คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ปฐมบท เปิดฉากตอนแรก
1
ปฐมบท
“เยวอนตื่นได้แล้วลูกสายมากแล้ว”
“อีก5นาทีไม่ได้หรอค่ะแม่”
“แต่อีก30นาทีจะ2โมงเช้านะลูก”
“หาว่าไวนะค่ะอีก30นาทีหรอ”ฉันรีบลุกพรวดออกมาจากที่นอนแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ
10นาทีผ่านไปฉันก็เดินลงมาข้างล่างอย่างรีบร้อน
“แม่ค่ะสายขนาดรี้แล้วแม่ทำไมไม่รีบบอกหนูล่ะคะ”ฉันบ่นให้แม่พลางวิ่งไปที่โต๊ะอาหาร
“ทำไมจะต้องทำท่ารีบขนาดนั้นด้วยล่ะ”
“ก็มันสายแล้วนิค่ะแม่”ฉันพูดพลางเอามือหยิบขนมปังแล้วเอาปากคาบไว้แล้ววิ่งมาใส่รองเท้าแล้วรีบวิ่งออกจากบ้าน จะไม่ให้ฉันรีบได้ยังไงไหวก็อาจารย์ฝ่ายปกครองของที่นี่โหดจะตายถ้าฉันไปสายนะฉันต้องถูกทำโทษแน่ๆ เลย นั่นผู้หญิงคนนั้นเห็นแต่หลังไวๆ คุ้นๆ แฮะฉันจึงรีบวิ่งไปให้ทันนั่นไวฉันว่าแล้วยัยน้ำวนนั่นเอง
“น้ำวนมาสายเหมือนกันหรอ”ฉันวิ่งไปตบไหล่ยัยน้ำวน
“ไม่เหมือนกันยะเธอมาสายทุกวันแต่ฉันมาสายเป็นบางวันยะ”ยัยน้ำวนพูดทีเล่นที่จริงกับฉัน
“เออน่าเอาเป็นว่าวันนี้เธอมาสายพร้อมฉันนั่นแหละรีบไปกันเถอะเดี๋ยวประตูหน้าโรงเรียนจะปิดก่อน”แล้วฉันหก็ออกวิ่งนำหน้ายัยน้ำวน
“รอฉันด้วยสิยัยเยวอน”ยัยน้ำวนวิ่งตามฉันมา แล้วพวกเราก็เข้าโรงเรียนมาได้อย่างหวุดหวิดแล้วเราสองคนก็เดินไปที่ห้องพร้อมกัน
“ถึงโรงเรียนแล้วหรอครับคุณนายสายเสมอ”นายมิคแซวฉัน
“นี่อยุ่แซวได้แล้วน่าหลีกไปฉันจะไปนั่งที่”พูดจบฉันก็เดินเข้ามานั่งที่ข้างๆกับพีท
“วันนี้เป็นอะไรเนี่ยอารมณ์ไม่ดีตั้งแต่เช้าเชียว”พีทถามฉัน
“ปล่าวซะหน่อยฉันก็แค่ง่วงนอนเท่านั้นเอง”พูดจบฉันก็ฟุ๊บลงกับโต๊ะ สงสัยล่ะสิว่าที่นี่ที่ไหน ที่นี่ก็คือเมืงไทยนั่นแหละแต่ที่ฉันชื่อเกาหลีก็เพราะว่าฉันเป็นคนเกาหลีที่เพิ่งย้ายมาอยู่ที่เมืองไทยตั้งแต่ขึ้นม.1เนื่องจากพ่กับแม่ฉันแยกกันอยู่แม่ก็เลยพาฉันมาอยู่ที่เมืองไทยนี่แหละและที่เมืองไทยนี่แหละที่ฉีนได้เจอเพื่อนรักมากๆคือ น้ำวน หมี่เย็น มิค และพีท ทั้ง4คนนี้คือเพื่อนรักของฉัน
