มกว้าง “โอเค๊?”
“กวนตีน” บ่นแบบเสียงดังสุด ๆ
“ขอบคุณที่ชมครับ” ยังไม่ว่าเปล่ามินโฮยังทำท่าโค้งเสียงดงามเหมือนนักแสดงละครเวทีแสดงจบ ก่อนที่เงยหน้าขึ้นมาพร้อมรอยยิ้มกวนประสาท
“ฉันด่า”
ระยิ้มพราวยังคงประดับบนใบหน้า
กรรร!!
เสียงคำรามดังลั่นที่ตามมาพร้อมเสียงร้องเล็ก ๆ ของสุนัขที่ดังมาจากหลังบ้านเรียกความสนใจได้มากกว่า ไม่นานหลังจากนั้นเขาได้ยินเสียงเหมือนเสียงร้องของพี่สาวกับแม่ดังตามมาติด ๆ
สมองยังไม่ทันนึกอะไรออกข้อมือกลับถูกกระชากให้วิ่งตามไปเสียแล้ว
เขาเห็นพ่อของเขาที่พยายามหวดไม้ท่อนยาวที่ถูกกองทิ้งไว้หลังสวนใส่สุนัขตัวโตที่กำลังแยกเขี้ยวขู่ เขาเห็นพี่สาวกำลังกอดแม่ไว้แน่น และข้าง ๆ เป็นร่างเล็ก ๆ ของสุนัขบ้านเขาเอง
“พยอล..รู?”
ชั่ววินาทีที่มินโฮได้ยินเสียงแหบ ๆ จากคนข้างตัวเขากลับใจหายวูบเมื่อคนที่เคยอยู่ข้าง ๆ พุ่งเข้าไปกลางวงแบบลืมกลัว
“พี่!!”
เหมือนสุนัขตัวใหญ่ที่กำลังอาละวาดจะรู้ตัวว่ากำลังจะได้เหยื่อใหม่ มันถึงได้กระโจนเข้าใส่คนที่เพิ่งพุ่งเข้าไปใหม่อย่างแรง คุณลุงคิมฟาดไม้เข้าใส่ดังผัวะส่งผลให้มันจำต้องวิ่งมุดกลับไปยังรั้วไม้ที่พังเป็นรูกว้างซึ่งคงเป็นที่ ๆ มันมุดเข้ามาแทนที่จะได้ขย้ำใครสักคนแทน
เสียงวุ่นวายยังคงตามมาอีกระยะแต่จงฮยอนไม่ได้ยินอะไร เขาเห็นเพียงซากร่างเล็ก ๆ ที่ชุ่มโชกไปด้วยเลือดและไร้เสียงหายใจรวยริน ดวงตาคู่โตที่เคยมองเขาตาแป๋วตอนนี้ไร้แววทั้งยังแดงก่ำจนใจสั่น สองแขนพยายามประคองร่างปวกเปียกขึ้นแนบอกแต่ถูกบางคนดึงออกไปก่อน
“หาหมอ...ต้องพาไปหาหมอ...”
ในหัวเขามีเพียงแค่นั้น...ไม่รู้กระทั่งใครพาไปไหน
xxxxxxxxxx
มินโฮถอนหายใจเฮือกใหญ่
เขามองคนที่นอนฟุบอยู่บนโต๊ะไม้ฝั่งตรงข้ามอย่างหนักใจ ทะเลาะกันมาทุกวันตั้งสองปีกว่าทำให้เขารู้จักนิสัยแทบทุกทางของจงฮยอน รู้ด้วยว่าอีกฝ่ายเป็นคนคิดมากและยึดติดขนาดไหน ทุกคนต่างบอกเขาว่าปล่อยให้อยู่คนเดียวสักพักจะดีที่สุด
ถึงอย่างนั้นก็เถอะ...
ปลายนิ้วเรียวที่ยังเปื้อนดินขะมุกขะมอมลากเล่นบนโต๊ะไม้ไปเรื่อยแบบไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง หลังจากที่พวกเขาเพิ่งจัดการฝังศพของพยอลรูไปเมื่อสักครู่
ทั้งบ้านตระกูลคิมเหมือนจะเงียบลงไปถนัดตาเมื่อคนที่เคยโวยวายได้มากที่สุดในบ้านเงียบลง
“พี่...”
