คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ฝึกฝน(แก้คำผิด)
เมื่อเห็นท่านยายอัวเอเหม่อลอยพร้อมับมีน้ำาไหลออมาเทียนหล็เอยเรีย้วยน้ำเสียัวล
“ท่านยายอรับ ทำไมท่านยายถึร้อไห้อรับ” เสียอเทียนหลัึ้นทำให้หนิเียนหยูื่นาอาารเหม่อลอย
“ยายไม่ไ้เป็นอะไรหรอ ยายแ่เห็นเทียนเอ๋อร์มีวามสุยายเลยร้อไห้ เพราะมีวามสุับไปับเทียนเอ๋อร์ยัไหละ”เมื่อเทียนหลไ้ยิน็หัวเราะอย่ามีวามสุ “ท่านยายทำไม้าถึไม่มีพ่อับแม่เหมือนับนอื่นเลยหละอรับ”
“เอาไว้เทียนเอ๋อร์โว่านี้่อนเียวยายะเล่าให้หลานฟันะ” หนิเียนหยูทำไ้แ่บอปัออไปเพื่อไม่อยาให้หลานัวเอ้อมาัวล
“เอาหละหลานเยบอว่าอยาะเป็นผู้ฝึนใ่ไหม อนนี้็ถึเวลาแล้วหลานยัอยาะเรียนอยู่ไหม”เมื่อเทียนหลไ้ยิน็ีใรีบอบลับไป “อยาอรับท่านยาย้าอยาเ่เหมือนท่านยายะไ้ปป้อท่านยายไ้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
“ในเมื่อหลานยัอยาเรียนเี๋ยวยายะสอนให้เอเห็นแบบนี้ยาย็เ่มาเลยนะ” หนิเียนหยูพูพร้อมรอยยิ้ม
“ท่านยายอ้าเ่ที่สุอยู่แล้ว” เทียนหลเอยมยายอัวเอ ที่เทียนหลพู้วยวามมั่นใไม่ใ่พูมไปเพื่อนเอาใแ่้วยวามที่เวลาหนิเียนหยูอไปเ็บสมุนไพรหรือล่าสัว์อสูรมัะพาเทียนหลไป้วยลอเลยทำให้เทียนหลไ้เห็นวามเ่าบอหนิเียนหยู
“ถ้าอย่านั้นเรามาเริ่มันเลยถ้าหลานอยาะเป็นผู้ฝึนอย่าแรหลาน้อฝึร่าายให้แ็แร่่อนเพราะถ้าหลานมีร่าายที่ไม่แ็แร่ที่เพียพอมันะทำให้ไม่สามารถแบรับพลัปราอนที่หลานึลมปราเ้าไปผ่านเส้นีพรร่าารไ้ ารบ่มเพาะมีหลายระับยิ่หลานมีระับที่สูึ้นะทำให้หลานารบ่มเพาะ็ะยิ่ยาึ้น ระับสร้าราาน ำเนิปรา แ่นแท้ ราานิ ปรานภา ปราิ วัวิา แ่ละระับแบ่ออเป็นระับ่ำ ลา สู สูสุ แ่็ยัมีระับที่สูว่านี้ อนนี้หลาน็รู้แ่นี้ไป่อนเพราะถ้าหลานรู้มาไปว่านี้็ไม่่วยอะไร่อยศึษาไป”
“อรับ” หลัาฟัที่ยายอัวเอสอนเรื่อารฝึน็ทำให้เทียนหลระือรือร้นที่ะไ้เป็นผู้ฝึนที่เ่าแบบท่านยายอัวเอ
“่อนอื่นหลาน็ินโอสถำระร่าาย เม็นี้่อนมันะ่วยัสิ่สปรอาร่าายอหลาน” หนิเียนหยู็ไ้หยิบโอสถสีเียนึ้นมาหนึ่เม็ยื่นให้ับเทียนหล
“หอมัเลยท่านยาย”ลิ่นอโอสถมันหอมมาึทำให้เทียนหลยื่นมือไปรับมาแล้วเอาเ้าปาเี้ยวแล้วลืนทัที
“เอาหละอนนี้็ึมาแล้วหลาน็พัผ่อนไ้แล้วพรุ่นี้ะไ้เริ่มฝึัน” เมื่อเห็นว่า้านอมืแล้วหนิเียนหยูึให้เทียนหลพัผ่อน
“ถ้าอย่านั้น้าไปนอน่อนนะอรับท่านยาย ท่านยาย็พัผ่อนไ้แล้วอรับ ฝันีอรับท่านยาย”เทียนหลอบลับ้วยรอยยิ้มแล้ว่วยหนิเียนหยูให้นอนลแล้วัวเอ็เินออไปห้ออัวเอ
“ฝันีหลานรั”หนิเียนหยูอบลับ้วยรอยยิ้ม
เมื่อยามแสแเริ่มส่อลมาเทียนหล็เริ่มึ้นมาแ่็รู้สึเหมือนะไ้ลิ่นเหม็นแล้วเห็นร่าายัวเอเ็มไป้วยอเหลาสีำ็ใ “ท่านยาย่วย้วย ท่านยาย มีอะไรไม่รู้สีำและมีลิ่นเหม็นิเ็มัว้าเลยอรับ”
