คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : a change for-ever love ยอมแลกได้ให้นายคนเดียว ตอนที่ 7 ความต้องการที่จะเยียวยา
a change for-ever love ยอมแลกได้ให้นายคนเดียว ตอนที่7 ความต้องการที่จะเยียวยา
(โครงเรื่องของนิยายเรื่องนี้เขียนจากเรื่องไม่จริง เพ้อเจ้อ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน ผู้ปกครองควรชี้แนะ)
************************************************************
A change for-ever Love 7 ความต้องการที่จะเยียวยา
หญิงสาวในชุดลำลอง ดูท่าทางเร่งรีบ เธอกำลังเดินอยู่ใกล้กับทางออกของตัวอาคาร ผมของเธอมีสีขาวตัดกับสีน้ำตาลเข้มเพียงครึ่งหนึ่งของศีรษะ เธอตัดสินใจจะออกไปจากประตู...
อาคารแห่งนี้เป็นโรงเรียนของพวกมนุษย์กลายพันธุ์ ที่ซึ่งมีความรักความอบอุ่นและมิตรไมตรีช่วยเหลือซึ่งกันและกัน ภายใต้อุดมการณ์ที่ว่า "เราสามารถอยู่ร่วมกับมนุษย์ธรรมดาได้อย่างสันติ"
แต่ตอนนี้... ศาสตราจารย์ผู้ก่อตั้งโรงเรียนได้หมดลมหายใจไปเสียแล้ว หลังจากการต่อสู้ครั้งก่อน เขาเสียสละเพื่ออุดมการณ์อันยิ่งใหญ่ และตอนนี้สถานการณ์กำลังย่ำแย่เต็มที เมื่อพวกมนุษย์ธรรมดาได้พยายามดิ้นรนทดลองค้นคว้าหาวิธีที่เรียกว่าการ "เยียวยา หรือ บำบัด" ให้พวกมนุษย์กลายพันธุ์ได้กลับเป็นมนุษย์ปกติได้สำเร็จ และประกาศที่จะยื่นมือเข้าช่วยเหลือมนุษย์กลายพันธุ์ทั้งหมด แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ต้องการก็ตาม...
สิ่งที่ซ่อนอยู่ภายใต้จิตใจมนุษย์ธรรมดาพวกนี้ก็คือ... ความหวาดกลัว ความหวาดระแวง ไม่ไว้วางใจ ความอับอาย เสื่อมศักดิ์ศรี เหยียดหยาม ดูถูก อารมณ์ร้ายแรงหลายอย่างหลอมรวมกันจนเกิดความคิดที่ว่า
"พวกมนุษย์กลายพันธุ์มีความแปลกแยกจากคนปกติ สมควรที่จะทำให้หายจากอาการเหล่านั้น หรือทำให้หายไปจากโลกนี้ไปเลยยิ่งดี! "
แท้จริงแล้ว ความคิดแบบนี้ก็ไม่ต่างอะไรกับผู้บัญชาการหนวดจิ๋มที่เคยคิดจะฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ชาวยิวมาก่อนนั่นแหละ พวกมนุษย์ได้ลืมคิดไปว่า สิ่งที่พวกเขาพยายามจะเปลี่ยนแปลงหรือพยายามบำบัดรักษา มันเป็นเพียงแค่ความแตกต่าง ไม่ใช่โรคร้ายหรือความพิการแต่อย่างใด....
และตอนนี้ หญิงสาวผมหงอกผู้นั้นก็กำลังตัดสินใจจะเข้ารับการบำบัด เพียงเพราะเหตุผลที่ว่า เธอไม่สามารถสัมผัสคนที่เธอรักได้...
แต่ก่อนที่เธอจะเปิดประตูสู่ความต้องการนั้น ยังมีชายร่างกายกำยำเจ้าของทรงผมตั้งขึ้นเป็นสองแฉกเข้ามาทักเธอก่อนไป...
"การตัดสินใจครั้งนี้ของเธอ ขอให้ตัดสินใจเพราะตัวเธอ ไม่ใช่เพราะคนอื่น" นี่คือเสียงทุ้มนุ่มลึกของชายผู้นั้น
...
คนเรามักคิดเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อคนอื่นหรือสิ่งอื่นอยู่ตลอดเวลา บางที คนเราอาจมีชีวิตที่ขึ้นอยู่กับสิ่งรอบตัวมากเกินไป จนเมื่อใครบางคนหรือบางสิ่งบางอย่างจากเราไปตลอดกาล เราจึงค้นพบได้ว่า... ความสุขจากใจต่างหากที่มีค่าที่สุด...
ชายร่างใหญ่หน้าตาลูกครึ่งนิดๆ กำลังนอนดูหนังเรื่องโปรดจากโฮมเธียเตอร์สุดหรูอยู่บนโซฟาสีดำในห้องนอน เขามีทั้งจมูกที่โด่ง ปากที่ได้รูป และดวงตาโตที่ดูเหมือนจริงใจกว่าใคร แต่ใครจะรู้ว่านิสัยของโนบุไม่เห็นเหมือนกับรูปร่างหน้าตาภายนอกเลยสักนิด อาจเป็นเพราะสิ่งที่เขาได้รับมาตั้งแต่วัยเด็ก ทั้งวิธีการเลี้ยงดู การปลูกฝังค่านิยม และเวลาจากพ่อแม่ที่มีให้น้อยนิด จนทำให้เขาลืมตัวและใช้ชีวิตตามใจตัวเองมากเกินไป... ได้เพียงเงินที่หล่อเลี้ยงร่างกายและจิตใจไว้เติบโต จนอาจหลงลืมสิ่งที่เรียกว่า "ความรัก" ไปซะด้วยซ้ำ
ฟันทิ้งเป็นอย่างเดียว!
...........ตรึง!!.........
"ถึงเวลาจบสงครามแล้ว" ชายแก่ในชุดคลุมพร้อมทั้งหมวกเหล็กป้องกันพลังจิต ออกคำสั่งให้ลูกน้องคนสำคัญผู้มีความสามารถเป็นไฟให้โจมตีครั้งสุดท้าย เพื่อกำจัดเผ่าพันธุ์มนุษย์
ตูมมมมม!! ตูมมมม!! อ๊ากกกก...
"เข้าที่กำบังเร็ว" ชายร่างใหญ่กวักมือบอกทหาร มือของเขาไม่เหมือนมือคนปกติ เขามีกรงเล็บอันแข็งแกร่งงอกออกมาจากหมัด หน้าที่ของเขาคือปกป้องมนุษย์ที่อ่อนแอและเข้าต่อกรกับเหล่าร้ายที่เป็นมนุษย์กลายพันธุ์เหมือนกัน
โนบุกำลังรอดูฉากสุดท้ายของเรื่อง เสียงระเบิดและเสียงกรีดร้องอันแสนเจ็บปวดดังกระหึ่มออกมาจากลำโพงชุดใหญ่ ภาพที่อยู่ในทีวีจอยักษ์คือภาพมนุษย์กลายพันธุ์ฝ่ายดีที่มีอุดมการณ์จะอยู่ร่วมกับมนุษย์อย่างสันติ กำลังห้ำหั่นกับมนุษย์กลายพันธุ์ฝ่ายร้ายที่อยากจะกำจัดคนธรรมดาที่แสนโง่งมให้หมดไปจากโลกนี้ และสิ่งที่ทำให้ฝ่ายร้ายมีอารมณ์เดือดขึ้นมาก็คือ ความต้องการโง่ๆ ของมนุษย์ปกตินั่นเอง
โนบุซื้อแผ่นหนังมาจากร้านซีดีที่ชิบุยะ พอตื่นมาก็อาบน้ำแปรงฟันแล้วจัดการเปิดดูซะเลย แล้วโนบุเคยสนใจยูกิที่กำลังไม่ปกติอยู่บ้างไหมเนี่ย มัวแต่ดูหนังซะแล้ว!