มินโฮรู้ว่าจงฮยอนได้ยินเพียงแค่ไม่ตอบจากการที่นิ้วนั้นหยุดที่จะลากไปนิดหน่อยแล้วค่อย ๆ ลากเป็นรูปต่อไป
“ชอบปลูกต้นไม้ไหมครับ?”
เขาระบายเสียงหัวเราะในลำคอเบา ๆ เมื่อเจอตาแดง ๆ จากการกลั้นน้ำตาขึงใส่และคิ้วที่ขมวดยุ่ง ปากได้รูปนั้นขยับพึมพำเสียงแหบเป็นประโยคอะไรสักอย่าง
มินโฮเดาได้ว่าคงเป็น ‘อย่ามายุ่ง’
“ผมไม่ชอบปลูกต้นไม้เพราะคิดว่ามันยุ่งยากจนกระทั่งวันที่ย่าผมเสีย” เสียงทุ้ม ๆ ยังคงเล่าไปเรียบเรื่อย “ผมเศร้าไปเป็นอาทิตย์ ช่วงนั้นพ่อแนะนำให้ผมปลูกต้นไม้ ให้ผมระบายให้พวกเขาฟัง ตอนแรกผมก็ไม่คิดหรอกว่ามันจะช่วยอะไรได้...”
เขาระบายยิ้มอ่อน ๆ
“แต่ว่า...เวลาที่ผมดูแลพวกเขา ผมรู้สึกว่าจิตใจผมสงบลง”
ปลายนิ้วเรียวสัมผัสกับปลายผมนุ่มแผ่วเบา
“ผมร้องไห้ได้..เพราะมันไม่มีใครแต่ผมรู้สึกว่าผมอุ่นใจเสมอเพราะผมรู้ว่าพวกเขาก็ดูแลผมเหมือนกัน”
“...”
“พี่ก็เหมือนกัน...” ฝ่ามืออุ่นบีบกระชับเข้าที่ไหล่ “ร้องไห้ได้นะครับ ถ้าอยากจะร้อง”
“ใครมันจะอยากร้อง...”
มินโฮส่ายหัว ปากบอกไม่อยากแต่เพียงพ่อคุณเล่นสั่นจนน่าใจหาย
“ผมแค่จะบอกว่า...พี่ยังมีคนที่รับฟังพี่อยู่นะครับ”
“กอดหน่อยดิ๊...”
เสียงสั่น ๆ แหบ ๆ มาพร้อมกับวงแขนแข็งแรงที่ตวัดรอบลำคอและความชื้นที่ส่งผ่านเสื้อมาทางไหล่
“มันเป็นของขวัญวันเกิด --- เจ๊จงฮีซื้อให้...ฉันเลี้ยงมันมาตั้งแต่มันยังตัวเท่าลูกแมว” เสียงสะอื้นยังคงแว่วมา “ฉับรับปากเจ๊ว่าฉันจะดูแลมันให้ดีที่สุด...แต่มัน...มัน...”
คำพูดต่อมาถูกแทนที่ด้วยความชื้นที่หัวไหล่
ไหล่ที่กว้างและตั้งตรงเสมอตอนนี้ดูเล็กลงไปถนัดตา ทั้งยังสั่นจนมินโฮรู้สึกได้ เหมือนกันกับใบหน้าที่เคยฉาบด้วยความกวนประสาทเท่าที่เคยเจอมาแต่ตอนนี้กลับซุกอยู่บนไหล่เขา...
คิดไปคิดมาแล้วสยิวกิ้วว่ะเฮ้ย... ถ้ามีคนมาเจอนะ...
“กรี๊ดด!!”
คือกูยังคิดไม่จบเลย =___________,=
จงฮยอนสะดุ้งเฮือกก่อนจะผลักไอ้ไหล่ที่เพิ่งจะซบไปแหมบ ๆ อย่างแรงจนคนโดนผลักร้องอูย มือเรียว ๆ ปาดรอยชื้น ๆ ที่เปรอะรอบหน้าให้หายไปก่อนจะแทบกรี๊ดแตกเมื่อเห็นสีหน้าช็อคประหนึ่งเอเลี่ยนบุกโลก
“ม...แม่”
“แม่ขอโทษลูก..แม่ เอ่อ...” คุณนายคิมระบายยิ้มจืดจาง
ตามปกติแล้ว...ซีนเมื่อกี้มันต้องเป็นซีนพระเอกกับนางเอกไม่ใช่!!?
