คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : ๕ ไม่อยากพบหน้า (๒)
“รบวนรไหน พี่สอนานผม็้ออบแทนอยู่แล้วสิ” ว้าระเป๋าอหล่อนมาถือให้พร้อมยิ้มว้า ร่าบาเหนื่อยเินว่าะ่อ้านึำ้อเินามเาไปที่ลานอรถ โบมือลาับนในทีมพลาหยิบยาหอมึ้นมาม
อยาล้มัวลบนที่นอนะแย่ ้อีอารลับึือไม่้ออยู่บนถนนเป็นั่วโม ทั้อาาศยัเย็นสบายไม่ร้อนเหมือนลาวันอี่าหา
เธอบอเส้นทาไปถึอนโมิเนียมที่เ่ารายเือนอน พลาล่าวอบุรุ่นน้อที่มีน้ำใมาส่ ปิะนั่รถไฟฟ้ามาลหน้าปาอยแล้ว้าวินมอเอร์ไ์ให้มาส่หน้าที่พั แ่เพราะนส่มวลนปิให้บริาร ึ้อรบวนนมีรถให้มาส่ และูท่าเาะเ็มใมา้วย
“เินทาลับีๆ นะ” รถอลหน้าอนโมิเนียม เธอ็โบมือลาเาพร้อมหยิบระเป๋าสะพายและระเป๋าโน้บุ๊อัวเอ เปิประูเรียมลารถ เา็รีบบอเสียัฟัั พร้อมรอยยิ้มรึใเพื่อให้หล่อนประทับใ ทว่าเสรลับทำเพียพยัหน้าอย่าเียวไม่ไ้อบลับ
“ฝันีนะรับ”
“อืม”
หน้าาอเา็ใ่ว่าะี้ริ้วี้เหร่เสียเมื่อไหร่ ทำไมถึไม่สามารถมัใหล่อนไ้ นอื่นยัื่นมออหน้าออา เสรลับมอนเป็นเพียน้อาย มัน้อมีอะไรผิพลาแน่
พาหนะเลื่อนออาหน้าอนโมิเนียม ะที่เธอเินเ้าลิฟ์แล้วไปยัั้นสิบสอ พอประูเปิออ็สาวเท้าไปห้อพัอัวเอ ประูเปิออพบห้อนาสามสิบสอาราเมร ทำประูระั้นระหว่าห้อนอนและส่วนลา มีโนรัวที่ิับห้อน้ำ ะที่เธอั้เรื่อัผ้าไว้ิประูระเบีย โีที่เ้าอห้อมีเรื่ออบผ้าให้้วยึไม่้อาเสื้อผ้าแล้วัวลเรื่อสภาพอาาศ
เธอยอม่ายแพเรื่อที่พัเพราะสะวสบายในารเินทาและห้อ็เป็นสัส่วนมีวามปลอภัยสู
วาระเป๋าทั้หมไว้ที่โ๊ะเล็หน้าโทรทัศน์ที่ไม่ไ้เปิเือบสอเือน เินเ้าห้อน้ำเพื่อำระร่าายแล้วเปลี่ยนเป็นุนอน สมออหล่อนิเพียอยาพัผ่อน ึไม่ไ้อบ้อวามที่ส่มาทัทายแ่เธอไม่เยอบลับ
‘อิรา’
หลัสอบเสร็เา็ไป่าประเทศทันทีไม่ไ้บอลาัน้วย้ำ มีเพียระาษหนึ่แผ่นที่บอให้รู้ว่านไม่อยู่ประเทศไทย เธอโรธมานัาาเา พยายามไม่รับรู้วามเป็นไปแม้ะผ่านทาเพื่อน็าม บล็อเบอร์และไลน์ไปแล้ว แ่เหมือนายหนุ่มะเปลี่ยนเบอร์แล้วทัมาใหม่ ราวนี้หล่อนไม่ไ้บล็อแ่็ไม่อ่านและไม่อบ
เาลับมาถึประเทศไทยและลายเป็นนัร้อที่มีเพลฮิทุรั้ยามออเพลใหม่ มีนร้อามทั่วบ้านทั่วเมือ เพิ่ัมินิอนเสิร์บไปโยมีเพื่อนไปให้ำลันล้นหลาม ยเว้นเธอที่ให้้ออ้าไม่ว่าและไม่สนใ
สำหรับเธอมันบลแล้ว ทั้สถานะเพื่อน...และู่นอน
ย้อนลับไปสี่ปี่อนหลัวันที่เราทำรูปเล่มโปรเบเสร็สิ้น เป็นรั้แรที่หล่อนโล่อย่าน่าประหลา เหมือนภูเาที่ทับอถูยออ เาึวนไปื่มลอที่ห้อันทั้หมรวมถึธนัและนวัที่อยู่นละภาวิา
“น!!”
“ไม่ไหวแล้วมึ ูเมาิบหาย”
ส่ายศีรษะพลาโบมือพร้อมล้มัวลนอนที่พื้นทุเมื่อ มือหนาว้าัวนวัเพื่อให้ลุมาื่ม้วยัน แ่อีฝ่ายื่มไป่อน้าเยอะึรีบหันหลัเป็นารหลบ อิราึหันไปบอธนัเหยื่อราย่อไป แ่โนปิเสธเพราะแฟนสาวมารอหน้าอนโแล้ว
“แฟนูมารับแล้ว ไป่อนนะ” หนีเอาัวรอ้วยารรีบว้าระเป๋าแล้ววิ่ออาห้อทันที นที่เหลือเลยมอาม
ิ้น่อ ิ้น่อ ิ้น่อ
เสียออัึ้นหน้าห้อ รู้ไ้ทันทีว่าเป็นใรึรีบไปเปิประู้อนรับ เสรที่นั่ื่มเียบๆ หันไปมอาม็พบสาวสวยะอัษรที่เาแนะนำว่าเป็นแฟนเ่า เลิราันแล้วทว่ายัไปมาหาสู่เหมือนนยัเป็นแฟนัน
หล่อนเห็นอย่านั้น็ยแ้วเบียร์ึ้นื่ม เสมอทาอื่นไม่อยาเห็นภาพบาา โยเพาะรอยยิ้มอเาที่มอเมิา
“มา้ามา”
“มาไ้็ีแล้วไหม ื่มันไปเยอะนานี้เลยเหรอ เหมาทั้โรานมาหรือเปล่า” อที่ะเอ็เาไม่ไ้ แ่ลับไ้รับรอยยิ้มหวานานเมา
“โรานที่หนายยยยย นี่แ่...ิ๊บๆ” ถึับส่ายหน้าเมื่อไ้ยินเ่นนั้น นวัผุลุนั่พลาโบมือทัทายแฟนเ่าเพื่อน ไม่นานแฟนสาว็โทรมาบอรอ้าล่าึรีบลาทุนแล้วลไปอนโหรู เหลือเพียพวเาสามนที่นั่ล้อมวัน
“นอนนี่ไหม”
“ไม่้ะ ลับไปนอนบ้านสิ แ่มาามำวนเพราะเบื่อเยๆ หรอ”
“เหอะ ามใไม่ไปส่นะ”
“มีนมารับเถอะ!”
ความคิดเห็น