คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Before Thanksgiving
ฮาร์ทฟอร์ท กลิ่นไอที่แท้จริงของรัฐคอนเนคติคัท เมืองทางตะวันออกเฉียงเหนือของสหรัฐ เมืองที่อุดมไปด้วย ความเจริญ และ ธรรมชาติ ซึ่งผสานกันอย่างกลมกลืน ถึงจะไม่เนืองแน่นด้วยผู้คน ฮาร์ทฟอร์ท ก็บ่งบอกได้ด้วยทัศนียภาพว่า “นี่แหล่ะเมืองที่น่าอยู่” เช่นเดียวกับ ชุมชนเล็กๆ บนถนน มอร์แกน บ้านทรงอเมริกันดั้งเดิมปลูกไว้ติดกันเป็นแถวทอดยาวไปตลอดสุดถนน ที่นี่มีทุกอย่าง แม้แต่ห้างสรรพสินค้าขนาดย่อม และดูเหมือน ‘จักรยาน’ จะเป็นพาหนะหลักของที่นี่ไปแล้ว ในเมืองแทบจะไม่เห็น พาหนะใดผ่านเลย นอกจากจักรยาน และสิ่งนี้ก็ทำให้ ฮาร์ทฟอร์ท เป็น ฮาร์ทฟอร์ท เหมือนดังเคย
และที่นี่ก็เป็นที่ตั้งบ้านของอเล็กซ์ มีหิมะตกลงมาเพื่อบอกให้ชาวเมืองรู้ว่า เทศกาลต่างๆที่ชาวเมืองรอคอยนั้นใกล้เข้ามาแล้ว แต่หิมะสูงแค่ ครึ่งนิ้วไม่ใช่ปัญหาของอเล็กซ์เลยสำหรับการสนุกอยู่กับ สเกตบอร์ดของเขา อเล็กซ์ในเสื้อคลุมสีน้ำตาล กับชื่อนักร้องชื่อดังที่แปะอยู่กลางหลัง “มาร์แชล แมทเทอร์ส” กำลังสนุกกับการไสสเกตบอร์ดไปตามพื้นหิมะหน้าบ้านของเขา
“เฮ้!” เสียงชายหนุ่มดังขึ้นจากไกลๆ นั่นคือ “จิมมี่” เพื่อนสนิทของอเล็กซ์ เขากำลังขี่จักรยานตรงมาที่อเล็กซ์
“เอ้า ว่าไง จิมมี่” อเล็กซ์ใช้เท้าขวาหยุดสเกตบอร์ดก่อนจะหันมาทักทาย จิมมี่
“เฮ้! ไอ้หน้าหล่อ วันขอบคุณพระเจ้านี้ แกมีแผนไปไหนหรือยังวะ?” จิมมี่ถามด้วยถ้อยคำไม่เป็นทางการมากนัก พร้อมจอดจักรยานไว้ข้างๆ
“ต้องถาม พ่อกับแม่ฉันก่อน ...ไม่แน่ฉันจะกลับไปเยี่ยมลุงกับป้าที่ แทมปาหว่ะ”
“พระเจ้าช่วย! หนูน้อย ไวล์ดไชล์ด ลูกที่แสนดีของคุณแม่” จิมมี่พูดล้อเลียนอเล็กซ์
“เงียบปากเหอะ” อเล็กซ์สบถออกมา ซึ่งคำนี้อาจเป็นคำที่ จิมมี่ คุ้นหูแน่ๆ
กลอกลูกตาไปมาพรางยักไหล่ทั้งสองข้าง หนุ่มน้อยผมหยิกมีบลอนด์เอ่ยขึ้น
“ว่าแต่ ...จบที่นี่แล้วแกจะไปเรียนต่อไหนวะ?”
“ไม่แน่ใจหว่ะ บางที่อาจเป็น...”
