คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ,, Round 1 ,,
,, Round 1 ,,
มีคนบางคนเคยบอกว่า ‘คนเรามักลืมรักครั้งแรกไม่ลง’
ผมไม่รู้หรอกครับ...ว่าไอ้ประโยคที่ฟังดูเว่อร์เกินเหตุข้างบนน่ะเป็นเรื่องจริงหรือเปล่า
รู้แค่ว่าผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้น...
จนกระทั่งมีคน ๆ หนึ่งก้าวเข้ามาในชีวิตของผม
โอ๊ย --- พูดแล้วเขิน -////- #ผิด
xxxxxxxxxx
‘คิม จงฮยอน’ เป็นชื่อที่ผ่านที่ประชุม (ซึ่งมีแค่สองคนคือพ่อกับแม่) ตั้งแต่ที่เบบี๋ตัวน้อย ๆ ยังอยู่ในท้องได้แค่ 7 เดือน และอีกสองเดือนต่อมาก็ได้ลืมตาขึ้นมาดูโลกจวบจนกระทั่งบัดนี้ได้สูดอากาศที่ไม่ค่อยบริสุทธิ์บนโลกมาได้ยี่สิบสามปีกับอีกสองเดือนกว่า ๆ
‘คิม จงฮยอน’ คือผู้ชายที่เกือบจะเป็นเพอร์เฟคแมน หน้าตาครบเครื่อง หล่อ เอ็กซ์ เซ็กส์ เร้าใจทุกเพศทุกวัย หน้าที่การงานก็เจริญรุ่งเรืองตั้งแต่ยังเด็กเพราะจบปุ๊บถูกรับเข้าทำงานปั๊บ แถมยังมีฝีมืออยู่อันดับต้น ๆ ของประเทศ
ที่ร่ายยาวมาทั้งหมดนั่นฟังดูดี...
แต่ผู้ชายอย่าง ‘คิม จงฮยอน’ มีข้อเสียเพียงอย่างเดียวที่ทำร้ายจิตใจมาก ๆ
“ไอ้พี่เตี้ย!”
ร่างโปร่งที่อุดมด้วยส่วนสูงเพียงแค่ ‘173 เซนติเมตร’ ชะงักกึกเมื่อได้ยินเสียงดังลั่นเหมือนฟ้าผ่า รอยยิ้มที่กลาดเกลื่อนบนใบหน้าเจื่อนลงเล็กน้อยเมื่อประตูห้องของคู่สนทนาเปิดผลัวะพร้อมร่างสูงใหญ่ของ ‘ชเว มินโฮ’ พี่ชายของหญิงสาวที่ยืนยิ้มหน้าเจื่อนอยู่ตรงหน้าเขา
ดวงตาเรียวของคนที่อยู่บนระเบียงบ้านข้าง ๆ กลอกขึ้นฟ้าเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมายิ้มหวานให้หญิงสาวอีกครั้ง
“นี่พี่ปลูกเองกับมือเลยนะ มินจอง”
เสียงทุ้ม ๆ หวาน ๆ ทอดอ้อนยามที่มือส่งดอกกุหลาบสีสดดอกโตให้โดยไม่สนว่าไอ้ผู้ชายที่เพิ่งเปิดประตูผลัวะเข้ามาจะถลึงตาใส่เขาขนาดที่หากกระโดดงับหัวได้คงทำไปแล้วมาให้
“ปลูกกับมือ หรือไปตัดของคุณป้าท่านมา”
เสียงดุ ๆ ทำลายบรรยากาศสีชมพูที่จงฮยอนพยายามสร้างอย่างสุดความสามารถลงไปในทันที ยังไม่พอ...เจ้าตัวยังถือ ‘อภิสิทธิ์ความเป็นพี่ชาย’ ในการดึงน้องสาวเข้าไปในห้องแล้วรูดม่านปิดให้เรียบร้อย ก่อนที่จะหันมาประจันหน้าคนที่ยืนเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันแทน
“ชเว – มิน – โฮ” กว่าจะเค้นชื่อคนตัวสูงกว่าออกจากลำคอได้ จงฮยอนแทบจะกัดลิ้นตาย “จะมีวันไหนไหม ที่แกไม่เข้ามาขัดขวางฉันกับมินจอง ห๊า!”
