ไม่อาจฝืนชะตา...ของคำว่า"เพื่อน"

ลำดับตอนที่ #2 : ความรู้สึกแปลกๆที่แรกเข้ามา

หลายวันต่อมา...วิชาสุขศึกษา

          “ภาระงานนะคะ  แบ่งกลุ่มนักเรียน 5 กลุ่ม กลุ่มละ 11 คนตามเลขที่  คิดบทละครที่จะแสดงหน้าห้อง  หัวข้อทักษะการปฏิเสธ  เตรียมแสดงวันที่...”

          เฮ่อ!...งานอีกแล้ว  ฉันรู้สึกว่ามือที่รับน้ำหนักจากหัวอยู่มันยิ่งหนักขึ้นอีก  ฉันจึงเอามืออีกข้างขึ้นมาเท้าคาง...ชีวิตนักเรียนมีอยู่แค่นี้รึนี่  มีอะไรอีกมั้ยนอกจากงาน  การบ้าน  สอบ  และรัก  

พักเที่ยง

          “ตาล  คิดพล็อตละครสุขศึกษามาด้วย”  นุ่นตะโกนบอก  ฉันอยู่กลุ่มเดียวกับนุ่นนี่หว่า

          “เออ...ทำไมต้องให้เค้าด้วยว้า”

          ฉันยิบเศษกระดาษขึ้นมาแผ่นหนึ่ง  อืม...ทักษะการปฏิเสธเหรอ

‘ณ งานเลี้ยงแห่งหนึ่ง  คนบางกลุ่มกำลังเล่นไพ่  อีกกลุ่มตั้งวงดื่มเหล้า  พอเริ่มดึก  คนเริ่มทยอยกลับบ้านจนเหลือเพียงเจ้าของบ้านและผู้หญิงอีกคนหนึ่ง  เจ้าของบ้านพยายามเกลี้ยกล่อมให้หญิงสาวค้าที่บ้านเพราะดึกแล้ว  แต่หญิงสาวใช้ทักษะการปฏิเสธจนเอาตัวรอดมาได้’

          โอ้...อะไรเนี่ย  ความคิดฉัน  อบายมุขทั้งนั้น  อาจารย์จะให้มั้ยเนี่ย  ลองถามนุ่นดูก่อนก็ได้วะ

          “เออ...เจ๋งนี่หว่า” นุ่นเอ่ยหลังจากเห็นบทที่เขียนแล้ว

          “แล้วตัวละครล่ะ  เอาไง?” ฉันถาม

          “เจ้าของบ้านก็แกเลย”

          “เฮ้ย! ไม่เอาเว้ย  อุตส่าห์คิดเรื่องให้แล้วนะ”

          “ไม่ต้องเถียง  แกเหมาะสุด”

          “เห็นเค้าเลวขนาดนั้นเลยหรอวะ”

          “ช่างมัน  แล้วนางเอกล่ะ”

          “ที่คิดไว้มีสองคนนะ  เตยกับพร  แต่คาแร็กเตอร์ตัวนางเอกค่อนข้างปากจัด  เค้าคิดว่าเอาพรดีกว่า”

          “โอเค  เตยเล่นเป็นนางเอก”

          “เฮ้ย! บอกว่าพรไง  เหมาะกว่า”

          “เค้าว่าเตยดีกว่าว่ะ  ไม่ต้องเถียงแล้ว  ที่เหลือในกลุ่มเป็นตัวประกอบ  เค้าเป็นพิธีกรเอง”

          อะไรว้า?...ไอ้นุ่นแกล้งกันชัดๆ

วันแสดง

          ทำไมกลุ่มของฉันต้องอยู่กลุ่มสุดท้ายด้วยเนี่ย  ปกติกลุ่มสุดท้ายน่าจะเป็นกลุ่มที่ดีที่สุด  แล้วกลุ่มฉันมันจะไปดีตรงไหนว้า...กลุ่มแรกๆแสดงดีทั้งนั้นเลย

ในที่สุด  การแสดงก็จบลง

          “ไอ้ตาล!...ทำไมแกทำหยั่งงี้  ซ้อมมาดีๆแท้ๆ” นุ่นบ่นเข้าแล้วไง

          “ขอโทษ...มันลืมบทเองนี่นา”

          “ไม่ใช่แค่ลืมบท  แกจะสั่นเป็นเจ้าเข้าทำไมล่ะ  เกร็งอะไรนักหนา” เตยบ่นบ้าง

          “ขอโทษจริงๆ...เอาน่า  มันผ่านไปแล้ว  ช่างมันเหอะนะ” ฉันพยายามจบการสนทนา

          โธ่! จะไม่ให้ฉันเกร็งได้ยังไงกันล่ะ  ต้องคุยกับเตยแบบตรงๆยังงั้นอ่ะ  แถมอยู่หน้าห้องอีก~_~

