คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : MEET [yama&tsuna&goku] รีไรท์
So Cute
Chapter 2 : meet Part Aganae&Haru
CH.2 MEET [ HARU and AKANAE ]
*แจ้งก่อนว่าตอนนี้สึนะขึ้นปี 3
แล้วเนอะ เปลี่ยนไทม์ไลน์ใหม่นิดนึงนะคะ เน้นก่อนเลย
· ในฟิคเรื่องนี้ โรงเรียนนามิโมริจะมี ม.ปลายเพิ่มขึ้นมาด้วยเนอะ จะขอเรียกว่า “ปี 4” นะคะ
สงสารท่านฮิค่ะ จะให้นางซ้ำช้ำอีกปีก็กะไรอยู่เดี๋ยวนางจะโดนว่าร้ายเอาได้ 5555
· เป็นช่วงปี 3 แบบเปิดเทอมมาได้แปปเดียวเนอะ
ดังนั้นพวกนางก็ย้ายกันมากลางคันแต่ไม่ได้กลางเทอมนาจา คือเป็นช่วงเริ่มต้นของปี 3
พอดี
· แรมโบ้อี้ผิงจะขอให้พวกนางมาเป็นเด็กนักเรียน ปี 2 นะคะ กันความสับสนในตอนถัดๆไป
Namimori High School
ปิ๊ง ป่อง –
“เห้ยๆ เข้าห้องเร็วพวกมึง โฮมรูมๆ”
“กูได้ข่าวว่าวันนี้มีเด็กนักเรียนย้ายมาใหม่ห้องเราเว้ยย”
“แต่ที่พีคกว่านั้นแม่งเป็นผู้หญิงทั้งคู่เลยว้อยย”
เสียงจ้อกแจ้กจอแจดังขึ้นในชั้นปีที่
3
ห้อง A
ที่วันนี้ดูจะตื่นเต้นกันเป็นพิเศษทั้งที่เปิดเทอมมาได้เกือบ 1 สัปดาห์แล้วก็ตามที
“เป็นเด็กรร.หญิงล้วนมิโดริด้วยเว้ยย”
“เห้ย จริงป่ะ”
“รุ่นที่ 10
ครับ
คือผมรู้สึกว่ามีลางสังหรณ์แปลกๆว่าเด็กที่ย้ายเข้ามาใหม่จะเป็น….” โกคุเทระที่ตอนแรกฟุบหลับอยู่
จู่ๆก็สะดุ้งตัวขึ้นมาหลังจากจับใจความได้ว่าเด็กใหม่เป็นเด็กรร.มิโดริ กระซิบที่ข้างหูรุ่นที่ 10 ของตัวเอง
“อย่าว่าแต่โกคุเทระคุงเลย เรดาห์ลางสังหรณ์ของฉันนี่แจ้งเตือนดังมาก”
สึนะรีบตอบกลับมาพร้อมทำหน้าตาสยดสยอง
ถ้าเป็นอย่างที่เขาคิดจริงล่ะก็…
ลาก่อนชีวิตสงบสุขในรร. นามิโมริ
ลาก่อนความตั้งใจที่ว่าปีนี้จะได้สวีทกับเคียวโกะจังอย่างหวานแหวว
ลาก่อนความเงียบสงบ. . .
