คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : a change for-ever love ยอมแลกได้ให้นายคนเดียว ตอนที่ 2 ของที่ถูกส่งผิด
a change for-ever love ยอมแลกได้ให้นายคนเดียว ตอนที่ 2 ของที่ถูกส่งมาผิด
ตัวอย่างหน้าตาประหลาดของยูกิ
********************************************************************
A change for-ever Love 2 ของที่ถูกส่งผิด
ดวงอาทิตย์ค่อยๆ โผล่ขึ้น จากสุดเส้นขอบทะเล แดดยามเช้าโอบกอดคอนโดมิเนียมหรูอย่างช้าๆ แสงส่องลอดผ่านกระจกและผ้าม่านผืนหนาเข้ามา ทำให้ห้องนอนที่ยูกิเพิ่งได้นอนเป็นครั้งแรกเริ่มสว่างขึ้น...
"โอ้ยย... ปวดไปหมดเพราะเสือกสดเมื่อคืน! " หนุ่มหน้าเห่ยโผล่หัวยุ่งๆ ออกมาจากผ้าห่มผืนใหญ่ หลังจากนั้นเขาก็พับผ้าห่มแล้วกดรีโมทปิดแอร์
"อึ๊ยย อึ๊บบบ โอยยย ปวดๆๆ " ยูกิเริ่มบิดขี้เกียจรับวันใหม่
ดูๆ ไปแล้วผู้ชายคนนี้ก็น่ารักดี แต่ด้วยหน้าตาที่ห่วยมากสำหรับใครหลายคน เขาจึงไม่เคยสมหวังในความรักเลยสักครั้ง ยูกิน่ะเป็นชายแท้ๆ ที่เข้าข่ายผู้ชายแรดชอบแซวสาวสวยซะด้วย จึงไม่น่าแปลกใจเลยที่เขาจะเกลียดพวกเบี่ยงเบนทางเพศ... และเขาก็ไม่เคยคิดเหมือนกันว่า... วันข้างหน้าจะเจออะไรที่เฉียดไปทางนั้นได้...
พอบิดขี้เกียจได้สักพัก ยูกิก็เดินไปเปิดผ้าม่านและหน้าต่าง
พรึบบบ! ลมปะทะหน้ายูกิอย่างแรง ผ้าม่านกับริมฝีปากยูกิโบกสะบัดเสียงดัง พรึบพรับ! พรึบพรับ!
"บรื๊อ... ลมพัดแรงจริงๆ ลมแบบนี้มันน่าจะ... มันน่าจะ... เฮ้ยยยๆๆ มันจะแรงเกินไปแล้วเฟ้ย" ตึง! ยูกิรีบปิดหน้าต่างลงอย่างไว ของเบาๆ ในห้องปลิวว่อน
"อะไรฟะ! ถึงจะติดทะเลก็ไม่น่าลมแรงขนาดนี้นี่หว่า ไอ้โนบุมันแกล้งเราหรอเนี่ย -*- " ยูกิรีบเก็บข้าวของที่กระจัดกระจายแล้วเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำแต่งตัว วันนี้เป็นวันที่ยูกิต้องไปทำงานพิเศษที่ร้านขายซีดีตั้งแต่เช้า
พออาบน้ำเสร็จยูกิก็แต่งตัวอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ ห้องน้ำในคอนโดหรูๆ มักจะกว้างเป็นพิเศษ ยูกิเลยแต่งตัวในห้องน้ำได้อย่างสะใจ ตอนนี้เขาเห็นหน้าเห่ยๆ ของตัวเองในกระจกบานนั้น...