“โรงเรียนสอนเต้นรำ น้องแมรี่หรอ ...อยู่ใกล้แค่นี้เอง ว่างๆก็มาเต้นระบำหน้าท้องให้ฉันดูด้วยนะ” ไม่ทันที่ อเล็กซ์จะพูดจบ เสียงกวนๆของ จิมมี่ ก็พูดแทรกขึ้นมา ซึ่งเป็นคำที่ไม่น่าฟังสักเท่าไร
“ให้ตายสิพวก ...ฉันคิดว่าจะไปเข้าวิทยาลัยที่ ฟลอริด้าต่างหาก ไอ้เวร!” ไม่แปลกที่อเล็กซ์จะพูดคำนั้นออกมา
“โอ้พระเจ้า! แกนึกภาพสิ สาวฟลอริด้านับสิบกับบิกีนี่ ตัวโปรดของหล่อนๆ บนชายหาดไมอามี่ ...ปิดเทอมเนี่ยแหล่ะฉันจะไปอาบแดดกับสาวๆให้สะแด่วแห้วไปเลยพวก!” เรื่องลามกไม่ใช่เรื่องแปลกสำหรับอเล็กซ์ เพราะเขาได้ยินจากปาก จิมมี่ทุกวัน
“เฮ้! ฉันได้ยินมาว่า แม่แกก็เป็นนางงามฟลอริด้ายุคซิกซ์ตี้ไม่ใช่หรอวะ ฮ่าๆๆ” อเล็กซ์แซวขึ้นมาพลางหัวเราะชอบใจ
“โอ้... มุกแกตลกจังนะ ....ว่าแต่ฉันยังไม่เคยเห็นแกเจ๊าะสาวเลยนี่หว่า” จิมมี่คงรู้สึกคันๆพิลึกกับคำพูดเมื่อครู่ของอเล็กซ์ แต่ก็ไม่วายต่อด้วยประโยคลามก
“ไอ้บ้า จิมมี่ ฉันอายุสิบเจ็ด นะพวก” อเล็กซ์พูด
“แหม ช่างฉอเลาะจริงๆนะ ...หรือว่าแก... ชอบฉันวะเนี่ย ...โอ้จิมมี่ที่รัก ฉันไม่อยากจากนายไปเลย ฮ่าๆๆ” จิมมี่ต่อด้วยประโยคจิกกัดอเล็กซ์เสียงเล็กเสียงน้อย แต่ว่า...
“ป้าบบบบ!” ขาของอเล็กซ์ที่ค่อนข้างแข็งแรงกระทบเข้ากับ กางเกงสีเทาของจิมมี่เข้าอย่างจัง ใช่แล้วนั่นคือก้นของ จิมมี่
“ให้ตายสิพวก! ฉันเจ็บนะโว้ย!” จิมมี่สีหน้าไม่ดีเท่าไร นั่นคงจะทำให้จิมมี่เงียบไปได้สักพัก
“ใช่แล้ว ฉันชอบประตูหลังแกหว่ะ” อเล็กซ์พูดเยอะเย้ย
“แกมันปีศาจ ไอ้เวร!” จิมมี่สบถขึ้นมาอีกครั้ง พลางเอามือคลำที่ก้น สีหน้าของจิมมี่ไม่ดีนัก ทำให้ อเล็กซ์หัวเราะออกมา
“เฮ้ ที่รัก แกกลับบ้านไหวไหมวะ?” อเล็กซ์แกล้งหยอกจิมมี่ด้วยน้ำเสียงเยาะเย้ย
“เงียบเหอะ!” สิ้นเสียงจิมมี่เดินไปคว้าจักรยานของเขาแล้วขี่ออกไป ตามด้วยเสียงหัวเราะของ อเล็กซ์
“บาย... ที่รัก!” อเล็กซ์ตะโกนเยาะเย้ยอีกครั้ง นั่นทำให้ จิมมี่หันมาชูนิ้วกลางอันเป็นความหมายที่ อเล็กซ์รู้ดีว่ามันคืออะไร
ตอนเย็น...