“นักเรียนเคารพ”
“สวัสดีค่ะ / สวัสดีครับ”
“ไหว้พระเถอะนักเรียน เอ้า
คิดว่าคงรู้กันมาอยู่แล้วล่ะนะ วันนี้ห้อง A จะมีนักเรียนย้ายเข้ามาใหม่จากโตเกียว
แล้วก็รร.มิโดริ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา
เชิญเข้ามาเลยครับบบ” อาจารย์วัยเลย 40
กล่าวด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น ดั่งเอ็มซีรายการวาไรตี้ นี่ยังไม่รวมถึงท่วงท่าการผายมือของอาจารย์ที่ดูชำนิชำนาญกว่าการสอนนักเรียนที่ทำมากว่า
10 ปี
“เขียนชื่อบนกระดานแล้วแนะนำตัวเลยนะ”
อาจารย์กล่าวกับเด็กสาวคนแรกที่เดินเข้ามา
“สวัสดีค่ะ ซัทสึกิ อากาเนะ
ย้ายมาจากโตเกียวและมาอยู่ที่เมืองนามิโมริถาวรค่ะ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ”
เด็กสาวผมสีน้ำตาลเข้มมัดเป็นทวินเทลทั้งสองข้าง
ใบหน้านวลเปล่งปลั่งไปด้วยรอยยิ้มสดใส
ร่างบางสะอดสะองที่จัดอยู่ในเกณฑ์ของคนสูงน้อย (เตี้ย) ทำให้ดูหน้าทะนุถนอม
จนเด็กผู้ชายในห้องต่างพากันเทใจให้เธอ
“ฮิ้วววววว”
“น่ารักชะมัดเลยว้อยยย”
“ฟินจุง”
“นักเรียนนน เงียบ!!”
หลังจากสิ้นเสียงของอาจารย์นักเรียนชายรวมถึงนักเรียนหญิงบางคนที่ส่งเสียงเจื้อยแจ้วก็เงียบลง
“มีที่นั่งว่างอยู่หน้าห้องตรงโกคุเทระ
กับหลังห้องตรงคนที่หลับอยู่นั่นน่ะ
ไหนๆก็เข้ามาก่อนก็เลือกก่อนเลยแล้วกันนะซัทสึกิ” อาจารย์พูดพลางชี้ไปที่ที่ว่างทั้งสองที่
อากาเนะที่เมื่อมองสำรวจแล้วเห็นว่า
โกคุเทระนั้นหน้าตาดูพร้อมต่อยเธอทุกเมื่อมากเกินไปจึงเลือกที่จะไปนั่งด้านหลังห้องแม้ว่าความสูงจะไม่เอื้ออำนวยก็ตามที
“อ้าวอีกคนนึงเข้ามาเลย !!”
แอ้ดดดด
“สวัสดีค่า มิอูระ ฮารุค่ะ
ย้ายมาจากโรงเรียนมิโดริ ในอนาคตจะเป็นภรรยาของคุณสึนะค่ะ
งานอดิเรกก็คือการคอสเพลย์ค่ะ ขอฝากตัวด้วยนะค้า ฮาฮิ”
~เงียบกริบ
“เมื่อกี๊ยัยนั่นพูดถึงเจ้าห่วยสึนะรึเปล่าฟะ”
“หน้าตาก็ดี ไม่น่าเป็นบ้าเลยนะคนเรา”
บลาๆๆ
เสียงวิพากษ์วิจารณ์ต่างๆนาๆดังไปทั้วชั้นปี
3
ห้อง A ส่วนไอตัวคนที่อยู่ในประโยคเมื่อสักครู่นั้นอยากจะขุดดินแล้วเอาตัวเองมุดไปแล้วฝังกลบซะให้ได้
สุดท้ายจึงเลือกที่จะแกล้งตายฟุบหน้าลงกับโต๊ะตามหลักสูตร
“ยัยเอ๋อออ อย่ามาทำให้รุ่นที่ 10
อับอายขายขี้หน้าจะได้มั้ยฟะ”
