SuJu// your luv is mine yaoi

ลำดับตอนที่ #2 : Feeling //100%

Part two: Feeling

 

ผมยืนอยู่หน้าห้องฮีซอลครับ ยืนอย่างเอ๋อเลยครับ ก็ฮีซอลดันไม่ให้กุญแจห้องผม แล้วดันล็อกห้องไว้อีก เจริญจริงๆ ผมฮันคยองหรือ ฮันเกิงครับ ผมถือว่าเป็นคนที่เงียบมากๆคนนึง แต่ถ้ารั่วแล้ว อย่าห้ามผมเลยนะครับ เมื่อไรฮีนิมจะมานะ ผมตัดสินใจรอครับ คนจีนว่าแล้วไม่คืนคำ....

ทุกคนสงสัยสินะครับ ว่าคนเรียบร้อยๆอย่างผม มาเป็นเพื่อนของฮีนิมได้ยังไง ผมเป็นเพื่อนกับฮีซอลตั้งแต่เข้าวงแล้วครับ ฮีซอลเป็นคนแรกที่ผมพูดได้เต็มปากว่าเป็นเพื่อน เป็นคนแรกที่เข้ามาทักทายผม ไม่ว่าอย่างไร ผมจะดูแลฮีซอลให้ดีที่สุด

“อ้าวพี่ฮัน มานั่งทำอะไรตรงนี้ครับ” ผมหันหน้าไปมองเสียงด้านหลังช้าๆ ผมก็ได้ปะหน้าก็คนที่หล่อที่สุดในวง

“ซีวอน” ผมหลุดปากมาเบาๆ

“ครับ ซีวอนไง พี่ฮันมาทำอะไรครับ” น้ำเสียงซีวอนออกกลั้วหัวเราะ เด็กคนนี้เป้นคนที่สุภาพเรียบร้อย แต่ตอนนี้ ไม่รู้ว่าผมรู้สึกไปเองรึเปล่า ซีวอนพยายามตีสนิทผม แบบแปลกๆ แล้วก็ทำให้ผมตกใจบ่อยๆ

“รอฮีซอล” ผมพูดแบบสั้นๆ แล้วเบนหน้าออก หนุ่มน้อยข้างๆผมนั่งลงข้าง

“งั้นผมรอด้วย” ซีวอนมองหน้าผมแล้วยิ้ม เป็นยิ้มที่ทำให้ใครต่อใครใจละลายได้ง่ายๆ แต่มันเหมือนมีอะไรแอบแฝง มองตาก็ไม่รู้ว่า มีอะไรอยู่ภายใน สำหรับเด็กคนนี้ ผมดูเขาไม่ออกจริงๆ

ซีวอนค่อยเหลือบมองหน้าผม เขาจ้องไปในตาของผม มันเหมือนมีแรงดึงดูด บางอย่างครับ ผมแปลกประหลาดจริงๆ เหมือนซีวอนมีพลังพิเศษ ตาของเขา มันช่าง.. ให้ตายเหอะ ผมควรจะหยุดได้แล้วครับ ผมเบนหน้าไปอีกทาง ผมสัญญาที่จะดูแลฮีซอล ทำแบบนี้ไม่ได้หรอก หวั่นไหวไม่ได้ ขอโทษนะซีวอน (เหมือนวอนไปสารภาพรักป๋ามาไงงั้น)

Siwon

 

ให้ตายเหอะ ทำไมนะ สายตาพิสวาส ของผมมันถึงใช้การไม่ได้กับคนนี้ๆ ยิ้มก็แล้ว พูดคุยด้วยก็แล้ว จ้องตาก็แล้ว มันกลับไม่มีผลอะไรต่อคนตรงหน้าเลย พี่ฮันไม่เคยมองผมเลย

ตั้งแต่พี่เข้ามาในวงแล้วครับ ผมได้แต่เฝ้ามองพี่ตลอด พี่เขาเงียบและดูลึกลับ เป็นคนๆเดียวที่ปฎิบัติตัวกับผมอย่างเฉยชา ผมเคยเห็นรอยยิ้มของพี่ฮันครั้งหนึ่ง มันเป็นรอยยิ้มที่ฝังลึกเข้าไปในใจของผม ผมต้องการพี่ฮัน

เมื้อกี้ผมลองมองตาพี่เขาดูครับ แต่ดวงตาก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ดวงตาช่างราบเรียบ มันทำให้ผมยิ่งอยากเข้าไปค้นหาดูจริงๆ ผมแทบเคลิ้มแน่ะครับ ตอนที่พี่เขาจ้องกลับมา พี่เขาทำให้ผมหลงใหลมากขึ้นเรื่อยๆ

พี่ฮันหลบหน้าผมครับ หันหน้าไปอีกทางเลย เขาคงไม่อยากเห็นหน้าผมละมั้ง พวกเราเงียบกันนานเหลือเกิน ได้ยินแม้แต่เสียงพวกข้างล่างเลยละครับ

พี่ฮันไม่มองอะไรนอกจากเท้าของตัวเอง พี่มีเล็บขบรึเปล่าครับ? ผมเบนจากเท้าของพี่เขา แล้วหันมามองหน้าแทน จะว่าสวยก็ไม่ใช่ จะว่าหล่อก็ไม่ใช่ แต่มันเหมือนปฎิมากรรมชั้นยอดจริงๆ

“อ้าวฮันทำไมไม่จัดห้องอ่ะ” พี่ฮีซอลที่จู่ๆก็โผล่มาถาม ฮีนิมมีเหงื่อทั่วร่าง เซ็กซี่ได้อีกครับ ผมหรี่ตามองทั่วร่างของพี่ครับ สวยจริงๆ แต่ผมต้องหันหน้ามองมองชาวจีนที่อยู่ข้างๆผม พี่ฮันกำลังหน้าแดงครับ ก้มหน้าจนหัวจะมุดเท้าอยู่แล้ว

“ก็ฮีซอลไม่ได้เอากุญแจให้ฉัน ก็เลย...” สำเหนียงพี่ฮันออกแปร่งๆ สงสัยคงเขินจัดแน่ๆ น้ำเสียงของพี่ช่างฟังดูแล้วอบอุ่น มันช่างแตกต่างจากความเย็นชาที่พี่มอบให้ผมเหลือเกิน ผมรู้สึกเหมือนชาหน้า เหมือนมีคนมาตบผมเลยครับ

ผมเพิ่งรู้ว่าผมช่างหวั่นไหวง่ายเหลือเกิน..




yeh ได้สองตอนแล้ว
มาเม้นกันบ้างนะๆๆๆๆ

อยากได้ NC บอก เด๋วจัดให้