คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ,, Round 2 ,,
,,ROUND 2,,
‘ชเว มินโฮ’ เป็นมนุษย์เพศชายตัวสูงปรี๊ด (ที่จงฮยอนขอเติมท้ายด้วยว่า ‘เปรต’) หน้าตาประมาณว่า ‘หล่อเลือกได้’ เป็นพี่ชายที่หวงน้องสาวสุดฤทธิ์ และเป็นมนุษย์พันธุ์พิเศษที่มีเรดาห์สามารถโผล่มาขัดจังหวะบุคคลที่อาจหาญเข้ามาจีบน้องสาวได้ภายในเวลาหนึ่งนาที
เคยขึ้นห้องปกครองจนเกือบถูกพักการเรียนตอนม. ปลาย เพราะไปกระทืบนักเรียนชายคนหนึ่งที่พยายามแต๊ะอั๋งน้องสาว และยังขึ้นห้องปกครองซ้ำ ๆ ซาก ๆ ด้วยเหตุผลเดิมจนจบ
เพราะฉะนั้นนิสัย ‘หวงน้องสาวมาก ๆ’ ถึงเป็นที่โจษจันกันไปทั่วว่าถ้าอยากจะอยู่ดีมีสุขอย่าไปยุ่งน้องสาวของชเว มินโฮ
แต่มันก็ยังมีอยู่คนหนึ่ง...ที่ ไม่แคร์
คิม จงฮยอน =__________,=
“วันนี้เหนื่อยไหม มินจอง”
ขวดน้ำเย็น ๆ ถูกยื่นให้พร้อมรอยยิ้มกว้าง มินจองขยับยิ้มขบขันเมื่อเห็นรอยยิ้มกว้างที่ทำเป็นไม่เห็นคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอของจงฮยอน แถมยังไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบของเธอแบบหน้าซื่อตาใสเสียด้วย
“ว่าแต่เสาร์นี้ว่างไหม” รอยยิ้มกว้างยังเกลื่อนหน้าเมื่อเหลือบเห็นอาการคิ้วขมวดเข้าหากันจนแทบผูกเป็นปมของคนที่ยืนอยู่ไม่ห่าง “พี่ว่าจะชวนไปดูหนังกัน ‘สองคน’ น่ะ”
“ก็ --- คิดว่าน่าจะมั้งคะ”
คิม จงฮยอนระบายยิ้มกว้าง
“มินจอง พี่ไม่...”
“เออใช่ --- เกือบลืมแน่ะ คุณนายฝากชวนคุณลุงคุณป้ามาทานข้าวเย็นนี้น่ะ...มินจองก็มาด้วยนะ พี่มินซอกด้วย” พอเห็นอีกคนคล้ายจะขยับปากพูดว่า ‘ไม่อนุญาต’ จงฮยอนถึงได้โพล่งขึ้นขัดทันควัน ทั้งยังทำตาใสหน้าซื่อเหมือนไม่รู้ตัวว่าลืมชื่อใครบางคนไป “พอดีคืนนี้เจ๊จงฮีกลับมาจากจากอังกฤษพอดี เลยว่าจะเลี้ยงเล็ก ๆ นิดหน่อยน่ะ”
“แหม น่าสนุกเนอะ”
มินจองได้แต่ระบายยิ้มแห้งเมื่อมินโฮแทรกขึ้นมากลางคัน มือสะกิดไหล่พี่ข้างบ้านยิก ๆ
“พี่จงฮยอน อย่าแกล้งพี่มินโฮสิ”
“พี่ไม่ได้แกล้ง --- แค่ไม่เชิญ ไม่อยากให้พี่ตัวอะไรไปแยกเขี้ยวขู่แฮ่ ๆ อยู่กลางงานแล้วทำงานชาวบ้านเสียบรรยากาศ”
“คิม จงฮยอน!”
