ไม่อาจฝืนชะตา...ของคำว่า"เพื่อน"

ลำดับตอนที่ #3 : ของขวัญวันเกิด

พักเที่ยง(อีกแล้ว)

ฉันก็ไม่ไปกินข้าวอีกเช่นเคย  โอย...ไม่มีไรทำเลย  อ้อ...คิดออกแล้ว  บาสฟังเพลงอยู่ข้างหน้า

          “เฮ้ยบาส  ฟังมั่งดิ”

          บาสยื่นหูฟังมาให้ข้างนึง  ฉันเอามาฟัง  ทำไมคราวนี้รู้สึกแปลกๆกว่าทุกทีแฮะ  ฟังไปฟังมาเริ่มเบื่อ  หาอะไรเล่นดีกว่าเรา^~^

          “บาส...งัดข้อกัน” น่าน...บ้าพลังอีกแล้วเรา  รู้สึกว่าฉันจะชอบงัดข้อเอาซะจริงๆนะเนี่ย

          “เอาดิ  เจ็บอย่าว่ากันนะ  ยิ่งไม่ชอบรังแกผู้หญิง”

          “เออ...ให้มันจริงเฮอะ  ชนะเค้าให้ได้ก่อนเหอะ”

          บาสยกมือขึ้นตั้งท่าเตรียมแข่ง  เออแฮะ! ลืมไป  มือมันยังสั่นอยู่นี่หว่า...ไม่น่าท้าคนป่วยเลยเรา

          การแข่งเริ่มขึ้น...มันแรงเยอะกว่ามี่คิดแฮะ  แทบเอาไม่ลง  ผ่านไปเกือบนาที  ในที่สุดฉันก็ชนะ

          “โห...มือสั่นทำไมแรงเยอะวะ” ฉันบ่น

          “พูดยังกะแกแรงน้อยงั้นแหละ  ‘ไรวะ! ดำแล้วยังถึกอีก”

          “อ้าว! เฮ้ยๆ  ปากหาเรื่องแล้วมึ-ง”  มันยิ้มกวนตี-นแล้วหันกลับไป

          พอหมดเวลาพักเที่ยง  ทุกคนแยกย้ายกันไปเรียนวิชาเลือก  ฉันเดินไปเรียนพลังงานกับมิ้ม  บาสไปเรียนภาษาจีน

          เรียนพลังงานไปเรื่อยๆเริ่มง่วงแฮะ  จะหลับก็ไม่ได้  เดี๋ยวเสียชื่อโรงเรียนถ้าเอ๋กับพรเห็น  เพราะทั้งสองเป็นเด็กโครงการแลกเปลี่ยนจากชลบุรี  ฉะนั้น ฉันต้องฝืนถ่างตาเรียนต่อไป

          พอใกล้จะหมดเวลา  อยู่ดีๆบาสเดินมาที่ประตู  ภาษาจีนเลิกแล้วมั้ง  แล้วมันมาทำไม  อ้อ! มารอพวกนี่เอง  อั๋น เบส จุ้น ป้อ  กลุ่มนี้นั่งริมประตูพอดี  แต่ที่รู้ๆมันมาทำให้ฉันใจเต้นรัวผิดจังหวะด้วยสิ...ฉันเป็นอะไรของฉันวะเนี่ย...แค่มองมันไกลๆเนี่ยนะ  ปกติฉันไม่เป็นแบบนี้นี่หว่า  หรือว่าฉัน...เฮ้ย! อย่าคิดไกลน่า!

ก่อนวันเกิดฉัน 1 วัน

          ฉันมาถึงโรงเรียนแล้ว  ตอนนี้ยังเช้าอยู่  คนยังไม่ค่อยมาถึง  ฉันหย่อนกระเป๋ากระเป๋าลงเก้าอี้แล้วลงนั่ง  มิ้มเข้ามาพอดี

          “มิ้ม  พรุ่งนี้อย่าลืมนะ  ของขวัญด้วย” ฉันทักทาย

          “เออ..ไม่ให้หรอกย่ะ”

          “ไม่รู้แหละ  ยังไงก็ต้องมีของขวัญ  เค้ายังให้แกเลยนะ”

 มิ้มทิ้งตัวลงนั่ง  ฉันเลยนึกออก

          “มิ้ม! นี่คือการปล้น...ส่งเลขมา!”