“ทำไมคุณสึนะถึงต้องอับอายด้วยล่ะค่ะ
ที่จริงแล้วคุณสึนะกำลังเขินมากอยู่ต่างหากล่ะค่ะ
คุณโกคุเทระอิจฉาก็พูดมาตรงๆก็ได้ค่ะ ไม่เห็นจะต้องอายอะไรเลย”
“ใครอายฟะ อย่ามาหลงตัวเองหน่อยเลย รุ่นที่ 10
จะไปชอบคนบ๊องต๊องอย่างเธอได้ยังไง”
“คุณโกคุเทระปากหมาที่สุด
ฮารุไม่ได้บ๊องนะคะ อย่างน้อยก็มีสมองพอที่จะไม่ทำผมทรงปลาหมึกแล้วกัน”
ก่อนที่ทั้งสองคนจะได้ปะทะฝีมือว่าหมาในปากของใครจะมีเยอะกว่ากันไปมากกว่านี้
อาจารย์ประจำชั้นที่สตั้นท์ไปนาน ก็เข้ามาขัดจังหวะ
“พวกเธอสองคนรู้จักกันแล้วสินะ ดีดี
มิอูระไปนั่งกับโกคุเทระเลยแล้วกัน”
“เห้ย ไม่เอานะเฟ้ย
เอายัยทวินเทลมานั่นด้วยยังดีกว่ายัยนี่วะอีก”
ว่าแล้วก็ทำท่าจะลุกไปตามอากาเนะที่นั่งกับยามาโมโตะมานั่งข้างตน
ตอนแรกเขาทำตาขวางใส่ยัยนั่นไปเพราะดูท่าทางแล้วคล้ายไอเจ้าบ้าเบสบอลยังกับแกะ
ได้นั่งด้วยกันไม่วายเจอเจ้าบ้าเบสบอล 2 แต่แล้วนี่อะไรเหมือนหนีเสือปะจระเข้
หนีบ๊องเบสบอล มาเจอบ๊องคอสเพลย์ โกคุเทระไม่เข้าใจจ
“อยากนั่งตายแหละค่ะ
ฮารุอยากนั่งคู่กับคุณสึนะมากกว่าคุณโกคุเทระล้านเท่า ทิชเชอร์คะ ฮารุขอนั่งข้างคุณสึนะไม่ได้เหรอค้า”
“ไม่ได้ !!
พวกเธอสองคนอย่างทำเสียเวลาเรียนสิน่า อาจารย์คาบต่อไปมารอแล้ว
เข้าไปนั่งที่ซะมิอูระ” ว่าแล้วก็เดินออกไปด้วยความหนวกหู
**ย้อนกลับมาที่อากาเนะ **
เด็กสาวหัวทวินเทลเดินตรงเข้ามานั่งข้างยามาโมโตะ
ทาเคชิ พลางสะกิดเรียกตามที่อาจารย์ได้บอกมา
“นี่ๆ…. ตื่นได้แล้วมั้ง” หลังจากสะกิดอยู่ได้พักนึง แต่ก็ยังไม่ได้รับการตอบรับจากยามาโมโตะ
คุณเธอจึงเปลี่ยนไปตีไหล่แทน
“เห้ยย ตื่นสิยะ !!
หลับหรือซ้อมตายเนี่ยย” และแล้วความอดทนก็มาถึงจุดสิ้นสุด
อากาเนะลงฝ่ามือพิฆาตใส่ยามาโมโตะทันที
โครม !! ยามาโมโตะตกจากเก้าอี้ทันทีหลังการประทุษร้าย
แต่ยังไงก็ตามเด็กหนุ่มก็ตื่นขึ้นมาได้ในที่สุด
“หืมมม ตึกถล่มเหรอ” เด็กหนุ่มลุกขึ้นมานั่งที่เก้าอี้ตามเดิมพร้อมทั้งลูบหัวตัวเองป้อยๆ
แล้วเงยหน้ามามองเด็กสาวที่มีฝ่ามือเหมือนกระบือถึกเมื่อครู่
“อ้าว ยามาโมโตะ / อ้าว ซัทสิกิ”
เมื่อทั้งสองได้มองหน้ากันก็เหมือนความรู้สึกในชาติปางก่อนได้ไหลทะลักเข้ามา
เหมือนกับว่าทั้งสองเป็นเนื้อคู่กันมาตั้งแต่ในอดีต
ที่เขียนมาทั้งหมด….