"อึ๋ยยย… ผมฉันยาวขึ้นอีกแล้วรึไงเนี่ย!! โฮ้ย เซ็งอะ" ยูกิจับปลายผมนุ่มๆ ของตัวเองขึ้นมาดู ในขณะที่กำลังแต่งตัวด้วยเสื้อเชิ้ตลายจุดพอดีตัวที่เพิ่งซื้อมาจากชิบุยะ ยูกิกำลังสงสัยว่าภายใต้ร่างกายที่สวยงามนี้จะมีอันตรายซ่อนอยู่หรือไม่
"ผมยาวเร็วแบบนี้ เหมือนกับพวกแกะโคลนนิ่งที่โตไวแล้วก็แก่ไวหรือเปล่าหว่า เอ๊ะหรือว่า... เวลาของฉันจะเหลืออยู่เพียงไม่กี่วัน! โอ๊ววว พระเจ้า พระพุทธเจ้า มนุษย์ต่างดาว อุลตร้าแมน โอ้วม่ายยย ฉันยังไม่อยากตาย!! "
ยูกิเริ่มพูดจาฟุ้งซ่านไปใหญ่ เขาพยายามแต่งตัวแบบทอมบอยและใช้ชีวิตอย่างผู้ชายปลอมๆ ต่อไป โดยไม่รู้จักใช้ความสวยให้เป็นประโยชน์ซะบ้าง ก็แน่ล่ะ ยูกิเป็นผู้ชายแท้ๆ แมนๆ ที่ชอบวิ่งเข้าหาผู้หญิงสวยๆ เลยนี่นา ย่อมไม่อยากได้ร่างนี้อยู่แล้ว...
ภาพสะท้อนจากกระจกเงาตอนนี้ก็คือ >> สาวสวยในมาดหนุ่มจอมเพี้ยน!!
"ไม่อยากผมยาวง่ะ ไม่หล่อเลย แล้วแถวนี้มีกรรไกรมั้ยเนี่ย "
สาวสวยร่างบางเดินออกมาจากห้องนอนด้วยท่าทางดุดันยิ่งนัก เค้าออกมาเพื่อจากห้องเพื่อตามหากรรไกร กรรไกรตูอยู่ไหน!! อะจ๊ากก!!
ในทีวีจอยักษ์ของโนบุกำลังถึงฉากสำคัญ....
"ได้เวลาแล้ว..." ชายผู้มีทรงผมสองแฉกสั่งเพื่อนร่วมสถาบันอย่างมีความหวัง
"นี่... ขว้างให้สไตรค์เลยนะ" เขาใช้กรงเล็บชี้ไปทิศที่หัวหน้ามนุษย์กลายพันธุ์ฝ่ายร้ายอยู่ แล้วมนุษย์ที่ทั้งตัวเป็นเหล็กกล้าเพื่อนร่วมโรงเรียนเดียวกันก็เหวี่ยงมนุษย์กรงเล็บออกไปอย่างแรง!!
ฟิ๊ววววววววว
"ย๊ากกกก เย้อ... แอ้ก! " เจ้ากรงเล็บจอมอึดโดนพลังควบคุมเหล็กจากหัวหน้าฝ่ายร้ายเล่นงานจนหัวทิ่มเข้าซะแล้ว แต่ทว่าเขายังมีแผน...
...
"ฮ่าๆๆ" โนบุเห็นฉากนี้ก็ขำๆ โนบุชอบตัวละครตัวนี้มากที่สุด เขาอยากมีกรงเล็บไว้โชว์พวกสาวๆ แล้วก็เอาไว้ตัดเค้กวันเกิด!
...
ปึ้ก!! เข็มฉีดยา4เข็มที่บรรจุตัวยาในการทำให้มนุษย์กลายพันธุ์กลายเป็นปกติถูกเสียบเข้าที่อกของชายผู้ใช้พลังแม่เหล็กในขณะที่กำลังเผลอ ด้วยฝีมือของอสูรร่างฟ้านักการเมืองมนุษย์กลายพันธุ์ฝ่ายดี ที่พุ่งมาจากเมฆหมอกด้านหลัง หลังจากนั้นผลก็คือ ใบหน้าของชายแก่หัวหน้าฝ่ายร้ายภายใต้หมวกเหล็กค่อยๆ ซีดลง เหมือนคนแก่ปกติ สุดท้ายก็ทรุดตัวลงไปนอน...
"ฉัน..."
"เป็นคนธรรมดาแล้ว..." เจ้ากรงเล็บร่างบึกพูดแทนชายแก่และภาคภูมิใจในผลงานของตนที่สามารถทำให้หัวหน้าฝ่ายร้ายสิ้นพลังและไม่อาจทำให้อุดมการณ์ฆ่าล้างเผ่าพันธุ์มนุษย์เป็นจริง
ชายแก่ผู้ไร้ซึ่งพลังอำนาจพยุงตัวขึ้นเหนือพื้นเล็กน้อย เขาหันไปบอกหญิงสาวในชุดแดงผู้มีพลังจิตอันมหาศาลและเป็นไพ่ตายใบสุดท้ายของฝ่ายร้ายว่า...
