เมื่อพระอาทิตย์พ้นขอบฟ้า

เนื้อเรื่อง

เคยไหม
ท้อแม้
ผิดหวัง
ร้องไห้
เสียใจ
ไม่มีอีกแล้ว
สำหรับวันพรุ่งนี้
ในความคิด
"ฉันแย่
ฉันเหนื่อย
ฉันผิดหวัง
ไม่อีกแล้ว
ไม่อยากทำ
สิ่งต่างๆที่ผ่านเข้ามา
เหมือนตอกย้ำ
ซ้ำเติมตัวฉัน
ให้ยิ่งตกต่ำ
ย่ำแย่
ไร้ความหมาย
ไร้หัวใจ
ฉันอยาก
หนีไปให้พ้น
พ้นจากที่นี่
ตรงจุดที่ฉันยืนนี้
เพื่อมองเห็นท้องฟ้าใหม่
ที่เปิดกว้าง
ท้องฟ้าสีสวย
ไกลสุดลูกหูลูกตา
ทุ่งหญ้ากว้างใหญ่และสายลมเย็น
นั่นแหละ
จุดหมายของฉัน
ฉันอยาก
อยากก้าวไปตรงจุดนั้น
แต่ว่า
ลำพังฉันคนเดียว
ข้างกายที่ว่างเปล่า
ไม่มีใคร
ฉันจะทำยังไง
จะก้าวจากจุดนี้ไปยังไง
จะก้าวไปคนเดียวยังไง
...........ไม่รู้............"

"ความหวังไงล่ะ"
เสียงหนึ่งกระซิบบอกฉัน
ฉันสงสัย
"เธอจะก้าวจากจุดนี่ได้ยังไงกัน
ในเมื่อตัวเธอยังไม่มีความเชื่อใจในตัวเอง
เธอยังไม่เชื่อในความสามารถของตัวเอง
เธอยังไม่เคยได้ลองทำสิ่งใด
เธอจะรู้ได้อย่างไร
ว่าเธอจะทำได้"
นั่นสิ
ฉันยังไม่ได้ลองทำสิ่งใด
ฉันจะรู้ได้ยังไง
เสียงนั่นกล่าวต่อไปว่า
"แม้ว่าสิ่งที่เธอจะทำ
ยากเย็น
หนักหนาสักเพียงใด
จุดหมายจะยากเย็น
ยาวไกลแค่ไหน
แต่เธอก็รู้ว่า
สักวันหนึ่งเธอก็จะไปถึงมันในที่สุด
เพราะตัวเธอยังคงมีความหวัง
แม้ความหวังของเธอจะริบหลี่เลือนลาง
ห่างไกลเพียงใด
แต่เธอก็มีความหวัง"
ฉันพยักหน้า
"ชีวิตอยู่ได้ด้วยความหวังนะ
จริงอยู่ที่วันนี้
เธอท้อแท้เหมือนท้องฟ้าที่มืดมิด
ไร้หมู่ดาว พราวแสงไม่มีดวงจันทร์นวลงาม
อย่างที่เคยเป็น
แต่เธออย่าลืมสิ
หลังจากคืนนี้
คือวันพรุ่งนี้
เธอจะพบแสงสีทองสวยจับตา
เธอจะรู้สึกถึงไออุ่นอาบไล้เรือนกาย
เธอจะได้สัมผัสกับสายลมหอมกรุ่น
เช้าวันใหม่ที่สดใสใช่ไหมที่เธอรอคอย
จงรู้ไว้เสมอว่า
เพียงเธออดทนพยายามอีกนิด
ตั้งใจอีกหน่อย
และเพิ่ม
ความหวังอันแรงกล้า
เธอจะได้สัมผัสบรรยากาศที่เธอต้องการเป็นหนักหนา"
เสียงนั้นเลือนหายไป
ฉันปาดน้ำตาข้างแก้ม
ฉันหลับฝัน
ฝันดีเหลือเกินคืนนี้
......
ท้องฟ้าสีครามสดใส
ทุ่งหญ้ากว้างไกล
สายลมเย็นที่พัดผ่านไป