ไม่ใช่ว้อยย
นิยายเรื่องนี้ไม่ใช่นิยายย้อนอดีตนาจา
**ย้อนกลับไปเมื่อวันก่อน
ร้านทาเคะซูชิ
ก๊อกๆๆๆๆ
“ร้านปิดแล้วนะคร้าบบบบ”เสียงของเด็กหนุ่มร่างสูง
ยามามโตะ ที่พึ่งซ้อมเบสบอลเสร็จดินมาเปิดประตูด้วยอารมณ์ไม่สู้ดีนัก
เขาซ้อมเบสบอลมาเหนื่อยๆ อีกอย่างเขาพึ่งปิดประตูไปเมื่อกี๊ เมื่อไม่ถึง 1
นาทีก่อน กำลังจะเดินเข้าบ้านเพราะโคตรจะเหนียวตัว
แล้วไงต่ออยู่ดีๆใครก็ไม่รู้มาเคาะประตูหน้าบ้าน ก๊อดดด
ถ้าไม่ติดว่าเป็นคนใจเย็นเขาจะไม่เดินไปเปิดประตูเลย
แอ้ด—
“ก็บอกว่าร้านปิดแล้วไงครับ
ทำไมยังเคาะอยู่—“
อยู่ดีๆก็หยุดกะทันหัน ไม่ใช่อะไรหรอก….ไหนวะคนที่เคาะประตูบ้านไม่เห็นจะมี
ผีหลอกยามะเหรอ ยามาโมโตะพลางทำหน้าเหรอหราพลางมองไปรอบๆ
“คือ…เราก็พอจะรู้ว่าไม่ได้สูงมากอ่ะนะ
แต่คือเราก็ไม่ได้เตี้ยจนต้องมองข้ามกันขนาดนี้รึเปล่า”
เพราะหน้าเหรอหราของยามาโมโตะทำให้คนตัวเล็กกว่าอารมณ์เสียไม่ใช่น้อย
นี่มันหยามกันชัดๆ ถึงเธอจะยอมรับได้ว่าตัวเองเตี้ย แต่คือมันไม่ได้เตี้ยขนาดนั้นรึเปล่า
เธอสูงกว่าเด็ก ป.6 อีกนะเห้ย
“ฮะๆ อยู่ตรงนี้เองเหรอ โทษทีนะหนูน้อย
แต่ร้านปิดแล้วเอาลูกอมไปกินแทนละกันนะ”
ว่าแล้วก็ยื่นลูกอมให้ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
แต่ดูเหมือนอีกคนจะไม่ได้ยิ้มด้วย
หยามกันอีกแล้ว ไอ้เจ้าเสาไฟฟ้านี่บอกว่าเธอเป็นเด็ก
เห็นเตี้ยๆแบบนี้เธออายุ 15 แล้วนะ อยู่ปี 3
แล้วนะว้อยย ไอเสาไฟฟ้าหน้ายิ้มนี่มันต้องกวนประสาทเธอ
“นาย !! ไอ้….” แต่ก่อนที่จะได้ด่าสมใจอยาก
กลับมีเสียงขัดขึ้นมาซะก่อน
“คุยกับใครน่ะ ทาเคชิ”
เสียงทุ้มตามอายุของ ชายวัยกลางคนดังขึ้น ยามาโมโตะ สึโยชิ พ่อของยามาโมโตะนั่นเอง
“หนูมาหาลุงสึโยชิตามที่คุณพ่อบอกไว้น่ะค่ะ”
อากาเนะตอบสึโยชิไป ทำให้ยามาโมโตะต้องหันกลับไปมองพ่อด้วยสายตางงๆ
“พ่อรู้จักเธอด้วยเหรอ”
“หืมมม….ไหนดูซิ
นี่มันนังหนูอากาเนะลูกของเจ้าอากิโตะรึเปล่าน่ะ”
“ใช่ค่ะ สวัสดีค่ะ คุณลุง หนูซัทสึกิ
