สิบสามสยอง

ลำดับตอนที่ #2 : 1

/>

ตาเหลือบสายเหลือบขวา ชายหนุ่มเริ่มขยับตัวเข้าไปใกล้ๆทั้งสาม ก่อนที่จะเสยผมที่ปิดหน้าขาว

ของเขาไว้ นั่นแสดงให้เห็นรอยสักสีรูปหัวกะโหลกมีปีก หรืออะไรสักอย่าง อยู่ใต้แขนของเขา

“ทั้งสิบสองเรื่องที่ฉันจะเล่ามันเกิดขึ้นจริง ในทุกๆที่ ที่พวกนายอาจคาดไม่ถึง” ชายหนุ่มเริ่มพูดประโยคแรกถือเป็นการเกริ่นนำด้วยน้ำเสียงเย็นเยือก  

ทั้งสามคนที่กำลังนั่งฟังอยู่ทำหน้าตาฉงนกับคำพูดเมื่อครู่ แต่ก็ไม่มีใครใส่ใจกับมันเลย พวกเขารอประโยคต่อไปจากปากชายหนุ่ม

“เรื่องแรก ...เพลงอาถรรพ์”

หญิงสาวคนเดียวในสามคนเริ่มมองเหลือบซ้าย เหลือบขวาและอดไม่ได้ที่จะชำเลืองมองด้านหลังของตน สถานที่ทั้งสี่อยู่ไม่ปรากฏเด่นมาก มีเพียงโซฟาสีเหลืองหม่นๆ เก่าๆ ที่ทั้ง 4 นั่งอยู่ แสงไฟน้อยนิดที่จุดอยู่ระหว่างชายหนุ่มผู้ดำเนินเรื่องเล่า กับผู้ฟังสอดแสงให้เห็นพื้นด้านล่าง มันเป็นไม้นั่นอาจเป็นบ้านหรือสถานที่ใดสักแห่งที่ทำด้วยไม้

“พวกแกเคยไปชุมชนดอนเสือ กันหรือเปล่า? มันคือชุมชนที่ร้างมา 10 ปีแล้ว” ชายหนุ่มพูดขึ้นด้วยคำพูดที่ไม่เป็นทางการมากนัก นั่นหมายความได้ว่าทั้งสี่คือเพื่อนสนิทกัน

“ฉันเคยได้ยินนะ ...เขาบอกกันว่าเวลากลางคืนน่ากลัวมากเลย” เสียงชายหนุ่มอีกคนแสดงความคิดเห็น ชายหนุ่มผมดำ หน้าเรียวยาวกับเสื้อนักศึกษาที่มองไม่ชัดมากในความมืด เขาค่อนข้างหน้าตาดี

“ใช่ ...เพลงอาถรรพ์ คือต้นเหตุที่ทำให้ชุมชนนี้ร้าง”

“เริ่มจาก ‘จอย’ เด็กหญิงอายุเพียง 15 ปี เธอคือนางรำของวงปี่พาทย์โรงเรียน”

            จอยสาวน้อยผู้มากความสามารถ หลงใหลกับการฟ้อนรำ จอยคือหญิงสาวหน้าตาดี มารยาทงาม เป็นที่รักของเพื่อนๆ ขาดเพียงอย่างเดียว คือทุกๆสิ่งที่เธอทำล้วนไม่เคยถูกใจพ่อ-แม่ของเธอเลย

“อีจอย!” เสียงดังน่ากลัวเรียกชื่อ จอยดังขึ้น เสียงนั่นทำให้จอยสะดุ้งขึ้นขณะที่เธอกำลังซ้อมท่ารำของเธอภายในห้อง นั่นคือแม่ของเธอ “ผกา”

“จ๋า... แม่”
“ใครให้แกรำ ...ฮะ!! ชอบนักหรอ เต้นกินรำกินหน่ะ” ผกาตรงเข้ามาในห้องของจอย ตบตีเธออย่างไร้ความปราณี

จอยหมดทางต่อสู้ สิ่งที่เธอทำได้คือ ร้องไห้กับความเจ็บปวดในทุกๆฝ่ามือที่แม่ของเธอตบมา

“พอได้แล้ว!” เสียงใหญ่ดังขึ้น พร้อมกับร่างชายอายุราวๆ 40 ต้นๆพุ่งมาจับมือของผกาที่เงื้ออยู่หวังตบเข้าที่หน้าของจอยอย่างแรง ชายผู้นั่นคือพ่อของจอย

“ฉันบอกแกแล้ว ยายจอย ...ฉันให้แกเลิกรำซะ” ปิติ พ่อของจอยตำหนิ พลางจับมือผกาไว้

“หนู รัก ...ฮึ้กๆๆ การรำ ...ฮึ้กๆๆ นะคะ”เสียงจอยดังขึ้นเคล้ากับเสียงสะอึกสะอื้นของเธอ จนฟังแทบไม่เป็นคำ แต่ว่าพ่อของเธอฟังได้ชัดเจน

ผัวะ!!

ปิติตบจอย ผู้เป็นลูกของเขาเอง จอยล้มลงไม่นั่งกองที่พื้น มือจับแก้มข้างที่โดนพ่อของเธอตบ น้ำตาร่วงพราว

“ถ้า ...พ่อกับแม่ไม่รักหนู ...ได้ค่ะ” จอยหันมาพูดกับพ่อกับแม่ของเธอที่ยืนอยู่ด้านหน้าเธอ

“แกจะทำอะไร!” ผกาแหกปากลั่นกับพูดของจอยที่ เธอไม่คิดว่าจะได้ยินมันจากลูกสาวที่แสนดีของเธอ