โปรแกรมหรรษา

ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 11 : เดิมพันความรัก

“ขออภัย ขอรับนายท่าน แม่นางท่านนี้คือนายหญิงของข้า แม่หญิงของสกุลจี   ซึ่งเป็นสกุลที่มีการทำการค้าขายที่เมืองไคฟง มีนามว่า ส้มจีน หรือ กู่ยีเฟย  เรียกว่า เฟย  ส่วนนางคือน้องสาวของแม่นางส้มจีน มีนามว่า กู่จุงเหมย  เรียกว่า แม่นางเหมย  ส่วนข้าคือกู่นาช่า ผู้ดูแลแม่นางทั้งสอง ขอรับ พวกข้าออกเดินทางเพื่อแสวงหาสถานฝึกสอนวิทยายุทธและสถานฝึกสอนวิชาชีพ ขอรับ แต่บังเอิญผลัดหลงกันในเมืองนี้และได้หลงเข้ามายังสถานฝึกสอนของท่าน แล้วคุณชายหวี่ยู่ใจดีให้พวกข้าเข้ามาพัก 2-3 วัน ขอรับนายท่าน”

นาช่าพูดจบ ทั้งส้มและเหมย หันหน้ามองกันอย่างมึนงง และ มองไปยังนาช่า ที่สามารถพูดโกหกได้หน้าตาเฉยเมยและน้ำเสียงไม่มีพิรุธเลย

“อ้อ อืม งั้นในเมื่อลูกชายข้าได้ทำการเชื้อเชิญพวกของท่านแล้ว ถือว่าพวกท่านเป็นแขกของลูกชายข้าและเป็นแขกของข้าด้วย พวกท่านเชิญเข้าพักตามสบายนะ ขาดเหลืออะไรก็บอกเด็กรับใช้ได้เลย อ้อ ขออภัยข้ามีธุระนิดหน่อย ข้าขอตัวก่อนนะ แล้วเจอกันมื้อเย็นนะ”

พูดจบก้อหันไปทางหวี่ยู่ว่า

“เสี่ยวยู่ ตามพ่อไปที่ห้องหนังสือด้วย ข้าอยากฟังคำอธิบายเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นวันนี้ เสี่ยวหยาดูแลแขกของเราเป็นอย่างดีด้วย พ่อฝากด้วย”

“ได้ขอรับท่านพ่อ”

เสียงขานรับทั้งหวี่ยู่และหวี่หยาดังขึ้นพร้อมกัน

หลังจากที่หวี่หยาส่ง 2  พี่น้องไปดูห้องพักที่เรือนพักตะวันออก และพาไปพักผ่อนที่สวนย่อมในเรือนที่พัก

 
ณ.สวนย่อมในเรือนที่พัก

ส้มจีนนั่งชมวิวอย่างสบายอารมณ์ และเหมยวิ่งเล่นไปทั่ว โดยมีนาช่ายืนอยู่ข้างหลังส้มจีนอย่างเงียบ ๆ ยิ้มอย่างสบายใจ เมื่อเห็นนายหญิงของตนนั่งอมยิ้มออกจะเหม่อ อย่างกับนึกคิดถึงใครบางคน จากการสังเกตของนาช่าเดาว่านางกำลังคิดถึงคุณชายหวี่ยู่อยู่เป็นแน่แท้ และก้อมีเสียงพึมพำเหมือนบ่นอยู่คนเดียวจากนาช่าว่า

“นางเป็นคนนิ่ง ๆ ชอบธรรมชาติ ชอบความสงบ เป็นคนตื่นตกใจง่ายนัก แต่ไม่ออกอาการผวาตกใจ(คืออาการตกใจแล้วมือไม้ไม่อยู่นิ่งเช่น ตกใจแล้วมือกวาดไปด้านหน้าหรือหลัง หรือ ตกใจแล้วพูดออกมาโดยไม่ทันคิดหรือไม่รู้ตัว)”

 
อีกมุมหนึ่งภายในสวนบริเวณในพุ่มไม้

ในเงาไม้มีชาย 3 คนยืนอยู่ หนึ่งหนุ่ม หนึ่งแก่ หนึ่งเด็ก มีเสียงหนึ่งดังขึ้นว่า

“ท่านพ่อ ว่าแม่นางคนนั้นเป็นอย่างไรบ้าง”

