คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : My Passion, My Lust - 03
My Passion, My Lust – 03
...นี่มันแค่เริ่มต้น...
“คาเมะตื่นเถอะ วันนี้ไปเที่ยวกันเถอะนะ”
ร่างบางงัวเงีย คว้าผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง ไม่นึกอยากลุกเลยอ่ะ...TT^TT จินถอนใจ แล้วใครกันนะที่อ้อนเขาให้พาไปซื้อของ ตอนนี้แสดงคอนเสิร์ตผ่านมาสิบที่แล้ว คาเมะเริ่มแสดงอาการเหนื่อยออกมาให้เห็น ที่นอนหมดแรงแบบนี้ก็เป็นผลมาจากเมื่อคืนก่อนนั่นที่ตัวยุ่งกระโดดผาดโผนตลอดคอนฯ บางครั้งก็ทำเอาเขาแทบใจหาย กลัวว่าจะตกเวทีไปแบบคราวก่อนอีก
“คาเมะ” จินเอื้อมมือไปเขย่า
“อื้อ” ตอบรับแล้วก็เงียบไปเฉยๆ แถมยังทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้หลับต่ออีก
“คาเมนาชิ คาซึยะ”
“...” คราวนี้เงียบสนิท
เฮ้อ...ไม่อยากใช้วิธีนี้เลยคาเมะ(แน่เหรอจิน >_<)...จินคิดอย่างจนปัญญา
ฟึ่บ...ผ้าห่มที่เต่าขี้เซากอดไว้ถูกดึงออก มือใหญ่เลื่อนมาจับต้นแขนคาเมะเอาไว้ ใบหน้าหล่อจัดโน้มเข้าไปใกล้มากขึ้นเรื่อยๆ ริมฝีปากอุ่นๆ แนบชิด มืออีกข้างของจินสัมผัสแก้มใสๆ อย่างโหยหา ยิ่งนับวันที่อยู่ใกล้กันเขายิ่งต้องการมากกว่าเดิม เรียวปากบางเผลอตอบรับสัมผัสนั้นอย่างลืมตัว คาเมะยังคงหลับตาพริ้มขณะที่ลิ้นอุ่นๆ แทรกลงไป...จะปลุกไม่ตื่นอะไรก็ช่าง ตอนนี้ อาคานิชิ จิน ไม่สนอะไรทั้งนั้น ยิ่งเขารุกรานก็ยิ่งยั้งความต้องการที่เริ่มเอ่อล้นเอยไว้ไม่อยู่
คาเมะอึดอัด นานเกือบสองนาทีกว่าเจ้าตัวจะรู้ตัวเองว่าหายใจไม่ออก ดวงตาคู่สวยหรี่ขึ้นมองเพื่อปรับแสง “อึก...ปล่อย” แขนเรียวดันออกก่อนฝืนพูดอย่างลำบาก แต่ก็เพียงครู่เดียวก่อนที่อีกฝ่ายจะทาบจูบลงมาอีกครั้ง คราวนี้คาเมะถึงกับเบิกตาโพลงเมื่อเริ่มรู้ว่าอะไรเป็นอะไรกันแน่ ทำไมจินขึ้นมาคร่อมเราแบบนี้เนี่ย...ไม่ได้นะ...นี่มันอะไรกัน!!
