Sight Perception บอดแห่งอมรอันนิรันดร

          “ลืมตาขึ้นมาสิ...”

เป็นเสียงโหยหวนสั้นๆ...

เสียงใสบริสุทธิ์สัมผัสหูรับรู้ว่าสาวน้อยผู้ไร้เดียงสาได้กล่าวออกมาอย่างเป็นห่วงเป็นใย

โกหกหรอก...

มันไม่เหมือนเสียงของคนที่เป็นห่วงกลัวว่าจะมีคนตายหรือคนป่วยอะไรเลยทั้งนั้น

มันออกจะเป็นเสียงเรียก-สั่งยิ่งกว่าก็ว่าได้

          “...”

เป็นเรื่องประหลาดที่มีสติอยู่แต่กลับได้เพียงแค่ต้องการรับรู้ถึงสิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัว...

ไม่สิ...

แม้แต่เรื่องรอบตัวยังไม่รู้เรื่องเลยต่างหาก...

เพราะอะไรกัน...

          “กะ....เกิดอะไรขึ้น”

ผมพูดออกไป....

ผม?

อ๋อ ใช่แล้วล่ะ... ผมนี่ไง....

...

เมื่อลองได้นึกสิ่งที่ผมเพิ่งพูดออกไปก็เพิ่งจะนึกได้เช่นกัน...

มันเกิดอะไรขึ้น...

          “ลืมตาขึ้นมาสิ...”

เธอกล่าวอีกครั้ง...

มันทำให้ผมเริ่มรู้สึกตัวว่า ‘ผมอาจจะหลับตาอยู่ก็เลยไม่ได้รับรู้สิ่งที่เกิดขึ้นรอบตัวก็เป็นได้’

          “เธอ...”

ผมได้แกว่งแขนที่สัมผัสได้อย่างเหนื่อยล้าและอ่อนแรงสุดจะทน...

มันทั้งชาและเกร็งไปทั้งหัวไหล่จนถึงศอก

          “ไม่เป็นไรแล้วล่ะ...”

ผมยังคงพยายามที่จะคว้าสิ่งที่อาจจะมีตัวตนอยู่เบื้องหน้า แต่ที่สัมผัสได้นั้น...

นั่นก็คือ ‘มือที่เย็นสนิท’

ไม่ใช่ว่าเธอคงจะตายแล้วหรอกนะ... แต่ที่นี่มันหนาวมากๆเลยต่างหาก...

          “อดทนอีกนิดเดียวเท่านั้น...”

เธอยังคงพูดต่อไป พร้อมทั้งกุมมือของผมเอาไว้ในอ้อมอก...

          “อีกนิดเดียว...ก็ไม่เป็นไรแล้วล่ะ”

          “…”

เพิ่งได้รู้สึก...

ว่าคอแห้งจนแม้แต่จะพูดยังไม่ออก...

ทั้งหมดนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่...

เมื่อลองนึกย้อนไป...

          “……….”

สิ่งที่เพิ่งจะเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้...

          “ลืมตาขึ้นมาได้แล้วล่ะ...”

และผมก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ...

เป็นอาการแปลกประหลาดใจที่ผมลืมตาขึ้นมาได้ ทั้งๆที่เมื่อตะกี้ยังไม่มีแม้แต่แรงจะขยับเปลือกตาเลยด้วยซ้ำ

          “มัน***จบ*******อ******พะ****”

คงจะเคยได้ยินเสียงของโทรทัศน์ที่สัญญาณขาดกัน...

เป็นเสียงขัดตอนเช่นนั้นไม่มีผิดเลย...

          “****อย่****นั่*****”

มันไม่ได้ตลกเลยซักนิด...

เพราะเธอต้องการจะสื่ออะไรกับผมให้มากกว่านี้... แต่เธอก็ไม่สามารถทำได้

‘เสียงโหยหวนของจริงน่ะ’

คิดในใจ

โหยหวนต้องการจะบอก แต่บอกออกมาไม่ได้...

มันเป็นสิ่งที่น่ากลัวเมื่อได้รู้ว่าเรามีเรื่องบางอย่างที่ต้องรับรู้แต่ไม่มีโอกาสที่จะได้รับรู้ทัน...

          “ไม่น*!”

และเธอก็กล่าวสิ่งสุดท้ายจนเมื่อผมรู้สึกได้ว่ามือของเธอที่สัมผัสกับมือของผมจนเย็นยะเยือกหยั่งไร้สิ่งรู้สึกมันได้หายไปในตอนนั้น...

          ตึก....

และมือของผมก็ราบลงกับพื้นไป...

          ‘ผม...’

เพียงนึกย้อนสั้นๆ ขาดสมาธิเพียงชั่วครู่...

          ‘จำ......’

เพียงหลุดคิดถึงเธอผู้นั้น และผวากับมือที่สัมผัสกับพื้นเย็นๆ

............

.....................

...................................

          ‘แม้แต่ตัวผมเอง และเรื่องในอดีต....’

          ‘ก็ยังจำไม่ได้เลยนี่นา.....’

 

ขอโทษด้วยนะครับที่หายหัวไปนานแสนนาน เนื่องด้วยเหตุการณ์หลายๆอย่าง

เพราะรู้สึกว่าเดี๋ยวนี้ค่อนข้างจะกลัวผีน้อยลง เลยไม่รู้ว่าจะแต่งอะไร

แต่หลังจากที่ได้ลองลากลึกไปถึงสิ่งที่ตัวเองกลัวดูแล้ว

ก็เลยได้แต่งเรื่องๆนี้ขึ้นมานี่เอง...

"Sight Perception"

[ REC = อมร แปลว่า ไม่มีวันตาย ]