"โอ้ เขาว่ากันว่า... ชุดทำงานพิเศษทำให้ผู้ชายดูหล่อเพิ่มขึ้นอีก30% โฮ่ๆ จริงหรอเนี่ย?? " ยูกิพูดกับกระจกห้องน้ำด้วยคำพูดที่เข้าใจของเขาคนเดียว
"แต่ถึงจะเพิ่มขึ้น30% หน้าตาแบบนี้ก็ยังแพ้เจ้าบ้านั่นอยู่ดี ฮึ่ยยย ทำไมสวรรค์ไม่เท่าเทียมฟะ! แล้วเธอคนนั้น... เธอคนนั้นจะสนใจเรา...ไม่สิ เธอต้องสนใจฉันแน่ โอ๊วว ท่านผู้ยิ่งใหญ่ในต่างดาวเอ๋ย อวยพรให้กับข้าด้วย อ๊ะๆ ขอบใจมาก ฉันต้องมั่นใจใช่มั๊ย โฮ่ๆๆ ไปก่อนล่ะเจ้ากระจกห้องน้ำ บ๊ะบัย! "
สิ้นเสียงคุยกับกระจกแบบติงต๊องๆ ยูกิก็ออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดทำงานพิเศษ เขามุ่งมั่นที่จะแบ่งเบาภาระทางการเงินที่แม่จะต้องส่งมาให้ ถึงยูกิจะดูเพี้ยนๆ แบบนี้ก็เถอะ แต่ภายในจิตใจจริงๆ แล้วก็เป็นคนดีเหมือนกันนะ!
หนุ่มหน้าตาหล่อน้อยมุ่งหน้าไปที่สถานีรถไฟ วันแห่งการทำงานพิเศษได้เริ่มขึ้นแล้ว!
แซ่ด แซ่ด
ท่ามกลางผู้คนจอแจในห้างสรรพสินค้า มีกลิ่นอายแห่งแรงปรารถนาหลายอย่างหมุนเวียนอยู่ในตึก หลายๆ ชีวิตทั้งผู้ใหญ่และเด็กต่างก็แวะเข้ามาทำกิจธุระของตัวเองกันทั้งนั้น เช่นเดียวกับยูกิ พนักงานขายซีดีกำลังทำหน้าที่ของเขาอย่างตั้งใจ... และตั้งใจมาก...
"เอ่อ คุณน้องครับ... หนังเรื่องนี้... " ยูกิทำหน้าที่พนักงานขายอย่างเต็มที่ ด้วยการแนะนำหนังให้ลูกค้า ทว่าเด็กที่กำลังเลือกดูซีดีกลับแหงนหน้าขึ้นมองยูกิด้วยหน้าตาที่เหยเกสุดๆ เด็กคนนั้นตกใจแล้วรีบเดินหนีออกไปจากร้านซะอย่างงั้น ทิ้งไว้เพียงพนักงานที่ทำหน้าให้โหดเหมือนแค้นฝังหุ่น ฮึ่มมมม...
"ฮึ่ย! จะหนีฉันทำไมอะ ไอ้เด็กบ้าเอ๊ย จะบอกว่านี่มันหนังเรตอาร์ ถ้าจะซื้อฉันก็ขายให้ได้... แล้วหนีเฉยเลยอะ... เป็นงี้อีกละ" ขณะที่ยูกิบ่นเขาก็กวาดสายตาไปเจอสาวสวยที่เดินควงมากับผู้ชายในร้านขนมฝั่งตรงข้ามพอดิบพอดี แล้วสาวคนนั้นเป็นคนที่ยูกิปิ๊งอยู่ซะด้วย
"อ๊ะ! อื้อหือ..." ยูกิถึงกับเก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่
"อุ๊ยแม่ค๊ะ! พนักงานคนนั้นเค้า... น่ากลัวจังเยย แง้... "
ยูกิหน้าเห่ยแต่ทำหน้าโหด เค้าเผลอเอาซีดีที่อยู่ในมือมากัดอย่างโกรธแค้น (แค้นฝังซีดี)
"ว้าย! คุณลูก! อย่าไปสบตามันนะเดี๋ยวฝันร้ายยย" แล้วแม่ลูกก็พากันเดินหนีไปจากตรงที่ยูกิยืน
ผู้หญิงคนที่ยูกิจ้องอยู่ก็คือ "ซายูมิ" ดาวคณะนิเทศแห่งมหาวิทยาลัยโตเกียว (ที่เดียวกับยูกิแหละ) เธอทั้งสวยทั้งน่ารักแถมยังร้องเพลงเก่งอีก ซายูมิคือหญิงสาวที่ใครๆ ต่างก็ใฝ่ปอง รวมทั้งยูกิและโนบุด้วย
"เธออยู่กับใครฟะ!! กรอดด...กร๊วบบ" เสียงปกซีดีแตกแหกคาปาก ผู้จัดการร้านแก่ๆ อ้วนๆ เดินผ่านมาเห็นยูกิที่กำลังตั้งใจเหล่สาวพอดี
ปั่กกก!!!
