คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : >>> Chapter 1 [ 100% ]
"ทำไม ทำไมเรื่องราวแบบนี้ต้องเกิดขึ้นกับฉัน ฉันทำอะไรผิด ฮารุ นายมัน... นายมัน"เร เธอไม่เคยคิดว่าเธอจะต้องเสียใครไป
"พี่เรียว พาเรออกมาเถอะ"สาวน้อยพูดกับชายหนุ่ม
ในห้องสีขาวนั้น เรียวพยายามดึงเรออกมา"พี่เรียว ปล่อยเนเถอะ"เรได้แต่พูดแค่นั้น แล้วบุคคลในชุดขาวก็มา นำผ้าสีขาวคลุมหน้าเขาไว้ เค้าคือ ฮารุ คนที่ดอบอ้มเรจากฝันร้ายและรักเรมากที่สุด
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 3 เดือน ผ่านไป - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
"เร...เร"
"เร ได้ยินรึเปล่า"เสียงๆหนึ่งดังขึ้น
"ใกล้วันแล้วสินะ"เรพูด
"หือ วันอะไร"
"วันที่ฮารุตาย จะครบร้อยวันแล้ว"เรตอบ
"เร...""ขอตัวนะยู คาบนี้ฉันจะโดด"
ดาดฟ้า
ฉันคาตาจิมะ คีตา หรือว่า เร ฉันไม่เคยคิดเลยว่าเหตุการณ์แบบนี้จะเกิดขึ้นกับฉัน ฮารุ เขาคือคนที่โอบอุ้มฉันออกจากโลกที่โหด
ร้ายและทำให้ฉันรู้ตัวว่าตัวฉันเองมีค่าขนาดไหนจากการร้องเพลง ฉันและยู เธอเป็นเพื่อนรักคนเดียวของฉัน ฮารุชวนฉันและยูเข้าวง
ดนตรี เขสอนให้ฉันปล่อยใจไปตามเสียงเพลง แต่วันนี้เขา ฮารุ ก็ได้จากฉันไปแล้วไปในที่ๆฉันไม่สามารถจะตามไปได้ ฮารุ นายอยู่ไหน
นะ
และแล้ววันนี้... ฉันก็ทำได้แค่เพียงมองท้องฟ้า แล้วเสาะหาว่าเขาอยู่แห่งไหน แล้วเหตุใดเธอจึงทิ้งให้ฉันมองนายอยู่คนเดียวนะ
'ขอบคุณรักเธอที่ทำให้ฉันรู้ตัว ว่าฉันมีค่าแค่ไหน....'ตอนนี้ฉันก็ทำได้เพียงปล่อยใจกับควารู้สึกทั้งมวลไกบเสียงร้อง ให้เสียงรนั้นตาม
สายลมไป แล้วปล่อยให้หยาดน้ำตาล่วงหล่นจากดวงตา ฉันทำได้เพียงแค่นั้นจริงๆ
"หนวกหชะมัด ใครมาเห่ามาหอนแถวนี้วะ"เสียงๆหนึ่งดังขึ้นเรจึงหันไปทางต้นเสียง..