อากาเนะไม่ได้เจอกันนานมากเลยนะคะ” อากาเนะค้อมหัวลงทำความเคารพ
เธอจำคุณลุงคนนี้ได้ดี เพราะพ่อเล่าให้ฟังอยู่บ่อยๆอีกทั้งเธอยังจำคุณลุงที่คอยลูบหัวเธอด้วยความเอ็นดูได้ดี
“อ้าวว ใช่จริงๆซะด้วย ทาเคชิ
จำหนูอากะได้มั้ยล่ะ” สึโยชิ หันหน้าไปถามลูกชายที่ยืนทำหน้าเหรอหราอยู่ข้างๆ
“อ่า…คุ้นๆนิดนึง รึเปล่านะ”
“เจ้าลูกคนนี้นี่
ไม่ควรคาดหวังอะไรเลยสินะ แล้วหนูอากะล่ะลูก” เมื่อคาดหวังอะไรกับลูกชายไม่ได้
จึงไปถามอากาเนะด้วยสีหน้าคาดหวัง
“อ๋อออออ…” สึโยชิมองด้วยสายตาคาดหวังอย่างเปี่ยมล้น “จำไม่ได้เลยซักนิดค่ะ 555”
สึโยชิอย่างจะลองทำท่า ‘แป่ว’ เหมือนรายการตลกช่องไหนซักช่องนึง
“โถถถถ แต่ก็ผ่านมาตั้ง 7
ปีแล้วน่ะเนอะ จำไม่ได้ก็คงไม่แปลก แต่ตอนเด็กๆน่ะสนิทกันม้ากมากกกก”
ผายมือให้ดูโอเวอร์แอคติ้งเข้าไว้ ก็จะให้ทำยังไงได้เด็กสองคนนั้นสนิทกันจนลืมทั้งเขาและอากิโตะไปสนิท
พอเวลาผ่านไปดันลืมกันซะได้มันน่านัก
“แล้วหนูมาทำอะไรที่นามิโมริล่ะ”หลังจากวกไปวนมาหลายบรรทัด
สึโยชิก็เริ่มถามคำถามที่มีสาระ
“หนูมาที่นี่….ตามคำสั่งเสียของคุณพ่อน่ะค่ะ
ท่านบอกให้มาที่นามิโมริจะมีคนที่ปกป้องหนูได้”เมื่อตอบคำถาม
แววตาสดใสของเด็กสาวก็หม่นแสงลงเล็กน้อย
“สั่งเสียเหรอ นี่อากิโตะ—“
“ไม่ใช่แค่คุณพ่อหรอกค่ะ ทั้งคุณแม่
และพี่ชาย เสียชีวิตทั้งหมดจากอุบัติเหตุทางรถยนต์น่ะค่ะ” เด็กสาวยังคงพูดต่อไป
แต่ในตากลับมีน้ำตาคลอเบ้าอยู่รอมร่อ
ในตอนที่หยาดน้ำใสกำลังจะหล่นลงมา กลับมีมือนุ่มมาวางลงบนหัวเธอไปซะก่อน
“อย่าเศร้าไปเลยนะ ซัทสึกิ
ถ้าเธอเศร้าครอบครัวเธอคงไม่รู้สึกดีเท่าไหร่หรอก” ยามาโมโตะ
พูดพลางลูบหัวอากาเนะเบาๆ เขาสงสารเธอ
ขนาดเขาที่เป็นคนมองโลกในแงดีแค่ไหน…ตอนนั้นที่โลกอนาคตที่รู้ว่าพ่อตัวเองถูกฆ่าตัวเขาเองก็รู้สึกแย่เหมือนกัน
“พูดได้ดีมากทาเคชิ
พวกเราจะดูแลหนูอากะแทนอากิโตะเองนะ ลูกของเพื่อนรักก็เหมือนลูกของลุงนั่นแหละ”
สึโยชิพูดสำทับ
