คำพิพากษาของนางร้ายๆ

ลำดับตอนที่ #2 : ความรู้สึกในช่วงนั้น

    แน่นอน...เป็นใครก็ต้องดีใจทั้งนั้นที่มีคนมาคอยเทคแคร์ให้ความสำคัญกับเรา เราเองก็ดีใจนะตอนนั้นรู้สึกเรยอ่ะว่าเค้าเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเราไปแร้ว จากปกติถ้าไม่เล่นคอม ก็คุยโทรสับกะเพื่อน แต่ตอนนั้นคือ สามทุ่มปุ๊บ ต้องทำตัวให้ว่างเข้าไว้แล้วก็นั่งรอโทรสับจากเค้าคนนั้น "เราอยากคบเพราะรัก ไม่ได้อยากคบเพราะเหงา" เรายังจำคำพูดที่เคยพูดไว้กับเค้าได้ดี เพราะเรารู้สึกแบบนั้นจริงๆ แล้วเราก็ไม่ได้รีบร้อนอะไรด้วย มีความสุขมากๆนะตอนนั้นที่มีคนเข้าใจเราเสมอ เรารู้สึกว่าไว้ใจเค้าได้เรยอ่ะ และพร้อมที่จะเปิดรายละเอียดเกี่ยวกับตัวเองมากขึ้น ถึงขนาดทะเลาะกับเพื่อนไม่เคยอยากให้เพื่อนเห็น ไม่เคยอยากให้เพื่อนได้ยินเสียงเวลาร้องไห้ แต่กับเค้าคนนี้เรากล้าที่จะเปิดเผยเพราะเรารู้ว่าเค้าต้องเข้าใจและอยู่ข้างๆเรา เค้าดีกับเรามากมากที่สุดที่เคยเจอมา แต่เรามันงี่เง่าเองอะ งี่เง่าที่ตอนนั้นรู้สึกแค่ว่าเค้าเป็นเพื่อนคุยแก้เหงาโดยที่ไม่รู้เรยสักนิดว่าคำว่ารักมันเกิดขึ้นตอนไหน ก็อย่างว่าเรื่องแบบนี้ไม่มีใครเค้ารู้กันหรอกว่าจะเกิดขึ้นตอนไหน เมื่อไหร่ เกิดที่ไหน ยังไง เกิดกับใคร ของแบบนี้มันต้องใช้เวลากันสักหน่อยถึงจะรู้ แต่สำหรับเรานั้นกว่าจะรู้สึกตัวมันก็สายไปแร้ว สายไปแล้วจิงๆ เพราะมัวแต่ลังเลไม่กล้าที่จะตัดสินใจ เราจึงหลุดกันแบบง่ายๆ แต่ยังไงก็แล้วแต่เราก็ดีใจที่ได้มาพบได้มารู้จักคนดีๆอย่างเธออ่ะ เค้าเป็นคนดีมากๆอ่ะจะบอกแฟนเค้าด้วยอ่ะว่าคุนโชคดีมากๆจิงๆนะที่มีเค้าคอยดูแลคอยเทคแคร์ ดูแลเค้าให้ดีๆเถอะแร้วคุนจะได้ความรัก ความห่วงใยจากผู้ชายคนนี้แบบเต็มๆ