          “ไม่เสร็จอีกล่ะสิ  รอแป๊บ”  มิ้มหยิบเลขในกระเป๋าส่งให้

          ฉันนั่งทำ(ลอก)ไปเรื่อยๆ  จนรู้สึกว่ามีคนเดินเข้าห้อง  ฉันเงยหน้าขึ้นไปดู

          “หวัดดีจ้าทูน่า...พรุ่งนี้อย่าลืมนะ” ฉันทักทายทูน่า

          “จ้า  ไม่ลืมหรอก”

พักเที่ยง

          วันนี้ฉันไปกินข้าวที่โรงอาหาร  ซึ่งนานๆทีจะไป  พูดตรงๆฉันเป็นคนไม่ชอบที่ๆมีคนเยอะๆเลย  บางทีขัดรองเท้ามาใหม่ๆแล้วเจอคนเดินเหยียบ  แหม! มันน่า...ฉันจึงไม่ค่อยลงมากินข้าวเท่าไหร่

          ที่โต๊ะวันนี้มีฉัน มิ้ม ตั๊ด แตง ทูน่า  ฉันเริ่มเปิดฉากทวง

          “แตง  ตั๊ด อย่าลืมนะ  พรุ่งนี้”

          “เอ๊อ...มึ-งนี่ก็ทวงจังเลยเว้ย”  ตั๊ดบ่น

          “ไม่ต้องห่วง  ตาล  มีของขวัญแน่” แตงตัดบท

          พอขึ้นมาบนห้อง  คนเริ่มเยอะแล้ว  ฉันเข้านั่งที่เดิม  และท่าเดิม  เอาหลังพิงกำแพง  แขนซ้ายวางบนพนักเก้าอี้  แขนขวาวางบนโต๊ะ

          “จุ้น  พรุ่งนี้วันเกิดเค้า  อย่าลืมของขวัญ” ฉันพูดกับจุ้น

          “เออ...แล้วมาบอกเค้าทำไมเนี่ยะ” จุ้นบอก  ปกติหน้ามันก็กวนตี-นอยู่แล้ว  ตอนนี้ยิ่งกวนตี-นเข้าไปใหญ่

          “ช่างเหอะ...บาส  พรุ่งนี้วันเกิดเค้า  ของขวัญด้วย” ฉันบอกบาสบ้าง

          “อือ”

วันต่อมา  วันนี้วันเกิดฉันแล้ว

          ฉันเดินเข้าห้องมา  พอถึงที่นั่งก็โยนกระเป๋าไว้ที่เก้าอี้  แต่ยังไม่ทันลงนั่ง

          “ตาล  มาช่วยกันก่อน...เร็ว! เดี๋ยวไม่เสร็จ” นั่นไง...การบ้านเช้านี้

          ฉันเดินไปหามิ้มที่กำลังทำบอร์ดอยู่หน้าห้อง

          “ตาล  ตัดกาวสองหน้าติดพวกนี้ให้หมด”  มิ้มพูดพร้อมส่งกาวสองหน้าและ รูปภาพมาเป็นปึก

          เวลาผ่านไป  ใกล้จะเข้าแถวแล้ว  ฉันนั่งลงที่เก้าอี้ตัวหนึ่งหน้าห้องและกลางห้องเพื่อนั่งพัก  ในที่สุดบอร์ดก็เสร็จ

          “ตาล”  เสียงป้อนี่  พอฉันหันไป  ป้อก็ยื่นห่ออะไรก็ไม่รู้มาให้

          “Happy birth~day  to  you...” อยู่ดีๆป้อก็ร้อง Happy birth day ซะงั้น  ปกติเสียงป้อก็ดังอยู่แล้ว  พอทั้งห้องได้ยินก็ร้องตามสิทีนี้

          “Happy birth~day to you.  Happy birth~day happy birth~day  Happy birth~day to you”  ในที่สุดทั้งห้องก็ร้องเพลงจบ  ฉันก็ยังอึ้งอยู่ที่เดิม

