โปรแกรมหรรษา

ลำดับตอนที่ #20 : ตอนที่ 18 : เรียนประวัติใบชา

หลังผ่านการฝึกภาคเช้า ต่อด้วยภาคบ่าย ภาคเย็น ส้มอยู่ที่ห้องหนังสือรอเสี่ยวยู่มาสอน ซึ่งวันนี้ส้มพาเหมยมาด้วย ระหว่างรอ ส้มกับเหมยก็คุยกันถึงเรื่องซนต่าง ๆ ของเหมย โดยมีนาช่าดูแลอยู่มุมห้องตามหน้าที่ แว่วเสียงเสี่ยวยู่เข้าห้องมา นาช่าเห็นก็จะบอกส้มกับเหมย แต่เสี่ยวยู่ห้ามไว้แล้วสั่งโบกมือให้ล่าถอยออกจากห้องไป ส่วนตัวเสี่ยวยู่ก็เดินมานั่งที่ของตน เห็นส้มยังฟังเรื่องราวของน้องสาวอยู่จึงไม่ได้เรียก แต่สักพักจึงกระแอมเรียกให้ทั้งสองคนหันมา ส้มเห็นจึงตกใจร้องถามว่า

“อุ๊ย ท่านเข้ามาตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย”

“นานแล้ว แต่เห็นยังคุยสนุกเลยไม่ได้ทัก เจ้าจะพาน้องมาเล่นในเวลาเรียนอย่างนั้นรึ”

“เปล่า แต่พามาเรียนด้วยต่างหาก เรียนด้วยได้ไหมคะน้องฉัน เอ๊ย เหมยคงมาเรียนเป็นครั้งคราว คงไม่กวนเวลาเรียนพวกเราหรอกน่ะท่าน”

“อืม แล้วพวกเจ้าพร้อมเรียนหรือยังล่ะ”

“คะ ท่านอาจารย์”

ทั้งส้มและเหมยร้องพร้อมกันพวกส้มกับเหมยนั่งเรียนอยู่บนโต๊ะกลางห้องหนังสือ เสี่ยวยู่เริ่มสอนโดยเนื้อหาที่ว่า

“วันนี้เราจะมาเริ่มที่ประวัติของใบชากัน เพราะหากจะเรียนอะไรแล้วควรเรียนรู้หลักพื้นฐานหรือประวัติที่มาของมันเสียก่อน เพื่อให้ทราบถึงธรรมชาติหรือแหล่งที่มาของสิ่งนั้น ๆ ซึ่งใบชาของชาวฮั่นเรานั้น แบ่งออกเป็น 3 ยุคได้แก่

ยุคแรก สมัยราชวงศ์ถัง  การเดิมชาเป็นที่รู้จักกันเฉพาะในภาคใต้ของประเทศ ในสมัยราชวงศ์ถังเป็นราชวงศ์แรกที่การดื่มชาเป็นที่แพร่หลายทั้งภาคเหนือ และภาคใต้ ....แต่กรรมวิธีชงชาในสมัยราชวงศ์ถังผิดแผกแตกต่างจากชาที่เรารู้จัก สมัยนั้น เขาจะเอาใบชาไปนึ่งกับข้าว เติมเกลือ ขิง เปลือกส้ม และเครื่องเทศ แล้วปั้นเป็นก้อนละลายน้ำร้อนดื่ม

ยุคต่อมา สมัยราชวงศ์ซ้อง การชงชาได้เปลี่ยนจากก้อนชานึ่ง มาเป็นใบชาแห้งนำมาโม่จนเป็นผง แล้วชงกับน้ำร้อน ในยุคนี้เอง ที่คนจีนเริ่มวัฒนธรรมจิบน้ำชาพรางร่ายกวีอย่างเพลิดเพลิน พระสงฆ์ก็หันมาชงชาเพื่อช่วยสร้างศีล สมาธิและปัญญา พวกยุ่น ญี่ปุ่นได้เรียนวิธีชงชาผงจากจีน พัฒนาเป็นศิลปะการชงน้ำชาของตนเองขึ้น ในขณะเดียวกันที่คนจีนลืมวิธีทำและชงชาผง ไปหลังจากที่พวกตาดรุกรานจีน และอารยธรรมจีนของราชวงศ์ซ้องถูกทำลายไปสิ้น

ยุคสุดท้าย สมัยราชวงศ์หยวน คนจีนจึงหันมาชงชาด้วยใบชาซึ่งต้องชงในป้าน ป้านชาช่วยกรองเศษชา ไม่ให้หล่นลงจองขณะริน ผิดกับชาผงที่ชงดื่มในถ้วยได้ไม่ต้องรินจากป้าน ป้านคือเครื่องเครียบชั้นดีมีเนื้อบางเฉียบ เกิดขึ้นเพื่อใช้ดื่มชาชาเริ่มแพร่หลายออกไป นอกแผ่นดินจีน ทำให้ชาเป็นที่รู้จักกันในหมู่อาหรับ ซึ่งติดต่อการค้ากับจีนมาก่อนชาวยุโรป ….“

