คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เวลาเปลี่ยนโรงเรียนก็เปลี่ยน รีไรท์ 100%
So Cute
Chapter 4
New Principle New School New Story
CH.4 เวลาเปลี่ยนโรงเรียนเปลี่ยน
รีดทุกคนมีเรื่องมาบอกค่ะ
เราจะขอเปลี่ยนตัดคู่แรมโบ้อี้ผิงทิ้งนะค้า ไม่มีแล้ว
แล้วก็ฮานะกับเรียวเฮนี่ผลุบโผล่ๆ
โผล่มาอีกทีคงท้องแล้วอ่ะค่ะ
คือเราตันง่ะ
แต่งไม่ออกเสียใจ ฮืออออ
จบแล้ว
อ่านต่อกัน
ผมว่ามันแปลก มันแปล้กแปลก มันแปลกมากๆ แปลกโคตรๆ
แปลกอะไรน่ะเหรอครับ (แกนั่นแหละที่แปลก) เมื่อวานนี้ผมก็มาโรงเรียนแต่ไม่รู้ว่าทำไม
ถึงมีบ้านหลาย 10 หลังมาตั้งอยู่ตรงข้ามโรงเรียนเราได้วะครับ
เมื่อวานยังไม่มีเลย แต่ก็…ช่างมันเห้อะ
แล้วนี่อีก
ทำไมวันนี้คนถึงมาออกันอยู่หน้าห้องประชุมกันเต็มไปหมด ปกติโรงเรียนนี้ไม่มีการเข้าแถวซักหน่อยนี่นา
“รุ่นที่ 10
คร้าบบ รีบเข้ามาเร็วครับ อยู่ดีๆวันนี้ผอก็เรียกประชุม”
เสียงติดแหบดังขึ้นมาจากบริเวณประตูที่อยู่ข้างๆคือร่างสูงที่ยังคงใส่ชุดเบสบอลเต็มยศ สึนะจึงรีบตามไป
“ยามาโมโตะทำไมอยู่ในชุดนี้ล่ะ”
“อยู่ดีๆ ผอ.ก็เรียกเข้ามาประชุมด่วนอ่ะนะ พวกที่เล่นกีฬาต่างๆก็ถูกลากมาหมดเลย”
เท่าที่เห็นสึนะก็ว่าน่าจะจริงอยู่
เพราะเห็นว่าพี่ชายของเคียวโกะจังก็เข้าแถวในสภาพที่ใส่กางเกงมวยตัวเดียวเท่านั้น
“เอาล่ะทุกคน…” เมื่อถึงควรแก่เวลา ผอ.ทีอยู่คู่โรงเรียนนามิโมริมาอย่างยาวนานก็กล่าวขึ้น
ทำให้นักเรียกที่คุยกันอยู่ค่อยๆเงียบเสียงลง
“สิ่งที่ครูจะประกาศในวันนี้ก็คือ
ครูจะขอลาออก !!!!!”
กริบ..
ผอ.จะลาออกไปทำไมวะครับ
“ทุกคนคงสงสัยนะ ว่าทำไมครูถึงลาออกมา
ความจริงแล้วก็คือ…
ครูได้รางวัลจากการส่งชิงโชคฝาหอยลายตรา
VG
น่ะ เค้าให้เงินมาประมาณ 100 ล้านบาท ครูเลยอยากใช้โอกาศนี้ไปเที่ยวพักผ่อนกับครอบครัวตลอดไป
ฮึก” ว่าแล้ว ผอ.ก็เริ่มหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดน้ำตา
ในขณะที่นักเรียนเริ่มส่งเสียงแสดงความคิดเห็นกันไปมา
“หอยลายอะไรวะ ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย”
“แต่แม่งได้เงินเยอะมากเลยนะโว้ยย”
“แปปนะแก ชั้นโทรหาแม่ก่อน
จะให้นางส่งไปบ้าง”
บลาๆๆๆๆ
แล้วนี่สึนะต้องโทรหาแม่ด้วยรึเปล่านะ… ได้แต่คิดแล้วก้สงสัย
แล้วหอยกระป๋องVG นั่นมันงานเสริมของวองโกเล่แฟมิลี่รึเปล่าครับ ถ้าไปเป็นบอสนี่ผมต้องไปขายหอย
แล้วถ่ายรูปกับผู้ชนะรางวัลมั้ยย
“แต่นักเรียนไม่ต้องเศร้าใจไปนะ
เพราะครูได้ติดต่อครูที่ไว้ใจได้มาเป็นผอ.แล้ว ซึ่งครูเค้ามีแนวคิดใหม่ๆที่ดีมาก
พวกเธอไปพบเค้าเลย เชิญอาจารย์บอรีนครับบบ” ผอพูดทั้งที่ซับน้ำตาอยู่
เอาจริงๆผมเกือบซึ้งกับผอ.แล้วถ้าผอ.ไม่พูดเรื่องเจ้าบ้าบอรีนขึ้นมา
สรุปนี่เตี๊ยมกันมาแล้วสินะ…..