“จิน...ทำบ้าอะไร!!!” คาเมะผลักสุดแรงแล้วกระถดถอยไปสุดเตียง จ้องมองเจ้าหมูบ้าอย่างไม่ไว้ใจ
นี่จินทำตัวผิดปกติมากเกินไปแล้ว...ตลอดเวลาที่ผ่านมาแต่ละคอนฯ เขาเริ่มรู้สึกว่าจินน่ากลัวมากขึ้นเรื่อยๆ...นี่มันอะไรกัน สู้ให้จินดุๆ แบบเมื่อก่อนยังดีกว่าให้จินมาทำแบบนี้...เขาคงไม่ได้รู้สึกไปเองแล้วแน่ๆ ที่คิดว่าพักหลังๆ นี้จินทำตัวใกล้ชิดเกินเหตุ อย่างตอนกินข้าวด้วยกันแทนที่จินจะบอกจะบอกให้เขาหยิบให้ก็ได้เพราะมันอยู่ใกล้เขามากที่สุด แต่จินกลับเอื้อมไปหยิบเองจนใบหน้าแทบจะชนกัน ได้ยินกระทั่งเสียงหัวใจตัวเองเต้นเร็วอย่างควบคุมไม่ได้
“ก็นายไม่ตื่นเองนี่นา” ว่าแล้วเจ้าตัวก็ลุกออกไปราวกับว่ามันเป็นความผิดของคาเมะเองที่ทำให้ต้องทำแบบนี้ “รีบแต่งตัวซะ...เดี๋ยวฉันลงไปรอที่ล็อบบี้” เขาสั่งก่อนจะเดินออกไปจากห้องพัก ทิ้งให้อีกฝ่ายหน้าแดงจัดทำอะไรไม่ถูก
...เจ้าบ้าจิน...
คาเมะลุกขึ้นมาอย่างงงๆ แต่ก็รีบเดินไปอาบน้ำ สายน้ำอุ่นไหลผ่านลงมาจากฝักบัวทำให้หัวสมองปลอดโปร่งขึ้นโข เจ้าตัวจัดการชำระล้างซะจนสะอาด นิ้วเรียวเผลอไผลจับเรียวปากสีชมพูราวกลีบกุหลาบแรกแย้มที่ยังคงหลงเหลือสัมผัสเมื่อครู่
...อย่าเชียวนะคาเมะ...ร่างบางบอกตัวเอง รู้ดีว่ากำลังสับสน...ความรู้สึกนี้อะไรกัน...
“จิน”
**********
มือใหญ่เสยผมอย่างหงุดหงิด...นี่คาเมะจะให้เขารอนานแค่ไหนกันนะ...จินบ่นในใจ นี่มันก็ครึ่งชั่วโมงเข้าไปแล้ว ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยต้องคอยรอใครนานขนาดนี้เลย ให้ตายสิ...ถ้าไม่ติดว่าเป็นคาเมะล่ะก็นะ
ในตอนนั้นเองที่คนที่เขาเพิ่งจะคิดถึงก้าวออกมาจากลิฟต์ แล้วบรรยากาศรายรอบตัวก็ราวจะหยุดนิ่งที่ตรงนี้ ร่างบางสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวลายจุดสีดำกระชับแนบเพรียวไปกับเรือนร่าง กางเกงยีนส์สีจางคาดทับด้วยเข็มขัดหนังสีชมพู (ใครคิดไม่ออกก็เปิดวิ้งค์อัพเล่มเดือนนี้นะจ๊ะ) แว่นกันแดดเบอเบอร์รี่ยี่ห้อโปรดสวมทับลงบนใบหน้ารับกับจมูกโด่งๆ และคิ้วโก่งเรียว เรียวปากบางคลี่ยิ้มเป็นเชิงขอโทษอีกฝ่ายที่รอตัวเองนาน
“ง่า...โทษทีนะ” คาเมะบอกพลางยกมือขอโทษขอโพย
จินเหลือบมองด้วยหางตาแล้วเสไปพูดอย่างอื่นแทน “รู้ตัวก็ดีนี่” พูดไปแล้วรู้สึกอยากจะกัดลิ้นตัวเองนัก...ทำไมกันนะ เขาถึงได้เป็นแบบนี้เรื่อย แค่พูดว่าไม่เป็นไรแค่นี้...ทำไมถึงพูดไม่ได้กัน ก็เพราะปากแข็งแบบนี้ไม่ใช่เหรอ คาเมะถึงได้หลุดมือไป
“อะ...อืม” ผงกหัวแล้วรีบเข้าไปเกาะแขนง้อหมูขี้งอน “งั้นไปกันเถอะ” คนตัวเล็กกว่าลากอีกฝ่ายไปอย่างง่ายดาย...รู้หรอกว่าจินน่ะเป็นพวกปากแข็ง
