คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : December the first
ผม ชื่อ โธมัส ...โธมัส มาร์ติน ผมอาศัยอยู่คนเดียวในหอพัก ตอนนี้ผมอยู่ที่ “เคลียร์ วอเตอร์” รัฐฟลอริด้า หลายปีก่อนผมอาศัยอยู่ที่ ปาล์มบีช พอร์ท ริชชี่ เมืองเล็กๆ ทางตอนใต้ของ ฟลอริด้า ซึ่งอยู่ไม่ไกลจาก เคลียร์ วอเตอร์มากนัก ความจริงแล้ว ผมเรียนอยู่ วิทยาลัยประจำท้องถิ่นของที่นี่ “ทรินิตี้ คอลเลจ” ข้างๆ ทรินิตี้มีโรงเรียนมัธยม ซึ่งเรียกได้ว่าเป็นน้องของ ทรินิตี้เลยก็ว่าได้ ผมอายุ 20 ปีแล้วครับ นักฟิสิกส์ คือความใฝ่ฝันของผม แน่นอนครับผมเรียนอยู่ ภาควิชา ฟิสิกส์ครับ
การอยู่คนเดียวที่นี่ไม่ใช่เรื่องดีเลยสักนิดเดียว แต่การมีเพื่อนก็สามารถทำให้ผมลืมได้ ตอนผมอายุ 9 ปี ผมยังจำวันแรกที่ เด็กชาย อายุ 5 ขวบ ผมบลอนด์ทอง นัยน์ตาสีฟ้าแบบเด็กอเมริกันทั่วไป กับสเกตบอร์ดคู่ใจของเขาได้ดี “อเล็กซ์” ชื่อของเขา อเล็กซ์เป็นเด็กซนมาก ก่อปัญหาเป็นงานประจำของเขา อเล็กซ์ชอบที่จะเลื่อนสเกตบอร์ดของเขาไปทั่วบ้าน แต่เรื่องดีคือ ผมเล่นสเกตบอร์ดไม่เป็น เหมือนเจ้าเด็กนั่นครับ “ไวล์ดไชล์ด” อีกชื่อของ อเล็กซ์ คงไม่ต้องสงสัยกันนะครับว่าชื่อนี้ได้มายังไง วีรกรรมของ อเล็กซ์มันมากมายเกินกว่าเด็กอายุ 5 ขวบ จะมีได้ อเล็กซ์ เคยปีนขึ้นไปบนหลังคาบ้านของเขาพร้อมกับ สเกตบอร์ดคู่ใจ ไม่นานทุกคนในบ้าน ต่างพากันวิ่งแตกตื่นกันมาดู ไวล์ดไชล์ด ไสสเกตบอร์ดลงมาตามทางลาดของหลังคาบ้าน
“พลั้ก!!!” อเล็กซ์ตกจากหลังคาบ้านที่สูงจากพื้นประมาณ 4 เมตร เศษ ทุกคนยืนจ้องทำอะไรไม่ถูกรวมทั้งผมที่ เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด มีเพียง คุณนายโจแอน แม่ของอเล็กซ์ ที่วิ่งตาตื่นเข้าไปที่อเล็กซ์ที่กำลังนอนแน่นิ่งอยู่ ทันทีที่คุณนายโจแอน ถึงตัวอเล็กซ์เขาก็ลุกขึ้นยืนทันที หันมายิ้มกลับแม่ของเขา และหันมายิ้มกับพวกเราที่กำลังยืนหัวเสียกันอยู่
“ให้ตายสิ อเล็กซ์!” คุณนายโจแอนพูดด้วยท่าทางโมโหกับความซุกซนของลูกชายของเธอ