เสียงที่คุ้นเคยพาใจแป้วลงไปในแทบจะทันที แทบไม่ต้องคิดอะไรเมื่อไม่กี่วินาทีหลังจากนั้นหูของเขาก็โดนบิดเสียจนน่ากลัวว่าจะขาดตามมือคุณนายคิมไปให้ได้ คนเป็นแม่ขึงตาใส่ลูกชายตัวแสบก่อนจะหันไปยิ้มอ่อน ๆ ให้มินโฮเหมือนขอโทษกลาย ๆ
“คุณนายคนนี้เคยสอนให้คุณลูกชายเสียมารยาทกับเพื่อนบ้านหรือคะ” เธอกระซิบเสียงเขียวก่อนจะบิดหูแรงขึ้นจนเจ้าตัวแสบร้องโอ๊ยขึ้นมาเบา ๆ
“โอย แม่เบา ๆ เดี๋ยวหูขาดติดมือพอดี”
“ยังไม่สลด...” ว่าแล้วออกแรงเพิ่มอีกนิด “ป้าขอโทษแทนลูกชายป้านะจ๊ะ ที่พูดเสียมารยาท”
“ไม่เป็นไรครับ” มินโฮว่าพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ จนจงฮยอนต้องถลึงตาใส่เขียวปั๊ด ทีตอนพูดกับเขานะ...น้ำเสียงกวนส้นเท้า พอพูดกับแม่เขานี่ยิ้มหล่อ เสียงหล่อเชียวนะ
แล้วดูคุณนายของเขาสิ! ทำหน้าเคลิ้มไปกับรอยยิ้มมันทำไม!!
“ยังไงคืนนี้ก็มากันให้ได้นะจ๊ะ มินโฮด้วย”
“แม่!”
“เป็นฝ่ายเสียมารยาทก่อนแล้วยังจะเรียกร้องอะไรอีกจ๊ะ” คุณนายคิมว่าพร้อมรอยยิ้มหวาน(ที่จงฮยอนลงความเห็นว่ายาพิษชัด ๆ) “ตัวโตขนาดนี้ยังจะทำนิสัยเป็นเด็ก”
คนโดนดุหน้าหดลงเหมือนเหลืออยู่สองนิ้ว
“คุณนายอ่า...”
“ตามเข้าไปในบ้านเลย...ฉันมีเรื่องต้องเฉ่งแกอีกเยอะ คุณลูกชายยยย”
จงฮยอนรู้สึกเหมือนตัวเองหูตกหางตกเดินตามมารดาตัวเองเข้าไปต้อย ๆ แต่ยังไม่วายหันกลับมาขึงตาใส่มนุษย์พันธุ์สูง(มาก)ที่ยืนอยู่ข้างหลังด้วยอารมณ์ที่อยากจะบินข้ามรั้วไปเหยียบหน้าให้มิด
เพราะเจอตาระยิบระยับที่เหมือนจะมีความสุขเสียเหลือเกิ๊นนนน
xxxxxxxxxx
บรรยากาศมื้อเย็นเหมือนจะเป็นไปได้ด้วยดี...
ได้แค่เหมือนจะน่ะนะ
เคร้ง!
รอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้สำหรับเสียงช้อนที่กระทบกันกลางโต๊ะ
คิม จงฮี แอบลอบถอนหายใจขณะที่สายตากำลังจับจ้องอยู่บนจานกลางโต๊ะที่กลายเป็นสมรภูมิย่อม ๆ ของสองตระกูลที่กำลังฆ่าฟันกันด้วยสายตาและช้อนส้อมเพื่อแย่งเนื้อไก่อบที่มีอยู่สองชิ้น...
คือ...กูไม่เข้าใจว่าพวกมึงจะแย่งกันทำไมวะคะ
เธอโดนส่งไปทำงานที่อังกฤษตามความอินดี้(?)ของเจ้านายและเพิ่งจะได้ฤกษ์เสด็จกลับมาบ้านอันแสนที่รักของเธอ แน่นอนว่าตอนนี้มันเหนื่อยมากจนอยากจะหลับคาโต๊ะนี่เต็มแก่ แต่ด้วยเห็นแก่หน้าคุณนายแม่และคุณ ๆ ชเวทั้งหลายถึงได้ต้องนั่งยิ้มเจื่อน ๆ มองสงครามย่อม ๆ ที่กำลังเกิด
จงฮีกำลังพยายามส่งรังสีพิฆาตด้วยสายตาไปทางน้องชาย แต่ดูเหมือนไอ้น้องชายที่โตแต่ตัว(และส่วนสูงไม่ค่อยเจริญ)ดูจะตกอยู่โลกส่วนตัวแบบไม่สนใจใครไปแล้ว
คือ...ก็รู้นะว่าพวกมันสองตัว เอ๊ย...คนไม่ค่อยจะถูกชะตาฟ้าดินอะไรเท่าไหร่ แต่ทำไมพวกแกต้องมากัดกันด้วยเนื้อไก่ตอนที่ฉันกำลังอยากจะนอนด้วยวะคะ
“โอ๊ย!”