“ขอบคุณมากนะคะ”
อากาเนะปาดน้ำตาที่คลอยิ้มแล้วยิ้มให้สองพ่อลูก
“ว่าแต่เรามีที่หลับที่นอนรึยังล่ะลูก”
“แฮ่ๆ ยังไม่มีเลยค่ะ
พอมาถึงนี่ก็หลงทางมาทั้งวันจนหาร้านเจอก็เย็นแล้วน่ะค่ะ”
“555555 ไม่เป็นไรๆ มาอยู่กับลุงก่อนก็ได้
ไม่เกินอาทิตย์หน้าบ้านข้างๆก็จะย้ายออกแล้วล่ะ เดี๋ยวหนูค่อยไปเช่ามาละกันนะ
ใกล้ๆกับร้านลุงเลยด้วย แถมเป็นบ้านเก่าหนูอีก อยู่ที่นั่นคงจะสบายกว่าล่ะนะ”
“งั้นก็ไม่เกรงใจแล้วนะคะ
ฝากตัวด้วยนะคะคุณลุง แล้วก็ยามาโมโตะคุง”
“ขอโทษทีที่ว่าเธอคิดว่าเธอเป็นเด็กนะ
ซัทสึกิ ฮ่ะๆ” ยามาโมโตะพูดพลางเกาแก้มเบาๆด้วยความเขินอาย
“เอาล่ะ
งั้นหนูอากะก็นอนกับทาเคชิไปก่อนละกันนะ” สึโยชิรีบพูดขึ้นก่อนจะรีบหนีเข้าห้องไปอย่างรวดเร็ว
“อ้าว ทำไมไหงงั้นล่ะพ่อ !!!”
**กลับมาปัจจุบัน
“เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงน่ะ ซัทสึกิ”
ยามาโมโตะที่ตื่นขึ้นมาก็เห็นหน้าเด็กสาวที่เมื่อวานเขาเสียสละฟูกตัวเองไปจนต้องระเห็จมานอนข้างล่าง
“คุณลุงสึโยชิบอกว่ากลัวฉันเหงาน่ะ
ให้มาเรียนดีกว่า”
“โรงเรียนที่นี่สมัครเรียนง่ายจังเนอะ”
“ตอนแรกก็ไม่ได้เข้านะ
เพราะประธานคุมกฎอะไรนั่นไม่ให้เข้าแต่ว่าอยู่ดี
ศาสตราจารย์บอรีนก็โผล่มาแล้วก็ได้เข้ามาแบบงงๆน่ะ เขาเตี้ยกว่าฉันอีกนะ”
“ฮ่ะๆ
เธอควรอยู่ห่างๆประธานเข้าไว้นะ…”
“ทำไมล่ะ” หลังจากนั้นทั้งสองก็คุยเรื่องสัพเพเหระ
ตั้งแต่เรื่องโรงเรียน ห้างสรรพสินค้า ร้านซูชิ เบสบอล ดนตรี ดำน้ำ ดูปะการัง บลาๆๆ ดูเหมือนจะเป็นเรื่องดีที่จอมหลับอย่ายามาโมโตะก็ไม่ได้หลับอีกเลย
แต่ก็ไม่ได้สนใจการเรียนอีกเลยเช่นกัน…
**พักกลางวัน
“ไปกินข้าวกลางวันด้วยกันมั้ยจ้ะ
ฮารุจัง” มาดอนน่าในใจสึนะ ‘เคียวโกะ’ที่เดินมาพร้อมกับเพื่อนสนิท ฮานะ
ถามฮารุที่กำลังเถียงเรื่องอาหารกลางวันกันอยู่
“เบนโตะเธอไม่เห็นจะน่ากินซักนิด
ยัยบ๊อง”
“อย่างน้อยก็มีเบนโตะให้กินล่ะค่ะ
แล้วดูคุณโกคุเทระสิคะ กินแซนด์วิชธรรมดาๆ”