“จองวุคนายจะพาฉันไปไหนหรอ”ฉันถามจองวุคขณะที่เราสองคนกำลังเดินมาด้วยกัน
“เดี๋ยวเธอก็จะรู้เองล่ะน่า”จองวุคไม่ยอมบอกฉันเค้าเอาแต่ลากฉันไปเรื่อยๆ
“ใกล้ถึงรึยังล่ะฉันเหนื่อยแล้วนะ”-_-^
“ถึงแล้ว”^^จองวุคยิ้มออกมาพร้องกับลากฉันเข้าไปข้างใน นี่มันร้ายขายเครื่องประดับนี่นา
“นายพาฉันมาที่นี่ทำไมหรอ”ฉันถามจองวุคอย่างสงสัย
“นี่ไงฉันให้เธอ”^^จองวุคยื่นสร้อยล็อคเก็ตอันเล็กๆมาให้ฉัน
“นายให้ฉันทำไมหรอ”
“เผื่อไว้เมือวันไหนที่เราจากกันเมื่เธอคิดถึงฉันเธอก็เปิดมันดูแล้วเธอก็จะเห็นฉันยืนยิ้มให้เธอเสมอไงล่ะ”^^จองวุคพูดพลางสวมสร้อยให้ฉันที่ล็อคเก็ตจะสลักอักษรJ.V.ไว้ข้างหน้าแล้วพอฉันเปิดเข้าไปฉันก็เห็นจองวุคยิ้มให้ฉันอยู่จริงๆ
“นี่เธอจะไม่สวมให้ฉันบ้างหรอ”^^จองวุคยื่นสร้อยอีกอันที่สลักอักษรY.V.ไว้ฉันเลยเปิดมันดู
“นี่มันรูปฉันนิ”o_o
“ก็ใช่น่ะสิเธอมีรูปฉันฉันก็ต้องมีรูปเธอบ้างสิว่าแต่เธอจะสวมให้ฉันได้รึยัง”ฉันเลยจะการสวมสร้อยให้เค้าแล้วเราสองคนก็เดินกลับบ้านพร้อมกันบ้านเราอยู่ติดกันน่ะ
“นี่เยวอนถ้าฉันไม่ได้อยู่ที่นี่เธอจะคิดถึงฉันมั้ย”จองวุคพูดขึ้นน้ำเสียงเค้าดูเศร้ามากๆเลย
“ทำไมนายถึงพูดอย่างนั้นล่ะฉันก็ต้องคิดถึงนายสินายถามทำไมหรอ”
“ปล่าวหรอกฉันแค่อยากจะรู้ว่าถ้าฉันไม่ได้อยู่ที่นี่เธอจะรู้สึกยังไงก็เท่านั้นเอง ถึงบ้าเธอแล้วเข้าบ้านเถอะบาย”พูดจบจองวุคก็เดินไปเฉยเลย
“เยวอนเสร็จยังสายแล้วนะ”จองวุคตะโกนเรียกฉันอยู่หน้าบ้าน
“เสร็จแล้วจ้าไปเถอะ”ฉันวิ่งออกมาจากบ้านแล้วเราก็เดินมาโรงเรียนด้วยกัน
“เยวอนเธอเป็นแฟนกับจองวุคหรอ”ยัยยูมินเพื่อนในห้องพูดขึ้น
“ปล่าวซะหน่อยเราแค่เป็นเพื่อนกันเฉยๆ”
“นี่ยูมินเธออย่ามายุ่งกับเยวอนนะไปให้พ้นเลยไป”จองวุคเดินเข้ามาที่จองวุคไม่ชอบยัยยูมินก็เพราะยัยนี่ชอบแกล้งฉันเป็นประจำน่ะสิ
“เดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ”ฉันจึงเดินออกจากห้องเพื่อไปเข้าห้องน้ำนั่นคุณป้าเยจวนแม่ของจองวุคนิมาที่นี่ทำไมนะไปถามดีกว่า
“สวัสดีค่ะคุณป้า”ฉันสวัสดีคุณป้า
“อ้าว!เยวอน”คุณป้าพูดขึ้น