          “ตาล...แกเล่นได้...เอ่อ...นะ” มิ้มทักเมื่อฉันเดิมกลับมาที่โต๊ะ

          “เออ ขอบใจ  ไม่ต้องพูดมาก...บาส เค้าเล่นได้ห่วยมากเลยใช้ป้ะ” ฉันลองถามบาสที่อยู่ข้างหน้าดูบ้าง

          “อืม...แย่มาก  ปรับปรุ่งหน่อยแล้วกัน”

          “เออ...เอาเข้าไป  กำลังใจไม่มีซักคน” ฉันเก็บของแล้วนอนต่อ  รออาจารย์คาบต่อไป

พักเที่ยง

          “บาส...ยืมมือถือหน่อยดิ” ฉันเรียกบาสขณะที่มันฟังเพลงอยู่  บาสส่งมือถือและหูฟังมาให้  ฉันฟังไปซักพัก

          “เออ  เพลงนี้ไม่เปิดนานแล้วแฮะ” ฉันเปรย

          “เพลง’ไร” บาสพูดพร้อมหันมา

          “โรคประจำตัว”

          “เฮ้ย  ฟังมั่งๆ”  ฉันยื่นหูฟังไปให้ข้างหนึ่ง

          “เพลงนี้ร้องไม่เคยทันเลยอ่ะ”  บาสเปรย

          “ตรงท่อนฮุคอ่านะ”

          “เออ”

          “เฮ้ย! ร้องง่ายจะตาย  เค้าร้องเร็วกว่ามันด้วยซ้ำ”

          “จริงดิ  งั้นเดี๋ยวร้องให้ฟังด้วยนะ”

          ไม่รู้ว่าท่อนไหนล่ะ  ฉันร้องตั้งแต่ต้นเพลง  จนถึงท่อนฮุค  บาสเอาหูฟังออก

          “ Hey one two three ไม่ได้เป็นคนที่เกเร  แค่อยากจะบอกไม่ได้เจ้าชู้ถ้าเธอเข้าใจก็โอเค  ถ้าไม่เข้าใจคงเดินเซ  พะวงมึนงงและโลเล  ถ้าโดนเธอตอกคงเข้าอารมณ์ว่า D-A-R-K แค่อยากให้จำ  ที่มองสาวๆสวยๆทุกครั้งทุกคราวที่ผมทำ  เป็นเวรเป็นกรรมที่ชายทุกคนนั้นเป็นต้องเผลอกัน  ถ้าไม่ตะขัดตะขวงในใจก็คงไม่บอก  ซื่อสัตย์ไม่ได้หลอก  เพียงแต่ผมไม่เคยจะบอก” ฉันร้องไปเรื่อยๆ

          “โห...แ-ม่-ง...เก่งชิบ” บาสพูดพร้อมเอาหูฟังมาฟังอีกรอบ

          “เฮ้ย! เก่ง’ไรล่ะ  แคลชมันร้องช้าอยู่แล้ว”

          “เออ...มึ-งเก่งๆ”

          “อ้าวไอ้สาด  ประชดนี่หว่า”

          “เออ...ช่างหัวมึ-งเหอะ”

          เอ๊อ...ช่างแ-ม่-ง  ฉันเลยเอาเลขขึ้นมาทำ  ฟังเพลงไปด้วย  หน้าไอ้บาสก็อยู่ข้างหน้าเนี่ย=_=^^

          หลายวันต่อมา  วิชาแนะแนว

          “อ่ะนักเรียน  แบ่งกลุ่มหกคน  หันโต๊ะเข้าหาคนข้างๆ  แล้วเขียนสิ่งที่ต้องการมากที่สุดสามอย่างในแต่ละคน  แล้วออกมารายงานหน้าชั้น”  งานอีกแล้ว...

          เมื่อจัดกลุ่มเสร็จแล้ว  กลุ่มของฉันจะมีแก้ว มิ้ม จุ้น บี ฉัน และบาส  โดยข้างซ้ายของฉันคือบี  ข้างขวาคือบาส  พออาจารย์แจกกระดาษ  ทุกคนก็เริ่มเขียน

          เขียนไปเขียนมารู้สึกว่าฉันจะเล่นมากไปหน่อย  ปากกาเลกระเด็นตกพื้นระหว่างฉันกับบาส  พอฉันจะก้มลงไปเก็บ  ก็รู้สึกว่ามีอะไรมากระแทกที่หัวอย่างแรง

