misunderstand

“อี้ฟานเก้อ.. ทิ้งผมไปแบบนี้ไม่ได้นะ” น้ำเสียงที่พยายามบังคับไม่ให้สั่น แม้ว่าก่อนหน้าจะสะอึกสะอื้นจนแทบหมดแรง เอ่ยด้วยความเฉียบขาด

เสียงคนปลายสายถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนตอบ ดูเหมือนว่าคำตอบนั้นจะโหดร้ายต่อคนฟัง เมื่อจื่อเทายกมือขึ้นอุดปาก ปล่อยโฮออกมา

“ใจร้าย..”  ในหัวของเขาตอนนี้มีแต่คำว่าว่า คนทรยศ คนใจร้าย อีกสารพัดคำที่จะด่าจะให้สาสมกับความเจ็บปวดที่ต้องทนรับ

พูดมาได้ยังไง “เทา.. เรื่องของเรา มันไม่มีทางเป็นไปได้"                                                                        

คนเห็นแก่ตัว  อู๋อี้ฟาน..  คนไร้ความรับผิดชอบ ถ้าเป็นแบบนี้ มาอยู่ให้รักทำไม

      ไม่มีอะไรจะเจ็บปวดไปกว่านั้น ร่างสูงเพรียวได้แต่ยืนมองด้านหลังของเพื่อนสนิท แผ่นหลังนั้นกระเพื่อมจากแรงหอบ แขนสองข้างปล่อยตกข้างลำตัว เสียงสะอื้นยังคงดังอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งร่างสูงทรุดลง

“เทา!!” แม้จะวิ่งเข้าไป ก็ไม่ทันจื่อเทาที่ล้มลงไปแล้ว โอเซฮุน รับรู้เหตุการณ์ทั้งหมด เกือบจะหมดแรงไม่ต่างกัน แต่ความเป็นห่วงเพื่อนสนิทมีมากกว่า กายบอบบางถลาเข้าไปหิ้วปีก ฝืนลากคนสติหลุดจากความบอบช้ำในจิตใจขึ้นมานอนบนเตียงได้สำเร็จ

“มึง.. อย่าเป็นแบบนี้ กูขอร้อง เทา..” พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ มือเรียวยาวประคองใบหน้าเพื่อน แต่ตาบวมแดงคู่นั้นกลับไม่ได้มองสบที่เขา ร่างสูงเหม่อลอยอยู่ซักพัก ก่อนจะหลับตา แล้วพลิกตัวหันข้างเข้ากำแพงห้อง  

“กูไม่ไหว เซฮุน .. กูขอนอน มึงจะไปทำอะไรก็ไปทำเถอะ”

สิ้นเสียงสั่งแกมขอร้องนั้น เซฮุนจึงค่อยๆละสายตาจากคนตรงหน้าที่นอนหันหลังให้ ก่อนจะย้ายมานั่งที่เตียงของตัวเอง สายตายังคงจับนิ่งอยู่ที่คนบนเตียงอีกฟาก ครู่หนึ่งแผ่นหลังนั้นก็สะท้อนขึ้นลงช้าๆ บ่งบอกว่าร่างที่อ่อนเพลียคงเข้าสู่นิทราไปแล้ว

“จะให้ไปไหนล่ะ .. โอเซฮุนคนโง่ จะไปไหนได้ ในเมื่อหัวใจของกู มันอยู่ที่มึงไปแล้ว”

แม้จะพูดดังกว่านี้ หรืออยู่ใกล้กันเพียงเท่านี้ เสียงของเขาก็คงจะไปไม่ถึงคนที่นอนอีกด้านหนึ่งได้ มุมปากสองข้างเหยียดยิ้มจางๆให้กับตัวเอง