“คุณป้ามาที่โรงเรียนทำไมหรอคะ”ฉันถามคุณป้า
“ป้ามาจัดการเรื่องลาออกของจองวุคให้เรียบร้อยน่ะจ๊ะ”
“เรื่องลาออกอะไรหรอคะ”ฉันถามอย่างงง
“จองวุคไม่ได้บอกหนูหรอจ๊ะว่าพรุ่งนี้เราจะย้ายไปอเมริกา”
“อเมริกา”ฉันอุทานออกมาอย่างตกใจทำไมจองวุคไม่ยอมบอกฉันเรื่องนี้เลยทำไมนะแล้วนำตาฉันก็ค่อยๆไหลออกมาจองวุคนายทำไมไม่บอกฉันว่านายกำลังจะไปอเมริกาฉันจึงรีบวิ่งไปที่ห้อง
“จองวุค!”ฉันตะโกนออกมาสุดเสียงทั้งน้ำตาทุกคนต่างมองฉันเป็นตาเดียว
“เยวอนเธอเป็นอะไรใครรังแกเธอบอกฉันมาฉันจะไปจัดการกับมันเอง”
“นายจะไปอเมริกาทำไมนายไม่บอกฉัน ทำไม”ฉันร้องไห้ออกมาอย่างหนักจองวุคเข้ามากอดฉัน
“ฉันไม่กล้าบอกเธอเพราะกลัวเธอจะเสียใจ”
“นายก็เลยจะแอบไปเงียบๆงั้นหรอ นายยังเห็นฉันเป็นเพื่อนอยู่รึปล่าว”ฉันพูดออกมาทั้งน่ำตา
วันทั้งวันฉันเรียนหนังสือไม่รู้เรื่องเลยเพราะฉันมัวเอาแต่นั่งร้องไห้ตลอดเวลาอาจารย์ประจำชั้นเลยอนุญาตให้ฉันกับจองวุคกลับบ้านก่อนเวลา ระหว่างทางเดินกลับบ้านฉันไม่ยอมพูดกับจองวุคเลยฉันได้แต่เดินก้มหน้าอย้างเดียวจนมาถึงบ้าน
“นี่เยวอนเธอยังไม่หายโกรธฉันอีกหรอ”จองวุคตามมาง้อฉัน
“นายจะมาแคร์ฉันทำไมฉันมันไม่มีความหมายนิ”ฉันพูดอย่างโกรธ
“เธอมีความหมายเสมอสำหรับฉันเยวอน”น้ำเสียงของจองวุคดูจริงจังมาก
“ฉันมีความหมายสำหรับนายจริงๆหรอ”
“จริงสิ”^^จองวุคยิ้มให้ฉัน
“ฉันไม่โกรธนายแล้วก็ได้”^^
“นี่เยวนถ้าฉันไปแล้วนายจะคิดถึงฉันมั้ย”
“คิดถึงสิก็นายเป็นเพื่อนฉันนิ”
“ฉันก็จะคิดถึงเธอ”
“ว่าแต่นายจะไปอเมริกาตอนไหนล่ะ”
“พรุ่งนี้ตอนเช้าเธออย่าลืมมาส่งฉันที่สนามบินนะ”
“จะ”
“งั้นฉันกลับบ้านก่อนนะ”แล้วจองวุคก็เดินกลับบ้าน แล้วน้ำตาของฉันมันก็ไหลออกมาอย่างอัตโนมัติจองวุคจะไปอเมริกาจริงๆหรอเนี่ยทำไมฉันถึงเสียใจขนาดนี้นะคงเป็นเพราะนายคือรักแรกของฉันล่ะมั้ง ฉันสามารถพูดไก้เต็มปากว่าฉันรักจองวุคไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่เหมือนกันที่ความรู้สึกนี้เกิดขึ้นกับฉัน
“จองวุคสัญญาได้มั้ยว่านายจะกลับมา”ฉันพูดด้วยน้ำตา