อเล็กซ์หัวเราะร่าออกมา กับร่างกายที่เต็มไปด้วยฝุ่น อเล็กซ์หยิบสเกตบอร์ดคู่ใจขึ้นมาแล้วไสออกไป พร้อมกับคำบอกลาพวกเรา “บายครับ ทุกคน”
เมื่ออเล็กซ์อายุได้ 12 ปี เขามีความจำเป็นต้องย้ายไปอยู่ ฮาร์ทฟอร์ท รัฐ คอนเนคติคัท ด้วยเหตุผลบางอย่างของครอบครัวของเขา... นั่นเป็นครั้งแรก ที่เด็กชายตัวแสบประจำย่าน ร้องไห้ออกมา ผมไม่สามารถอยู่เฉยได้เลย อเล็กซ์เปรียบเหมือนน้องชายของผม ผมร้องไห้คนเดียวภายในบ้าน สิ่งเดียวที่ทำได้ตอนนั้นคือ หวังให้ อเล็กซ์ไม่ลืมผม ในเวลาต่อมาผมกับอเล็กซ์ยังคงติดต่อกันอยู่บ่อยๆ ทั้งทางอินเตอร์เน็ตและโทรศัพท์ แต่ช่วงหลังๆมานี้ผม ไม่ได้เจอกับอเล็กซ์นานแล้วทั้งอินเตอร์เน็ตและโทรศัพท์ เพราะว่าผมเรียนหนักมาก แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นสำคัญ เอาไว้เล่าต่อดีกว่าครับ...
ฟลอริด้า รัฐขนาดใหญ่รองจากเท็กซัสและแคลิฟอเนีย ทางตอนใต้ของสหรัฐฯ เนืองแน่นไปด้วยประชากร เมืองที่สวยงาม โดยเฉพาะที่ขาดไม่ได้ ชายหาดที่น่าท่องเที่ยว “ปาล์มบีช” ชายหาดสีขาวขึ้นชื่อไม่แพ้ เดโทน่า บีช หรือ แม้กระทั่ง ชายหาดไมอามี่ แต่อย่างใด ถึงแม้จะไม่คับคั่งไปด้วยผู้คน มีสถานที่น่าท่องเที่ยวมากนัก ปาล์มบีช ก็แหล่งรวมกลิ่นไอที่แท้จริงของ ฟลอริด้า ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากไมอามี่มากนัก
ชาย หนุ่มผมบลอนด์ทองค่อนข้างเป็นลอนสั้น นัยน์ตาสีฟ้า ใบหน้าที่ดูอ่อนเยาว์กว่าอายุ กับการแต่งตัวที่ไม่พิถีพิถันมากนัก เสื้อยืดกางเกงขาสั้น ธรรมดาๆทั่วไป โธมัส ..เขาเคยอาศัยที่ปาล์มบีชกับครอบครัว แต่ตอนนี้มันคือชีวิตของเขากับวิทยาลัยและการเรียน เขาจึงตัดสินใจเปลี่ยนที่อยู่ใหม่ เพื่ออาศัยในหอนักศึกษาที่เป็นห้องไม่กว้างนัก แต่ก็ยังมีพื้นที่พอสำหรับการวางเฟอร์นิเจอร์ต่างๆ หอพักตั้งอยู่ไม่ไกลจากวิทยาลัยของเขามาก ที่เยี่ยมคือด้านหลังของหอสามารถมองเห็นท้องทะเลในทุกยามของ หาดเคลียร์ วอเตอร์ อีกอย่างคือวันนี้เป็นวันปิดภาคเรียนฤดู หนาว โธมัสไม่ต้องไปเรียน สิ่งที่ดีที่สุดที่จะแก้เหงาได้คือ คอมพิวเตอร์ กับเพื่อนบนโลกอินเตอร์เน็ตของเขา