“รุ่นที่ 10
ครับ โรงเรียนเราจะล่มมั้ยคร้าบบ”
ผมว่าไม่หรอกโกคุเทระคุง
ไม่น่าเกิน 10
วัน = =
“ฮะๆ หน้าคล้ายรีบอร์นเลยโนะ”
จ้า ยามาโมโตะคุง -
-
“สวัสดีนักเรียนที่น่ารักทุกคน
ครูรู้สึกเป็นเกียรติมากที่ได้มาเป็นผู้อำนวยการที่นี่ และเพื่อประโยชน์ของนักเรียนทุกคนเพื่อพัฒนาอัจฉริยภาพของทุกคนให้เก่งกาจ
มีประสิทธิภาพ สมองเฉียบคม
ครูจึงคิดโปรเจคหนึ่งขึ้นมา นั่นคือ
การทำงานร่วมกันเป็นทีม” อืมๆ เป็นความคิดที่ดีๆ
“ด้วยการให้นักเรียนทุกคนไปอยู่หอของโรงเรียนซึ่งก็คือบ้านหลาย
10
หลังที่ตั้งอยู่ !!”
ห่ะ ….
บอกที่ว่าทุกคนในที่นี้ฟังผิด
มันเร็วเกินไปรึป้าวว
“เอ่อออ ครูบอรีนคะ คือมันกะทันหันไป
แม่พวกหนูคงไม่ยอม” เด็กผู้หญิงคนนึงค่อยๆยกมือขึ้น
ตามด้วยการพยักหน้าอย่างเห็นด้วยของคนในโรงเรียน
“โอ้ววว ไม่ต้องห่วงนะ เรามีมาตการรองรับสถานการณ์นี้แล้วล่ะ”
“อะไรเหรอครับคุณรีบอร์น” โกคุเทระถาม
“บอรีนโว้ยยย มาตการก็คือ ถ้าเธอเดินออกจากประตูไป
จะมีใบลาออกอยู่จำนวนหนึ่ง
กลับไปให้แม่เธอเซ็นแล้วออกจากโรงเรียนไปซะนะ”
ยิ้มอย่างสดใสเหมือนเด็กอมมือ แต่วาจาชั่วร้ายมาก
“อาจารย์ล้อเล่นแหง” ยามาโมโตะพูด
พลางหัวเราะเจื่อนๆ
“พูดเล่นที่ไหนกัน เอาเถอะ
อย่าไปสนใจกับเรื่องไร้สาระเลย
ที่เรียกประชุมวันนี้เพราะว่าเราจะมีการพูดถึงกฎใหม่ต่างๆ
ซึ่งขอเตือนไว้ก่อนว่าเราส่งกฎพวกนี้ไปให้กรรมการคุมกฎเรียบร้อยแล้ว”
แหม…ไหนๆก็จะปฏิวัติแล้ว ไม่เอากรรมการคุมกฎออกไปด้วยเลยล่ะครับ เสียงค่อนขอดในใจของนักเรียนหลายคน
“เราได้ส่งกฎคร่าวๆลงไปในไลน์กลุ่ม
โรงเรียนน่าอยู่แล้วนะนักเรียน แต่ครูจะพูดอีกรอบนั่นก็คือ
เราจะจับสลากสุ่มบ้าน
บ้านละ 12
คน ไม่แยกชายหญิง ไม่แยกชั้นปี จับได้อะไรก็อยูบ้านนั้นเลย ซึ่งต่อไปพวกเธอต้องทำอะไรกันด้วยความสามัคคีตลอดๆ”
ได้ยินคำว่าไม่คละชายหญิงมั้ยครับ
นั่นทำให้ผู้ชายหลายคนตาลุกวาว รวมถึงสึนะด้วย
“เราจะไม่บังคับในการแต่งชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียน
เพราะเราจะให้สั่งตัดตามความสมัครใจของนักเรียนเอง โดยแต่ละก็มีสีแตกต่างกันซึ่งจะชี้แจงในภายหลัง
โดยที่ทุกคนจะต้องติดเข็มกลัด VG ที่เป็นสปอนเซอร์หลักของเราด้วย”
พอมาถึงข้อนี้ก็มีเสียงจ้อกแจ้กจอแจขึ้นมาทางด้านฝ่ายหญิง
ที่ตื่นเต้นกับการที่จะได้เลือกชุดในการมาโรงเรียนของพวกเธอเอง
“เราจะมีอาจารย์ประจำบ้านของพวกเธอทุกคนซึ่งพวกเขาจะคอยดูแลและเก็บแต้มความประพฤติพวกเธอทุกคน