“ธรรมดาแล้วไงก็ฉันจะกินซะอย่าง”
“เอ่อ….จะไม่มั้ยจ๊ะ” เคียวโกะจังถามอีกครั้ง
“ไปสิคะเคียวโกะจัง เชอะ”
“สึนะคุงไปด้วยกันสิจ๊ะ”
หลังจากนั้นเคียวโกะก็หันมาเรียกสึนะที่ทำหน้าเบื่อโลกเพราะว่าเขาน่ะนั่งข้างโกคุเทระอีกทีนึง
เลยได้ยินเสียงทะเลาะกันของสองคนนี้มาตลอดคาบเช้า แต่โชคยังดี เคียวโกะจัง
ชวนเขาไปกินข้าวด้วยล่ะ
“เอ่อ.. ไปสิเคียวโกะจัง”
“งั้นไปกันเถอะทุกคน”
*ดาดฟ้า*
ทุกคนขึ้นมากินข้าวกลางวันกันที่ดาดฟ้าของโรงเรียนประกอบไปด้วย
เคียวโกะ สึนะ โกคุเทระ ฮารุ ยามาโมโตะ
อากาเนะ และฮานะ (สงสารฮานะ)
“เบนโตะของสึนะคุงนี่สวยทุกวันเลยนะเนี่ย”
เคียวโกะพูดขึ้นมา เมื่อเห็นเบนโตะของสึนะมันถูกทำมาอย่างประณีตทุกครั้ง
“ต้องไปชมแม่แล้วล่ะ
รายนั้นคงดีใจตายถ้าได้ฟัง”
“555 แม่สึนะคุงนี่น่ารักจังนะ
เหมือนสึนะคุงเลย” เคียวโกะพูดไปพลางยิ้มไป ไม่ได้รู้เลยว่าคำพูดเมื่อสักครู่ส่งผลอะไรกับสึนะไปบ้าง
ตอนนี้เด็กหนุ่มหน้าแดงเป็นมะเขือเทศแถมยังมีคำว่า น่ารักเหมือนสึนะคุงเลย
วนอยู่ในหัวเป็นสิบๆรอบ
“สึนะคุงจ๊ะ ฉันอยากไปเรียนทำอาหารกับแม่สึนะคุงน่ะ
พอจะเป็นไปได้มั้ย”
“….”
“ถ้าไม่ได้ก็ไม่ไรหรอ—“
“ได้..ได้สิ ได้เสมอเลยถ้าเธอไปน่ะเคียวโกะจัง ไปวันนี้เลยก็ได้”
สึนะที่กำลังดีใจทำอะไรไม่ถูกพอเมื่อเคียวโกะทำท่าจะไม่ไปจึงรีบตอบมาอย่างรวดเร็ว
“สึนะคุงตลกจัง
งั้นเดี๋ยวฉันไปวันนี้เลยแล้วกันนะจ๊ะสึนะคุง”
“ครับผม เคียวโกะจัง” ฟินยันชาติหน้า~~
**ทางด้านฮารุ
“คุณโกคุเทระ กินแค่แซนด์วิชแบบนี้ทุกวันเลยรึเปล่าคะเนี่ย”
“แล้วเธอยุ่งอะไรล่ะฟะ”
“ก็แหม กินทุกวันไม่เบื่อเหรอคะ”
“เอาตรงๆ ก็เบื่ออยู่แหละนะ
แต่จะให้ทำไงได้เล่า แค่ตื่นไปโรงเรียนฉันก็เหนื่อยแล้ว”
“แหม… นี่เหรอคะคนที่จะเป็นมือขวารุ่นที่ 10”
“อ้าว เธอ เป็นมือขวานะเฟ้ย
ไม่ใช่เมียจะได้ต้องไปทำอาหารให้บอสกินเนี่ย”
“หยาบคายมา—“
“ได้..ได้สิ ได้เสมอเลยถ้าเธอไปน่ะเคียวโกะจัง ไปวันนี้เลยก็ได้”
“….”
“….”