โธมัส นั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ตั้งแต่เช้าแล้ว ตอนนี้ก็เกือบเที่ยงแล้ว แต่ว่าเพื่อนๆของเขามันไม่ใช่เวลาใกล้เที่ยง หลายคนอยู่คนละซีกโลก คนละทวีป นั่นเพราะเทคโนโลยีที่ทันสมัยสามารถเชื่อมต่อผู้คนเข้าด้วยกัน เสียง นิ้วมือกระทบกับแป้นพิมพ์ของคอมพิวเตอร์ดังรัวเป็นระยะ พร้อมทั้งเสียงมือกดลงที่ปุ่มของเมาส์ หน้าจอคอมพิวเตอร์แสดงหน้าต่างโปรแกรมสนทนา หลายครั้งเรียก “แชท” หรือ “MSN” อะไรก็ตาม นั่นช่วยให้โธมัสไม่เหงาในวันหยุดที่ว่างเปล่านี้ เสียงสั้นๆประมาณสองสามพยางค์ไม่เป็นคำ แต่เข้าใจได้ จากโปรแกรมสนทนา ที่หมายความว่ามีคนคุยด้วย หน้าต่างเล็กๆ โผล่ขึ้นจากทางด้านขวาล่างของหน้าจอ กรอบเล็กๆในนั้นมีรูปของใบหน้าหนุ่มน้อยหน้าตาดี ผมสั้นบลอนด์ทอง รายละเอียดส่วนอื่นนั้นไม่ชัดนักเพราะภาพเล็กเพียงไม่กี่นิ้ว
“สวัสดี” ข้อความนี้ปรากฏขึ้นในกรอบเล็กๆที่โผล่ขึ้นมา โธมัสคลิกกรอบนั้น หน้าต่างโปรแกรมสนทนาขยายขึ้น แน่นอนคำทักทายพื้นฐาน “สวัสดี” โธมัสพิมพ์ข้อความนี้เข้าไป ต่อด้วย “เป็นอย่างไรบ้าง” “สบายดีไหม” หรืออะไรทำนองนี้
“กริ๊ง~~~” เสียงจากโทรศัพท์ที่ตั้งข้างๆคอมพิวเตอร์ บนโต๊ะไม้ดังขึ้น โธมัสเปลี่ยนความสนใจจากคอมพิวเตอร์ไปสู่โทรศัพท์เครื่องสีแดงเจ้าของเสียง ลุกจากเก้าอี้หน้าคอมพิวเตอร์ ยื่นมือไปหยิบหูโทรศัพท์จากโทรศัพท์ที่อยู่ห่างจากเก้าอี้ของเขาไม่กี่ก้าว
“ฮัลโหล”
“คริสต์มาสนี้นายจะไปไหน” เสียงจากโทรศัพท์ อาจเป็นเสียงของชายหนุ่ม ถามโธมัส
โธมัสมองที่น่าจอคอมพิวเตอร์เป็นระยะ ก่อนจะตอบไป
“ฉันยังไม่รู้เลย ...นายมีที่เจ๋งๆ ก็แนะนำฉันแล้วกัน” โธมัสยังไม่เลิกมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ นั่นเพราะว่า มีข้อความปรากฏขึ้น
“เอาหล่ะ แค่นี้ก่อนละกัน ...เจอกันพวก” โธมัสกล่าวลาแบบทั่วๆไปของการคุยโทรศัพท์ และหยอดคำสามพยางค์แสดงถึงความสนิทกับผู้ที่พูดด้วยในประโยคสุดท้าย ทันทีที่โธมัสวางโทรศัพท์เขาก็นั่งลงที่หน้าจอคอมพิวเตอร์อีกครั้ง