แล้วนี่พระเอกกับพี่(ชาย)นางเอกมากอดกันทำมายยยยยย
คุณนายคิมยังคงทำได้เพียงระบายยิ้มจืด บางทีนางอาจจะคิดมากไปสักหน่อย...มันคงเป็นมิตรภาพลูกผู้ชายที่แน่นแฟ้น(?) ใช่...ต้องใช่แน่ ๆ มันคือมิตรภาพลูกผู้ชาย...
แต่ทำไมท่ากอดของมิตรภาพลูกผู้ชายมันต้องละมุนขนาดนั้นฟระ!!!
มันไม่ใช่ต้องตบไหล่อัก ๆ แล้วพูดเสียงห้าวๆ ‘เฮ้ย ไม่ต้องร้องไปไอ้น้อง’ อะไรแบบนี้เรอะ!
“คือ...แม่เป็นห่วง เห็นหายกันไปนานเลย...เอ่อ...” ยิ่งเห็นตาแป๋ว ๆ ของลูกชายแล้วคุณนายคิมยิ่งพูดไม่ถูกไปใหญ่ “แม่...เอ่อ...เอาขนม...มาให้จ้ะ”
หล่อนอยากจะบ้า...
“ข...ขอบคุณฮะ...”
จงฮยอนหน้าร้อนฉ่า เพิ่งรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป ร้องไห้ต่อหน้าคู่กัดยังไม่พอ..ยังจะไปกอดมันอีก แล้วยังจะ...แม่เห็นตอนร้องไห้อีก แล้วยังจะ...โอยย เยอะเกิน T__T
ฤทธิ์ความเศร้ามันทำกันได้ขนาดนี้เลยเรอะ!!!
ฝ่ายคุณนายคิมได้แต่ยืนค้าง มองหน้าลูกชายที่ร้อยวันพันปีเห็นด้านได้อายอด...
ทำไมคุณลูกชายต้องหน้าแดงด้วยวะคะ!!!
“เอ่อ...แม่ไปเตรียม...ข้าวเย็นให้ดีกว่าจ้ะ...” พอเห็นลูกชายคนเดียวทำหน้าไม่ถูกเธอเริ่มจะทำหน้าไม่ถูกขึ้นมาบ้าง “อ่า...มินโฮ อยู่ทานด้วยไหมลูก”
คนที่นั่งเงียบอยู่นานระบายยิ้มอ่อน “ไม่ดีกว่าครับ”
“อ่อ..จ้ะ โอเค...”
คุณนายคิมเดินหายลับไปนานแล้ว...แต่ทั้งคู่ยังไม่มีบทสนทนาเช่นเดิม
จงฮยอนคว้าคุกกี้ฝีมือคุณนายขึ้นยัดเข้าปากหมดชิ้นแถมยังเคี้ยวเอาเป็นเอาตาย หูขาว ๆ ยังคงรอยแดงจาง ๆ ทั้งยังหันมาขึงตาบวม ๆ ใส่เมื่อเห็นมินโฮส่ายหัว
“มองอะไรวะ! ไม่เคยเห็นคนกินไง!”
คือพาลอ่ะ...โอเค๊?
“ถ้าแกเอาเรื่องเมื่อกี้ไปบอกใครนะ...” จงฮยอนคิดหาคำพูดจนหัวหมุนจี๋ “ฉันจะฉุดน้องสาวนายไปปล้ำทำเมีย!”
เฮ้ย...
ยังไม่ทันจะอ้าปากพ่นคำด่าอะไรใส่สักคำ คุกกี้ชิ้นโตเป็นอันโดนระเห็จ(ยัด)เข้ามาในปากเขาเป็นที่เรียบร้อยก่อนที่คนทำจะเดินลิ่ว ๆ หายตามคุณนายคิมไปอีกคน
...
“คิม จงฮยอน!!! กลับมาแก้คำพูดเมื่อกี้เดี๋ยวนี้นะเว้ย!!!!!”
xxxxxxxxxx
ทูบีคอนตินิ๊วววววววววว
วรั้ยยยยยยย ยังวุ่นวายกันไปอีกนานแสนนานค่ะ 5555555
ยกหน้าเจอกันวันที่ฟ้าสดใส #วันไหนเนี่ย #หัวเราะ
อย่าลืมนะ...ว่าทริปนรกรอพวกเราอยู่ แอร๊ยยยยยยย
kuma
ความคิดเห็น