ยังไม่ได้คิด

CHAPTER 1

“ขอโทษนะ พี่รู้ว่าเธอคงจะรู้สึกเดียวดายที่ต้องอยู่ลำพัง แต่พี่เองก็เหลือเวลาอยู่กับเรย์ไม่มาก เธอ...เข้าใจใช่มั้ย”

            ความหนาวเหน็บก่อตัวขึ้นในใจของฉันทุกครั้งที่นึกถึงคำพูดของพี่เขยเมื่อช่วงค่ำที่ผ่านมา มันวนเวียนอยู่ในหัวและทำให้ฉันรู้สึกได้ถึงอากาศที่ว่างเปล่ารอบ ๆ กาย แม้ว่าเบื้องหน้าจะมีผู้คนอยู่มากมายเดินสวนกันไปมาก็ตาม

            ฉันเดินอย่างช้า ๆ ไปตามถนนที่จะพาฉันกลับไปยังคอนโด มันขวักไขวไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา บางคนก็รู้สึกคุ้นหน้า แต่บางคนก็ไม่ ฉันหวนกลับไปคิดถึงคำพูดของพี่เขยอีกครั้ง ก่อนที่จะนึกถึงผู้ชายคนหนึ่ง ตามด้วยเรื่องราวในอดีตที่ดีแต่ทำให้ความว่างเปล่าในใจเพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ เรื่องเพื่อน ครอบครัว ทุกอย่างคือความว่างเปล่า

            ถ้าจะตาย...ตอนนี้แหละเป็นเวลาที่ดีแล้ว

ฉันมองดูสัญญาณไฟจราจรแสงสีเขียวจ้า เห็นสัญญาณไฟคนข้ามที่ตั้งอยู่อีกฟากเป็นสีแดง ฉันมองตรงออกไปอย่างไร้จุดหมาย ความว่างเปล่า ความเหงาเริ่มกัดกินใจจนน้ำตาเริ่มเอ่อ ภาพเบื้องหน้ามัวและสั่นไหวราวกับจะพังทลายลง รู้สึกปวดหัวใจเหลือเกิน...

เท้าของฉันย่างลงฟุตบาททันทีที่สัญญาณคนข้ามเปลี่ยนเป็นสีเขียว

“เดี๋ยว!!!”

ฟึ้บบบบ... แรงที่กระชากที่ต้นแขนทำให้ฉันรู้สึกเจ็บมาก แต่มากกว่านั้นรถที่ขับเฉี่ยวผ่านหน้าไปกลับทำฉันรู้สึกตกใจยิ่งกว่า

“ให้ตายสิ! จะรีบไปตายหรือไงวะ ขับรถฝ่าไฟแดงขนาดนี้ เธอก็เหมือนกัน ข้ามถนนอย่าดูแต่สัญญาณไฟสิ ดูรถดูราซะบ้าง เป็นเด็ก ๆ หรือไง เกือบได้ตายแล้วมั้ยล่ะ” เสียงบ่นปนสั่งสอนของชายเจ้าของฝ่ามือที่ดึงฉันเอาไว้ ทำให้สติฉันรู้ได้ว่าฉันเพิ่งผ่านประสบการณ์เฉียดตายมา ผู้คนรอบข้างต่างพากันแสดงท่าทางตกอกตกใจ แต่เมื่อเห็นว่าฉันไม่เป็นอะไรแล้วจึงหันไปทำกิจกรรมของตัวเองต่อ

“ขอโทษค่ะ เป็นอะไรรึเปล่าคะ” ฉันหันกลับไปมองหน้าเจ้าของเสียงและฝ่ามือที่กำต้นแขนของฉันเอาไว้แน่น และกล่าวขอโทษ

เขายังดูเด็กมาก น่าจะประมาณม.ปลายด้วยซ้ำ ตัวสูงราวสักร้อยเจ็ดสิบกว่า ๆ ผิวขาว ใบหน้าเริ่มมีหนวดเคราให้เห็น เขาจ้องมองลึกเข้ามาในดวงตาของฉันขณะที่ยังคงกำต้นแขนของฉันไว้แน่น

“เธอ...” เขาทำท่าเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง

“ค...คะ”

“...เฮ้อ ฉันต่างหากที่ควรเป็นคนถามเธอว่าเป็นอะไรรึเปล่า” เขาถอนหายใจแล้วตอบกลับ เริ่มคลายฝ่ามือออกจากต้นแขนฉัน แต่ฉันกลับรู้สึกว่านั่นไม่ใช่สิ่งที่ตอนแรกเขาคิดจะพูดออกมา

“อ่อ ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ววันหลังระวังตัวหน่อยล่ะ ถ้าไม่คิดจะจากโลกไปตอนนี้จริง ๆ”

“ค่ะ ไปก่อนนะคะ” ฉันยิ้มแล้วตอบกลับ พร้อมกับเดินจากออกมา

ช่วงเวลาไม่นาน ไม่กี่คำที่ได้พูดคุยกัน ทำให้ฉันรู้สึกว่าผู้ชายคนนั้นแตกต่างจากคนอื่น “ไม่เป็นไรก็ดีแล้ววันหลังระวังตัวหน่อยล่ะ ถ้าไม่คิดจะจากโลกไปตอนนี้จริง ๆ” ฉันคิดถึงคำพูดตอนนั้น เหมือนกับว่าเขารู้ถึงสิ่งที่ฉันคิดและรู้สึก เขาวนเวียนอยู่ในความคิดจนกระทั่งฉันหลับ ราวกับว่ามันได้ปัดเป่าความกังวลใจที่มี ไม่สิ...มันเข้ามาแทนที่มากกว่า เข้ามาแทนที่ความกังวลใจทั้งหมด