รับวิจารณ์นิยายฉบับราวน์จ้า

ลำดับตอนที่ #3 : The Prince & Thieves : แผนการร้าย (?) เจ้าชายปิศาจ

The Prince & Thieves : แผนการร้าย (?) เจ้าชายปิศาจ

จำนวนตอน : 2 ตอน

บทวิจารณ์ที่ราวน์จะนำเสนอต่อไปนี้เป็นแค่เพียงความเห็นส่วนตัวของนักอ่านคนหนึ่งเท่านั้น หากทำให้ไม่พอใจก็ต้องขออภัยไว้ล่วงหน้านะคะ

ออกตัวก่อนเลยว่าท่านเป็นหนูทดลองยาของราวน์ กล่าวคือพักหลังนี้ราวน์กลายเป็นคนที่อ่านอะไรแล้วเซ็งง่ายค่ะ นิยายที่ตีพิมพ์ก็โยนทิ้งเป็นว่าเล่น(ไม่รู้ว่าราวน์หัวสูงไปหรือว่ามาตรฐานการพิมพ์มันต่ำลงก็ไม่รู้ อ่าน40หน้าแล้วเลิกกันหลายเรื่องแล้ว) ราวน์เลยจะวิจารณ์แค่ไม่กี่ตอนแต่ละเอียดเป็นการชดเชยแทนนะคะ แต่ถ้ารีไรท์แล้วเอามาให้วิจารณ์ใหม่ราวน์ก็ไม่มีปัญหา กลับมาได้เรื่อยๆค่ะ พูดง่ายๆก็ท่านเป็นคนแรกที่โดนยุทธการสับค่ะ//ฮา

เนื้อเรื่อง+การบรรยาย

บทนำ บอกตามตรงว่าราวน์สัมผัสไม่ได้ถึงความตื่นเต้นในบทนำเท่าไหร่เลยค่ะ อืม...มันอาจจะเป็นเพราะอ่านนิยายแนวนี้มามากด้วยล่ะมั้งคะ(ฟีลเหมือนกินก๋วยเตี๋ยวบ่อยๆ ต่อให้มันอร่อยขนาดไหนก็ส่ายหัวอยู่ดีล่ะมั้ง) บทนำที่ท่านเขียนนั้นเรียบเรื่อยจนเกินไปหน่อยทั้งๆที่มันน่าจะทำได้ดีกว่านี้ บางทีการเพิ่มฉากทำลายล้างของราชาปิศาจน่าจะช่วยได้นะคะ เอ้อ พูดถึงราชาปิศาจ ขอติงตรงจุดนี้เลยค่ะ เรื่องการบรรยายฉากทำลายล้าง

มันแบบ...ไม่ใช่ว่านึกภาพไม่ออกนะคะ แต่มันเรื่อยซะจนขี้เกียจนึกภาพตามซะมากกว่าลองแก้ไขให้ภาษามันสละสลวยขึ้นเร้าอารมณ์ขึ้นดูน่าจะช่วยได้

            ท้องฟ้าถูกอาบด้วยสีแดงฉานดังเลือด ทะเลเพลิงปะทุอย่างบ้าคลั่ง ส่งไอร้อนระอุไปทั่วอาณาบริเวณ สะเก็ดไปพัดกระจายตามแรงลมกรรโชก เสียงแร้งกาดังบาดหู ขานรับความพิโรธของเจ้าพิภพบาดาล หรืออีกนัยหนึ่ง...ราชาปิศาจ พระราชบิดาของเขา

ลองปรับๆ(ตามภาษาราวน์)น่าจะได้เป็น ท้องฟ้าพลันแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงฉานดุจดั่งเลือดเมื่อพื้นปฐพีถูกกลืนกินด้วยเปลวไฟที่โหมไหม้ดังทะเลเพลิง ควันไฟพวยพุ่งขึ้นสูงจรดฟ้าตามแรงลมที่พัดกรรโชกกอปรเป็นเสียงหวีดหวิวคล้ายกรีดร้องสอดประสานไปกับเสียงมวลวิหคซึ่งแผดเสียงลั่น ราวกับจะขานรับต่อความพิโรธแห่งเจ้าพิภพบาดาลอันเป็นนายเหนือหัวแห่งปิศาจทั้งปวง...ผู้เป็นบิดาของเขา... เป็นต้น

ไม่ได้บอกให้เปลี่ยนตามราวน์นะคะ แค่บอกให้ลองปรับดูที่ราวน์แนะไปก็ใช่ว่าจะดี แค่เขียนไปเผื่อท่านจะปิ๊งไปเดียอะไรออกเท่านั้น นักวิจารณ์อย่างราวน์ทำได้แค่แนะนำจะเปลี่ยนแปลงหรือไม่นั้นเป็นสิทธ์ของนักเขียนนะคะ

ต่อมาเรามาถกกันเรื่องตุปัดตุเป๋ เอ่อ...ใช้คำอื่นที่ดีกว่านี้น่าจะดีกว่านะคะ คำว่าตุปัดตุเป๊นี่ได้ยินแล้วมันให้ฟีลเหมือนจะหัวทิ่มไม่มีมาดยังไงชอบกล...(พูดถึงอารมณ์นะคะ) ต่อมาคำผิดของบทนี้ตระหนัก น่าจะใช่เป็นตระหนักมากกว่านะคะ(อันนี้ราวน์ไม่แน่ใจว่าท่านจะสื่ออะไรกันแน่) ตระหนักนั้นหมายถึงเข้าใจ รู้ นึกได้อะไรทำนอง(ลองเปิดพจนานุกรมเอานะคะ) ส่วนตระหนกนี่ก็ตกใจ ลองเลือกๆเอาก็แล้วกันนะคะ