          “สุขสันต์วันเกิดจ้า~…”แตงยื่นห่อของขวัญมาให้  ฉันรับมา...ทำไมมันนิ่มๆแฮะ

          “อ้ะ...ตาล” เกดที่นั่งอยู่ข้างๆยื่นห่อบางอย่างมาให้ ฉันดู  อ้อ...กรอบรูป  รู้สึกว่าเกดจะลงทุนเขียนล้อชื่อพ่อของฉันลงไปในกรอบรูปด้วยนะเนี่ย

          จะเข้าแถวแล้ว  ฉันเอาของขวัญที่ได้ไปไว้ที่โต๊ะ

          “ตาล  สุขสันต์วันเกิดจ้ะ” ฉันหันไป  กุงยื่นของขวัญมาให้

          “ออ...ขอบคุณจ้ะ” ฉันยิ้มแล้วรับของมา  กระเป๋าใส่ซีดีนั่นเอง

          เข้าแถวเสร็จ  อาจารย์ยังไม่เข้า  ฉันนั่งที่เรียบร้อยแล้ว  มิ้มยื่นกล่องบางอย่างมาให้

          “ขอบคุณมาก” ฉันยิ้มรับ  ของขวัญจากมิ้มรู้สึกว่าจะเป็นไดอารี่  พอฉันเก็บแล้ว  จุ้นก็หันมายื่นของบางอย่างมาให้

          “อ่ะตาล  สุขสันต์วันเกิด”  จุ้นยื่น”ถ่าน”มาให้แพ็คนึง

          “เฮ้ย!...ถ่าน...นี่ถ้าเค้าไม่รับนี่เค้าจะเป็นคน[b]ไม่เอาถ่าน[b]ใช่ปะ?”

          “เหอะๆ  ประมาณนั้น” จุ้นยิ้ม  ฉันรับถ่านไฟฉายขนาด2Aเพ็คนั้นมา(4ก้อนเองง่า...)

          ซักพักนึง  มิ้มไปไหนไม่รู้  จุ้นก็ไปอยู่บาร์เกย์หลังห้อง  เหลือฉันกับบาส

          “สุขสันต์วันเกิดฮะ” บาสพูดพร้อมยื่นของบางอย่างมาวางที่โต๊ะ

          “อะไรอ่ะ” ฉันหยิบขึ้นมาดู  มันเป็นถุงเล็กๆ...เล็กมาก  ของข้างในยิ่งเล็กเข้าไปใหญ่  ฉันเอาออกมาดู...สร้อย...มีจี้รูปกุญแกหัวมิกกี้เมาส์สีชมพู  หวานมากก! 

          “แกซื้อจากร้านหน้าโรงเรียนใช่มั้ยเนี่ย?” ฉันถาม  บาสยิ้ม

          “”โหพี่!  ซื้อของไม่ดูหน้าเค้าเลยนะ  แ-ม่-งไม่เข้าเล้ย”  ฉันบ่น  พอเงยหน้าขึ้นไป  เฮ้ย! ทำไมมันหน้าเศร้างั้นอ่ะ

          “เอางี้  ถ้าเค้าพูดชื่อพ่อแก  แล้วแกไม่ต่อยหน้าเค้า  แค่นี้ก็เข้ากับแกแล้วล่ะ

          เฮ้ย! ทำไมฉันรู้สึกแปลกๆอีกแล้ว  เลือดมาที่หน้ามากกว่าปกติ  แล้วมันก็พูดชื่อพ่อฉันจริงๆ  ฉันง้างหมัดเตรียมต่อยแล้ว  แต่ยั้งไว้ได้  บาสยิ้มกวนๆแล้วลุกเดินจากไป

          ฉันดูสร้อยอีกที  ดูไปดูมา...มันก็สวยดีนะ

เลิกเรียน

          เอาล่ะ  ฉันนึกอะไรออกแล้ว  โรงเรียนเลิกบ่ายสองโมง รถโรงเรียนออกสี่โมง  ยังเหลือเวลาอีกสองชั่วโมงก่อนกลับบ้าน

          ฉันเดินไปถึงร้านขายของร้าหนึ่ง  อยู่ค่อนข้างไกลจกโรงเรียน  เป็นร้านขายเครื่องประดับและตุ๊กตา  พอดีว่าฉันรู้จักกับเจ้าของร้านซะด้วย