ครอบครัวของอเล็กซ์นั่งกันอยู่พร้อมหน้า บนโต๊ะอาหารสี่เหลี่ยมกับอาหาร ไม่กี่ชนิด โจแอน แม่ของอเล็กซ์นั่งอยู่ถัดจากคาร์ลสามีของหล่อน ส่วนอเล็กซ์นั่งตรงข้ามกับทั้งคู่
“แม่ครับ วันขอบคุณพระเจ้าแม่มีแฟนจะไปไหนครับ?” อเล็กซ์เริ่มสนทนาด้วยประโยคคำถาม
“เราคิดว่าจะพาลูกไปพบคุณลุงกับคุณป้าที่แจ๊คสันวิลล์ ...ลุงกับป้าคิดถึงลูกมากเลย” โจแอนตอบพลางยิ้ม
“เยี่ยมเลยฮะแม่! ผมอยากไปเจอเพื่อนๆที่นั่นพอดี” อเล็กซ์รู้สึกดีใจกับกับการเดินทางที่จะถึงนี้
“หวังว่าลูกคงไม่ไส สเกตบอร์ดของลูกเล่นบนหลังคาบ้านลุงนะ ฮ่าๆๆ” คาร์ลพูดหยอกอเล็กซ์ขึ้นมา ทำเอาโจแอนหัวเราะออกมา
“ไม่เอาน่าพ่อ ผมสิบเจ็ดแล้วนะครับ”
อเล็กซ์เว้นช่วงด้วยการตักอาหารเข้าปาก ก่อนจะพูดออกมา
“แม่ครับ ผมอยากไปเข้าวิทยาลัยที่ฟลอริด้าครับ”
ประโยคนี้ทำให้โจแอน มองหน้า คาร์ลทันที “เรากำลังจะส่งลูกไปเรียนที่นั่นอยู่พอดีเลย!” ทั้งคู่ตอบพร้อมกัน ประโยคนี้ทำให้อเล็กซ์ยิ้มออกมา
“ขอบคุณครับแม่!” น้ำเสียงตื่นเต้นปนความดีใจจากปากของอเล็กซ์เสียงดังลั่นบ้าน อเล็กซ์ลุกจากเก้าอี้ หยิบขนมปังจากจานอาหารที่เหลืออยู่หนึ่งชิ้น
“ผมอิ่มแล้วครับแม่” อเล็กซ์กล่าวและยิ้ม
เขาเดินตรงขึ้นบันไดไป พร้อมกับเสียงเพลงจากปากเขาเอง ไม่แปลกเลยที่เขาจะร้องเพลงออกมาด้วยความดีใจ อเล็กซ์เปิดคอมพิวเตอร์หลังจากไม่ได้เปิดมาหลายอาทิตย์ และกัดขนมปังที่เขาหยิบมาจากโต๊ะอาหารขณะรอเครื่องเปิด
“ฉันไม่ได้เปิดนานแล้ว ...โธมัสจะอยู่ไหมเนี่ย” อเล็กซ์บ่นพึมพำๆ ขณะกดแป้นพิมพ์ ไม่นานหน้าจอคอมพิวเตอร์ก็แสดง ข้อความต่างๆออกมาอย่างรวดเร็ว
“พระเจ้า ทำไมอีเมลเยอะอย่างงี้เนี่ย?!” อเล็กซ์รู้สึกประหลาดใจกับอีเมลที่เพื่อนๆส่งมาซึ่งมีจำนวนมาก และจำนวนไม่ถึงสิบห้าฉบับ มีชื่อโธมัสแนบอยู่
“โธมัส ส่งมาแฮะ ...เขาจะออนไลน์เอ็มเอสเอ็นไหมเนี่ย?” อเล็กซ์ไม่ลังเลที่จะตอบอีเมลโธมัส ด้วยข้อความง่ายๆ ไม่กี่ประโยค
“เฮ้! สวัสดีโธมัส ฉันกำลังยุ่งๆอยู่กับการหาที่เรียนใหม่ ...วันขอบคุณพระเจ้านายจะไปไหนหรือเปล่า? ฉันจะไปฟลอริด้ากับครอบครัว
คิดถึง
อเล็กซ์”
อเล็กซ์นั่งตอบอีเมลจากเพื่อนๆของเขาเป็นเวลากว่า ชั่วโมง
“Hola!” คำทักทายภาษาสเปนแสดงอยู่ที่หน้าจอของเขา
“ฉันพูดสเปนไม่เป็น ขอโทษที” อเล็กซ์ตอบกลับไปทันที นั่นอาจเพราะว่าเกรดภาษาสเปนของเขาไม่ดีเท่าไรนัก
“ฮ่าๆๆๆ โอเคๆ ไว้คุยกันวันหลังนะ” ข้อความตอบกลับมาบอกลาอเล็กซ์ นั่นทำให้อเล็กซ์งง ไปครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะลุกออกจากคอมพิวเตอร์เพื่อไปอาบน้ำ แต่ว่า