“คุณสึนะชอบเคียวโกะจังสินะคะ”
ฮารุกล่าวขึ้นมาท่ามกลางความเงียบหลังจากที่ประโยคของสึนะและเคียวโกะแทรกเข้ามา
“หืม บ้าเหรอ…รุ่นที่ 10 ชอบฉันต่างหากยัยบ๊อง”
“ไม่ตลกค่ะ…”
“…”
“…”
“อือ…ชอบมานานแล้วล่ะมั้ง ฉันนึกว่าเธอจะดูไม่ออก”
“ดูไม่ออก กับ ทำเป็นดูไม่ออกมีเส้นบางๆกั้นอยู่ค่ะ”
ฮารุตอบเสียงเรียบ
“ไม่เสียใจหน่อยไง๊”
“ทำใจไว้แล้วแหละค่ะ
แต่ก็ยังไม่ทั้งหมดหรอก…”
“…”
“มองหน้าหาเรื่องเหรอคะ”
“หึ เข้มแข็งไม่เบานี่” โกคุเทระยกยิ้มขึ้นมา
ยัยบ๊องที่ตอนแรกชอบรุ่นที่ 10 ของเขาไม่ลืมหูลืมตา
เหมือนจะโตขึ้นมานิดนึงแล้วนี่นา…
ว่าแล้วก็ขโมยไส้กรอกสีแดงน่ากินในเบนโตะของฮารุเข้าปากทันที
“คุณโกคุเทร๊า!!!”
แต่ก็ยังบ๊องอยู่ดี
:P
ทางด้านยามาโมโตะนั้น
“เบนโตะพวกเราเหมือนกันเด๊ะ”
“เหมือนแบบไม่มีที่ติ”
“เหมือนแบบสมบูรณ์แบบ”
“แหงล่ะ… ก็พ่อนายทำให้ฉันเมื่อเช้านี้”
“ฮ่ะๆ กินเยอะๆล่ะ
พ่อฉันน่ะทำซูชิอร่อยที่สุดในโลก”
“ก็ว่างั้น..”
หลังจากนั้นทั้งสองคนก็ผลัดกันเอาซูชิของตัวเองไปให้อีกคน
และหัวเราะอย่างสนุกสนาน
โดยที่ไม่รู้เลยว่า….
‘ถ้าจะมากินกันเป็นคู่ๆแบบนี้ ฉันกินที่ห้องคนเดียวก็ไม่ต่างกันหรอกย่ะ!!!!!!’ เสียงในใจของฮานะกำลังร่ำร้องอย่างเสียใจ
TALK
มาต่อในวันเดียวกันเลย 5555 ต้องรีบลงค่ะ เพราะใกล้ช่วงเวลาแห่งการสอบเก็บคะแนนละเน้อออ
แต่งไป 11 หน้าค่ะ แต่เหมือนจะไม่ยาวเท่าไหร่นัก 55555
เอาจริงๆตอนนี้มีต่ออีกค่ะ แต่ว่ากลัวมันจะยาวไปกว่านี้ ดังนั้นขอลงแค่นี้ก่อนน้าาา
เพราะตอนกลับบ้าน ทั้ง 3 คู่จะมีเรื่องราวอีกมากมายให้ติดตาม ทั้งเคียวโกะที่จะไปทำอาหารบ้านพระเอกของเรา และอีกสองคู่ที่จะเป็นยังไงก็ไม่รู้
ตอนหน้าจะลงคู่ของมุคุกับท่านฮิก่อนเนอะ 55555
รออ่านกันนะคะ
ใครที่เคยอ่านแล้ว ขอย้ำเลยว่า ให้อ่านใหม่อีกรอบ เนื้อหามันเปลี่ยนยังกับคนละเรื่องเลยทีเดียว
ยังไม่ได้ใส่ธีมเลย ดังนั้นอ่านพื้นหลังสีส้มไปก่อนนะค้าา
แต่ทางที่ดีอ่านในแอพดีกว่าเนอะ สบายกว่าด้วย
รักทุกคนค่ะ
เม้นด้วยนาจาาาา
ความคิดเห็น