"ฮารุ"เรเอ่ยได้แค่นั้น แล้วภาพก็เรือนราง
ห้องพยาบาล
"นายมาตั้งแต่เมื่อไร"เสียงๆหนึ่งถามขึ้นพร้อมกับการรู้สึกตัวของเร
"มาได้ไม่นานเท่าไร ว่าแต่ยัยนั่นคือคาตาจีมะ คีตาใช่มั้ย"เสียงเอ่ยตอบ'เสียงนั้นช่างคล้ายกันเหลือเกิน ถึงแม้ฉันจะไม่ได้ยินเสียงนั้น
ตั้งแต่ฮารุจากไปทำไมถึงคล้ายกันอย่างนี้ ใครคุยกับพี่เรยว'
"ใช่"เรียวตอบ
"พี่เรียว"เรเรียก เรียวจึงเปิดผ้าม่านเข้ามาแล้วเค้าคนนั้นก็เข้ามา ช่างคล้ายฮารุ แต่.. ไม่ใช่
"อย่ามองหน้าฉัน แล้วนึกว่าเป็นแฟนเธอได้มั้ย"ไอ้คนคล้ายพูด
"ฉันรู้ว่านายไม่ใชฮารุ ถึงจะคล้ายแต่ไช่ สรุปนายเป็นใคร"เรพูด
"ฉัน คัง...""อย่าเพิ่ง"เรียวขัดขึ้น"ยังมากันไม่ครบขาดอีกสาม"สักพักยูก็ไปลาก เวท กับ คาถามา
"มาแล้วค่ะ พี่เรียว"ยูพูดขณะลากไอ้มือกีต้าร์มาโดยมีขนมเต็มปาก
"นี่พวกแกสองคนไม่เคยกินขนมรึไงฟะ ทุเรศว่ะ"เรด่า
"อ้าว เจ๊ ตื่นมาก็ด่าเลยนะ"คาถาพูด
"ใช่ แล้วถ้าไม่ยอมยัดลงกระเพาะ ป้าห้องพยาบาลก็ไม่ให้เข้าอะดิ"เวทต่อ
"ตกลงมีอะไรหรอลุง?"เวทถามเรียว
"อ๊ากกกกก วิญญาณเฮียรุปรากฎตัวในห้องพยาบาล"คาถาโวย
ผัวะ ! ผัวะ ! ผัวะ ! ผัวะ ! ผัวะ !
"โอ๊ย เจ็บนะ ตบไมอะ"คาถาโวย
"ตบให้เจ็บดิ แล้วเพื่อให้สมองแกทำงานด้วย"เรตอบ
"เออ ดูยังไงวะ ถึงคล้ายแต่ไม่ใช่ ยังไงก็ไม่ใช่เฮียรุ"เวทพูด
"ตกลงตอบได้ยัง ? นายเป็นใคร ?"เรพูดพร้อมหันหน้าไปทางไอ้คนคล้าย
"ฉัน คัง ฤทธิ์ หรือฮาจิน เป็นพี่ชายฝาแฝดฮารุ แล้วก็เป็นเพื่อนเรียว แล้วสุดท้ายฉันก็จะมาเป็นมือเบสของวง Black Art ด้วย Did
Understand ?"
"ฉัน Understand ไอ้ฮาจิต"เรพูด
"ฉันชื่อ ฮาจิน ไม่ได้ชื่อ ฮาจิต"
"ไม่ว่าจะชื่ออะไรก็ตาม ฉันจะเรียกนายว่า ไอ้ฮาจิต เข้าใจ๊"เรพูดแล้วเดินไป ขณะที่เวท คาถา เรียวกำลังยืนกลั้นหัวเราะอยู่
"ถึงเฮียจะไปแล้ว แต่ฝีปากเจ๊แกยังเหมือนเดิมเลยวะ ว่ามะ"คาถาถามเวท
"ดีแล้ว ที่เจ๊แกไม่เปลี่ยน"เวทตอบ พร้อมเดินไปกับคาถาเพื่อตามเรไป
"ยัยแสบเตี้ยเอ๊ย"
"เข้ากะแกดีออก"
"ตรงไหนวะ"
"เมื่อก่อนแกเคยชอบเค้าไม่ใช่หรือไง แล้วตอนนี้ล่ะ"
"ไม่รู้ดิ"
"พรุ่งนี้เอาเบสมาด้วยนะ จะให้ลองเล่น"
"อือ ว่าแต่กุญแจห้องฉันล่ะ"
"อยู่กับเร"
"ห๊า ! ! !"
"ไม่ต้องหา บอกว่าอยู่กับเร ไม่ได้หายไปไหน"เรียวทำหน้าเบื่อแล้วพูดต่อว่า"ห้องแกมันเป็นห้องเก่าไอ้รุ มันเป็นสองห้องเปิดหากัน
ได้ มีห้องนั่งเล่นคั่นกลาง เข้าใจ๊๊"เรียวพูพร้อมเดินโอบไหล่ยูไป
ความคิดเห็น