จงฮยอนร้องเสียงหลงก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อคุณพี่สาวที่รักและเคารพกระทืบเท้าตัวเองจนต้องนิ่วหน้า สบโอกาสเหมาะสำหรับชเว มินโฮที่ศัตรูเป็นฝ่ายล่าถอย ส้อมคู่มือถึงได้ปักลงบนชิ้นไก่ทันที
เคร้ง!
ชเว มินโฮทำได้เพียงกระพริบตาปริบ ๆ มองเนื้อไก่สองชิ้นที่ถูกจิ้มควบและคนซัดกำลังยัดเข้าปากตัวเองแบบลืมความเป็นกุลสตรีไปชั่วขณะ คิม จงฮีทำเพียงขึงตาใส่มินโฮขณะที่เคี้ยวเนื้อไก่ตุ้ย ๆ แวบหนึ่งที่มินโฮรู้สึกว่า...
นี่มันคิม จงฮยอนร่างผู้หญิงชัด ๆ
มือเรียวคว้าแก้วน้ำตัวเองขึ้นซัดหมดแก้วเมื่อเนื้อไก่ที่เพิ่งกลืนลงไปมันเริ่มจะติดคอ ก่อนจะชะงักแล้วเผยรอยยิ้มเจื่อนอย่างเชื่องช้าเมื่อสบสายตาเข้ากับคุณชายและคุณนายชเว
อุ๊ย...ลืมตัว =_______,=
“เอ่อ...ทานต่อสิคะ”
คิม จงฮีแทบจะระเบิดหน้าตัวเองตายและยิ่งเป็นหนักเมื่อสบกับสายตาขบขันของคนที่นั่งเงียบมาตั้งแต่เริ่มมื้ออาหาร
ชเว มินซอก...
ซวย สุด ติ่ง
“จะว่าไป...ป้าไม่เห็นจงฮีตั้งนาน ผอมลงหรือเปล่าลูก” คุณนายชเวระบายรอยยิ้มอบอุ่นบนริมฝีปากขณะเริ่มชวนคุย บรรยากาศระหว่างมื้อค่ำถึงได้กระเถิบเป็นดีขึ้นมาอีกนิด
“แล้วจงฮยอนล่ะ...การงานเป็นไงบ้าง” คุณผู้ชายของตระกูลชเวถามเสียงเรียบ ๆ เหมือนจะหาเรื่องชวนคุยมากกว่าเมื่อภรรยาตนเองหลุดเข้าไปอยู่ในโลกแห่งซีรี่ย์ที่เขาเข้าไม่ถึงกับจงฮีและคุณนายคิมไปแล้ว
“ก็พอไปไหวครับ”
“อย่าเราไม่เรียกพอไปไหวแล้ว พี่ว่ารุ่งมากกว่า” คนที่เงียบมาตลอดอย่างมินซอกเป็นคนเอ่ยขึ้น “ได้ข่าวว่ากำลังขึ้นแท่นซาวด์ เอนจิเนียร์มือทองของวงการแล้วนี่”
จงฮยอนระบายยิ้มเก้อ “ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ”
“แต่มินจองว่าเพราะนะคะ ขนาดคุณพ่อยังเอ่ยปากชมเปาะ” มินจองสำทับเข้าอีกแรง “ยิ่งเฉพาะเพลงที่พี่จงฮยอนแต่งเนื้อเองด้วยนะ คุณพ่อท่านยิ่งชมใหญ่ว่าเพราะอย่างนั้นอย่างนี้”
“คุณลุงคุณป้าฟังเพลงแนวนี้ด้วยหรือครับ”
มินจองยิ้มหว้าง
“ความจริงแล้วคุณพ่อคุณแม่ไม่ได้ฟังหรอกค่ะ แต่พอดีว่าพี่มินโฮเนี่ย...”