"นั่นคือสิ่งที่พวกนั้นต้องการให้เราเป็น..." ชายแก่ไม่มีอำนาจแล้ว แต่ยังคงมีความปรารถนาจะแก้แค้นโดยการพูดยั่วให้สาวชุดแดงโมโห
...
ปึงๆๆๆๆ !! เสียงเคาะประตูของยูกิทำให้โนบุละความสนใจจากหนังเรื่องโปรด
"โนบุ! ห้องนายมีกรรไกรม๊ายย? " ยูกิแง้มประตูแล้วโผล่หน้าสวยๆ เข้ามาตะโกนถามโนบุแข่งกับเสียงระเบิดจากในหนัง
"จะเอาไปทำอะไร เธอจะฆ่าตัวตายรึไง? " หนุ่มหล่อแกล้งถาม
"บ้าน่า... ฉันแค่จะเอาไปตัดผมให้สั้นเหมือนทรงเดิมน่ะสิ แล้วตกลงมีรึเปล่าเล่า อย่ามาทำกวน นั่งทำอะไรอยู่อะ ดูหนังเอ็กซ์หรอ? หึหึ" ยูกิทำหน้าทะเล้น
"เฮ้ย! ไม่ได้ดู! แล้วฉันก็ไม่มีกรรไกรด้วย ปล่อยให้มันยาวไปเหอะ ยาวปายยย ยาวปายยย!! " โนบุหันไปดูหนังต่อ แล้วเพื่อนชายร่างสาวก็ค่อยๆ เดินเข้ามาที่โซฟาเพื่อนั่งดูด้วย
"นี่มันเรื่องนั้นนี่นา ฉันชอบฉากที่วูฟเวอรีนใช้กรงเล็บเสียบแฟนมันมากเลยอะ สะใจดี ฆ่าแฟนตัวเอง ฮุฮุ" ยูกิตัดสินใจเข้ามานั่งรอดูฉากนั้นด้วย
...
ตรึง!!! ครืน...
เจ้ากรงเล็บตัวบึ้กเดินฝ่าพลังจิตอันมหาศาลที่สามารถทำให้คนกลายเป็นฝุ่นผงได้เข้าไปเรื่อยๆ เพราะนอกจากกรงเล็บอันแข็งแกร่งแล้ว เขายังมีความสามารถซ่อมแซมตัวเองในระยะเวลาอันสั้น
ขณะนี้สาวชุดแดงถูกพลังด้านมืดที่เรียกว่าดาร์คโฟนิคครอบงำ แรงขับเคลื่อนภายในจิตทั้งหมดจะถูกปลดปล่อยออกมาอย่างไม่จำกัด ความรัก โลภ โกรธ หลง ถูกแปรสภาพเป็นพลังการทำลายล้างอันมหาศาล จนทำให้เหล่าทหารและอาคารต่างๆ แตกสลายกลายเป็นจุณ แต่เจ้ากรงเล็บผู้มีพลังซ่อมแซมตัวเองในชั่วพริบตาก็กัดฟันเดินเข้ามาตรงหน้าสาวชุดแดงจนได้ แม้ตัวเองจะต้องเสี่ยงที่จะกลายเป็นฝุ่นผงก็เถอะ...
"แกยอมตายเพื่อพวกเค้า!?! " สาวชุดแดงพูดกับอดีตแฟนหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าด้วยใบหน้าที่ปกคลุมไปด้วยเงาสีดำแห่งพลังด้านมืด
...
"ทำไมห้องนอนนายกว้างกว่าฉันตั้งเยอะ? " ยูกิพูดแทรกขึ้นมา แต่ไม่มีคำตอบตอบกลับมาจากโนบุ -*-
...
"ไม่...ไม่ใช่พวกเค้า... เพื่อคุณ! เพื่อคุณ! " เจ้ากรงเล็บในทีวีพูดกับสาวชุดแดงผู้เป็นที่รักของเขาว่าแบบนั้น และเมื่อได้ฟังความในใจของเจ้ากรงเล็บ เงามืดที่ปกคลุมร่างกายของสาวชุดแดงก็จางหายไป เพียงเพราะความรัก... ใบหน้าของดาร์คโฟนิคที่เคยดำมืดก็กลับมาสดใสเป็นคนเดิม หล่อนบอกความปรารถนาสุดท้ายออกมา...