เสียงเด็กหนุ่มดังขึ้น

“อืม นางก็สวย น่ารักดี ดูแล้วแฝงด้วยสง่าราศี อือ ใช้ได้ เจ้าสนใจนางงั้นรึ เสี่ยวยู่ แล้วเสี่ยวหยา เจ้าสนใจ นางคนเล็กนั่นด้วยรึเปล่า บอกข้ามา”

“ก้....อ สนอยู่ แต่คงไม่เท่าพี่ใหญ่หรอก ที่สนนางตั้งแต่แรกเห็น”

“อืม งั้นเสี่ยวยู่ หากเจ้าทำให้นางรักเจ้าได้ภายในหนึ่งเดือน ไม่แน่ข้าอาจตกลงสู่ขอนางให้แก่เจ้า”

“ ท่านพ่อ เตรียมพิธีแก่ข้าได้เลย”

“ ท่านพ่อ จะพนันกับพี่ใหญ่หรืออย่างใด  คราวก่อน ท่านพ่อก้อเสียหยกไพลินทะเลบูรพาของท่านปู่ให้กับพี่ใหญ่แล้ว คราวนี้ท่านพ่อจะพนันสู่ขอให้กับพี่ใหญ่ แล้วพี่ใหญ่จะเอาอะไรมาพนันล่ะ ”

“ เสี่ยวหยา เจ้าพูดมากเกินไปแล้วนะ เงียบเถอะ เสี่ยวยู่เจ้าจะเอาอะไรมาพนันกับข้า หากเจ้าอยากได้นาง”

“ อือ แล้วแต่ท่านพ่อ หรือท่านต้องการหยกไพลินทะเลบูรพาคืนล่ะ เป็นอย่างไร”

“ อือ ตกลงตามนี้”

“นี่ เดี๋ยวข้ามานะ”

ว่าแล้วเจ้าน้องชายก้อเดินไปหาเหมย ในขณะที่เหมยกำลังเดินมาเก็บดอกไม้ แถว ๆ กอดอกไม้แล้วเสี่ยวหยู่ก้อพูด    เบา ๆว่า

“ชู่ว !!!”

“นี่ แม่นางน้อย ข้ามีอะไรจะถามเจ้า”

“ อะไร อย่าโผล่มาแบบนี้สิ ฉันตกใจนะ”

“ ข้าขอโทษ  เออ ข้าอยากถามว่าเจ้ากับพี่สาวเจ้าอยากเรียนวิทยายุทธไหม คือข้ากับพี่จะสอนให้”

“จริงหรอ เออ งั้นเดี๋ยวฉันไปถามพี่ฉันก่อนแต่ว่าพวกเราพักไม่นานนะ จะสอนทันหรอ”

“ไม่เป็นไร เรียนรู้เฉย ๆ ก้อได้ ไว้พวกเจ้าผ่านมาเมืองนี้ก้อค่อยมาแวะพักที่นี้แล้วเรียนต่อก้อได้นิจริงไหมแม่นาง”

“อือ นี่อย่าเรียกเราแบบนี้เลย เรียกเราว่าเหมยสิ”

“ได้ เหมย  เจ้าลองไปถามพี่ใหญ่เจ้าดูแล้วกัน แล้วข้าจะไปรอเจ้าที่ตรงมุมริมน้ำนั้น”

ว่างพลางก้อชี้ไปยังริมน้ำที่อยู่ใกล้ กับดงไม้ที่พ่อและพี่ชายเค้าอยู่

“อือ ได้ งั้นเดี๋ยวเจอกัน”

ณ.ดงไม้

“นี่เจ้าไปพูดอันใด กับแม่นางน้อยนั้นเล่า”

พ่อของเสี่ยวหวี่เอ่ยขึ้นหลังจากที่เสี่ยวหวี่แอบเดินเลียบทางมาถึง

“อ้อ ข้าก้อไปช่วยพี่ใหญ่นำทางให้พี่ใหญ่นิดหน่อย แค่พี่ใหญ่เจอเสี่ยวเจี้ยะ(สาวงาม)คนนี้เข้าหน่อยก้อมือไม้สั่นไม่เป็นท่า แต่ทีเห็นสาวงามนางอื่นล่ะ นิ่งเป็นท่อนไม้ไร้ความรู้สึก ไม่รู้ว่าพี่ใหญ่ไปถูกใจอะไรเจ้เจ้(พี่สาว) นางนี้เข้าน่า พี่ใหญ่บอกข้าหน่อยสิ”