จนเวลาล่วงเลยเข้าเวลาดึก(ราว ๆ 1 ทุ่ม)เสี่ยวยู่จึงปล่อยให้ไปพักผ่อนกันแต่ส้มก็ยังนอนไม่ได้ ต้องทำงานส่วนตัว(ในโลกจริงๆ งานที่รับมา)จนถึงดึก แต่ว่างานก็เสร็จไป40ส่วนทีเดียว(สะสมมาทั้งทำกลางวันและกลางคืนก่อนนอนหลายวันนี้ )

“เฮ้อ กว่าจะเสร็จ นอนดีกว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นไม่ไหว”

แล้วนางเอกของเราก็หลับไป

ก๊อก ๆ ๆ ๆ

“หือ ใครน่ะ”

แว่วเสียงชายหนุ่มดังลอดออกมาจากในห้อง ที่หน้าห้องยังมีชายหนุ่มอีกคนยืนเคาะประตูเรียกชายอีกคนในห้อง เสียงชายหนุ่มที่หน้าห้องดังออกมาว่า

“นายท่าน ข้าน้อยเองขอรับ หยุนเอ๋อ ขอรับ”

“หือ หยุนเอ๋อ เอ๋อไหนเนี่ย  อ้อ นาช่าหยุนเอ๋อเบต้า05 นาช่าน่ะเอง รอเดี๋ยวนะ”

แอ็ดดดด  ชายหนุ่มที่อยู่ให้ห้องคือเสี่ยวยู่นั้นเอง เสี่ยวยู่ร้องถามอย่างหงุดหงิดใจ

“มีอะไร นี่มันตีสี แล้วนะ มีอะไรงั้นรึ หยุนเอ๋อ”

“หยุนเอ๋อ เออ...”

“มีอะไรว่าสิ”

เสี่ยวยู่เริ่มขมวดคิ้วแล้วถามอีกครั้งว่า

“มีอะไรก็พูดมาสิ ไม่งั้นข้าไปนอนต่อแล้วนะ เดี๋ยวรุ่งเช้าต้องสอนนายหญิงของเจ้าอีก หยุนเอ๋อ หาวววววว ว่ามา”

“เออ.. คือ เซนเซอร์ที่นายท่านติดไว้ที่ประตูรั้วมันส่งสัญญาณมาว่ามีคน คู่หนึ่งกำลังเดินเข้ามาที่ตัวบ้านขอรับ แต่ว่านายท่านเตรียมแผนจะให้นายหญิงได้ลองฝีมือ ข้า เออออ ข้าน้อย เกรงจะเสียแผนท่านแต่ว่า..”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวข้าค่อยพานางไปทีหลังก็ได้”

“นายท่านขอรับ หยุดเกมนี้ไว้ได้ไหมขอรับ ข้าไม่ทราบว่านางจะอยู่ในโลกเป็นจริงนานเพียงไรถึงจะกลับเข้ามาเล่นเกมนี้อีกคราน่ะขอรับ”

“อืม ข้าจะหยุดไว้ที่ 2 วันแล้วกัน พวกนางมาเมื่อไรค่อยเริ่มเล่ยต่อแล้วกัน เฮ้อ เสียดายแฮะ ข้าบอกตามตรง นางถูกใจข้านัก อ่อนโยน  อารมณ์ดี บ้าจี้บ้าง น่ารักดี บ้างทีก็ขี้หงุดหงิด น้อยใจเหมือนกัน ฮิฮิ เออ แล้วนี่จะไปกันกี่โมงหือ นาช่า”

“ก็ข้ากะเวลาว่าพวกนางตื่นนอนแล้วจะพาไปเลย คาดว่าเวลาในโลกจริงคงประมาณ 1-2 นาที ทีนี้คง1-2 ชั่วโมง คงมิได้ร่วมโต๊ะอาหารน่ะขอรับ ไม่ทราบว่านายท่านจะให้ข้าไปเรียนนายผู้เฒ่าเองหรือท่านบอกเองขอรับ”

“ข้าจัดการเอง เจ้าไปเถอะ หาววว ข้าขอนอนต่อก่อนดีกว่า ง่วงจังเยย”

“งั้นขอไม่กวนนายท่านแล้วขอรับ แล้วขอจะส่งข้อมูลผ่านดาวเทียมไปนะขอรับ”

“อือ ส่งข้อมูลมาเป็นระยะ ๆ ล่ะ หาวววว”

แอ็ดดดดด