"ช่วย... ฉัน... ที..."
นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายของสาวชุดแดง ก่อนที่เจ้าบึ้กจะใช้กรงเล็บที่ยาวเฟื้อยเสียบเข้าที่ชายโครงทั้งสองข้าง... ซ้วบ!!
"ผมรักคุณ..."
แว่บ!! โนบุกดรีโมทปิดทีวีซะงั้น เขาเดินหนีไปนอนบนเตียงทันที ทิ้งยูกิให้นั่งมึนอยู่ที่โซฟาคนเดียว
'อะไรฟะ อยู่ๆ ก็ปิด กำลังดูมันๆ เลย -*- ' ยูกิคิดในขณะที่เอาผมตัวเองมากัดเล่น แล้วโนบุก็พูดขึ้นมาลอยๆ
"เฮ่อออ... กินข้าว ดูหนัง เสร็จแล้วก็ต้องนอนสิ" โนบุแกล้งทำเป็นนอนสบายบนเตียง สาวทอมที่นั่งงงอยู่บนโซฟาจึงหันกลับมาโวยใส่
"อ้าว เฮ้ยยยย! นายบอกว่าวันนี้จะช่วยฉันหาทางแก้ไขเรื่องนี้ไง เพิ่งจะบอกเมื่อวานนี้เองอะ อย่าทำเป็นไม่รู้เรื่องดิ วันนี้นายต้อง..." สาวทอมชักสีหน้าไม่พอใจ
"จะให้ฉันช่วยอะไร? เธอก็สวยดีอยู่แล้วไม่ใช่รึไง?? " โนบุตอบอย่างกวนๆ ยูกิเริ่มไม่พอใจ สาวห้าวเดินจากโซฟาตามโนบุมายืนใกล้ๆ เตียง
"อย่ามากวนรมณ์... นายต้องพาฉันไปรักษาที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้!! สัญญาไว้แล้วนี่ แล้วตอนนี้ฉันก็ทนไม่ไหวแล้วกับร่างกายที่อ่อนยวบยาบแบบนี้อะ รำคาญตัวเองนะเฟ้ย! ฉันอยากกลับเป็นผู้ชายให้เร็วที่สุด ถึงหน้าตาฉันจะเห่ยเหมือนเดิมก็เหอะ! เข้าใจไหมคุณเพื่อน! "
โนบุพลิกตัวหันหลังให้ยูกิแล้วแอบขำ เขากำลังคิดอยู่ว่า 'อย่างแรกที่เธอควรจะรักษา คงจะเป็นโรคประหลาดทางจิตล่ะมั้ง คิดว่าตัวเองเป็นไอ้หน้าเห่ยอยู่ได้ เออ แล้วนี่ยูกิมันหายไปไหนวะเนี่ย?? '
"นายแอบขำอะไร ไอ้คุณโนบุ! " ว่าแล้วยูกิก็หย่อนก้นลงนั่งใกล้ๆ โนบุ...
"อะไร? ถ้าฉันแอบขำจริงๆ แล้วเธอจะเห็นฉันขำได้ยังไงเล่า ฮ่าๆ " โนบุกวนอีกระลอกที่สอง
สาวสวยมาดทอมเริ่มอารมณ์เสีย หน้าสวยๆ ที่ตอนนี้ถูกปั้นแต่งให้ดูน่ากลัวอยู่นั้น แท้จริงแล้วภายในมีอารมณ์ที่แฝงอยู่อย่างมากมาย แต่ถึงอย่างนั้นโนบุก็ยังนอนหน้าตาเฉยก่อนที่ยูกิจะบ่นยาว
"แล้วตกลง... นายจะว่าไง? จะพาฉันไปโรงพยาบาลไหม ถ้าไม่ไปฉันขึ้นรถไฟไปเองคนเดียวก็ด๊าย... แต่เบื่อพวกไม่รักษาสัญญาจริงๆ เล้ย พูดแล้วก็ไม่ยอมทำตามที่พูดไว้! ฉันรู้ตั้งนานแล้วว่านายเป็นคนแบบนี้... ทำอะไรไม่ได้เรื่อง ไม่เอาไหน ไม่ใส่ใจใคร ฉันรู้ว่านายไม่ช่วยใครจริงหรอก... บลาๆๆ บ่นๆๆๆๆๆๆ นายน่ะ... ก็เหมือนกับ... อุ๊บบ!!! "
โนบุลุกขึ้นเอามือปิดปากชมพูระเรื่อที่อวบอิ่มของยูกิไว้ทันที! และด้วยแรงของชายถึกเยี่ยงโนบุ เขาจึงเผลอใช้มือกดร่างบางๆ ลงไปนอนแอ้งแม้งอยู่กลางเตียง ไม่มีแม้เสียงหรือปฏิกิริยาใดๆ โต้ตอบจากหญิงสาว...