          “โอ๊ย!” ฉันร้อง

          “เฮ้ย! ขอโทษๆ” อ้าว! ที่ไหนได้  บาสจะเก็บให้หรอเหรอนี่

          “เออ  เค้าเก็บเองได้น่า”  ฉันพูดพร้อมกับเก็บปากกาที่ตก  รู้สึกแปลกๆเล็กน้อย

          พอทุกคนเขียนเสร็จแล้วก็รวบรวมไว้ที่ฉัน  ่แล้วจะให้มิ้มซึ่งเป็นหัวหน้ากลุ่มอีกที  พอรวบรวมครบ  อ่า...ต่อมมารยาทแตกซะแล้ว^__^  ขอดูของคนอื่นหน่อยนะ

          ฉันดูไปเรื่อยๆ  ส่วนใหญ่ความต้องการอันดับหนึ่งจะเป็นเรื่องการเรียนทั้งนั้น  ยกเว้นมิ้ม...อันดับหนึ่ง...ต้องการโน้ตบุ๊คส่วนตัว...เหอะๆ  แต่ที่แปลกใจคือความต้องการอันดับหนึ่งของบาส...ต้องการมีสุขภาพแข็งแรง

          “เอ่อ...’โทษนะ  แกสุขภาพไม่แข็งแรงตรงไหนวะ”  ฉันหันไปถาม  บาสไม่ตอบ  แต่ชูมือทั้งสองข้างขึ้นมาให้ดู  เป็นมือที่สั่นเท่า

          “ไม่ได้แกล้งนะ” บาสพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

          “ยังไม่หายอีกหรอ”

          “มันหายได้แค่นี้แหละ”

          ไม่รู้ว่าทำไมนะ  ฉันรู้สึกสงสารผู้ชายคนนี้ขึ้นมาจับใจ  ตอนเข้ามาม.1วันแรก  บาสถือไม่เท้ามาโรงเรียนด้วยซ้ำ  ใช้อยู่เทอมนึงได้  บาสเคยบอกว่าไวรัสกินเส้นประสาทที่ขา  ฉันก็จำชื่อโรคนี้ไม่ได้ซักทีทั้งๆที่มันบอกสิบกว่าครั้งได้  พอมันเลิกใช้ไม่เท้าก็นึกว่าหายแล้ว  ที่ไหนได้  เป็นทั้งตัวที่หว่า

          และแล้วคาบนี้ก็ผ่านไป  มิ้มเป็นคนออกไปรายงานเช่นเคย  พอรายงานเสร็จก็ต้องจดลงสมุดอีกนั่นแหละ-_-

หลายวันต่อมา...พักเที่ยง

          ฉันไม่ไปกินข้าวอีกตามเคย  ฉันนั่งทำเลขอยู่เหมือนเดิม  แต่วันนี้รู้สึกรำคาญพวกข้างหน้าจริ๊ง...ยังกะมีบาร์เกย์อยู่หน้าห้อง  อ้อ! ลืมบอก  บาร์เกย์สาขาใหญ่อยู่แถวเดียวกับฉันแต่อยู่หลังห้อง  แล้วมันชอบแวะเวียนมาหาจุ้นกับบาสอยู่บ่อยๆ  แถมมาทีเป็นฝูง  ท่าทางข้างหน้าฉันนี่จะเป็นสาขาย่อย...ฉันยังคงทำเลขต่อไปท่ามกลางเสียงเอะอะของพวกนั้น  ผ่านไปซักพัก  อยู่ดีๆบาสก็หันมา...

          “ตาล...เค้ารักตาล”

          เฮ้ย!...อึ้งดิ!  ฉันค้างไปซักพัก รอยยิ้มเริ่มปรากฏ  ฉันตั้งสติได้รีบเปลี่ยนใบหน้าเป็นงงๆแล้วเงยหน้าขึ้นไป  บาสยิ้มแล้วหันกลับไป

          “ยิ้ง...ฉุบ...อ้า! ชนะ  นั่นๆ ปุ้นเลยๆ” บาสหันกลับไปเล่นเป่ายิ้งฉุบต่อ

          เวร! ฉุบบอกรักนี่หว่า(การละเล่นชนิดหนึ่ง  ผู้เล่นสองคนเป่ายิ้งฉุบกัน  คนชนะต้องสั่งคนแพ้ไปบอกรักใครก็ได้) ช่างมันเหอะ  เอ๊ะ!...ช่างมัน...แล้วฉันจะยิ้มทำไม  แล้วทำไมฉันรู้สึกว่าเลือดมันสูบมาขึ้นมาที่หน้ามากผิดปกติ  แล้ว...ทำไม...ยังค้างไม่เลิก...เฮ้ย!...ความรู้สึกแปลกๆเริ่มแทรกเข้ามา...เฮ้ย!...หรือว่า...

          หรือว่า...ไอ้ตาล!...เฮ้ย!...ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย~~!!!!!