“กริ๊งงงงงง” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทันที อเล็กซ์ยกหูโทรศัพท์ด้วยมือซ้าย เพราะแขนขวาของเขายื่นไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่ถูกแขวนไว้ที่ราวซึ่งอยู่ไกลไม่กี่คืบจากโต๊ะวางโทรศัพท์
“สวัสดี”
“เฮ้ โธมัส! นายเป็นยังไงบ้าง?” เสียงตอบกลับจากโทรศัพท์คือโธมัส ซึ่งเมื่อชั่วโมงก่อน อเล็กซ์ได้ส่งอีเมลตอบกลับแล้ว นั่นอาจเพราะว่าโธมัสได้อ่านอีเมลตอบกลับนั่นแล้ว ทั้งคู่เปิดประเด็นสนทนาเรื่องวันขอบคุณพระเจ้าที่จะมาถึง
“ก็เรื่อยๆหน่ะ ยังไม่มีเวลาพักผ่อนเท่าไร” โธมัสตอบกลับมา
“ฮ่าๆๆ ฉันคิดว่าการเป็นไอสไตน์คนที่สองจะสนุกซะอีก”อเล็กซ์แซวโธมัส
“ฉันคิดว่าวันหลังคงต้องหัดไสเกตบอร์ดลงจากหลังคาบ้านมั่งแล้วหล่ะ” เสียงหัวเราะดังขึ้นผ่านทางโทรศัพท์หลายครั้งทั้งคู่คุยกันนานพอสมควรก่อนจะกล่าวลาด้วยประโยคง่ายๆ “แล้วเจอกัน”
อเล็กซ์วางหูโทรศัพท์และเดินตรงไปยังห้องน้ำ
สโลวีเนีย
“แม่ครับ! วันขอบคุณพระเจ้าจะไปไหนกันหรอครับ” เสียงสก๊อตดังขึ้นจากประตูห้องรับแขก ขณะที่พ่อและแม่ของเขานั่งดูทีวีอยู่
“ให้ตายสิ พ่อลืมไปแล้วนะว่ามีลูกเนี่ย” เทอร์เรนซ์พ่อของสก๊อตพูดแทรกขึ้น ไม่แปลกเลย เวลายี่สิบสี่ชั่วโมงสก๊อตใช้ชีวิตในโรงเรียนเป็นเวลาแปดชั่วโมง นอนแปดชั่วโมงและอยู่ในห้องกับคอมพิวเตอร์แปดชั่วโมง
“ญาติเราจะมาที่นี่กันนะปีนี้ ลูกจะได้เจอแคทเธอรีนด้วย ...ยังจำเธอได้ไหมจ๊ะ?” อีวาตัดสินใจพูดตัดบทด้วยเรื่องที่สก๊อตถาม
“ได้สิครับ หล่อนสวยนะครับ แต่ป่าเถื่อนอย่างนั้นผมขอบายดีกว่า” เหมือนว่าสก๊อตจะไม่ชอบ สาวที่ชื่อ แคทเธอรีน สักเท่าไร
“ไม่เอาน่าลูก... ลูกแกล้งเธอซะขนาดนั้น ไม่แปลกหรอกที่เธอจะจับลูกทุ่มลงกับพื้นหน่ะ”
“แม่ครับ แม่ไม่รู้หรอกผมอายขนาดไหน ...ยายนั่นแรมโบ้ชัดๆ” สิ้นเสียงสก๊อต ความรู้สึกนั้นก็มาเยือนกับสก๊อตอีกครั้งเมื่อเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น และเขาก็เป็นฝ่ายไปรับโทรศัพท์เสียด้วย
“สวัสดีครับ บ้านปีเตอร์สันครับ” สก๊อตกล่าวทักทายบุคคลในโทรศัพท์ เสียงคนที่ตอบกลับมากลับเป็นคนที่เขาเพิ่งว่าร้ายไปเมื่อครู่
“พระเจ้าช่วย! เธอนี่ตายยากจริงๆ” อเล็กซ์กล่าวสบถใส่โทรศัพท์ไปอีกประโยค อีวา และ เทอร์เรนซ์หัวเราะคิกคักเบาๆ อีวาแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่อง
“ใครโทรมาหรอลูก?”