“ฉันสัญญาว่าฉันจะกลับมา”แล้วฉันก็โผล่กอดจองวุค
“นายสัญญาแล้วนะห้ามผิดสัญญาด้วย”จองวุคยิ้มให้ฉัน
“เมื่เธอคิดถึงฉันเธอก็เปิดล็กเก็ตออกดูแล้วฉันก็จะยิ้มให้เธออยู่ตรงนั้นหยุดร้องไห้เถอะเยวอน”แล้วจองวุคก็เช็ดน้ำตาให้ฉัน
“เดินทางปลอดภัยนะน้องชาย”พี่เยฮุนเอ่ยลาจองวุค
“โชคดีน้องชาย”พี่เยยุนเอ่ยลาจองวุค
“ขอบคุณครับรุ่นพี่ ฉันต้องไปแล้วไปก่อนนะเยวอน ไปก่อนนะครับรุ่นพี่”แล้วจองวุคก็เดินเข้าไปข้างในฉันได้แต่ยืนร้องไห้อยู่ตรงนั้น
“เยวอนเธอเป็นอะไรร้องไห้ทำไม”พีทเป็นคนถามฉันฉันจึงได้สติตื่นขึ้นมานี่ฉันฝันไปหรอเนี่ยสามปีกว่าแล้วสินะที่ฉันไม่ได้ข่าวจองวุคเลยนายลืมฉันแล้วหรอจองวุค
“เยวอนร้องไห้ทำไมหรอ”ครั้งนี้หมี่เย็นเป็นคนถามฉัน
“ฉันฝันถึงเรื่องเก่าๆน่ะ”^^ฉันผืนยิ้ม
“พวกเราก็นึกว่าเธอเป็นอะไร”นายมิคพูดขึ้น
“แล้วนี่กี่โมงแล้วเนี่ย”
“จะหมดคาบแล้วล่ะ”ยัยน้ำวนพูดขึ้น
พักเที่ยง
“พวกเราเที่ยงแล้วไปกินข้าวกันเถอะ”พีทพูดขึ้นแล้วพวกเราก็เดินมาที่โรงอาหารพีทกับมิคเป็นคนที่หน่าตาดีมากจนติดอันดับของหนุ่มป๊อปของโรงเรียนจึงไม่แปลกที่พวกผู้หญิงจะให้ความสนใจเป็นพิเศษไม่ว่าพวกเค้าจะทำอะไรก็เป็นที่สนใจไปซะหมด
“นี่มิคนายกินให้มันดีๆหน่อยได้มั้ยนายไม่อายพวกแฟนคลับของนายหรอ”หมี่เย็นพูดขึ้นขณะที่มิคกินข้าวอย่างมูมมาม
“อายทำไมฉันทำอะไรสาวๆพวกนี้ก็ว่าฉันเท่หมดแหละ”มิคพูดอย่างไม่แคร์แล้วมิคก็หันไปยักคิ้วใส่พวกสาวๆพวกนั้น พวกฉันได้แต่ส่ายหน้าอย่างระอา
“เยวอนไม่กินหรองั้นฉันขอนะ”มิคพูดพลางจะหยิบจานข้าวของฉัน
“น้อยๆหน่อยยะเยวอนเค้าอนุญาตแล้วหรอ”หมี่เย็นว่ามิค สองคนนี้เค้าชอบกัดกันน่ะ
“ฉันอิ่มแล้วล่ะนายกินเถอะ^^”
“เห็นม้าเยวอนเค้าใจดีไม่เหมือนเธอหรอกยัยเค็ม”
“นี่มันจะมากไปแล้วนะ”หมี่เย็นโกรธจัด
“พอได้แล้วน่าจทะเลาะกันเหมือนเด็กๆไปได้”พีทเป็นฝ่ายห้าม
“นายเป็นผู้ใหญ่หรือไงพวกเรายังไม่15เลยนะโว้ย”มิคเถียง
“พอได้แล้วน่า”ฉันเป็นฝ่ายห้าม สงครามย่อมๆจึงสงบลง
รับโทรศัพท์หน่อยคร้าบ ๆ
“พี่หรอคะคิดถึงจังเลย”
ความคิดเห็น