“นี่เจ้า พูดมากนัก ไม่ต้องให้เจ้านำทางข้าก้อมีวิธีของข้าล่ะน่า ยุ่งไม่เข้าเรื่อง ว่ามาว่าเที่ยวนี้มีแผนอะไรแฝงอยู่เล่า”

“โธ่ พี่ใหญ่ ทำไม ท่านถึงรู้ดี เอ๊ย รู้ใจข้านักล่ะ ก้อท่านมีของท่าน ข้ามีของข้า พี่ใหญ่จะได้ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายกับคนของข้าอย่างใดเล่า ”

“ห๋า นี่เจ้าจะเอากับเค้าด้วยหรือ นางยังเด็กนัก ห่างกับเจ้าไม่ถึง3 ขวบปีเลยนะ”

คนเป็นพ่อตกใจยิ่งเมื่อลูกคนเล็กเอ่ยว่าจะจีบสาวตั้งแต่ยังเด็ก แถมสาว ยังเด็กกว่าตนเสียอีก

“โธ่ ท่านพ่อก้อ นางน่ารักดี ข้าชอบ แต่คงไม่ถึงขนาดจะคบไปจนแต่งหรอ ยังอีกยาวไกล ยังต้องมีเสี่ยวเจี้ยะให้ข้าเลือกอีกหลายนัก ท่านพ่อ ”

ถึงแม้กล่าวออกไป แต่ใจเด็กน้อยนี้ก้อพึงพอใจสาวน้อยนางนี้นัก เพราะนางทั้งน่ารัก ร่าเริง เหมือนตนนัก

“พี่ใหญ่ในเมื่อเรามีเป้าหมายเดียวกันคือจีบหญิงงาม งั้นข้าว่าเรามาพนันกันดีกว่า ว่าใครจะจีบได้สำเร็จก่อนกัน”

“แล้วเจ้าจะเอาอันใดเดิมพันเล่า เด็กน้อยเอ๊ย”

“ฮืม หากท่านชนะ ข้ายอมรับใช้ท่านทุกอย่างโดยไม่ขอบ่นหรือเกี่ยงงอสักคำ เป็นเวลา 1 เดือน แต่หากข้าชนะ เออ....  ข้ายังนึกไม่ออก ไว้ข้าชนะแล้วนึกออกจะบอกท่านทีหลัง”

ถึงแม้กล่าวไปเช่นนั้นแต่สายตา แววตาฟ้องว่ามีเลศนัยอย่างยิ่ง ไม่รู้ว่าเด็กคนนี้จะเอาอันใดมาเดิมพัน

“ได้ แต่ข้าว่าเจ้าเตรียมตัวเตรียมใจเตรียมชุดเด็กรับใช้ได้เลย เสี่ยวหวี่”

“ฮาๆๆๆๆๆ เจ้าลูกทั้งสองของข้า พวกเจ้านี่ช่างสรรหาเรื่องเสียจริง ถึงขนาดเอาสาวงามทั้งสองนางที่ไม่รู้ว่าเป็นใคร แล้วจะพักกับเรานานเท่าใด มาเป็นเกมสำหรับพวกเจ้า เฮ้อ ! น่าสงสาร เสี่ยวเจี้ยะ เจ้ม่วย(พี่สาว น้องสาว) คู่นี้จริงๆ ที่ต้องตกเป็นของเล่นพวกเจ้า เฮ้อ ! ”

ณ.เก้าอี้กลางสวน

ส้มจีนกำลังคิดถึงงานเพลิน ๆ อยู่ก้อมีเสียงหนึ่งดังขึ้นแต่ไกลว่า

“พี่ส้ม พี่ส้ม  แฮะ ๆ ”

“อะไรวิ่งหน้าตาตื่นมาเชียว ระวังโรคหอบจะกำเริบนะ”

“ คือ คือ  คือว่า เสี่ยวหวี่เค้าให้มาถามว่า พี่อยากเรียนยุดไหม”

“อะไรนะ อะไรยุด”

“วิดยายุด น่ะ”

“อ้อ วิทยายุทธ อืมน่าสนใจดี ว่าแต่ใครจะสอนให้ก้อพวกเค้านั้นแหละ”

“หือ หรอ แล้วเหมยล่ะ อยากเรียนไหม”

“นายหญิง ท่านสอง ฟังนาช่า กล่าวสักครู่ได้หรือไหมขอรับ”

“มีอะไรนาช่า ”