เพื่อสรุปในปลายปี รวมถึงจะเป็นคนแบ่งห้องนอนให้พวกเธอทุกคนด้วย ที่สำคัญคือ
สิทธิ์ขาดทั้งหมดอยู่ที่อาจารย์ที่ดูแลหอ ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม…” พอได้ยินคำว่าอะไรก็ตามนี่คิ้วกระตุกเลยแฮะ
“เพราะว่าเรามาฝึกระเบียบวินัย
ดังนั้นการตรงเวลาเป็นเรื่องสำคัญ
ใครมาสายแม้แต่ครึ่งวินาทีพวกเธอจะได้รับบทลงโทษที่จะทำให้พวกเธอไม่อยากสายอีกเลย
หึหึหึ อ้อ แล้วก็อาหาร สิ่งของต่างๆ ต้องเก็บและใช้และกินให้หมดเสมอด้วยนะเด็ก”
“เอาล่ะ
ดังนั้นเราก็เตรียมตัวกลับไปเอาของแล้วมาอยู่ได้ในอีกสองวันนะ ใครที่ไม่พร้อมก็ลาออกได้เลย
ส่วนนี่คืออาจารย์ประจำบ้านของทุกๆคนนะ รวมถึงฉันเองด้วย
เดี๋ยวจะให้อาจารย์มาประกาศรายชื่อแล้วตามอาจารย์ไปนะ
เริ่มที่บ้านแรกฉันเป็นอาจารย์ประจำบ้านเอง”
ไอ้อาจารย์บอรีนพูดพลางเหยียดยิ้มไปทางสึนะอย่างเลือดเย็น
เขาทำแบบแฮร์รี่
พอตเตอร์ตอนคัดสรรบ้านได้ไหม
ไม่เอารีบอร์น
ไม่เอารีบอร์น
ไม่เอารีบอร์น
ไม่เอารีบอร์นเหรอ….
“คนแรก
ซาวาดะ
สึนะโยชิ ปี 3 A
โกคุเทระ
ฮายาโตะ ปี 3 A
ยามาโมโตะ
ทาเคชิ ปี 3 A
ซาซางาวะ
เคียวโกะ ปี 3 A
มิอูระ ฮารุ
ปี 3
A
คุโรคาวะ ฮานะ
ปี 3
A
ซัทสึกิ
อากาเนะ ปี 3 A
ฮิบาริ
เคียวยะ ปี 4 A
โรคุโด
มุคุโร่ ปี 4 A
คริซากิ
อาคาริ ปี 4 A
มิซึจิ
มัทสึริ ปี 4 A
ซาซางาวะ
เรียวเฮ ปี 4 B
ตามฉันไปที่บ้านหลังแรก”
“อื้อหือออ สาบานเถอะว่าพี่แกจับฉลาก”
ผู้ที่ถูกกล่าวถึงคิดในใจ
“แม่นอย่างกับจับวางเลยเพ่”
ความรู้สึกของแต่ละคนที่หน้าบ้านของแต่ละคน
แตกต่างกันจนรีบอร์นต้องยกยิ้ม
สึนะ
ที่แม้จะเซงที่มีรีบอร์นเป็นอาจารย์ประจำบ้านแต่การที่ได้อยู่กับเคียวโกะก็ทำให้ดีใจพอที่จะหักล้างได้ไปจนหมด
เคียวโกะ ที่รู้สึกเฉยๆ
แต่ดีใจที่ได้อยู่กับเพื่อน
โกคุเทระ ดีใจสุดๆที่ได้นอน(?)กับรุ่นที่ 10 แต่พอคิดได้ว่ายังมีพวกป่วนๆนอนด้วยก็รู้สึกแย่ขึ้นมา
ฮารุ รู้สึกแย่ที่ต้องมาทนดู
เคียวโกะกับสึนะสวีทหวานกันเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก
ยามาโมโตะกับอากาเนะ
รู้สึกเหมือนได้เปลี่ยนที่นอนเท่านั้น
อากาเนะแถมมาด้วยความสบายใจที่ไม่ต้องซื้อบ้านใหม่
ฮิบาริ รู้สึกแย่สุดๆที่ต้องมานอนรวมกับสัตว์กินพืช
มัทสึริ ไม่รู้จักใครเลยนอกจากฮิบาริ
แต่ตัดสินใจไม่นับ
มุคุโร่
เห็นว่าเป็นโอกาสดีในการง้ออาคาริ
อาคาริ
รู้สึกจะได้แก้แค้นมุคุโร่ได้ง่ายขึ้น