อีก ซีกโลกหนึ่ง ชายหนุ่มที่ดำรงชีวิตในวันหยุดไม่ต่างจากโธมัสเลย นั่นคือการใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ สร้างโลกส่วนตัวกับบริการที่ทันสมัยจากสถานที่ที่หลายคนเรียกกันว่า เว็บไซต์ หลายคนเรียกว่า “ชุมชน” มันคือสถานที่เดียวที่จะพาชายหนุ่มผู้นี้ท่องไปทั่วโลก พบปะผู้คนมากหน้าหลายตา พูดคุยกัน ชายหนุ่มผู้มีสีผิวน้ำผึ้งเหมือนกับ ชาวละตินอเมริกัน นัยน์ตาสีน้ำตาลกับผมสีดำค่อนข้างสั้น แน่นอน เขาอาศัยอยู่ในประเทศเล็กๆ “สโลวีเนีย” ถึงแม้ภาษาหลักของเขาจะเป็นภาษาสโลวิเนียน และ สเปน แต่ภาษาอังกฤษก็ไม่ใช่ภาษาอื่นใดของเขา เพียงแต่ว่า สำเนียงการพูดอาจแปลกไป
‘สก๊อต’ นั่น อาจเป็นชื่อของเขา ชื่อนี้ปรากฏที่หนังสือเรียนไม่ทราบแน่ชัดว่าวิชาอะไรนั่นเพราะว่าเป็น หนังสือที่เป็นตัวหนังสือภาษาสเปน หน้าปกเต็มไปด้วยรูปวาด ที่วาดอย่างลวกๆ หรืออาจวาดเพื่อคลายเครียด แต่อะไรก็ตาม หนึ่งในนั้นเป็นรูปโครงดำๆรูปร่างคล้ายคนถูกวาดดำทึบมองเห็นชัดว่านั่นคือ รูปชายสองคนจับมือกันอยู่ “para siempre” ตัวหนังสือภาษาสเปนไม่ทราบความหมายเขียนด้วยลายมือขยุกขยิก มันไม่แปลกเพราะนั่นคือลายมือผู้ชาย
“ปารา ซีเอมเปร” “พารา เซียมเพร” หรืออะไรก็ตาม นั่นคือคำอ่านของคำนี้
“สก๊อต!” เสียงหญิงอายุราวๆ 40 ปีต้นๆ เรียกชื่อชายหนุ่ม สก๊อตคือชื่อของเขาจริงๆ ต้นเสียงมาจากประตูห้องด้านหลังของเขา ต่อด้วยเสียงเคาะประตู
“ครับ ...กำลังจะไปเปิดให้” จากเสียงรัวแป้นพิมพ์ด้วยนิ้วหายไป นั่นเพราะว่าสก๊อตละมือจากแป้นพิมพ์และตรงไปที่ประตู
‘อีวา ปีเตอร์สัน’ แม่ของสก๊อต หญิงที่ยืนอยู่หน้าประตู
“ว่าไงครับแม่”
“ลูกน่าจะออกมาจากห้องนี่ และไปทำกิจกรรมอย่างอื่นบ้างนะ” คำแนะนำออกจากปากของผู้ที่เป็นแม่ อาจเคยถูกพูดจากแล้วหลายครั้ง และมันก็เป็นคำเดียวที่ควรพูดในตอนนี้กับลูกชายผู้เก็บตัวเองไว้ในห้องนอน ทั้งวันทั้งคืน
“ผมอยู่ในนี้ก็มีความสุขดีนี่ครับ” สก๊อตตอบแม่แต่สายตาของเขาหันไปมองหน้าจอคอมพิวเตอร์ของตนเองหลายครั้งเหลือเกิน
“แม่ไม่คิดว่า การอยู่ในห้องขนาดห้าคูณเจ็ดเมตร หรือ... รังหนูเนี่ย มันจะสนุกตรงไหนเลย ...สก๊อต ลูกเป็นเด็กที่แปลกนะ...”