คนโดนกล่าวหาว่าเป็น ‘มารขัดขวางความรัก’ ยังคงลอยหน้าลอยตาได้น่าเตะมากสำหรับจงฮยอน
“วันนั้นคงเป็นวันที่พี่เลิกจีบน้องสาวผมนั่นแหละ” ว่าแล้วยักคิ้วให้ข้างหนึ่ง
“เด็กเปรต...” คิม จงฮยอนรู้สึกอยากพ่นไฟใส่คนที่ยืนลอยหน้าลอยตาอยู่ตรงหน้าเสียจริง ๆ
“อะไร...เตี้ย”
“ไอ้ดำ!”
“อะไรพี่เตี้ย อยู่ห่างกันแค่รั้วกั้นบ้านตะโกนเหมือนโลกจะถล่ม อ๊ะ ๆ --- โกรธจนจมูกบานใหญ่แล้วนั่น” ว่าแล้วหัวเราะลั่นเป็นการทับถม
“ไอ้เด็กเปรต!” มือที่ท้าวอยู่บนระเบียงกำแน่นจนขึ้นข้อขาว ตัวสั่นจนน่ากลัว “อย่างกูไม่ได้เรียกจมูกบาน! เค้าเรียกเอาไว้รับอากาศบริสุทธิ์โว้ย!”
“อ่อ...เพราะเตี้ยสินะ ถึงรับอากาศบน ๆ ไม่ค่อยได้”
“ไอ้ชเวมินโฮ!”
“อ๊ะ ๆ อย่าบอกนะว่าจะปีนระเบียง ขาสั้นงี้ปีนถึงเหรอ” มินโฮยังคงยิ้มกว้างได้อย่างน่าหมั่นไส้ “แต่ก็นะ...ระวังเอวมันจะเคล็ดล่ะ แก่แล้วนี่”
กุหลาบดอกโตถูกเขวี้ยงออกไปแบบไม่ต้องคิด
“ไอ้เด็กเวร! ไปตายไป๊!” จงฮยอนสบถเสียงสั่นพร้อมชูนิ้วกลางให้ ก่อนที่จะกระแทกเท้าปึงปังกลับเข้าไปในห้องตัวเองปล่อยให้อีกคนยืนส่ายหัวกับพฤติกรรมไม่ค่อยจะสมวัยของอีกคน
xxxxxxxxxx
“อ้าว เป็นอะไรไปอีกล่ะนั่น”
คุณนายประจำบ้านตระกูลคิมแซวลูกชายสุดที่รักทั้งที่กลั้นรอยยิ้มไว้จนแก้มตุ่ย ดูจากหน้าตาก็พอจะรู้ว่าคนที่เดินขยี้หัวหงุดหงิดลงมาจากชั้นสองคงไม่พ้นต่อปากต่อคำกับลูกชายคนกลางของตระกูลชเวที่อยู่บ้านข้าง ๆ มาแน่
“ก็ไอ้มินโฮมันอ่ะดิ...” ลูกชายคนเล็กของบ้านเดินเข้ามานั่งจ๋องอยู่ข้าง ๆ มารดา “แม่ง...ไม่ได้ด่ากับผมสักวันมันคงนอนไม่หลับมั้ง! ประสาท!!”