“แม่!” คนโดนพาดพิงโพล่งขึ้นกลางโต๊ะพาเอาทั้งโต๊ะเงียบลงในทันใด “เอ่อ...ผมจะถามว่าทำไมเราไม่ชวนคุณลุงคุณป้าไปทะเลที่คังกุกับเราวันศุกร์หน้าล่ะครับ”
“หน้าหนาวเนี่ยนะ!?” จงฮยอนโพล่งขึ้นมาทันควัน
“ปลายหน้าหนาวหรอกครับพี่”
“แล้วมันหน้าหนาวปะล่ะ”
มินโฮได้แต่กลอกตามองเพดาน ยิ่งเห็นอีกฝ่ายยักคิ้วกวนประสาทมาให้ด้วยยิ่งรู้สึกคันไม้คันมือขึ้นมาตงิด ๆ แต่เห็นแก่หน้าคุณ ๆ ตระกูลคิมเถอะถึงไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงด้วย
คุณนายชเวรีบขัดทันควันเมื่อเห็นลูกชายคนรองเตรียมจะทำสงครามประสาทกับลูกชายตระกูลคิม
“คุณคิมไปด้วยกันเถอะค่ะ ไปคนเยอะ ๆ สนุกดีนะคะ”
“ดิฉันเกรงใจน่ะค่ะ”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ บ้านเราสองคนก็ไปมาหาสู่กันมานานแต่ไม่เคยไปเที่ยวด้วยกันสักที ไปครั้งนี้ก็นับเป็นการสานสัมพันธ์ไงคะ! และถือเป็นการเลี้ยงต้อนรับหนูจงฮีด้วยไงคะ”
คิม จงฮยอนรู้สึกเหมือนกับข้าวฝีมือคุณนายไม่อร่อยขึ้นมากะทันหัน
สองคุณนายของสองตระกูลเริ่มลากตัวเองเข้าสู่โลกที่คนภายนอกเข้าไม่ถึงอีกระลอก จงฮยอนทำได้แค่ฟังสองคุณนายตกลงกันเป็นมั่นเป็นเหมาะสำหรับทริปเที่ยวต่าง ๆ นานาที่กำลังจะเกิดขึ้นในปลายสัปดาห์หน้า
จงฮยอนเหลือบสายตาขึ้นสบดวงตาที่แสนจะกวนประสาทของมินโฮ
แค่คิดว่าเขากับมันต้องไปเที่ยวด้วยกัน(พร้อมครอบครัว)
นี่มันทริปนรกชัด ๆ!!!
xxxxxxxxxxx
ทูบีคอนตินิ๊ววววววววว
ตอนนี้มันไปเรื่อย ๆ เอื่อย ๆ พิกลว่ะค่ะ *ฮา* คือแบบ...เพราะอยากจะยัดอะไรเข้าไปหลายอย่างก็เป็นได้
มาอัพช้า...พอดีว่าที่โรงเรียนใกล้เปิดแล้วค่ะ ประเด็นคือมีจัดบอร์ดหลังห้อง
เลยต้องหยุดเขียนฟิคไปช่วงหนึ่ง เพิ่งได้กลับมาปั่นนี่แหละฮ้าา(?)
ตอนเขียนช่วงต้น ๆ ตอนเป็นความรู้สึกที่ไม่เคยจะเกิดขึ้นมาก่อนในชีวิตเลยค่ะ
คือ...หมั่นไส้ตัวละครตัวเองอ้ะ 5555
เรื่องนี้หมั่นไส้คิมจงฮยอนอย่างบอกไม่ถูก มันน่านักนะแก 55555
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์และการติดตามค่ะ ;DD
เจอกันใหม่ที่ยกที่สามเนอะะะะ
kuma
ความคิดเห็น