โปรแกรมหรรษา

ลำดับตอนที่ #18 : ตอนที่ 16 : เงาปริศนา

เวลา ประมาณ 4 ทุ่ม ของคืนต่อมา

มีเงาคนตะคุ่ม ๆ เข้ามาในห้องของส้ม ส้มเก็บอาการตกใจ แต่ก็ไม่แสดงอาการออกมาเพียงแต่พยายามทำตัวเหมือนคนนอนหลับให้มากที่สุด แล้ว เงาคนนั้นก็มาอยู่ข้าง ๆ มานั่งลงบนเตียง ส้มเหลือบเห็นยิ่งตกใจใหญ่มือกำผ้าห่มแน่น ลมหายใจเริ่มหอบหืดเบาๆ เงาคนนั้นมองส้มอย่างยิ้ม ๆ แต่ก็เหมือนจะแกล้ง เพราะเงานั้นไม่ยอมขยับไปไหน ส่วนส้มก็กลัวจึงไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง หรือขยับตัว จนเงานั้นอดขำในความเอ็นดูไม่ได้ แล้วเงานั้นก็ยอมพูดขึ้นว่า

“เฟยเอ๋อ เลิกกลัวได้แล้ว ข้าเอง”

ส้มได้ยินถึงกลับสะดุ้ง ไม่รู้ว่าสะดุ้งตกใจที่คนข้าง ๆ เป็นเสี่ยวยู่ หรือ สะดุ้งเพราะเงาปริศนานั้นเป็นคนรู้จังจนหายตกใจ หรือ สะดุ้งเพราะเงาปริศนาเป็นผู้ชายกลับแอบเข้ามาห้องตนกันแน่

ส้มจึงหันกลับไปมองหน้าคนร้ายที่ขโมยเข้าห้องของหญิงสาวกลางดึก ด้วยสายตาเขียวดุ จนเสี่ยวยู่รู้สึกได้จึงกล่าวขอโทษว่า

“ข้าขอโทษ เอาเถอะ ข้าขอไถ่โทษแก่เจ้า ตามข้ามาเถอะ รับรองเจ้าต้องกล่าวขอบคุณข้า และตราตรึงเลยทีเดียว มาเถอะ ตามข้ามาเถอะ เฟยเอ๋อ”

“ไปไหน บอกหน่อยสิ”

ว่าแล้วเสี่ยวยู่ถือโอกาสดึงมือกึ่งลากช้า ๆ ส้มไปทันที เมื่อไปถึงที่ส้มถึงกับตะลึงลาน ทันที เนื่องเพราะภาพเบื้องหน้าที่เห็นคือ ต้นลำพูน(ของจีน) มีหิ่งห้อยห้อมล้อมบินว่อนอยู่เต็มไปหมด ไม่เพียงต้นเดียวแต่กับมีถึง 10 ต้น เรียกได้ว่าเป็นโลกของหิ่งห้อยได้เลยทีเดียวเพราะหากให้นับแล้วคงมีไม่ต่ำกว่า ล้านตัวเป็นแน่ หิ่งห้อยแต่ละตัวต่างแย่งกันส่องสว่างไสว จนนับได้ว่าแทบราวกับเพลากลางวันทีเดียว อีกทั้งมีเสียงแมลงกลางคืนพากันส่งเสียงร้องออกมา ราวกับพวกมันกำลังร้องเพลงกันอยู่ แถมดวงจันทร์ยังเต็มดวงอีกด้วย

“ว้าว สวยจัง”

“มะ นั่งที่นี้สิ ตรงนี้เห็นชัดที่สุดและสวยที่สุดด้วย”

‘แต่ก็ยังสวยสู้เจ้ามิได้หรอก’ เสี่ยวยู่นึกในใจ แล้วก็ผายมือไปที่ก้อนหินใหญ่ก้อนหนึ่งที่อยู่ตรงหน้าต้นไม้ทั้ง 10 ต้นนั้น นั่งดูได้สักพัก ส้มถึงกับออกอาการหาวนอน จนเคลิ้มตาเริ่มกระพริบช้าลง และ ปึก ส้มล้มลงดีที่เสี่ยวยู่รับหัวของส้มไว้ได้ ส้มสลึมสลือตื่นขึ้นมา จึงเงยหน้าลุกขึ้นมามองเหล่าหิ่งห้อยบินว่อนระยึมระยับไปมา เสี่ยวยู่จึงเอามือจับหัวของส้มให้มาพิงกับหัวไหล่ของตน สักพัก ส้มก็หลับไปกับความเหนื่อยล้า เสี่ยวยู่นั่งต่ออีกเกือบชั่วยามจึงอุ้มส้มเข้าไปยังห้องนอนของนาง

ก่อนออกจากห้อง ยังเหลือบมองนางอยู่นางนาน แล้วเดินจากไปพร้อมกับอาการยิ้มไม่คลาย พอออกจากห้องเห็นนาช่ายืนอมยิ้มอยู่ แต่พอเสี่ยวยู่ส่งตาดุมา นาช่าถึงกับรีบปรับสีเป็นปกติทันที แต่ก็พยายามกลั้นหัวเราะเอาไว้ เสี่ยวยู่แก้เขินด้วยการกล่าวว่า

“ไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้ต้องทำงานอีก ไป๊ ไปนอนได้แล้ว”

“ขอรับนายท่าน”

“เดี๋ยว นาช่า”

“มีอะไรเพิ่มเติมหรือขอรับ”

“พรุ่งนี้ช่วงสายเตรียมตัวกลับบ้านข้าด้วย แล้วอีกอาทิตย์เตรียมตัวเดินทางไกล ข้าจะพาเจ้าไปทำงานและพวกนางไปเที่ยว เตรียมตัวให้พร้อมล่ะ อาจมีการต่อสู้”

“ขอรับนายท่าน”

รุ่งเช้า

มีเสียงคนร้องดังขึ้นมาในห้องของตนว่า

“เฮ้ย เรามาอยู่นี้ได้ไงอ่ะ เออ จำได้ว่า...”