“ก็เราไปจีบน้องสาวเค้า” เธอได้แต่ขยับยิ้มเอ็นดูเมื่อจงฮยอนเอาหัวทุย ๆ มาซบที่ตัก
“ก็จีบน้องสาว...แต่แม่งหวงอย่างกะเป็นพ่อ ผมไม่สงสัยทำไมมันหน้าแก่ --- อยู่ปีสองหน้าอย่างกะจบด็อกเตอร์ เหอะ!” คิดถึงหน้าตากวนประสาทของอีกคนจงฮยอนยังหมั่นไส้ไม่หาย
“ปากเราก็เป็นแบบนี้ --- เค้าคงยอมให้ลูกจีบน้องเขาง่าย ๆ หรอก”
จงฮยอนขมวดคิ้วมุ่นก่อนจะซุกหน้าเข้ากับเอวอวบ ๆ ของคุณนายคิมอย่างมันเขี้ยว
“แม่อ่ะ! ผมลูกแม่นะ”
“อ้าว นี่ลูกแม่เหรอ? แม่นึกว่าหยิบมาผิดคนเสียอีก เตี้ยผิดกรรมพันธุ์เหลือเกิน”
“แม่!!”
คุณนายคิมหัวเราะเอิ้กอ้ากอยู่บนโซฟาเมื่อเห็นหน้ายู่ ๆ ของบุตรชาย เจ้าตัวค้อนขวับเข้าให้เสียวงโตก่อนจะชูนิ้วโป้งให้สองข้างเป็นสัญญาณว่า ‘งอนแล้วนะ’ แล้วเดินหนีออกไปที่สวน ความจริงแล้วเธอเองก็ไม่ใช่ผู้หญิงที่สูงสวยอะไรมากมาย เพียงแต่ว่าลูกชายของเธอที่โตแต่ตัวคนนี้เวลาโดนแหย่ให้โมโหทีมันดูน่าแกล้งแบบอธิบายไม่ได้มากกว่า
แต่ก็นั่นแหละ...คิม จงฮยอนลูกชายเธอเป็นพวกโกรธง่ายหายเร็ว วันนี้ยังว่าพี่เค้าเดี๋ยวพรุ่งนี้ก็แล่นไปจีบใหม่อยู่ดี
ด้วยความที่บ้านติดกันทำให้ทั้งสองบ้านไปมาหาสู่เป็นธรรมดา อย่างเธอกับคุณนายชเวเองก็คุยกันแทบทุกวันด้วยความที่เป็นคอซีรี่ย์เหมือนกัน จะมีก็แค่ลูกชายบ้านนู้นกับบ้านนี้เท่านั้นแหละที่กัดกันทุกวันแทนที่จะคุยกันดี ๆ แต่ก็แค่กัดกันด้วยคำพูดไม่เคยมีการลงไม้ลงมือให้เป็นเรื่องใหญ่
เธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไมจงฮยอน ลูกชายของเธอที่ไม่เคยคิดจะมีแฟนมาเกือบยี่สิบปีถึงได้คิดจะจีบลูกสาวบ้านนั้น
คิม จงฮยอนกำลังรู้สึกเซ็งมากที่สุดในชีวิต...
มือเรียวเผลอยกขึ้นลูบแหวนวงเกลี้ยงที่ถูกร้อยกับสายโซ่เล็ก ๆ แล้วห้อยติดตัวไว้ไม่ขาดอย่างเสียนิสัย แหวนวงที่แสนสำคัญเพราะด้านในสลักชื่อของรักแรกเขาเอาไว้ ดวงตาสีน้ำตาลใสมองเหม่อไปไกลก่อนจะถอนลมหายใจติดขัด
เขาไม่เคยมีแฟนเพราะรอ... รอเธอ จนกระทั่งสองปีที่แล้วที่เธอย้ายมาอยู่ข้างบ้านเขา
วันที่เจอกันวันแรกไม่ได้โรแมนติกอะไรนักหนา เพียงแค่เขาออกไปจ่ายตลาดแทนคุณนายและซื้อไอติมกล่องที่พี่สาวแสนจะชอบตามคำสั่ง ขากลับถึงมีถุงอะไรต่อมิอะไรอยู่เต็มไม้เต็มมือไปหมดและต้องรีบกลับบ้านก่อนที่ไอศกรีมจะละลายเพราะพี่สาวชอบบอกว่าไอศกรีมเวลาละลายแล้วเอาไปแช่ใหม่มันจะไม่อร่อย
‘เอ่อ...ขอโทษนะคะ’
ผู้หญิงรูปร่างสูงเพรียว สูงพอ ๆ กับเขายืนยิ้มแฉ่ง โครงหน้าสะสวยกับดวงตากลมโตนั้นพาหัวใจเขากระตุก
‘คือ...ฉันหลงทาง พอดีเพิ่งย้ายมาแล้วแบบ...ฉันจำทางกลับบ้านไม่ได้’
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้เขาตัดสินใจเดินไปส่งเธอ เลี้ยวผิดบ้างถูกบ้างเพราะเธอจำได้ไม่ค่อยแม่นนัก จนลืมไปว่าต้องกลับถึงบ้านก่อนที่ไอศกรีมจะละลาย
สุดท้าย...เธออยู่บ้านข้าง ๆ เขานี่เอง
‘ขอบคุณที่มาส่งนะคะ ฉันชเว มินจอง ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ’
และนั่นทำให้เขารู้ว่า...เธอคือคนที่เขากำลังรอ
เธอคือรักแรกของเขา...
