คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : My Passion, My Lust - 06
My Passion, My Lust - 06
แพขนตาสีน้ำตาลอ่อนงามระยับค่อยๆ ปรือขึ้นช้าๆ ก่อนจะมองไปยังนาฬิกาไม้แกะสลักเข้าชุดกันกับข้าวของส่วนใหญ่ในห้องพัก เวลาที่ปรากฏเบื้องหน้านั้นล่วงไปจนเกือบสี่โมงเย็นแล้ว ร่างเล็กถอนใจพยายามจะยันกายขึ้นจากเตียงนอน และพบว่ามันช่างเป็นเรื่องที่ทำได้ยากลำบากเหลือเกิน
จินนอนอยู่เคียงข้าง แขนทั้งสองกอดรั้งอีกฝ่ายเอาไว้ราวกับเกรงว่าจะหนีหาย ใบหน้าหล่อจัดซุกลงที่แผ่นหลังเนียนนุ่ม ใกล้ชิดมากซะจนคาเมะอยากจะผลักออกไปให้พ้น...เกลียด...ความรู้สึกนี้ยังคงไม่จางหาย เจ็บไปทั้งตัว และที่แน่นอนคือเจ็บใจที่ปกป้องตัวเองไว้ไม่ได้เลย
คาเมะคว้าหมอนข้างที่กลิ้งไปอยู่ใต้เตียง ค่อยๆ แกะแขนของคนที่เกาะอยู่ช้าๆ แล้วสอดหมอนเข้าไปแทนที่ จากนั้นเจ้าตัวจึงกลั้นใจฝืนลุกขึ้นพรวดเดียว
"โอ๊ย!" มือบางรีบกดริมฝีปากเอาไว้เพื่อกลั้นเสียง ดวงตาเหลือบมองร่างบนเตียงที่ยังคงหลับสนิทแล้วถอนใจอย่างโล่งอก กระชับผ้าห่มมาพันกายไว้แน่น
เดินมุ่งตรงไปที่ห้องน้ำ นึกอยากอาบน้ำเป็นที่สุด คาเมะปล่อยให้สายน้ำไหล่หลั่งลงมาจากฝักบัวรินรดกาย เส้นผมเปียกลู่แนบไปกับลำคอระหง ทั้งเรือนร่างมีแต่ร่องรอยถูกกระทำโดยฝีมือของเจ้าหมูบ้าที่นอนอืดอยู่นั่น
...นายมันแย่ที่สุด...
น้ำตาซึ่งเคยคิดว่าแห้งเหือดไปแล้วหลังจากเมื่อคืนที่อีกฝ่ายทำรุนแรงนับครั้งไม่ถ้วนไหลเปรอะเปื้อนแก้มใส คาเมะปาดออกแล้วเอาน้ำลูบให้ร่องรอยความเจ็บช้ำหายไปจากใบหน้า
"อึก...อย่าร้อง...อะ...อีกเชียวนะคาซึยะ" เสียงสั่นๆ พยายามปลอบใจตัวเอง หากแต่ร่างกายยังคงตอบสนองความรู้สึกที่กัดกินไปหมดทั้งหัวใจ "ฮึก...อย่าร้องนะ..." กลั้นไว้ไม่ไหวแล้ว ทำนบน้ำตาพังทลายลงตรงหน้า นัยน์ตาพร่ามัวไปด้วยน้ำใส
...พอกันที...หยุดซักที...
...จะให้ทำยังไงได้อีก เรามันน่ารังเกียจที่สุด...ทั้งๆ ที่รักฮิโระคุงแท้ๆ...
