ไม่อาจฝืนชะตา...ของคำว่า"เพื่อน"

ลำดับตอนที่ #1 : วันแรกกับความเปลี่ยนแปลง

วันเปิดเทอม

          โอย...วันนี้วันเปิดเทอมนี่นา  อะไรกัน...ยังปิดเทอมไม่สะใจเลยแฮะ~~

          รู้สึกว่าปีนี้แม่จะให้เราขึ้นรถโรงเรียนสินะ  แล้วรถมากี่โมงหว่า?....ช่างเหอะ!

          ฉันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จประมาณตีห้าห้าสิบได้  กินข้าวถึงหกโมงกว่ารถโรงเรียนก็มาถึง  โอ้!! ฉันนั่งริมประตูเลยรึนี่?!?

          ถึงโรงเรียนแล้ว  ฉันก้าวเท้าเดินไปไปเรื่อยๆไม่เร่งรีบตามทางเดิน  สายลมยามเช้าพัดพากลิ่นอายบรรยากาศเก่าๆของโรงเรียนแห่งนี้มาอีกครั้งไม่ต่างจากตอนม.1...ใช่  ตอนนี้ฉันอยู่ม.2  แต่ทุกอย่างในตัวฉันไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนไปมากนัก  เสื้อนักเรียนตัวเดิม  มีจุดเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งจุดที่ปกเสื้อ  กระโปรงตัวเดิม  รู้สึกว่าตอนนี้มันสั้นขึ้นเล็กน้อย  รองเท้านักเรียนตัวเดิม  กระเป๋าก็ใบเดิม  ที่เปลี่ยนแปลงอย่างเห็นได้ชัดคือทรงผม  ซึ่งหลังจากปล่อยกระเซิงตอนม.1  ตอนนี้รวบมัดเรียบร้อย  ดูไปดูมาคล้ายๆกุมารทอง...ก็เล่นมัดซะกลางหัวนี่นา  ได้ไอเดียทรงผมมาจากเพื่อนรักของฉันเองแหละ  มันไม่เคยเปลี่ยนทรงผมเลย  แตกต่างจากเราซึ่งเปลี่ยนมาสามอย่างแล้ว

          ในที่สุดก็มาถึงตึกที่เรียน  เดินขึ้นไปชั้นสาม  ฉันเดินเข้าห้อง1334ซึ่งก็เป็นห้องเดิมตอนม.1  คิดแล้วก็เบื่อแฮะ  ต้องอยู่ห้องนี้ไปอีกสองปี  เบื่อตายเลย  แล้วเพื่อนๆจะเปลี่ยนไปมากแค่ไหนนะ

          “หวัดดี...ตาล” นั่นไง  เสียงทักทายจากมิ้ม  เจ้าของทรงผมที่ฉันเลียนแบบมา

          “ปิดเทอมเป็นไงมั่งจ๊ะ” มิ้มเริ่มยิงคำถาม

          “ก็...งั้นๆ”

          “ตอนปิดเทอมแกบอกว่าจะเปลี่ยนลุคใช่ม้า~”

          “อ๋อ...เออ...คอยดูเแล้วกัน”

          รู้สึกว่าในห้องเดิมนี้ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเหมือนกัน  ทุกอย่างยังคงเดิม  ที่นั่งของฉันก็ที่เดิม  ริมกำแพงฝั่งประตู  ข้างฉันก็คือมิ้ม  ส่วนโต๊ะคู่ถัดไปทางซ้ายเป็นของเพื่อนฉันอีกสองคน  รู้สึกว่ายังมาไม่ถึงนะ  จะว่าไปฉันก็ชอบที่นั่งตรงนี้มาก  เพราะไม่ค่อยเป็นที่สนใจของอาจารย์นัก  แอบหลับได้ตามนิสัย  ซึ่งมิ้มจะบ่นเรื่องนี้ตลอด  ส่วนเรื่องจะเปลี่ยนลุคใหม่  เนื่องจากตอนม.1ฉันเป็นคนค่อนข้างซ่า  ลุยมาก  ม.2ฉันจะเป็นคนที่หลับได้ทั้งวัน  มันก็เป็นนิสัยส่วนตัวอยู่แล้ว  คอยดูสิ  การเรียนม.2เท่าที่ฟังจากพี่แล้วก็น่าเบื่อไม่น้อย  ดีที่ไม่นั่งริมประตูทีเดียว  นั่งอยู่แถวสองนี่แหละดีที่สุด  เพราะถ้าริมประตูก็หลับไม่ได้  ข้างหลังเราอาจารย์ก็เห็นอีก  ตรงนี้แหละดีมาก  แต่มิ้มก็บ่นอยู่เรื่อย

07.20 น.  ก่อนเข้าแถวเล็กน้อย

          ฉันเกิดนึกสนุกแล้วสิ  ฉันมองเห็นแอมแล้ว  เพื่อนคนหนึ่งของฉันซึ่งเคยตัวสูงเท่ากันตอนม.1  ตอนนี้ฉันเห็นความเปลี่ยนแปลงแล้ว  ฉันเดินไปข้างๆแล้วสะกิดแอม  พอแอมหันมา...