          “ป้า...เมื่อวานมีไอ้หน้าแว่นคนนึงมาซื้อของร้านป้าใช่มั้ย” ฉันถาม

          “ซื้ออะไรล่ะ รู้สึกจะมีนะ”

          “ไอ้เนี่ย” ฉันหยิบถุงใส่สร้อยที่บาสให้ขึ้นมาจากกระเป๋าเสื้อ

          “เออ...ใช่ๆ เมื่อวานมีคนห้องแกมาซื้อ ใส่แว่นด้วย เค้าจำชื่อไม่ได้แล้ว” เพื่อนฉันคนหนึ่งที่อยู่อื่นพูดขึ้นบ้าง เธอคนนี้จะมาอยู่ช่วยป้าเจ้าของร้านขายของประจำ

          “บาส”

          “เออใช่  เฮ้ย! แล้วแกเป็นแฟนบาสเหรอ”

          “หา?”

          “ก็...มันมากับเพื่อนๆ แล้วพวกเพื่อนมันบอกว่าบาสมันจะซื้อไปให้แฟน”

          “หา?...เฮ้ย! ประสาท...ไม่ใช่เว้ย!”

          “เหอๆๆ ไม่รู้ล่ะ  แกเป็นแฟนบาส โฮะๆ” ดูมัน หัวเราะกวนตี-นซะ แล้วมันก็เดินเข้าร้านไป  ฉันเลยอุดหนุนพวงกุญแจไปอันนึง เพราะพรุ่งนี้วันเกิดป้อ (ป้อเป็นน้องฉัน 1 วัน ^-^)

          ฉันเดินกลับเข้าโรงเรียนอย่างหัวเสีย  แต่ทำไมในใจลึกๆ มันรู้สึกดีใจยังไม่รู้  ยังไม่ทันเดินถึงประตูโรงเรียนก็เจอแตงพอดี

          “อ้าว...หวัดดีจ้ะ  ไปไหนมาเนี่ย” แตงเอ่ยทัก

          “ไม่มีไรหรอก ไปสืบบางอย่างมา”

          “สืบ’ไร?”

          “เอ่อ...ไม่ต้องรู้หรอก”

          “เฮ้ย! บอกหน่อยดิ...เพื่อนป้ะเนี่ย”

          “ช่างมันเหอะ  เรื่องไร้สาระ”

          “ก็บอกหน่อยก็ได้” แ-ม่-ง ตื๊อไม่เลิก

          “เออ...ก็ได้วะ  ก็เมื่อวานบาสมันให้ของขวัญเค้ามาเป็นสร้อยเส้นนึง เค้าก็รู้สึกคุ้นๆ ปรากฏว่ามันไปซื้อที่ร้านตรงนั้นจริงๆ  แล้วไอ้มิ้นท์มันบอกว่าบาสมันจะซื้อไปให้แฟนมันอ่ะ”

          “อ๋อ...อย่าเลย บาสแ-ม่-งหน้าหม้อ”

          “ก็รู้  ไปถามป้าดูเฉยๆ”

          “เออ  แล้วแต่แกเหอะ”

          ในที่สุดฉันก็กลับบ้าน  เอาของขวัญทั้งหมดมากองดูอีกครั้ง  มีอะไรมั่งนี่

          ป้อ : ที่ห้อยมือถือรูป”มิกกี้เม้าส์”

          แตง : สบู่เหลวกลิ่นแอปเปิ้ล o_O

          มิ้ม : ไดอารี่

          เกด : กรอบรูปสแตนเลส

          กุง : กระเป๋าใส่ซีดีรูป”มิกกี้เมาส์”

          จุ้น : ถ่าน 2A

          ยา : กรอบรูปหิน

          แจน : กระปุกออมสิน

          บาส : สร้อยรูป”มิกกี้เมาส์”

          โอย...ทำไมได้แค่นี้เอง  แล้วทำไมเหมือนมันนัดกันซื้อ “มิกกี้เมาส์” มาตรงกันเด๊ะ 3 คน...ทำให้ฉันเบื่อมิ้กกี้เมาส์ไปอย่างไม่ตั้งใจ

          ...แต่ทำไม  ฉันรู้สึกว่า  ฉันชอบของขวัญจากบาสมากที่สุดเลยล่ะ?!?