โนบุค่อยๆ ไล่มองไปตั้งแต่หน้าอกอึ๋มๆ ไปจนถึงต้นคอขาวๆ และดวงตาสวยๆ คู่นั้นที่กำลังจ้องเขาด้วยความตื่นกลัว...
ตอนนี้ชายหนุ่มอยู่เหนือร่างของหญิงสาวอย่างเห็นได้ชัด โนบุค่อยๆ ถอนมือที่ปิดปากยูกิออก นั่นเป็นช่วงเวลาเดียวกันกับที่ยูกิรู้สึกร้อนระอุไปหมดทั้งตัว ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรแน่??
"โนบุ!! แก... อุ๊บ!! " เสียงสาวห้าวโกรธสุดขีดอย่างไม่มีเหตุผล แต่ยังไม่ทันด่าอะไรตอบกลับมา โนบุก็เอามือปิดปากนั้นอีกครั้ง พร้อมทั้งโน้มตัวทิ้งน้ำหนักลงและใช้มือกดทับไปที่แขนยูกิอีก คราวนี้ยูกิพยายามดิ้นแต่ก็ดิ้นไม่หลุด
ฟุดฟิดๆ ??
"นี่รู้มั้ย... ไอ้เพื่อนฉันคนนั้นน่ะ... ตัวมันไม่หอมแบบนี้หรอก... หึหึ (ไอ้หน้าเห่ยกลิ่นตัวเหมือนฉี่กระรอกจะตาย) แต่ตัวเธอนี่หอมดีจัง... " จมูกของโนบุอยู่ใกล้ซอกคอยูกิมากจนถึงขนาดได้กลิ่นตัวจางๆ
พระเจ้า!! แย่แล้ว!! ให้ตายเถอะ!! ไอ้โนบุมันไม่เชื่อเราจริงๆ ว่าเราคือเพื่อนมัน... แล้วมันจะทำอะไรเราเนี่ย? ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้แล้ว ไม่งั้นมีหวัง... อ๊ากกกกกก!!
สาวห้าวพยายามดิ้นสุดแรงอีกครั้ง แต่ก็ไม่เป็นผล ไอ้ถึกนี่มันเจ้าพ่อนักกดรึไงกันเนี่ยะ! ยูกิดิ้นจนหมดแรง หอบและนอนนิ่ง โนบุค่อยๆ เอามือออกจากปากยูกิอีกครั้ง
"ฉันจะให้โอกาสเธออีกครั้ง บอกความจริงมาว่าเธอเป็นใคร... ถ้าตอบว่าเป็นยูกิอีกเหมือนเดิมล่ะก็... ฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่! เธอจะต้องเป็นของฉัน!! "
ยูกิไม่ตอบแต่หันหน้านี้ สาวเพี้ยนเริ่มใช้ความคิดที่จะหาทางหนีออกไปจากห้อง แต่สักพักยูกิก็รู้สึกได้ถึงสัมผัสร้อนๆ ใกล้ๆ ใบหน้า มันทำให้ร่างกายเขารู้สึกประหลาด จากนั้นยูกิก็ตัดสินใจหันหน้ากลับมาอีกด้าน!!
อ๊ะ!!! ตายแล้ว... แก้มของยูกิหันมาชนกับริมฝีปากของโนบุเข้าเต็มๆ !!!
เหมือนทั้งสองคนจะค้างไว้ที่ท่านั้น มันทำให้ยูกิถึงกับพูดอะไรไม่ออก ทันใดนั้นเองความรู้สึกบางอย่างก็จี๊ดขึ้นมาในหัวของโนบุ เขาหยุดชะงักและพยุงตัวขึ้นเล็กน้อย จังหวะนี้แหละ!!