เสียงนี้เป็นเสียงของหญิงสาว สักพักนางก็หน้าแดง เพราะว่าเมื่อคืนนี้มีคนพิงไหล่ใครบ้างคนจนหลับคาไหล่ของอีกฝ่ายไป

“หน้าอายจังเรา เฮ้ย”

“หน้าอายอันใด เฟยเอ๋อ”

‘เอ๊ย  ตายแน่ ส้มเอ๊ย’ “ปะ ป่าวคะ วันนี้กลับบ้านแล้วใช่ไหมคะ”

“อือ เตรียมตัวเถอะ”

หลังจากที่ทุกคนกลับถึงสำนักแล้วได้พักผ่อนอย่างเต็มที่แล้วในวันรุ่งขึ้นที่หน้าผาสำหรับเรียนของส้ม ส้มมาถึงหน้าผานี้ก็พบว่ามีโต๊ะหินตัวหนึ่งอยู่หน้าที่ ที่ตนเคยนั่งเรียนกับเสี่ยวยู่ โต๊ะตัวนี้มีลักษณะคล้ายกับโต๊ะหินในถ้ำ ต่างตรงที่โต๊ะนี้เป็นโต๊ะสี่เหลี่ยมด้านล่างมีช่องให้ขาลอดได้บนโต๊ะ มีช่องลับไว้เก็บกระดาษ หนึ่งช่องและพู่กันกับหมึกฝนอีกหนึ่งช่อง พร้อมกับช่องว่างอีก 2 ช่อง และด้านบนมีผ้าใบบาง ๆ คลุมที่นั่งบริเวณนั้นสามารถกันความร้อนและฝนได้ส้มสำรวจเพลินจน...

“ถูกใจเจ้าหรือเปล่า เฟยเอ๋อ”

“ยู่หลาง   ถ..ถูกใจสิ น่าใช้มาก ขอบคุณนะ”

“เมื่อเจ้าพอใจแล้วเรามาเริ่มเรียนกันได้แล้ว”

“คะ ยู่หลาง”

“ต่อไปนี้ข้าจะจัดตารางเรียนให้ใหม่ เพื่อความเหมาะสมกับท่าน เนื่องเพราะข้ามิเคยสอนสตรีเพศมาก่อน จึงลองให้เจ้าเรียนตามนั้น ตอนนี้ข้าได้เวลาที่เหมาะสมกับเจ้าแล้วและจะเริ่มตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เช้าให้ฝึกยุทธ ตกบ่าย เรียนภาคทฤษฏี และ ผลการฝึกในภาคเช้า  ส่วนหลังอาหารเย็นเรียนวิชา การพิสูจน์ใบชา เจ้าพร้อมหรือยังเล่า เฟยเอ๋อ”

“โห เปลี่ยนซะปรับไม่ทันเลยอ่ะ”

“เอาเถอะ เจ้าก็ปรับตัวให้ทันเร็ว ๆสิ”

‘ ไม พูดง่ายจัง’ ส้มบ่นในใจ

“อือ ได้ ๆ เชิญสอนได้”

ส้มพูดจบก็เดินไปนั่งลง พร้อมกับหยิบสมุดกับแท่งถ่านออกมา เสี่ยวยู่เห็นว่าแปลกจึงถามว่า

“ข้าเตรียมพู่กันกับหมึกฝนให้เจ้า เหตุใดเจ้าจึงมิใช้มัน หรือว่ารังเกียจ”

“ป่าว แต่...ข้าใช้ไม่เป็นอ่ะ”

“งั้นหลังเรียนวิชาพิสูจน์ใบชาเสร็จข้าจักสอนเจ้าเพิ่มให้แล้วกัน ม่ะเริ่มเรียนได้ เออ เจ้าเก็บสมุดทุกอย่างลงกระเป๋าเจ้าเถอะ ตอนเช้ามิต้องใช้มันหรอก”

“อ้าวหรอ”

“เจ้านั่งขัดสมาธิในท่าที่เจ้าคิดว่าสบายที่สุดเถอะ แล้วเจ้าหายใจเข้าออกอย่างช้า ๆ พยายามให้อัตราการหายใจออกช้าเป็นสองเท่าของอัตราการหายใจเข้า  ครึ่งวันเช้านี้ให้เจ้าฝึกให้คล่อง แล้วครึ่งหลังเช้าข้าจะมาพิสูจน์ว่าเจ้าฝึกเป็นอย่างไรบ้าง ข้าจะอ่านหนังสือเป็นเพื่อนเจ้า อ้อ ทำให้ต่อเนื่องด้วยล่ะ”