...งั้นแล้วทำไมถึงทำเป็นไม่รู้ความรู้สึกของเขาล่ะคาเมะ...เสียงในใจร้องเตือน
**********
“เสื้อตัวนี้สวยจัง” คาเมะหยิบเสื้อแขนยาวสีดำขึ้นมา ตรงปกมีเลื่อมสีเดียวกันปักเป็นลวดลายออกแนวโกธิคนิดๆ มือใหญ่จับกดลงไปบนราวแขวนที่เดิมแล้วลากเต่าออกมาจากมุมนั่น “จินอ่ะ” เจ้าตัวบอกงอนๆ
...ก็แล้วจะให้ยอมให้ใส่ได้ยังไง...ดูตัวเสื้อสิบางแทบจะเห็นไปถึงไหนต่อไหน ห้ามใครมองเด็ดขาด คนที่จะมีสิทธิ์เห็นของคาเมะมีแค่เขาคนเดียวเท่านั้น ที่ทุกวันนี้พออะลุ่มอล่วยได้ก็เพราะเห็นว่าเป็นงานหรอก
จินลากคาเมะไปอีกร้าน แถมลงมือเลือกให้เองทีละตัวเลยก็ว่าได้
“ตกลงคนใส่เป็นฉันหรือนายกันแน่นะ” ร่างบางประชดน้อยๆ แต่ก็ยอมรับเสื้อตัวที่จินยื่นมาให้ไปลองใส่ในห้องลองเสื้อต่อโดยดี อึดใจต่อมาจึงเดินออกมาให้คนเลือกได้ยลโฉม เสื้อยืดคอปาดสีฟ้าอ่อนสกรีนลายหัวกะโหลกสีขาว ตรงไหล่ด้านหนึ่งเป็นตะเข็บคว้านโชว์ผิวเนียนๆ
อีกฝ่ายตะลึงนิดๆ ไม่นึกว่าคาเมะจะใส่ขึ้นขนาดนี้ อย่างว่าแหละ คาเมะของเขาใส่อะไรก็ดูดี >w<
“ดูไม่ดีเหรอ” คาเมะเริ่มไม่มั่นใจเมื่อเห็นว่าคนมองอึ้งนานเกิน (-///- ) (_ _ ) “เอ่อ...งั้นลองตัวอื่นดีกว่า” (_ _ )
“เดี๋ยว...คาเมะ” จินท้วง “เอาตัวนี้” หันไปสั่งกับพนักงานพร้อมกับยื่นบัตรเครดิตให้เสร็จสรรพ คาเมะตาโต...นี่จินจ่ายให้อีกแล้วเหรอเนี่ย
“ทุกทีเลยน่ะ” คาเมะเริ่มงอน “ฉันก็อยากจ่ายเองบ้างนะ” แล้วหมูจึงตัดปัญหาด้วยการผลักเต่าเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าตามเดิม
เป็นเวลาร่วมสามชั่วโมงที่เดินซื้อของกันอย่างสนุกสนาน จินลากคาเมะเข้าร้านนู้นออกร้านนี้...ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะว่าเขาไม่ปล่อยโอกาสให้คาเมะเดินไปไหนเลยก็ว่าได้ มือข้างหนึ่งกุมอีกฝ่ายไว้มั่นราวกับกลัวว่าหากปล่อยไปสักนาทีอาจคลาดกัน คาเมะก็ไม่ได้บ่นอะไรมากนัก...เอาเถอะ ไหนๆ จินก็ซื้อเสื้อผ้าให้ตั้งเยอะ ปล่อยให้นำไปเรื่อยๆ คงไม่เสียหายอะไร
ตกบ่ายตัวยุ่งเริ่มหิวและบ่นประท้วง “หิวจัง หาไรกินก่อนเถอะ” ร่างบางฉุดจินให้นั่งลงข้างขอบบ่อน้ำพุที่พวยพุ่งประดับใจกลางย่านการค้าแห่งนี้ จินวางถุงเสื้อผ้าลง แล้วเอ่ยถาม
“อยากกินอะไรล่ะ” คาเมะยิ้มเมื่อเห็นว่าวันนี้จินดูจะใจดีเป็นพิเศษ ตลอดวันเขาดูเอาใจใส่และอ่อนโยนมากกว่าปกติ...จะว่าไปจินก็เป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ทำไมเราถึงไม่เคยสังเกตเห็นเลยนะ...