เจ้าเด็กพวกนี้มันจะรักกันได้มั้ยฟะ
รีบอร์นลองทบทวนสิ่งที่ทำลงไปอีกรอบ
“เอาเป็นว่าเอาของมาเก็บพรุ่งนี้เลยแล้วกันนะพวกเธอทุกคน
เรานัดกันตอน 9 โมงตรง
หวังว่าจะไม่มีใครมาสายส่วนวันนี้แค่อยากให้ลองเห็นหน้ากันดูก่อนเฉยๆ
กลับไปนอนที่บ้านกันให้สบายใจเหอะ” รีบอร์นหรือผอ.บอรีน
ทำเป็นไม่รู้จักใครซักคนในที่นี้กล่าวเล็กน้อยก่อนใช้กิ่งก่าบินหนีไปอย่างรวดเร็ว
“งั้นพวกเรากลับกันเลยดีกว่าเนอะ”
“แยกกันตรงนี้เลยละกันนะ
ชั้นว่าจะไปซ้อมเบสบอลต่อซะหน่อย” ยามาโมโตะพูด พลางลากมัทสึริให้ออกมาด้วยกัน
“งั้นผมไปเลยละกันนะครับรุ่นที่ 10
น่าจะมีของให้ซื้อเยอะเลยที่ห้าง”
“ฮาฮิ งั้นฮารุไปด้วยค่ะ ว่าจะไปอยู่เหมือนกันแต่กลัวว่าจะดึกเกินไป
มีคนโกคุเทระกลับด้วยน่าจะดีกว่า”
“ใครอณุญาติให้เธอไปด้วยฟะ”
ถึงจะพูดอย่างงั้น พวกแกก็เดินไปด้วยกันอยู่ดีไม่ใช่เหรอออ
“ส่วนชั้นว่าจะไปให้แม่สึนะคุงสอนทำเบนโตะน่ะจ๊ะ”
“โอเค งั้นไปกันเลยมั้ยเคียวโกะจัง”
“จ้ะ”
“คุโรคาวะ
เธอยังแข็งแกร่งแม้ว่าจะถูกเพื่อนทิ้ง ไปเข้าชมรมมวยมั้ย สุดหูรูดดด”
“ไอ้พี่ชายบ้า!!!!”
“ส่วนชั้น ของกลับ—“ มัทสึริพูดพลางเดินหนี
“ไม่ใช่ว่าเธอต้องไปห้องกรรมการ”
“ว้า แย่จังลืมไปเลย”
“…”
“จะไปเดี๋ยวนี้แหละเจ้าค่ะ”
สรุปนี่มัทสึริกลายเป็นทาสไปแล้วใช่มั้ย
“อาคาริ ให้ผมไปส่งมั้ยครับ
บอกทางกลับบ้านมาได้เลย”
“เป็นสับปะรดแล้วยังจะเป็นเผือกด้วยยเหรอ”
“โดนคุณด่าผมมีความสุขดีนะครับแต่น้อยๆหน่อยก็ดี”
“ถ้าอยากไปส่งก็เชิญ”
“โอเคครั—“ กำลังจะดีใจที่อาคาริยอมให้ไปส่ง
แต่สุดท้ายแล้วก็พบแต่ความว่างเปล่าเมื่อสาวเจ้าเธอหายไปแล้ว ไม่เบาเลยนะครับเนี่ย จับสัญญาณไม่ได้เลย
ตอนนี้ตอนสั้นๆเนอะ 11 หน้าเวิร์ดเท่าน้านนน
เหมือนจะเป็นสปอยล์ของตอนหน้าๆมากกว่า
ว่าเค้าจะไปที่ไหนกันทำอะไรกันในคืนสุดท้ายก่อนเข้าบ้านเดอะดาว 55555
ตอนหน้าคู่นภาวายุพิรุณนะคะ
ถ้ายาวไปอาจตัดพิรุณไปอีกตอน แต่เดาว่าไม่น่ายาวมากเพราะเป็นช่วงเวลาสั้นๆมากจริงๆ
หัวน่าจะตันเร็วอยู่เหมือนกัน5555
ติดตามเอาใจช่วยพวกนางไว้
บอกไว้ก่อนว่านิยายเรื่องนี้น่าจะประมาณ
30 ตอน อัพ แต่งไปจนกว่าจะมีความสุข
อาจจะไปแต่งภาคลูกๆด้วยอิอิ
เข้ามาอ่านมาเม้นกันเยอะๆนะคะ อยากได้กำลังใจ คนอ่านบางคนอาจไม่เข้าใจแต่ถ้ามันไม่มีเม้นเราก็ไม่รู้ว่าแต่งให้ใครอ่านอ่ะเนอะ มันรู้สึกแย่นิดหน่อย
เม้นให้เค้าหน่อยๆๆๆๆๆ
ความคิดเห็น