คำพิพากษาของนางร้ายๆ

ลำดับตอนที่ #5 : ยังมั่ยรู้สึกตัว

          "อาร์มอ่ะเริ่มจากร้อย  แต่ก้องเค้าเริ่มมาจากศูนย์  แร้วเมื่อหรั่ยที่เมิงมีความรู้สึกว่าพวกเค้าเท่ากันหรือรู้สึกว่าก้องมากกว่า เมิงก็จะรู้ตัวเองแร่ะว่าสมควรที่จะเลือกครัย" เพื่อนคนนึงในกลุ่มพูดออกมาในขณะที่เรานั่งหน้าหงิกเพราะช่วงนั้นหงุดหงิดมากๆ ได้แต่ฟังเพื่อนๆบ่นๆด่าๆ ได้!!ในเมื่อมันเป็นแบบนี้ปัยแร้วเราก็จะเดินหน้าต่อไปจะไม่สนใจแระว่าเค้าคนนั้นจะเป็นยังไงบ้าง ชอบอาร์มต่อดีกว่า เพื่อนๆในกลุ่มคงระอาเต็มทน เรยม่ายค่อยมีครัยเข้ามาวุ่นวายเท่าหรั่ยมีแต่คอยให้คำปรึกสาเล็กๆน้อยที่พอจะเตือนสติเราบ้าง "เราจะทุ่มเทหั้ยอาร์มแร้วนะ เราจะทุ่มเทหั้ยเค้า" พูดปัยงั้นแร่ะ เพราะเราก็แค่อยากเอาชนะใครสักคนโดยที่ไม่นึกเถิงผลที่ตามมา แระแร้วก็เจ็บอีกจนได้ เมื่อคุยปัยคุยมาอาร์มเค้ามีคนคุยด้วยอยู่แร้ว "นั่นแระ เมิงรู้แร้วเมิงถอยออกมาดีกว่านะ" ตอนนี้เพื่อนๆเริ่มแบ่งออกเป็น 2 ฝั่ง แร้วเราจะฟังฝั่งไหนล่ะเนี้ย "กรูว่าถ้าเมิงชอบเค้าเมิงก็ทัมตัวปกติ สบายๆปายดิ เค้ามั่ยดั้ยบอกเมิงนิว่าเค้าคบกัน งั้นเมิงก็ทัมเป็นม่ายรู้ปายดิ ไหนเค้าบอกเมิงงัย ว่าพวกเค้าคงเป็นได้แค่เพื่อนกัน" เพื่อนอีกคนเสนอขึ้นแต่เราก็คิดอยู่ดี ตอนนี้เรายังม่ายเริ่มก็แพ้ตั้งแต่แรกเเร้วอ่ะ เค้าชอบกันแร้วเราเป็นครัยเสนอหน้ามาจากหนายล่ะเนี้ย "อ้าว ม่ายแข่งยิ่งแพ้นะเมิง เมิงบอกเมิงยังม่ายเริ่มแร้วเมื่อหรั่ยเมิงจะเริ่ม เมื่อมั่ยมีจุดหมายแร้วอ่อ" โหยยยเจอคำนี้อึ้งเรย เออจิงว่ะม่ายแข่งยิ่งแพ้ เราเรยทัมเป็นม่ายรู้ต่อปาย...จนมันหนักขึ้นเรื่อยๆเรื่อยๆ ความอดทนที่มีเริ่มลดลงๆลดลง  "กรูว่าเมิงตัดจัยเหอะ เมิงรู้ว่าเจ็บยังจะวิ่งเข้าปัยอีก แร้วมันจะดั้ยอารัยวะ ถ้าเมิงบอกว่าเมิงจะทนเมิงทนได้ทนปัยแต่กรูเชื่อว่าสักวันความอดทนของเมิงจะหมดลง เพราะที่เมิงทัมอยู่ทุกวันนี้มันม่ายมีประโยชน์อารัยเรย แต่ถ้าเมิงมั่นจัยก็ก้าวออกมาดิ วิ่งตามเค้าปัยเรื่อยๆเด๋วเมิงเหนื่อยเมิงก็หยุดเองแร่ะเชื่อกรูดิ"   นี่คือคำพูดของเพื่อนอีกฝั่งที่มั่ยค่อยสนับสนุนเท่าหรั่ยนัก กรอกเสียงมาตามโทรสับ แต่ช่วงนั้นเราโทรหาอาร์มบ่อยอ่ะ คุยปัยคุยมาความรู้สึกเริ่มไม่ใช่ คือสรุปมันไม่ใช่อ่ะ ที่คุยๆกันอยู่เนี้ยะ เพราะความเหงามากก่า
เทอเหงา เราเหงามาเจอกัน เป็นเพื่อนคุยแก้เหงาเท่านั้นเอง "ไม่เป็นรัยหรอกน่า ยังงัยเรามันก็ขี้เหงาเหมือนกัน" แต่ทัมมัยเราเถิงคิดเถิงเค้าคนนั้นอยู่ทุกเวลานะ บางคั้งเราก็รู้สึกเหมือนกับว่าเราคุยกับเค้าอยู่ เวลามีเรื่องอารัยคนที่อยากจะโทปรึกสาเป็นคนแรกทัมมัย เถิงเป็นเค้าคนนั้น เค้าคนที่เราผลักออกปัย ทำไม ทำไม ทำไม เถิงทรมานอย่างนี้ก็ไม่รู้อ่ะ