          “เยส!!...สูงกว่าแอมแล้วโว้ย  ฮ่าๆๆ” ฉันร้องด้วยความดีใจ  เพราะตอนนี้สูงกว่าแอมค่อนข้างมาก

          “เฮ้ย!...ตาล  แกไปทำอะไรมาวะ  ทำไมสูงขึ้นงี้อ้ะ*~*”

          “เออ...นอนอย่างเดียวแหละ เดี๋ยวก็สูงเอง” ฉันยิ้มแล้วเดินจากไป

อ้า...เหยื่อรายต่อไป

          “หวัดดีจ้า...ทูน่า  สูงเท่ากันแล้วนะ” ฉันเข้าไปทักเพื่อนสนิทที่อยู่กลุ่มเดียวกัน  และเป็นคนที่นั่งถัดจากมิ้ม

          “แง้~...ไอ้ตาล  แก...ทำไมสูงขึ้นยังงี้  ไปทำอะไรมา...บอกมานะ” โถ  เสียงเคียดแค้นจังเลยนะ

          “อ่าว...หวัดดีๆ ตาล” มีคนมาแฮะ  เสียงคุ้นๆ

          “เฮ้ย  ตัวสูงขึ้นป้ะเนี่ย” แตงถาม

          “เออดิ!...เนี่ย  มันสูงเท่าเค้าแล้วนะ” ทูน่ายังแค้น

          “แหะๆ  ไม่รู้ดิ  เข้าแถวเหอะ”

          ตอนเข้าแถว  ห้องของฉันย้ายที่จากทางเดินมาอยู่ที่บริเวณลานที่ใช้เรียนลูกเสือ  มีห้อง11 12 13 และ14 อ้อ! ลืมบอก  ฉันอยู่ห้อง12

          ฉันสังเกตว่า  เพื่อนฉันหลายคนที่เคยเข้าแถวอยู่ข้างหลังฉัน  ตอนนี้มาอยู่ข้างหน้าฉันประมาณ3-4คน...เราสูงขึ้นเยอะเหมือนกันแฮะ

          ขึ้นห้องเรียน  คนมากันครบแล้ว  ข้างหน้าฉันคือบาส  เป็นคนที่นั่งริมประตู  หน้ามิ้มคือจุ้น หลังฉันคือบี  หลังมิ้มคือแก้ว

          ในที่สุดอาจารย์ที่ปรึกษาก็เข้าห้อง  อาจารย์ที่ปรึกษาเข้าห้องแล้ว  เป็นอาจารย์สอนอะไรมั่งเนี่ย...โอ้ว! ไม่! คนแรกสอเลข  อีกคนสอนคหกรรม  บรรลัยแล้ว...แย่ทั้งสองวิชาเลยเรา

          การเรียนช่วงเช้าผ่านไปด้วยดี  เนื่องจากลุคใหม่ของฉันได้ผลดีเยี่ยม  มันจึง”ผ่าน”ไปอย่างรวดเร็ว

พักเที่ยง

ฉัน มิ้ม แตง ทูน่า ตั๊ด ป้อ  ก็เดินมากินข้าวที่โรงอาหารด้วยกันเหมือนตอนม.1 เพียงแต่ย้ายที่เล็กน้อย  พอกินเสร็จฉันขึ้นห้องมาก่อนกับป้อ  คนยังไม่ค่อยขึ้นมาเท่าไหร่  หาอะไรทำดีกว่า

          “ป้อ...งัดข้อกัน”  ฉันท้าป้อ

          “อ๋อ...ท้าๆ...ได้...”

          การแข่งเริ่มขึ้น  และจบลงอย่างรวดเร็ว  ฉันชนะอีกตามเคย  เป็นอย่างนี้มานานแล้ว

          “เออ...ไอ้ถึก”  น่าน...มันด่าทิ้งท้าย

คาบบ่าย  วิชาเลือก

ฉันอยู่วิชาเลือกพลังงาน  ห้องฉันมีเรียนอยู่ 12 คน   มาจากกลุ่มเดียวกันกับฉัน 3 คน คือ  มิ้ม แตง และป้อ  ส่วนทูน่าอยู่ภาษาจีน  ตั๊ดอยู่วิทยาศาสตร์

