คำพิพากษาของนางร้ายๆ

ลำดับตอนที่ #4 : เลววะเรา

        มาเถิงตอนนี้คงบอกว่าเราเลวชิมิ ด่าได้อ่ะก็ขนาดตัวเราเองยังว่าตัวเองเลวเลยอ่ะ แถมโง่อีกตั้งหาก โหยตอนนี้เปิดเพลงอกหักรู้สึกจะโดนทุกเพลงเรยนะ เจ็บจี๊ดจิงๆ จากนั้นเราก็เลิกคุยกะเค้าปัยโดยปริยาย ตอนแรกพยายามคิดว่าไม่โทก็ดี แต่ในใจนี่กรี๊ดทุกวันอ่ะ กระวนกระวายมากๆอ่ะ ก้อ่านะเคยคุยๆกันทุกๆวันอ่ะแร้วจู่ๆก้ม่ายโทมาอ่ะ มันก้ต้องมีรู้สึกกันบ้างแระ แร้วเรารอโทสับของเค้าทุกวันเรยแระ โทสับดังทีรัยเปนต้องตื่นเต้นทุกทีไม่รู้เป็นเพราะอารัย เฮ้อ...แร้วเค้าก็ไม่โทรมา   เราปรึกสาเพื่อนๆ เพื่อนๆก้บอกเค้าไม่โทเมิงก็โทดิ ตอนนั้นรู้สึกขาดไม่ได้จิงๆนะ เป็นเอามากเรยแฮะเรา "ไม่ๆ เค้าอยากคุยกับเราเค้าต้องโทดิ เค้าต้องพยายามดิ" ได้แต่คิดแบบนั้นอ่ะ  รอหั้ยเค้ามาง้ออ่ะทั้งๆที่เราเป็นคนผิด อยากจะโทปายหาแต่ก้มั่ยกล้าอ่ะ รู้ตัวงัยว่าผิดตอนนั้นม่ายค่อยอยากจะยอมรับความจิงสักเท่าหรั่ยหรอกทั้งที่อยากจะโทจัยแทบขาด แต่เราเป็นคนใจแข็งอ่ะ ตั้งจัยว่าจะไม่โทรก็คือไม่โทรอ่ะ แต่มันทัมยากมาก ผ่านพ้นอาทิตย์แรก ยังทัมจัยมั่ยค่อยได้ พออาทิตย์ที่ 2 มันมีเรื่องให้ทัมเยอะปัยหน่อยไง(ความจิงพยายามทัมตัวให้วุ่ยวายซะจะได้ไม่คิดเพ้อเจ้อ) อาการก็เรยดีขึ้น แต่ในที่สุดเราก้เป็นฝ่ายทนไม่ได้ เรยโทรปายง้อเค้า ช่วงนั้นปิดเทอมงัย เรยอยู่แต่บ้านๆๆ คิดฟุ้งซ่านๆๆ เราโทรปายครั้งเดียวเองนะ เพราะรู้สึกว่าคิดเถิงเค้ามากอ่ะ อยากโทรก้โทรเรยอ่ะ เราไม่ค่อยจะแน่จัยเท่าหรั่ยว่าครัยกันแน่ที่เป็นคนห่างออกปาย แต่รู้ว่าช่วงนั้นมันห่างกันมากอ่ะ แค่ช่วงนั้นม่ายดั้ยคุยกัน 2 อาทิดเองมั๊ง เรายังจะว่าสายปัยเรยอ่ะ แร้วเราก็คิดว่าจะเหมือนเดิม แต่ไม่ใช่!!ไม่ใช่อย่างที่คิดอ่ะ เค้าม่ายโทรกลับมาอีกเรย เราก็เรยคิดว่าอ้าวเราโทรมาง้อแร้วอะ ทัมมัยไม่สนจัยอ่ะ ตอนนั้นเราโกดนะ ก็เราง้อแร้วนะแต่ทำไม ทำไม ทำไม เราก็เรยมั่ยคิดที่จะโทปายอีกเรย กะว่าจะตัดจิงๆแร้วนะ แต่ทัมมัยมันรู้สึกแปลกๆก็ม่ายรู้อ่ะ
    "จนวันนึงเทอจากชั้นปัยแร้วชั้นม่ายแคร์ ม่ายสนจัยอารัยสักอย่าง...ม่ายมีเทอหั้ยรำคานเหมือนเก่ามีเพียงแต่ความว่างปล่าว แร้วน้ำตาทำไม ทำไมต้องไหล มั่ยขอให้เทอหายโกดแต่โปรดกลับมาหน่อยได้ไหม  เพิ่งเข้าจัย...ฮื้ม ฮืม หืม"