ป้าบบบบบบ!!! (เล็งที่ไข่)
"อ๊ากกกกกกกกกก!!! " โนบุร้องอย่างเจ็บปวด เขากลิ้งร่วงหล่นลงจากเตียง ยูกิผละตัวออกห่างไปที่อีกด้านหนึ่งของห้อง
"เฮ้อ..." ยูกิถอนหายใจโล่งอกชั่วคราว
"โอ๊ยยยย เตะ... ฉันทำไมเนี่ย!! " โนบุหน้าตาบูดเบี้ยวเพราะความจุกในแบบเฉพาะของผู้ชาย ซึ่งแน่นอนว่าคนที่เตะเขา ก็เคยรู้สึกแบบนั้นมาก่อนเหมือนกัน
"ก่อนที่ฉันจะตอบคำถามนี้ ขอตอบคำถามอื่นก่อนได้ไหม? ^^ " สาวห้าวยิ้มให้โนบุอย่างมีแผน แต่ใจก็ยังเต้นตึ้กตั้ก...
"จะ... จะให้ฉันถามอะไรอีก? โอยจุก..." โนบุยังคงกุมเป้า ลำตัวงอ
"ถามในสิ่งที่มีแต่นายกับยูกิเท่านั้นที่รู้ยังไงล่ะ..." ยูกิยิ้มอย่างมั่นใจ
โนบุหลุบตาลงต่ำ ในใจคิดว่า บ้าน่า... แม่สาวเพี้ยนคนนี้จะเป็นยูกิไปได้ยังไง เรื่องแบบนี้มันบ้าชัดๆ ! ถึงเขาจะไม่เชื่อแต่ในที่สุดโนบุก็รับคำท้า...
"ได้! ฉันจะถามเธอแค่3คำถาม แล้วถ้าตอบได้หมด ฉันจะยอมเชื่อ แล้วก็จะพาเธอไปโรงพยาบาลด้วย โอเคมั๊ย? " โนบุเริ่มหายจุกขึ้นมาหน่อย
"ได้... ฉันพร้อมแล้ว! "
"คำถามแรก... ฉันกับยูกิเจอกันครั้งแรกเมื่อไหร่? " เสียงเข้มๆ เดาเอาว่าแม่สาวคนนี้คงต้องตอบไม่ได้ เพราะบางที โนบุยังลืมซะเองเลยว่าเคยเจอยูกิครั้งแรกตอนไหน...
"ก็ตอนป.2 ที่สนามเด็กเล่นไง นายกำลังโดนรุ่นพี่รุมต่อย ฉันเข้าไปช่วยออกมา กว่าจะหนีออกมาได้เราก็น่วมกันทั้งคู่ แค่นี้ละเอียดพอไหม? หรือจะเอาอีก? โฮ่ๆๆๆ "
"........." โนบุเงียบ แม่นั่นตอบได้ยังไงฟะ เรายังเกือบลืมเลย... โนบุคิดในใจ
"แล้วจะถามต่อไหม? ไอ้โนบุ... " ยูกิเริ่มเรียกแบบจิกหัว
"ฮึ่ม... ต่อสิ... รอแป๊บนึง... " โนบุนั่งคิดคำถามสักพัก ตอนนี้ความหื่นมันหดหายไปหมดแล้ว เหลือแต่ความตกใจแบบทึ่งๆ สาวเพี้ยนคนนี้จะใช่ยูกิจริงหรอ?
"เอาล่ะ... คำถามที่สอง... ในครอบครัวฉัน... ทั้งบ้านฉันเนี่ย! ฉันรักและเคารพใครมากที่สุด? "
ยูกิหลับตาลงคิดนิดหน่อย ก่อนที่จะตอบออกมาอย่างมั่นใจ
"ถึงแม้นายจะไม่โกรธพ่อแม่ที่เอาแต่ทำงาน แต่นายเองก็ไม่ได้รู้สึกรักท่านสองคนมากที่สุดหรอก คนที่นายรักและเคารพมากที่สุดจริงๆ ก็คือ คุณป้าทาโกะ แม่นมของนาย! "
นั่น!! บ้าเอ๊ย... ฉันไม่เคยบอกไอ้ยูกิเลยนี่หว่า ว่าฉันรักป้าทาโกะที่สุด... แล้วแม่สาวคนนี้ก็ดันรู้... เป็นไปได้หรอนี่!!
