คำพิพากษาของนางร้ายๆ

ลำดับตอนที่ #6 : ผิดเองที่รู้ตัวช้า...ที่จิงรักเทอเสมอ...ขาดเทอเพิ่งรู้ว่าชั้นก็ม่ายเหลืออารัย

          อ่านะกว่าจะรู้ว่ารักเค้ามันก็สายปัยแร้วจิงๆ บอกเพื่อนๆจะกลับปายง้อเค้าได้ป่ะ คิดเถิงเค้ามาก สายไปไหมเพื่อนๆ จะกลับมาเปนแบบเดิมไหมไม่แน่จัย แต่เพื่อนๆบอกว่า "เมิงต้องเข้าจัยเค้านะ เมิงทัมกับเค้าไว้เยอะ !! ไม่ๆ ไม่ใช่สิเมิงทัมกับเค้าไว้หนัก ลองคิดกลับกัน ถ้าเมิงโดนแบบนี้บ้างจะรู้สึกยังงัย"  ใช่ ต้องเจ็บ แต่เค้าเป็นผู้ชายนะ เค้าคงไม่คิดมากหรอก เรยคิดที่จะกลับปายง้อเค้า ปรึกสาเพื่อนๆก่อนทัมงัยดี รู้ทั้งรู้นะว่าสายปายเเร้ว ม่ายได้คุยกันเดือนนึงดั้ย ขนาดเว้นแค่ 2 อาทิดยังสายปัยเรย นี่มันเดือนนึงนะ สายปัยแบบมากๆอ่ะ แต่ก็โทรปัยง้อเค้า โหยแทบอยากจะกรี๊ดออกมาโทปายแร้วเค้าจำเราไม่ได้ เสียจัยมากๆอ่ะ เค้าลืมเราหมดแร้ว ลืมเราปัยแร้วอ่ะ ในขณะที่เรายิ่งคิดเถิงเค้าๆ แต่เค้ายิ่งลืมเราๆ สวนทางกันมากๆ ตอนนี้ชัดเจนมั่กมากอ่ะว่าเค้าลืมเราแร้วจิงๆ แต่ความรู้สึกของเราก็เด่นชัดเหมือนกันอ่ะว่าเรารักเค้า โหยยยพอเค้าบอกจำไม่ได้หน้านี้ทั้งร้อนทั้งชา ตัวสั่นชาปัยหมดอ่ะ เป็นไงล่ะสะจัยแร้วสิ ตอนนี้เค้ามีแฟนแร้วนะ เบวคงกลั้นจัยพูดออกอย่างรวดเร็ว เราก็พอรู้ความรู้สึกของมัน เพราะเค้าก็เปนเพื่อนมัน แร้วเราก็เป็นเพื่อนมัน เบวมันก็คงลำบากจัยมั่ยน้อยที่จะต้องบอกเราแบบนี้ 5 5 5 + อ้าวแร้วเราหัวเราะทัมมัยล่ะเนี้ย งงจังอ่ะ อึ้งด้วย ก็ม่ายเปนรัยนี่ม่ายเหนเป็นรัยเรยจิงๆนะ เราว่าเราเข้มแข็งพอ จะอดทนจนกว่าจะเถิงบ้าน อยากกลับบ้านอ่า แต่ก็เข้มแข็งได้ไม่นานหรอกไม่ได้ร้องไห้นะไม่มีน้ำตาออกมาเรย เพราะน้ำตาตกนัย ไม่มีอาการใดๆ เพราะ มันช้ำข้างใน ไม่มีแรงเรยแระ เปนงัยล่ะเจ็บกว่าหลายเท่าเรยแระ แทบไม่เป็นอันเรียนเรยวันนั้น มันอึดอัดปายหมด ทัมอารัยม่ายถูกเรยทีนี้ วันนั้นมีแต่ตัวไร้วินยานจิงๆ
        "เพราะว่าชั้นนั้นม่ายทันคิด ทัมอารัยผิดปัยกับเทอหลายอย่าง  แระมั่ยเคยแคร์อารัย ที่เทอนั้นคอยถามคอยหวง ชั้นก้มองว่าเทอห่วงจนก้าวก่าย  บอกหั้ยเทอปัยไกลๆ  แต่ตอนนี้คนที่เอาแต่ผลักไส ปวดหัวจัย มองอารัยก็เปนภาพเทอ  จบปายตั้งนานห่างกันก้ไกลแต่จัยทัมมัยยังร๊ากกก แระคิดทุกวัน  ว่า*อยากย้อนปัยทัมอารัยดีๆหั้ยเทอ ผิดเองที่รู้ตัวช้าที่จิงรักเทอเสมอ*...*ขาดเทอเพิ่งรู้ว่าชั้นก็ม่ายเหลืออารัย*...*วันนี้เพิ่งรู้ตัวเมื่อต้องเสียเทอปัย*"