อเล็กซ์ดึงหูโทรศัพท์ออกให้ไกลปาก ก่อนจะพูดกระซิบกับแม่ของเขา
“ยัยแรมโบ้” อเล็กซ์พูดพลางยื่นหูโทรศัพท์ให้แม่เขาพูดต่อ
“สวัสดีจ้า ...ว่าไงจ๊ะแคท หลานจะมาที่นี่ไหม?...” อีวาทักทายหลานสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน และต่อด้วยประโยคคำถาม อเล็กซ์มองด้วยท่าทางเบื่อหน่าย เขายักไหล่ กลอกตาไปมา ก่อนจะเดินกลับห้องไป
เป็นสิ่งที่สก๊อตต้องทำทุกวัน หรือมันอาจกลายเป็นกิจวัตรประจำวันของเขาไปแล้ว การสนทนากับเพื่อนๆของเขา ผ่านอินเตอร์เนต สก๊อตเห็นชื่อของโธมัสปรากฏที่หน้าจอโปรแกรมสนทนาเขาไม่ลังเลที่จะทักทายกับโธมัส
“สวัส... นายเป็นอย่างไรบ้าง?” สก๊อตทักทายด้วยคำง่ายๆ
ไม่นานก็มีข้อความตอบกลับมาจากโธมัส
“เฮ้! สวัสดีสก๊อต ...ว่าแต่เราคุยค้างกันไว้ว่านายจะมาที่นี่ ตกลงนายจะมาเมื่อไรหล่ะ?” โธมัสเปิดประเด็นถาม
“เดือนเมษายนนี้ ...พระเจ้าช่วย! ฉันอยากเจอ โฮสต์ แฟมิลี่ ของฉันจัง”
“ขอให้นายโชคดีก็แล้วกันนะ”
“ขอบคุณ:-)” คำกล่าวขอบคุณพร้อมรอยยิ้มผ่านหน้าจอคอมพิวเตอร์ทำให้โธมัสยิ้มออกมา
บนโลกอินเตอร์เนตทุกคนสามารถแสดงตัวตนของตัวเองได้โดยไม่จำเป็นต้องกลัวใคร สำหรับ สก๊อตแล้วเขาเป็นคนที่เหงามาก โลกภายนอกของเขาการเป็นเกย์คือสิ่งที่ผิดมากกว่านักโทษประหาร ดังนั้นการไม่ออกไปข้างนอกเลยอาจจะเป็นทางออกที่ดีกว่า และไม่นานสก๊อตจะได้ไปอยู่สถานที่ที่มีที่เหลือพอสำหรับเขา สถานที่ที่ใครๆยอมรับในสิ่งที่เป็น สถานแห่งเสรี แต่ก็ไม่นานเท่าไรหรอก
“สก๊อต... ฉันอยากให้นายรู้จักเพื่อนฉันจังเลย หมอนั่นอายุใกล้เคียงกับนาย บางอาจจะคุยสนุกกว่าฉันก็ได้นะ”
“เฮ้! นายเป็นอะไรไป ...ฉันว่าเป็นเพื่อนกับนายสนุกมากๆเลยหล่ะ” สก๊อตรู้สึกแปลกใจกับคำพูดนั้นที่โธมัสพูดบอกมา
“ฮ่าๆๆๆ ฉันโอเคหน่ะ ...หมอนั่นชื่อ อเล็กซ์ กำลังจะย้ายมาเรียนที่นี่เหมือนกัน บางทีนายสองคนอาจจะชอบอะไรเหมือนกันก็ได้นะ” รู้สึกว่าสก๊อตจะคิดมากไปเองกับโธมัส โธมัสเพียงแค่ต้องการแนะนำอเล็กซ์ให้รู้จักกับอเล็กซ์เท่านั้น
“Alex1285@yahoo.com นี่อีเมลของอเล็กซ์”
“โอเค ...แต่ฉันคิดว่าอีเมลนี้ฉันมีแล้ว และรู้สึกว่าเราเคยคุยกันแล้วด้วย ฮ่าๆๆ”
“จริงหรอ ฉันอยากให้นายคุยกับหมอนั่นจังเลย” โธมัสแนะนำอีกครั้ง คงเป็นไปไม่ได้ที่สก๊อตจะปฏิเสธ
ใช่แล้วครับนี่คือจุดเริ่มต้นของเรื่องทั้งหมดของทั้งคู่ ทั้งสก๊อตและอเล็กซ์ ต่างเป็นคนที่รู้สึกว้าเหว่เหมือนกัน แต่ข่าวร้ายคือผมไม่ทราบว่าเพราะเหตุใด ผมเชื่ออย่างมากเลยหล่ะครับว่าทั้งคู่ต้องเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ผมคิดว่าผมลืมบอกอะไรไปแน่ๆเลย ...ผม อเล็กซ์ และสก๊อตเป็นเกย์ไงครับ อย่าเพิ่งด่าผมก็แล้วกันนะครับ สิ่งที่ผมต้องการคือ อยากให้ทุกคนรู้ว่าการเป็นสิ่งนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายแม้แต่น้อย เอาหล่ะครับอีกไม่นานก็วันขอบคุณพระเจ้าแล้ว สก๊อตก็มีญาติมาพบเยอะแยะ อเล็กซ์กลับมาฟลอริด้า คุณอาจจะลืมใครไปบางคน ผมไงครับ ผมไม่ได้ไปไหนเลย และไม่คิดจะไปด้วย ข่าวดีคือ ผมจะได้เจอกับอเล็กซ์ไงครับ...
ความคิดเห็น