บทที่1 สิ่งแรกที่ราวน์อยากทำการเตือนเลยก็คือเราไม่ควรจะบอกว่าตัวละครบ้าตั้งแต่แรกที่พบหน้านักอ่านค่ะ เพราะว่านั่นจะให้ฟีลเหมือนการโฆษนาเกินจริง มันจะทำให้คนอ่านตั้งความหวังไว้สูงว่าตัวละครมันจะต้องบ้า...บ้ามากๆ แล้วก็บ้าอย่างน่ายกนิ้วหรือส่ายหัวให้ด้วย ซึ่งนี่เองที่เป็นปัญหาใหญ่ที่ราวน์เจอในบรรดานักเขียนมานักต่อนักแล้ว และก็เป็นสาเหตุที่ทำให้ราวน์เลิกอ่านนิยายมานักต่อนักแล้วเช่นกัน อันเนื่องมาจากอ่านแล้วมันแบบ “นี่คือบ้าแล้วเหรอ?” ทำนองนี้น่ะค่ะ ง่ายๆคืออย่าเพิ่งไปบอกว่าตัวละครมันบ้าจนกว่าจะมีคนอ่านมาบอกว่ามันบ้า หรือผ่านมาสัก4-5จนคนอ่านรู้ว่านี่แหล่ะบ้าของเรา ไม่ใช่รั่วเสื่อมเกรียนอย่างคณะตลกสามช่าที่ทำฮากลิ้ง

            ในบทนี้ทำให้ราวน์พบว่าเรื่องนี้เป็นเคสพิเศษอยู่ไปใช่น้อยคือไม่ค่อยใช้คำจำพวก พลาง ขณะ เท่าไหร่แต่เนื้อเรื่องก็ยังอยู่ในระดับค่อนข้างดีได้ จุดนี้ขอชื่นชมค่ะ ถือว่ามีความสามารถ แต่ถ้าใช้คำพวกนี้เสริมลงไปจะทำให้ยกระดับจากค่อนข้างดีมาเป็นดีถึงดีมากได้ (มันอ่านแล้วสะดุดเป็นจุดๆ ไม่ลื่นไหลเท่าที่ควร)

          แล้วก็เรื่องภาษาอีกเรื่องหนึ่งคือราวน์อยากให้ท่านเลือกไปเลยมากกว่าอยากจะใช้ภาษาแบบไหน เข้าใจง่ายแต่สละสลวย หรือจะใช้ภาษาสวยๆหรูๆไปเลยกันแน่ การนำทั้งสองอย่างมารวมกันนี่ถ้าไม่เก่งจริงจะทำให้มันแปลกๆค่ะ(อันนี้อย่าเพิ่งเคืองนะคะ เพราะมาตรฐานคำว่าเก่งนี้ราวน์รวมถึงมาตรฐานของนักเขียนที่ตีพิมพ์แล้วด้วยค่ะ) การเขียนแบบนี้เป็นอะไรที่ค่อนข้างยาก แต่ถ้าพยายามก็ทำได้ การรีไรท์คงช่วยท่านได้

            ต่อมาประโยคที่อยากให้แก้มากที่สุด แน่นอนว่าฝีมือชาร์ลน่ะระดับเซียนแต่มันดันแปรผันตรงตามอารมณ์ที่ขึ้นๆลงๆของเจ้าตัวนี่สิที่ไม่น่าไว้ใจ

เป็นประโยคที่งงค่ะ... ลองแก้ดูหน่อยนะคะ เหมือนท่านจะพิมพ์ตกไปบ้าง จำพวก แน่นอนว่าฝีมือชาร์ลน่ะระดับเซียนแต่การที่มันดันแปรผันตามอารมณ์ขึ้นๆลงๆของเจ้าตัวเนี่ยสิที่ไม่น่าไว้ใจ...

เรียกความฉงน – เรียกสีหน้าฉงน

            และเรื่องที่สำคัญที่สุดอีโม... ราวน์ว่าราวน์บอกแล้วนะคะว่าอย่าเอาอีโมมาใส่ในนิยายตรงข้อตกลงที่เขียนไว้ ไม่รู้ว่าไอ้ - - นี่อีโมหรืออะไร แต่ส่วนตัวแล้วมันให้ฟีลเหมือนอีโมมากๆ ถ้าใช่แนะนำให้เอาออกนะคะ เพราะนิยายแฟนตาซีไม่สมควรมีอีโมอยู่ในเรื่อง แค่แนวเลิฟซีรี่ก็มากพอแล้วค่ะ (นิยายแฟนตาซีมันเน้นบรรยายให้เห็นภาพมากกว่าจะใช้อีโมชั่นนะคะ) แต่ถ้าไม่ใช่แนะนำให้ลองใช้เป็นอย่างอื่นแทนเพราะมันจะทำให้เข้าใจผิดว่าเป็นอีโมได้ง่ายมากค่ะ

คำผิด วาดฝัน – วาดฟัน สนิม – สนิท

ตอนนี้เอาไปแค่สองบทก่อนนะคะ แล้วโอกาสหน้าจะมาเพิ่มเติมให้ทีละบท//ช่วงนี้ตัวขี้เกียจมันทำงานเยอะ

เซ็นรับ

ชื่อนิยาย -

ความเห็น -