"ขอโทษนะฮิโระคุง"
**********
เกือบหกโมงเย็นสมาชิกในวงที่เหลืออีกสี่คนจึงเห็นคาเมะเดินลงมาทานข้าวที่ห้องอาหารชั้นล่างด้วยกัน ส่วนวี่แววของจินนั้นยังคงไม่มีตามเคย คาเมะดูซีดๆ ลงเล็กน้อยคล้ายคนไม่สบาย...พวกเขาคิดไปเองหรือเปล่านะ ที่รู้สึกว่าคาเมะดูเศร้าๆ หมองๆ ยังไงก็ไม่รู้...กระทั่งเวลาเดินยังแทบไม่มีเรี่ยวแรง มีอยู่ถึงสองครั้งกว่าจะมาถึงโต๊ะที่พวกเขานั่งร่างบางเซถลาไปเกือบชนบริกร แต่สุดท้ายก็เดินมาถึงจนได้
"ไงพวกนาย...วันนี้กินไรกันดี" น้ำเสียงที่เอ่ยออกจะร่าเริงเป็นปกติ ว่ากันตามจริง...มากกว่าปกติเสียด้วยซ้ำ เหมือนคนพูดพยามจะกลบเกลื่อนอะไรบางอย่าง "หิวจัง...ว้าว! ปลาหมึกนั่นฉันขอนะ"
แล้วก็คว้าซาซิมิของพี่คิไปกินตามระเบียบ เจ้าของปลาหมึกไม่ได้แสดงอาการหวงอะไรนักหนา หากแต่ออกแนวจะห่วงน้องชายคนนี้เสียมากกว่า
"เป็นอะไรรึปล่าวคาเมะ...หน้าซีดๆ นะ" โคกิถาม
"เอ๋...งั้นเหรอ" เจ้าตัวแกล้งแปลกใจ "ไม่เป็นไรนี่"
เพื่อนๆ ที่เหลือดูจะรู้สึกได้ถึงความผิดปกตินี้เช่นเดียวกัน ทำได้เพียงเก็บงำความในใจไว้ต่อไปเพราะถ้าเกิดเป็นเรื่องไม่ดีขึ้นมาพวกเขาก็ไม่อยากจะขุดคุ้ยให้กระเทือนจิตใจคาเมะเปล่าๆ เจ้าคนที่จะโดนซักฟอกนั่นจะต้องเป็น อาคานิชิ จิน อย่างไม่ต้องสงสัย...
**********
"...คาซึยะ..." เสียงทุ้มพึมพำเรียกชื่อคนที่เขานอนกอดมาค่อนวัน มือข้างหนึ่งควานหารอบข้างกาย เมื่อพบเพียงความว่างเปล่าดวงตาสีเข้มจึงเริ่มลืมขึ้นมา
ไฟในส่วนห้องนอนมืดสนิท มีเพียงไฟตรงหน้าประตูทางเข้าเท่านั้นที่ยังคงเปิดทำงานอัตโนมัติ ร่างสูงเหยียดตัวขึ้นนั่งตรง...คาเมะของเขาหายไปไหน!
"คาเมะ!" พยายามฝืนมองโดยรอบ สัมผัสที่หลงเหลือบนเตียงเย็นเฉียบบอกให้รู้ว่าอีกฝ่ายผละจากเขาไปนานแล้ว...เดินหาทั่วทั้งห้องก็ไม่เจอ จึงจัดแจงอาบน้ำแต่งตัว คาดว่าคาเมะคงจะไปอยู่กับเพื่อนๆ ในวงแน่ๆ
...แล้วก็เป็นอีกครั้ง ที่จินคิดถูกจริงๆ...
**********
"แปลกไปจริงๆ ด้วย...ดูสิ บ่นว่าหิวๆ แต่เอาเข้าจริงงี้กินแทบนับคำได้" จุนโนะกระซิบบอกเพื่อนๆ เมื่อเห็นว่าผู้ที่เขาเอ่ยถึงนั้นเดินเลี่ยงออกไปตักอาหาร หรือจะพูดให้ถูกคือไปยืนเหม่อซึมกะทือแถวซุ้มอาหารมากกว่า
คาเมะนิ่ง ครุ่นคิดอะไรอยู่คนเดียว แต่ความเป็นจริงก็คือคิดไม่ออกเลยซักเรื่อง มีแต่ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนวนเวียนเต็มสมองไปหมด มือเรียวกำแน่น เมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นที่หลั่งไหลเข้ามาในความทรงจำช้าๆ
"อือ...เอาออกไป" นิ้วเรียวจิกผ้าปูที่นอนหนานุ่ม ขยะแขยงสัมผัสจากร่างที่ทาบทับ ไม่อยากได้ยินแม้ถ้อยคำเรียกชื่อ เตียงกว้างสั่นกราวทุกครั้งที่แทรกกายลงมา บอกให้รู้ว่าอีกฝ่ายรุนแรงแค่ไหน "อึก...อ๊ะ...ไปให้พ้น!" ตวาดแทบเป็นล้านครั้งแต่เสียงที่หลุดรอดออกมาช่างไม่ต่างอะไรกับอากาศบางเบาที่เขาไม่เคยคิดจะสนใจ
"...คาเมะ..." เจ้าของชื่อสะดุ้ง ยูอิจิยืนอยู่ข้างๆ ท่าทางงอนที่คาเมะไม่รับรู้ถึงการมีตัวตนของเขาเลย...นี่มันชักจะเลื่อนลอยมากเกินไปแล้วนะ!