"เธอรู้ได้ยังไง! ฉันไม่เคยบอกไอ้หน้าเห่ยนั่นซะหน่อย? "
"อ๋อ... ก็ฉันฟังๆ เอาจากสิ่งที่นายเล่ากรอกหูฉันไงล่ะ ถ้าใครได้ฟังนายบ่นตลอดสิบกว่าปีก็คงจะรู้คำตอบนั้นเองแหละ อืม... แล้วก็หยุดเรียกฉันว่าไอ้หน้าเห่ยได้แล้ว ฉันหน้าไม่เห่ยแล้วนี่ไงโว้ย 555 "
"............." โนบุไม่ขำกับมุกตลก เขาเริ่มกุมขมับ บ้าแล้ว... บ้าไปแล้ว...
"แล้วคำถามที่3 หวังว่าคงจะยากกว่านี้นะ? โฮะๆๆ " ยูกิแกล้งใช้เสียงกวนๆ ยั่วอารมณ์ โนบุใช้สายตาตอกกลับมาว่า ได้เลยแม่สาวห้าว เตรียมตอบคำถามเด็ดของฉันซะ!!
"ขนรักแร้เส้นแรกของฉันงอกขึ้นเมื่อไหร่ !?! !?! !?! !?! !?! -*- "
พอรู้ตัวอีกทีคำถามน่าเกลียดแบบนี้ก็ถูกถามออกไปซะแล้ว... โนบุไม่สนใจแล้วว่าร่างสวยๆ ตรงหน้าเขาจะเป็นใคร เพื่อความแน่ใจและอยากจะเอาชนะ แม้คำถามจะทุเรศแค่ไหนก็ต้องถามออกไปจนได้...
"ชิ..." สุดสวยขมวดคิ้วแล้วทำหน้าเซ็ง เพื่อนฉันมันหล่อแต่หน้าตาจริงๆ ถามเรื่องทุเรศแบบนี้ต่อหน้าสาวสวยอย่างฉันได้ยังไงฟะ 555
"ไงล่ะ ตอบไม่ได้ล่ะสิ? " โนบุท้าทายด้วยน้ำเสียงปนขำแห้งๆ เขาก็ละอายใจอยู่เหมือนกัน
"เอ๊ตอนไหนน๊าๆ " ยูกิแกล้งทำเป็นคิด...
"........." โนบุหน้าเริ่มแดง... ถามไปได้ไงวะตู
"นายเคยเล่าให้ฉันฟังว่า... วันนึงนายอาบน้ำอยุ่...ในขณะที่นายถูเจ้าโนบุน้อยของนายอยู่นั้น... แล้วนายก็... มองไปที่... "
"เฮ้ย!! พอๆๆ ไม่ต้องเล่าแล้ว เชื่อแล้วโว้ย อ๊ากกกกกกกก!!! " ยูกิเพิ่งจะเริ่มย้อนอดีตให้ฟัง โนบุก็ตัดบทซะแล้ว แถมยังทำหน้าตาแบบเสียสติมากด้วย
"ว่าไง? เชื่อหรือยังล่ะ ห๊าาาาาาาาาาาาาา!!! "
ตุ้บตั้บๆๆๆ อ๊ากกก...
โนบุต่อยเข้าที่หมอนข้างๆ เพื่อระบายอารมณ์ โนบุก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาต้องการอะไร แต่สิ่งที่เป็นไปไม่ได้มันก็เป็นไปแล้ว และโนบุก็ต้องเชื่อมัน...
"เป็นไปได้ยังไงวะ ปวดหัวโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย!! "
ติดตามเวอร์ชั้นรีไรท์ได้ต่อที่แผงหนังสือ
http://www.o2pluz.com/ แนะนำเว็บไซต์โพส-อ่านนิยาย แต่งไอดีและนิยายตัวเองได้ มีโปรไฟล์เม้นหากันแบบไฮ5 และจะมีระบบแจ่มๆ ที่จะตามมามากมาย ต้องการนักเขียนนักอ่านน่ารักๆ ไปทดลองเล่นหลายอัตรา ลองมาเล่นกันดูนะคะ
ความคิดเห็น