รักเรารสเศร้าแซ่บ

บางตอนของรวมเรื่องสั้นนี้….
 

ล้อชื่อพ่อ? ...

พ่อของเขานั่นแหละเป็นคนประยุกต์การละเล่นแบบไทยๆ นี้ให้เป็นที่ชื่นชอบกัน และสอดคล้องกับเอกลักษณ์ประจำชาติยุค๔.๐ (เปล่า) ! เขาภาคภูมิใจกับความคิดริเริ่มนี้มาก สมาชิกในหมู่บ้าน ‘หยั่นหว่อหยุ่นชวนป๋วยเป่าปี่แปะกอเอี๊ยะวิลล่า’ แห่งนี้ไม่มีใครทันสมัยเท่าพ่อเลย

และพ่อเองก็เป็นผู้ตั้งชื่อหมู่บ้านนี้ด้วยตัวเองเหมือนกัน โดยยึดประเด็นสุขภาพ อนามัย พลานามัยและศีลธรรมเป็นศิริมงคลด้านหลักของผู้อยู่อาศัย

ทุกวันพ่อจะตะโกนล้อชื่อพ่อของเพื่อนๆ ที่เดินผ่านมาดังลั่นซอยเสมอ ตั้งแต่เขายังเล็ก

“บัลลัย จะออกไปซื้อของหรือ? ” พ่อส่งเสียงถามเพื่อนบ้านสองสามีภรรยาที่กำลังหิ้วตะกร้าเดินผ่านหน้าบ้านมาพอดี

“เรียกบัลลังก์กับมาลัยก็ได้นะ…อาน? คุณเล่นเรียกชื่อพ่อกับชื่อแม่ผมแบบควบกล้ำอย่างนี้ มันไม่เป็นมงคลเลย” เพื่อนของพ่อ…ลูกของบัลลังก์กับมาลัยอ้อนวอนเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่มีใครจำได้ แต่พ่อก็ยังเรียกอย่างเดิม แล้วเพื่อนของพ่อก็ขอร้องเหมือนเดิมเช่นกัน มันคงเป็นอย่างนี้ตั้งแต่เขาเกิดเลยล่ะมั้ง?

“แล้วตอนนี้น่ะ คุณรู้มั้ยล่ะว่าหลังอานดำหมดแล้วนะ อย่าถอดเสื้อทำสวนอย่างนี้ซี เดี๋ยวขน…เอ๊ย!ผิวหลังอานเสียหมด” ลูกสะใภ้ของบัลลังก์กับมาลัยบอกกับพ่อด้วยความห่วงใย แต่น้ำเสียงเจือด้วยความเคียดแค้นและแดกดันอยู่ด้วยพอประแล่มๆ

“แล้วทำไมคุณไม่บอกผมว่าด้านหลังของอานบ้างล่ะ เดี๋ยวใครเข้าใจผิดว่าผมเป็นลูกหลังอานแล้วยังหางดาบอีกต่างหาก” พ่อโต้แย้งบ้าง

แล้วต่างก็ส่งเสียงหัวเราะชอบใจกับความเป็นลูกของบัลลัยกับหลังอาน

                               -----------------------------

          “คุณพ่องขา คุณแม่งขา นี่เพื่องงา…เอ๊ย! เพื่อนของงาน่ะค่ะ มาช่วยแสดงแสงสีเสียงเมื่อตอนบ่ายนี้เอง”

เธอพูดเร็วไปหน่อย จึงเพี้ยนไปเยอะ เขาอุตส่าห์สอพลอในใจ ก็ยังมีคนดัดจริตเรียกตัวเองว่า‘เดี๊ยน’ซึ่งเพี้ยนมาจาก‘ดิชั้น’ได้นี่หว่า  แล้วทำไมจะมี ‘คุณพ่อง’กับ ‘คุณแม่ง’ ไม่ได้วะ?

นี่เป็นชื่อเล่นๆที่เธอใช้เรียกบุพการีด้วยความเคารพแบบกันเองแกมถือวิสาสะด้วยความคุ้นเคยส่วนตัว…คุณพ่องขา! คุณแม่งขา! เขาสอพลอยืดยาวในใจ แต่ก็ยังหวั่นๆอยู่ว่า  ไม่รู้ว่าจะโดนหลอกอีกหรือเปล่า?   