โคอาล่าหน้าบูด อยากจะถามเหลือเกินว่าเกิดเรื่องอะไรกันแน่ถึงได้นิ่งซังกะตายเป็นเต่าถูกสตัฟฟ์แบบนี้ รู้ดีว่าถึงเอ่ยไปคาเมะก็คงไม่ยอมปริปาก เดี๋ยวก็หาทางเปลี่ยนเรื่องอีกจนได้
"มีอะไร" มองมาด้วยหางตา แกล้งทำเป็นสาละวนกับการเลือกของกินตรงหน้าจนคนมองลอบถอนใจ...
...เฮ้อ...ทำไงดีเนี่ย...ยูอิจิคิดอย่างจนปัญญา
...เอาวะ!...
ในที่สุดพี่ยูก็ตัดสินใจได้...ดับเครื่องชนไปเลยแล้วกัน..."มีเรื่องอะไรไม่สบายใจรึปล่าวคาเมะ...เล่าให้ฉันฟังได้นะ"
"เอ๋...ไม่มีนี่" กลบเกลื่อน "นี่พวกนายยังสงสัยอะไรกันอีก...ฉันก็บอกไปตั้งแต่ทีแรกแล้วนี่นา"
ก็ดวงตาเศร้าๆ แบบนั้นมันชวนให้สงสัยชัดๆ ต่อให้เจ้าตัวประกาศปาวๆ ว่าไม่เป็นอะไรแต่ใครมันจะไปเชื่อ
"แน่นะ" พี่ยูย้ำ ห่วงน้องชายคนนี้เหลือเกิน...คาเมะยังเด็ก...อย่างน้อยก็เด็กกว่าเขาล่ะน่า...พอมีปัญหาเข้ามาอาจรู้สึกทุกข์ใจจนอาจทำเรื่องอะไรบ้าๆ ก็ได้ วัยรุ่นส่วนใหญ่ก็เป็นแบบนี้กันทั้งนั้น...
"อื้ม...แน่สิ" ได้ยินเสียงตัวเองตอบออกไปอย่างนั้น หากใจกลับย้ำเตือนว่า...จริงเหรอคาเมะ...นายกำลังโกหกตัวเองอยู่ไม่ใช่หรือไง...
ยูอิจิเงียบ จ้องมองดวงตาของคนที่เขารักและเอ็นดูเหมือนกับน้องชายแท้ๆ เหมือนกับต้องการจะหยั่งให้ลึกลงไปภายใต้จิตใจที่พยายามปกป้องส่วนเปราะบางและอ่อนไหวเอาไว้...อยากช่วย...แม้สักนิดก็ยังดี...แค่ทนไม่ได้ที่เห็นว่าน้องชายคนนี้ดูทุกข์ใจ...แบ่งเบาความทุกข์นั้นมาให้เขาช่วยแบกรับบ้างก็ได้...
ฝ่ายที่กำลังสับสนหลบตา กลัวว่ายูอิจิจะมองเรื่องราวออกทั้งหมด...ถ้าถามว่าอายมั้ย...ตอบได้เลยว่าอายโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย...ถ้าถามว่ากลัวไหม...ตอบได้เลยว่าตอนนี้กลัวจินจนไม่รู้จะทำยังไงแล้ว...เวลาหลายปีที่รู้จักกันมากลายเป็นเพียงความว่างเปล่า ประหนึ่งว่าเขานั้นเป็นคนแปลกหน้า...เป็น อาคานิชิ จิน ที่คาเมะไม่เคยรู้จักมาก่อนเลยแม้เพียงน้อยนิด...