วิชาพลังงานห้องที่ฉันเรียนอยู่เป็นห้องที่เรียนรวมของห้อง10 12 และ14 ห้องของฉันได้โต๊ะนั่งอยู่สามโต๊ะ  โต๊ะที่ฉันนั่งมีคนนั่งมากสุด  จึงต้องย้ายกันใหม่  ฉันจึงมาอยู่โต๊ะริมหน้าต่างมุมห้อง  เพื่อนร่วมโต๊ะมี เพื่อน บุศ เอ๋ และพร

อาจารย์เข้าสอนแล้ว  อาจารย์คนนี้เคยสอนคอมฯฉันตอนม.1 สอนดีมาก  แต่จดมากไปหน่อย  การเรียนวันแรกของม.2นี้ก็ผ่านไปด้วยดี

มีคนทักฉันเกี่ยวกับการเปลี่ยนแปลงค่อนข้างเยอะ  ทั้งสูงขึ้น  ดำขึ้น  และน่ารักขึ้น//^-^//  ไม่รู้ว่าฉันควรจะดีใจกับการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ดีรึเปล่า  แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันอยากจะเปลี่ยนแปลงมากที่สุดคือ...หัวใจ

หลายวันต่อมา...พักเที่ยง

          ฉันนั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะของฉัน  อยู่ดีๆก็มีเสียงเรียกขึ้น

          “เฮ้ย  ตาล”  นุ่น  ทอมที่หน้าหม้อที่สุดในห้องเดินมาแล้วนั่งลงข้างๆฉัน

          “ถามจริง...แกยังชอบเตยอยู่ป้ะ?”  นั่นไง...คำถามที่ไม่อยากได้ยินที่สุด  มันมาแล้ว

          “แล้วแกยุ่งไรด้วย”

          “น่า...ถามจริง”

          “น่าจะรู้”

          “เออ...โอเค...เข้าใจและ...ไปก่อนนะ” แล้วมันก็เดินจากไป

          เอาอีกแล้ว  เสียสมาธิจนได้  อุตส่าห์ตั้งใจทำเลข  มาทำไมก็ไม่รู้  ไอ้นุ่นนะไอ้นุ่น

          เฮ่อ!  ฉันไม่อยากพูดถึงตัวเองเลย  ฉันยอมสารภาพ  ฉันอยากจะหลุดพ้นสภาพนี้เต็มที  ทำไมนะ  แค่ผู้หญิงคนเดียวทำให้ฉันต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้  เตยคือชื่อของผู้หญิงคนนั้น  เธอน่ารัก  เรียนเก่ง  ยิ้มง่าย  อัธยาศัยดี  ฉันชื่นชมเธอมาตลอด  ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ค่อยเป็นที่โดดเด่นในห้อง  แต่ฉันพูดได้ว่า  เธอโดดเด่นที่ในใจของฉัน  ตั้งแต่วันแรกที่ฉันเจอเธอแล้ว

          แต่ที่ทำให้ฉันตกอยู่ในสภาพนี้จริงๆ  คือเมื่อฉันรู้ว่านุ่นก็มีความรู้สึกกับเตยแบบเดียวกับฉัน...ฉันคงไม่อาจบรรยายความรู้สึกออกมาเป็นคำพูดได้  เธอเป็นผู้หญิงคนที่สองที่ทำให้ฉันเสียน้ำตา(คนแรกคือแม่^~^) แต่ที่แน่ๆ  ฉันคงไม่เอาเรื่องนี้มาบั่นทอนความเป็นเพื่อนระหว่าฉันกับนุ่นอย่างแน่นอน  ฉันจึงจำเป็นต้องตัดใจจากเตยให้ได้

          โอย...ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว  การบ้านเลขเอาไปทำที่บ้านก็ได้นี่นา  ฉันรวบกองหนังสือและเครื่องเขียนตรงหน้าทั้งหมดเข้าใต้โต๊ะ  ตอนนี้  บนโต๊ะก็เป็นที่พักหัวอย่างดี

- - - - - - - - - - - - - - -

          “เฮ้ย...เป็นไรรึเปล่าพี่”  ฉันรู้สึกว่ามีใครมาสะกิด แล้วเรียกฉันว่าพี่ทำไมวะ

          “ไม่สบายรึเปล่า”  บาสนี่เอง

          “อือ...ไม่เป็นไรหรอก  ปวดหัวนิดหน่อยน่ะ  ขอบใจนะ”  ฉันยิ้ม

          เฮ่อ! เอาล่ะ  เป้าหมายเดิมฉันต้องทำให้สำเร็จ  จะมัวจมปลักกับความทุกข์กับรักที่ไม่มีทางเป็นไปได้อย่างนี้ทำไมกันนะ...ไอ้ตาล...สู้ๆ!!