“แม่ครับ ...ข้างนอกมันก็สิ่งเดิมๆแหล่ะครับ ...ไม่ขี่จักรยานก็เดินรอบหาด” สก๊อตยืนกรานคำตอบเดิม อีวาผู้เป็นแม่ส่ายหน้าหลังจากได้ยินและปิดประตูเดินออกไป
สก๊อต หันไปมองพลางยิ้มออกมา ไม่นาน เสียงรัวแป้นพิมพ์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง เป็นจังหวะ ต่อด้วยเสียงคลิกเมาส์ที่วางอยู่ด้านขวามือของเขากับไฟจากอุปกรณ์นั่นกระ พริบเป็นระยะๆ
สก๊อต หยิบแผ่นกระดาษบางอย่างที่แทรกอยู่ในกองกระดาษรกๆ กับหนังสือที่ถูกวางอย่างไม่เป็นระเบียบ แต่ว่า กระดาษแผ่นนั้นไม่มีแม้แต่รอยยับเลย
“ขอแสดงความยินดีกับ...” นั่นคือข้อความขึ้นต้นที่อยู่ในแผ่นกระดาษนั้นเป็นตัวหนังสือภาษาอังกฤษสีดำ อ่านง่าย สก๊อตได้รับทุนให้ไปศึกษาต่อที่ประเทศสหรัฐอเมริกาเป็นเวลา 1 ปี วันเดินทางคือเดือนเมษายน ในปีหน้า
“ฉันกำลังจะได้ไป สหรัฐหรอเนี่ย” คำพูดเล็กๆ รอยยิ้มและลักยิ้มที่ประดับแก้มของสก๊อตปรากฏขึ้นมา มันคงไม่แปลกกับการได้ไปเรียนหรือสร้างประสบการณ์ในสถานที่ที่ตนเองใฝ่ฝัน จะทำให้คนคนนั้นยิ้มออกมา
“สวัสดี”
ข้อความสีน้ำเงินปรากฏขึ้นมาในกรอบสี่เหลี่ยมสีฟ้าด้านล่างขวามือของหน้าจอคอมพิวเตอร์ ใช่แล้วนั่นคือคำทักทายจากใครบางคน
“โธมัส?” สก๊อตสังเกตเห็น ดิสเพลย์ เนม ซึ่งเป็นชื่อที่ถูกตั้งไว้เพื่อแสดงตนของโปรแกรม เอ็มเอสเอ็น นั่นอาจจะเป็นโธมัส...
ใช่แล้ว โธมัสทักสก๊อตกับข้อความง่ายๆอย่าง “สวัสดี” ไม่น่าเชื่อว่าคำๆนี้ จะเป็นเหมือนรหัสลับทำลายกำแพงกั้นความเป็นเพื่อนในโลกที่เรียกว่า อินเตอร์เนต
เช่นเคย สก๊อตเลือกที่จะคุยกับโธมัส ด้วยการพิมพ์ข้อความโต้ตอบกัน
“ฉันชื่อ สก๊อต ยินดีที่ได้รู้จัก” สก๊อตแนะนำตัวเอง ต่อด้วยประโยคหลายๆประโยค จนกระทั่ง...
“ฉันอยู่ที่สหรัฐอเมริกา รัฐฟลอริด้า” ข้อความจากโธมัส ซึ่งบอกสถานที่อาศัยของตัวเอง นั่นทำให้ สก๊อตรู้สึกดีใจขึ้นมาอีกนิด ที่อย่างน้อยเขากำลังจะมีเพื่อนที่อยู่ในประเทศที่เขากำลังจะไปในไม่ช้า...
“จริงหรอ?!! พระเจ้าช่วย ความจริงแล้วฉันกำลังจะไปเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่โน่นน่ะ”
“เจ๋งเลย!! ...หวังว่าเราคงจะได้เจอกัน เมื่อนายมาถึงนะ” โธมัสก็รู้สึกตื่นเต้นไม่ใช่น้อยกับเพื่อนใหม่ของเขา
“คริสต์มาสนี้นายจะไปไหนหรอ” โธมัสเริ่มประโยคใหม่
“ไม่ได้ไปไหนหรอก ...อยู่บ้านสนุกกว่าฉันว่านะ” และแล้วทั้งคู่ก็คุยกันในเรื่อง วันคริสต์มาส ที่กำลังจะมาถึง สก๊อตเลือกที่จะอยู่กับบ้าน ในห้องของตนเองกับโลกอันกว้างใหญ่ของเขาในขณะที่โธมัสกำลังจะมีปาร์ตี้ที่หอ พักของเขา...
ความคิดเห็น