"คาเมะ" พี่ยูเสียงอ่อนลง ท่าทางดูอ่อนโยนและใจเย็นอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน เพราะปกติจะเป็นพวกขาลุยเฮฮาปาร์ตี้แบบโคกิ "ฉันยืนยันอีกครั้ง...มีเรื่องอะไรเล่าให้ฉันฟังได้นะ"
น้ำใสๆ เอ่อคลอดวงตา...แต่ไม่หรอก เขาไม่คิดที่จะร้องไห้ต่อหน้ายูอิจิ ไม่งั้นคงได้โกลาหลกันยกใหญ่แน่ รู้ดีว่าตอนนี้ตัวเองทำให้เพื่อนๆ เป็นห่วงแค่ไหน...ซาบซึ้งใจที่ได้รู้ว่ามีคนที่หวังดีกับตัวเองตั้งมากมายขนาดนี้
"นายอาจจะคิดว่าปัญหาของนายคนเดียวนายแก้ไขเองได้..." เสียงนั้นกล่าวต่อ "...แต่บางครั้งคนเราก็จำเป็นต้องระบายสิ่งที่มันอัดอั้นคั่งค้างอยู่ในใจออกมาบ้างนะ...อย่าแบกรับเรื่องกลุ้มๆ เอาไว้คนเดียวสิ...คาเมะ...อย่าลืมว่า นายยังมีฉัน มีทัตจัง มีจุนโนะ เจ้าคิ แล้วก็เจ้าหมูบ้านั่น" คาเมะหัวเราคิกเมื่อได้ยินยูอิจิเรียกจินว่า 'เจ้าหมู่บ้า' เต็มปากเต็มคำ
"ไม่มีใครไม่เคยมีปัญหา...หลังฝนตกจะพบกับท้องฟ้าที่สดใสงดงาม ฉันรู้ว่านายรู้ข้อนั้นดีอยู่แล้ว...แต่ฉันน่ะนะ...ทนไม่ได้หรอกที่เห็นคนสำคัญต้องมาทุกข์ใจแบบนี้ และโดยเฉพาะคนสำคัญที่เป็นทั้งเพื่อนและน้องชายแบบนี้อีก..."
คาเมะเงยหน้าขึ้นมองตรงๆ ไม่หลบตา รู้สึก สัมผัสได้ ถึงความจริงใจ และความหนักแน่นมั่นคงจากคำพูดที่ถ่ายทอดออกมาทั้งหมด...ช่างโชคดีเหลือเกินที่มีคนดีๆ ตั้งหลายคนอยู่เคียงข้าง
มือใหญ่ยกขึ้นลูบน้ำตาหยดเล็กๆ ที่ซึมออกมาทางหางตาซึ่งเจ้าของร่างพยายามกลั้นไว้จนถึงที่สุดแล้ว แต่ไม่รู้ว่าทำไมมันยังเริ่มไหลหลั่งลงมาแบบนี้...นี่เรากลายเป็นคนขี้แยไปตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ
"พวกเราอยู่ข้างนายนะคาเมะ...เชื่อสิ...พวกเราอยู่ตรงนี้ และจะรอจนกว่าจะถึงเวลาที่นายพร้อมที่จะเล่าทุกสิ่งทุกอย่างให้ฟัง"
"...ฮึก...ยู..." ไม่ไหวแล้ว...กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่...ไม่สนกระทั่งสายตาของคนในห้องอาหารที่หันมามองพวกเขาทั้งคู่ซึ่งเริ่มตกเป็นจุดสนใจ "...ฮือ" เสียงสะอื้นฮั่กๆ ดังต่อเนื่อง มือเล็กไขว่คว้าบ่าของยูอิจิไว้เป็นที่ยึดเหนี่ยว...เจ็บ...เจ็บมากจนไม่อาจที่จะบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้...พยายามแล้วที่จะไม่เกลียด....แต่มือที่สั่นเทาและความทรงจำทั้งหมดกลับคอยย้ำเตือนในความเอาแต่ใจของคนคนนั้น...เราไปทำอะไรให้เหรอ...ทำไมถึงต้องทำอะไรรุนแรงแบบนั้นด้วย...
ลูบหัวคาเมะช้าๆ ภาวนาในใจว่าขออย่าให้เรื่องนี้เกี่ยวกับจินอย่างที่เขาสังหรณ์เอาไว้เลย...ไม่อย่างนั้นล่ะก็...งานหนักแน่ อาคานิชิเอ๋ย...
ความคิดเห็น