หนิเียนหยูที่ื่นมาั้แ่เ้าเพื่อทำอาหารให้ับเทียนหล พอไ้ยินเสียะโนโว้ยวายอเทียนหล็หัวเราะแล้วเินไปหา เมื่อเปิประูเ้าไปเห็นเทียนหลร้อไห้้วยวามใ็หนิเียนหยูหัวเราะเบาๆ “อย่าร้อไห้สิเทียนเอ้อ หลานำโอสถำระร่าายที่หลานินไปเมื่อืนไ้ไหมอเหลาสีำืออเสียที่ออมาาร่าายอหลานเนื่อาผลอโอสถที่หลานินเ้าไป”
“อ้าว! แล้วทำไมท่านยายถึไม่บอหลานเล่าอรับ หลานใแทบแย่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เทียนหลหัวเราะแ้เิน
“พอียายลืมบอหลานเหมือนันนะสิ ฮ่า ฮ่า แ่็ีที่ยายลืมบอหลานไม่อย่านั้นยาย็อไ้เห็นหน้าาลๆอหลานอนร้อไห้นะสิ ฮ่า ฮ่า”หนิเียนหยูหัวเราะเบาๆอย่าอบใ
“โถ่! ท่านยายท่านแล้้า ้าไมุ่ยับท่านยายแล้วนะ” เมื่อเห็นหนิเียนหยูหัวเราะเทียนหล็ยิ่เินอายไปให่
“ยายอโทษนะหลานรัไม่โรธยายนะ หลานไปอาบน้ำล้าัวแล้วมาิน้าวเราะไ้เริ่มฝึัน แ่ะว่าไปหน้าอหลาน็ลรินั่นแหละ ฮ่า ฮ่า” หนิเียนหยูหัวเราะแล้วเินออไป
“้าโรธท่านยายริๆแล้วนะ”เสียอเทียนหลัามออมา
“ลุไปอาบน้ำแล้วมาิน้าวไ้แล้ว”หนิเียนหยูเอยบออีรั้
“อรับ้าไปอาบน้ำ่อนนะ” หลัานั้นเทียนหล็ลุไปอาบน้ำล้าราบอเหลวสีำออหม ็มาิน้าวพร้อมันแ่็ยัแสสีหน้าอนออมา แ่สำหรับหนิเทียนหยูนั้นสิ่ที่เทียนหลำลัทำนั้นมันออะน่าเอ็นู
“เทียนเอ๋อร์เลิโรธยายไ้แล้วยายแ่แล้หลานเล่นเอ เียวิน้าวเสร็เราะไ้เริ่มฝึนัน”เทียนหลที่ไ้ยินแบบนั้น็รีบิน้าวอย่ารวเร็ว“ท่านยาย้าอิ่มแล้วอรับไปฝึัน”
เมื่อสอยายหลานิน้าวเสร็็พาันเินออมาที่ลานเล็หน้าบ้าน “เอาล่ะารฝึเรา้อเริ่มาารสร้าราาน่อนและสิ่ที่ะ่วยให้หลานฝึไ้เร็วึ้น็ือโอสถสร้าราาน มันือเม็ยาระับ1 เหมือนับโอสถำระร่าายที่หลานินเ้าไปเมื่อวานที่มีระับ1เ่นเียวัน เมื่อหลานินโอสถสร้าราานมันะ่วยให้ร่าายอหลานแ็แร่ึ้นรวเร็วมาว่าารฝึแบบปิมา ามื่ออมันโอสถสร้าราานือโอสถสำหรับผู้ที่เริ่มฝึนหรือ่วยให้เ้าสู่ระับสร้าราานระับ่ำไ้ทันที”
หลัานั้นหนิเียนหยู็หยิบโอสถออมาาแหวนมิิหลายเม็แล้วยื่นให้ับเทียนหล หลัาที่เทียนหลรับโอสถมาแล้ว็นั่ลแล้วเริ่มินโอสถเ้าไปหนึ่เม็เมื่อโอสถไหลลท้อ็เริ่มละลายทันทีฤทธิ์อโอสถ่อยระายไป่วย่าๆอร่าายทำให้เทียนหลรู้สึว่าร่าายัวเอ่อยๆแ็แร่ึ้นเรื่อยๆ
ทา้านหนิเียนหยู็ยืนมอูเทียนหล้วยสายาอบอุ่นและัวลเนื่อาหลานัวเออายุยัน้อยและไร้เียสา้วยเหุที่นาเอ็พาเทียนหลเ้าไปในเมือไม่ี่รั้เลยไม่่อยไ้เอผู้นมานัึัวลว่าเทียนหละโนหลอเพราะวามใีและไร้เียสาอัวเอ เพราะว่านาเอ็ะอยู่ไ้อีไม่นานเพราะว่าไ้ใ้พลัีวิอัวเอในยื้อเวลาอนานว่าเทียนหละูแลัวเอไ้ นั้นึทำให้นาเริ่มิว่าะหาหนทาในาร่วยเทียนหลว่าะ้อทำอย่าไรี
“หรือว่าเราำเป็น้อทำแบบนั้นริๆ” หนิเียนหยูพึมพำและถอนหายใออมา้วยวามนใ
บ
ความคิดเห็น