“แล้วแต่จิน” เจ้าตัวอ้อนเอาใจเจ้ามือประจำวัน
ฝ่ายถูกสรุปให้เป็นเจ้ามือพยักหน้าเป็นเชิงให้ลุก เขาพาคาเมะเดินเลาะเข้ามาอีกฝั่งที่มีแต่ร้านอาหารเป็นส่วนใหญ่ จนมาถึงร้านอาหารอิตาเลียนขนาดกลางร้านหนึ่ง สภาพภายนอกร้านเป็นตึกแถวก่อร่างด้วยอิฐแดงและฉาบปูนทาทับด้วยสีครีมสไตล์อย่างอิตาลีที่พบเห็นทั่วไป เถาไอวี่สีเขียวสลับขาวทิ้งตัวระลงมาจากระเบียงชั้นสอง ตะเกียงสีดำแขวนเหนือป้ายเมนูหน้าร้านเพิ่มกลิ่นอายชานเมืองอิตาลีอย่างลงตัว
ภายในร้านตกแต่งด้วยโทนสีน้ำตาลดูอบอุ่น วอลเปเปอร์ลายเถาองุ่นสีกาแฟบุทั่วทั้งห้องรับรอง บานหน้าต่างไม้ทากรอบขาวเปิดรับแสงอาทิตย์และสายลมยามบ่ายให้พัดพาเข้ามาด้านใน
“ยินดีต้อนรับครับ...กี่ที่ครับ” พนักงานต้อนรับประจำร้านถามพลางโค้งอย่างนอบน้อม
“สอง” จินตอบสั้นๆ ก่อนจะพาคาเมะเดินตามพนักงานที่นำหน้าไป
ทั้งสองนั่งลงที่ริมหน้าต่าง โต๊ะไม้เชอร์รี่ดัดขัดมันวาววับเข้าชุดกับเก้าอี้โครงเหล็กดัดเบาะบุนวมกำมะหยี่สีเขียวเข้ม ดอกกุหลาบแดงสดปักประดับเหนือแจกันกลางโต๊ะ คาเมะค่อนข้างทึ่งกับบรรยากาศร้านที่ดูเรียบๆ แต่น่ารักแบบนี้ จึงพึมพำให้จินฟังเบาๆ “สวยจัง...นายเคยมาที่นี่บ่อยมั้ย”
“อืม” จินรับ “ถ้าชอบ ฉันจะพามาอีก” เขาเอ่ยขณะที่เลื่อนเปิดเมนูพิเศษประจำวันนี้ว่ามีอะไรบ้าง ขณะที่บริกรหญิงที่ยืนข้างๆ โต๊ะคอยฟังรายการอาหารอย่างตั้งใจ “เอา Margherita, Ravioli กับ Del Chef ส่วนของหวานเป็น Spumone al Chocolatto ครับ”
“รับเครื่องดื่มอะไรดีคะ” หล่อนถามต่อ
“Chadonnay”
“ทวนรายการนะคะ...” เธอว่า “อาหารเสิร์ฟประมาณสิบนาทีค่ะ” แล้วบริกรหญิงคนนั้นก็เดินจากไป
คาเมะรู้สึกว่าตัวเองคิดถูกจริงๆ ที่ปล่อยให้เจ้าพ่ออาหารอิตาเลียนอย่างจินเป็นคนสั่ง พูดตามตรงว่าเขาไม่รู้เรื่องเลยว่าในเมนูมันเขียนว่าอะไรบ้าง ถ้าให้สั่งเองมีหวังมั่วแหลกลานแหงๆ -_-“
หลังจากอาหารมาเสิร์ฟซักพักจินจึงถามขึ้น “เอ่อ...คุซาโนะได้ติดต่อนายมาบ้างรึปล่าว”
คาเมะเลิกคิ้ว ร้อยวันพันปีไม่เคยคิดถาม วันนี้นึกอะไรขึ้นมาเนี่ย “อืม...ก็เรื่อยๆ น่ะ ก็มีโทรมาบ้าง...ทำไมเหรอ”
“แล้วคิดถึงมั้ย” จินเลี่ยงไม่ตอบในตอนแรก “อยากเจอ??”