ครั้งก่อนเขาเคยปล่อยเธอไป แต่มันจะไม่เป็นแบบเดิม
‘มินจอง นั่นใครน่ะ’
เสียงทุ้ม ๆ ห้าว ๆ ดังแทรกเข้ามาในโสตประสาท เรียกสติจงฮยอนกลับมาอีกครั้ง
‘นั่นพี่จงฮยอน เขาพาฉันมาส่งบ้านล่ะ พอดีฉันหลงทาง’
‘เข้าไปในบ้านก่อนไป’
จงฮยอนระบายยิ้มกว้างเมื่อเห็นมินจองก้มหัวลงนิดหน่อยเป็นคำขอบคุณก่อนที่จะหายเข้าไปหลังประตู ส่วนเขาทำได้แค่ยืนมองตามเธอจนลับสายตา มองนานจนกระทั่งได้ยินเสียงกระแอมเสียงดัง
‘อย่าแม้แต่จะคิด’ ร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาจนชิดรั้วบ้าน กวาดตามองเขาไล่ตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยสายตาที่จงฮยอนรู้สึกไม่ชอบเอาเสียเลย ‘ขอบคุณที่มาส่งน้องสาวผม แต่อย่าแม้แต่จะคิดจีบเธอ เพราะผม ไม่ – อะ – นุ – ญาต!”
จงฮยอนนิ่งไปก่อนจะแสยะยิ้ม
‘ก็ไม่ได้มาขออนุญาต แต่จะจีบเลย!’
และนั่นคือการประกาศศึกครั้งแรกของเขากับมัน!
xxxxxxxxxx
ทูบีคอนตินิ๊ววววววววววว
ตอนนี้กำลังเกิดอาการสับสนค่ะ ฮาาา ฟิคเรื่องที่คาดว่าจะลงเป็นเรื่องต่อไปเลยโดนโยนเข้าไห
แล้วถีบเรื่องนี้ขึ้นมาแทน พล็อตเรื่องนี้เกิดจากทวิตค่ะ *หัวเราะ*
เลยกลายเป็นว่าสรุปสุดท้าย ได้โฮฮยอนฉบับเกรียนออกมา...ไม่รู้ว่าถูกใจไหม
อย่างไรก็ตาม --- ฝากมันเอาไว้ในใจอีกสักเรื่องนะคะ *หัวเราะ*
Ps. เรื่องนี้ใส ๆ และโนดราม่า #เพิ่งเคยแต่งแนวนี้ครั้งแรกจริง ๆ ฮ่าาาาาา
Ps. 2 เขียนคู่นี้เค้ากัดกันนี่ --- สนุกจริง ๆ ค่ะ 55555
Ps. 3 SF = เรื่องสั้น ๆ ที่กระดื๊บไปตอนละสั้น ๆ #โดนถีบ
kuma
ความคิดเห็น