เหมยถาม

“คือว่า ถึงแม้ว่านายหญิงจะเป็นวิชาที่นี้ สามารถต่อสู้ มีกำลังภายในที่นี้ แต่ว่าในโลกความเป็นจริง นายหญิงทั้งสองจะจำได้เพียงแค่ท่าทางแต่ไม่มีพลังเหมือนอย่างกับอยู่ที่นี้นะขอรับ”

“ หรอ แย่จัง เหมย กะว่าจะเอาไปเล่นกับเพื่อน ๆที่โรงเรียนซะหน่อย อดเลย ”

“เอาไง ยังอยากเรียนอยู่ไหม”

“เรียนสิ โธ่ ดีกว่าอยู่เฉย ๆ อ่ะ เหมยเริ่มเบื่อแล้ว อย่างน้อยถ้าเป็นยุด แล้ว เหมยจะได้ลองสู้กับคนอื่นเค้าบ้าง เห็นพี่ชายคนนั้นสู้แล้วน่าหนุกดี แต่น่ากลัวเหมือนกันนะ ”

“อือ ถ้าเหมย อยากเรียนพี่เรียนด้วย งั้นเหมยไปบอกพวกเค้าแล้วกัน เรียนเมื่อไร ใครสอนบอกพี่ด้วยล่ะกันนะ สาวน้อยของพี่ ”

“ ฮิ ๆ คะ นางคว้าของน้อง”

ว่าแล้วเหมยก้อไปตามนัด

ณ.ริมสระน้ำ

มีเด็กหนุ่มคนนึงยืนรออยู่ ด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ เจ้าแผนยิ่งนัก เมื่อมีเสียงลมสายดังกำลังแล่นตรงมา จึงหันหน้าไปแล้วถามว่า

“ว่าไง เหมย พี่สาวเจ้าเรียนยุทธหรือไม่”

“เรียน แต่ว่าใครจะสอนใครบ้าง หรือเรียนพร้อมกัน”

“เปล่า หรอก เจ้าน่ะข้าสอนให้ แต่ว่าพี่สาวเจ้า พี่ใหญ่ข้าสอน แต่ว่าเจ้าอย่าเพิ่งบอกนางนะว่าพี่ใหญ่จะสอน ให้เจ้าบอกนางว่า เรียนพร้อมกัน ”

“ทำไมล่ะ ”

“เพราะข้าอยากได้พี่สาวเจ้ามาเป็นพี่สะใภ้นะซี”

“อ้อ นี่นายจะให้พี่ชายของนายจีบพี่สาวเราน่ะหรอ”

“ใช่แล้ว  เออ จริงสิ พวกของแม่นางเป็นคนที่ไหนหรือ ถึงได้กล่าววาจาแปลก ๆ ทั้งสำเนียงและวาจาประหลาดนัก”

“อ้อ พวกเรามาจากที่ไกล แสนไกล น่ะ เลยพูดไม่เหมือนที่นายพูด ”

“แล้วพวกของแม่นางมาทำอะไรแถวนี้หรือ  ”

“อ้อ คือ พี่สาวเรามาทำงานในเมืองน่ะ เพิ่งเปิดสาขาใหม่ที่นี้ แล้วฉันก้อเกิดพลัดหลงกันแถวประตูเมืองน่ะ”

“แล้วบ้านของแม่นางประกอบการสิ่งใดหรือ ”

“ประกอบการคืออะไรหรอ ”

“เออ คือ ทำงานอะไรน่ะ ”

“อ้อ รู้สึกว่าจะเป็นพัดมั้ง ”

“ชื่อร้านอะไรนะ ”

“จำไม่ได้แล้ว ต้องถามพี่ส้ม กับนาช่า น่ะ  ”

“อ้อ ได้ งั้นพรุ่งนี้หลังข้าวเช้า ค่อยเจอกันนะ ที่ตรงนี้ ส่วนพี่สาวของแม่นางให้บอกว่าไปรอที่หน้าประตูใหญ่ทิศใต้ก่อนแล้วพวกเราจะตามไปนะ ”

“ โอเค”

“อะไร โอเคะ คืออะไรหรือแม่นาง ”

“แปลว่า ตกลงนะ ”

“โอเคะ ใช่ไหม ”

“ไม่ใช่ โอเค  ดูปากนะ โอออ เคคคค”

“โออเคค”

“สั้น ๆ ก้อพอ โอเค”

“โอเค  เออ ภาษาของแม่นางกล่าวยากจัง ”

“ไม่นานก้อชินเองแหละ ”

“งั้นเดี๋ยวเจอกันมื้อเย็นนะ ”

“โอเค ”

“โอเค ”