เงียบไปพักใหญ่...อยากเจอเหรอ...ความรู้สึกนี้มันพลุ่งพล่านในอกตั้งแต่วันแรกๆ ที่ต้องแยกย้ายกันไปคนละที่ แต่ตอนนี้กลับรู้สึกเฉยๆ...คาเมะพยายามที่จะไม่คิดในแง่นั้น ที่ไม่รู้สึกอะไรอาจเป็นเพราะต้องทำงานหนักจนลืมเรื่องอื่นๆ แล้วยังที่ฮิโระคุงหมั่นโทรมาหาบ่อยๆ จนคลายความกังวลลง...นั่นต้องใช่แน่ๆ “อยากเจอสิ” บอกไม่ตรงกับใจเลยซักนิด
จินหลุบตาลง มือใหญ่เผลอกำแน่นอย่างลืมตัว
“นายสนุกรึปล่าว...คาเมะ” สีหน้าของจินดูแปลกไป จะว่าไงดีล่ะ...น้อยครั้งที่จินจะพูดจาแบบนี้ “นายอยู่กับฉัน สนุกรึปล่าว”
...แค่พูดให้ความหวังฉันซักนิดยังดี...ให้ฉันได้รู้ว่าทุกสิ่งที่ทำลงไปไม่ไร้ค่า...
“แน่นอนสิ...วันนี้ฉันมีความสุขมาก” คาเมะตอบตามตรงไม่ได้คิดอะไร อีกทั้งยังยิ้มให้ความมั่นใจคนถามซะสนิท “จินเป็นอะไร...นายดูแปลกๆ นะ”
“งั้น...ไว้เรามาด้วยกันอีกได้มั้ย”
“อื้ม”
...แค่นั้นก็พอแล้ว...
...แค่เห็นรอยยิ้มของนายมันก็คุ้มค่าเกินพอสำหรับทุกสิ่งที่ฉันลงแรงไป...
จินยิ้มแล้วทานอาหารต่ออย่างอารมณ์ดี รู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก...เป็นครั้งแรกจริงๆ ที่เขารู้สึกว่าคาเมะเริ่มเห็นใจในความพยายามทั้ง
หมดบ้าง แต่ความรู้สึกยินดีก็อยู่ได้เพียงไม่นานเมื่อเสียงหนึ่งดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศอันผ่อนคลายของร้านอาหาร
- - - - tululu - - - -
คาเมะหยิบมือถือขึ้นมาดูแล้วยิ้มหน้าบาน “ฮิโระคุงโทรมาน่ะ...ขอตัวแป๊บนะ” แล้วร่างบางก็เดินหายไปทางห้องน้ำทิ้งให้จินนั่งรอ
กรึ่ด!
ร่างสูงกำมือแน่น ในใจเดือดดาลจนแทบคลั่ง
...อะไรกัน...
...เจ้าบ้านั่นทำไมต้องโทรมาตอนนี้ด้วย...
ความรู้สึกโมโหคุกรุ่น วันนี้ทุกอย่างกำลังไปได้สวยแท้ๆ แล้วสีหน้าดีใจสุดๆ ของคาเมะเมื่อครู่นี้มันน่าหมั่นไส้ชะมัด...
...เอาเถอะ...
....นายบังคับฉันเองนะคาเมะ...
....เมื่อใช้วิธีดีๆ ไม่ได้ ฉันก็จะใช้วิธีของฉันบ้าง...
...บอกแล้วไง...ว่าฉันจะทำทุกทาง เพื่อให้ได้นายคืนมา....
สีหน้าของจินกลับไปเรียบเฉยอีกครั้ง เช่นเดียวกับวันแรกที่รู้ข่าวตารางงานนั่น ความคิดทั้งหมดหวนคืนสู่วันนั้นในคลับหรู...แผนการทั้งหมดไหลพรั่งพรูเข้ามาราวกับสายน้ำ เรียวปากหนาเหยียดยิ้ม...ทุกสิ่งต้องเป็นไปตามที่เขาคาดไว้เท่านั้น...
ความคิดเห็น