กระดุมรีบทำความเคารพอย่างนอบน้อม  ถึงท่านจะไม่ใช่เจ้าของถ้ำค้างคาวและรังนกนางแอ่นแห่งนี้  แต่ก็เป็นผู้ให้กำเนิดและเจ้าของร่างสาวสวยที่ชื่อพังงา   เขามาที่นี่เพราะต้องการเธอ ไม่ได้ต้องการถ้ำ ไม่อยากได้น้ำลายนกนางแอ่น  และไม่พิสมัยขี้ค้างคาว 

เออ!  ถ้าเป็นน้ำลายและขี้ของพังงาก็ว่าไปอย่าง  แต่เราต้องแลกน้ำลายกันนะจ๊ะ! ส่วนขี้!...ไม่ต้องแลกกันก็ได้ ขี้ใครก็ขี้คนนั้น! แต่เขายินดีจะกดปุ่มโถส้วมชักโครกให้เธอโดยไม่รู้สึกรังเกียจ หลังจากเธอลุกขึ้นมาจากที่นั่นแล้ว  และหลงลืมเพราะอาจจะมีเชื้อไวรัส‘ชีวจิต’กระเซ็นจากเครื่องคอมพิวเตอร์ของ‘คุณพ่อ’มา 

คุณพ่อและคุณแม่ของพังงาใช้เสื้อเกราะที่ทำเป็นผ้าขนหนูเช็ดเหงื่อซึ่งซึมออกมาตามผิวเสื้อเกราะหุ้มตัว

“เป็นญาติกับอีนังพอยซั่น ไอวีหรือเปล่า?   มีต้นไม้พันมาทั้งตัวอย่างนี้  เอ้อ!  แล้วมาตั้งแต่เมื่อไหร่กันล่ะ? ทำไมวีดีโอวงจรปิดไม่รายงานให้รู้ มันชักจะเหลวไหลใหญ่แล้ว”

กระดุมเพิ่งรู้สึกตัว  เขารีบปัดเศษใบไม้และกิ่งไม้ เศษเถาวัลย์จากเสื้อผ้า

“กระดุมเข้ามาทางหลังบ้านน่ะค่ะ” พังงาบอกแล้วรีบปิดปากหัวเราะ

สามพ่อแม่ลูก...ร่วมแสดงความสัมพันธ์แน่นแฟ้นทางสายเลือด  เปล่งเสียงหัวเราะอย่างเพลิดเพลิน

“เข้ามาทางประตูหลังก็ต้องเจอนายสะอาดล่ะซี คงคุยกันสนุกไปเลยซีนะ”  

เขาหัวเราะบ้าง แต่เบากว่าและออกอาการขวยเขิน คุยกับคนบ้าน่ะหรือ!…สนุก? คุยกับไอ้หางเสือยังจะสนุกกว่า มันไม่เถียงเขา แล้วมันก็คงไม่เล่นลิ้นพูดวกวนกับเขาหรอก

“เออ!  กำลังหิวเลย”  คุณพ่องเปรย “เมื่อกี๊นี้โหมเล่นหลายเกม จะได้เรียกเหงื่อมากๆ เอ้อ! แล้วตุ๋ยกินอะไรมาแล้วหรือยังล่ะ?”

“ตุ๋ย?”  กระดุมอดสงสัยไม่ได้ เพราะขณะนี้ก็มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่เป็นคนแปลกหน้าของสมาชิกคฤหาสน์แห่งนี้ 

“ท่านหมายถึงผมหรือครับ?” ความงุนงงตามมาตะครุบหัวใจเขาอีกครั้ง

“ก็ใช่น่ะซี! ก็จะมีใครอีกล่ะ?”   

“ผมชื่อกระดุมครับ  มีชื่อเล่นว่าซิพครับท่าน”  เขาปฏิเสธอย่างสุภาพ ด้วยความภาคภูมิใจกับชื่อเล่นที่สอดคล้องกันอย่างกลมเกลียวกับชื่อจริง

“กระดุม!  ซิพ!  อ้าว!…มีชื่ออย่างนี้ แล้วทำไมไม่เข้าทางประตูหน้าบ้านล่ะ?  คุณเป็นอีแอบแล้วแอบอีกหรือนี่? เฮ้อ!...ทำไมไม่เป็นอีแอบแล้วแอบเลยนะ!”   

บางส่วน บางตอนของ'รักเรารสเศร้าแซ่บ'คงพอจะบอกได้ว่า…น่าอ่าน!