มือหนาๆ เหี่ยวๆ ตบหัวยูกิจนสมองแทบกระเด็น
"เฮ้ย! ไอ้คุณพนักงาน... แกเอาซีดีร้านฉันมากัดจนมันแตกรวดร้าว...นี่ฉันจ้างแกมาขายซีดีนะไม่ได้จ้างแกมากัด ! แหม... ถึงหน้าปกมันจะยั่วอารมณ์แต่ก็น่าจะเก็บอารมณ์ไว้สักตี๊ดด สรุป!! ตัดเงินเดือนสองพันเยนนนน! "
ยูกิได้แต่ทำปากจู๋ก้มหน้างกๆ ขอโทษผู้จัดการร้านเป็นการใหญ่ สองวันมานี้ยูกิดวงซวยจริงๆ
...
แหมะ แหมะ แหมะ ซ่าาาา...
ถึงเวลาเลิกงานแล้ว แต่ฝนก็ตกลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา ยูกิก็ดันไม่ได้เอาร่มมาซะด้วย แล้วที่แย่กว่าก็คือ ฝนเป็นศัตรูที่สุดร้ายกาจของเขา โดนทีไรเป็นไม่สบายทุกที
"โถ่เอ๊ยย เมื่อเช้าก็ลมแรง พอตกบ่ายก็ฝนตกแรง แล้วทำไมฉันต้องกัดซีดีแรงด้วยวะ! เฮ่ยยย... เอาเข้าไปวันนี้ ซวย ซวยยยย ชีวิตซวย ซวยโว้ยยย! " พูดจบยูกิก็วิ่งฝ่าฝนออกไปจากห้างด้วยหน้าตาพิลึกกึกกือที่สุด แว๊กกก!!!
ติ๊ง!! วืด... ชายหัวเปียกกำลังจะเดินออกมาจากลิฟต์...
"หัวก็เปียก ตัวก็เปียก รองเท้าก็เปียก เฮ่ออออ... ซายูมิเธอเปียก... เฮ้ยไม่ช่าย! ซายูมิเธอมีแฟนซะแล้วเรอะ?? โฮวววว *-* " ยูกิเดินบ่นตัวเองขณะที่เดินตรงกลับห้อง มีหญิงสาวผมม้าในชุดยูกะตะจ้องมองจากทางด้านหลังและหายเข้าไปในความมืดเงียบๆ
ยูกิก็รีบควักกุญแจห้อง เขานึกได้ว่ามีเรื่องจะรายงานโนบุอย่างด่วนจี๋... ก็เรื่องซายูมินั่นแหละ เธอโดนชายอื่นแย่งควงไปซะแล้ว...
แกร้กๆๆ ยูกิไขกุญแจอย่างรีบร้อน กึก...
"หวัดดีตอนบ่ายแก่ๆ อ้าวเฮ้ย ยูกิ! ไปเล่นน้ำฝนมารึไง? " โนบุทักทายเพื่อนขณะที่นั่งกินข้าวพร้อมดูทีวีอยู่บนโซฟาตัวสวยอย่างสบายใจ ยูกิก้มลงถอดรองเท้าวางตากไว้ แล้วหันมาตั้งใจจะฟ้องเรื่องนั้นให้โนบุฟัง
"โนบุ ฉันมีเรื่องสำคัญจะบอกนาย เรื่องนี้มีผลกระทบมากๆ กับเราทั้งคู่... มันเป็นเรื่องที่อู๊วมั่กๆ อยากฟังอะเดะ"
"เออ... ก็บอกฉันมาดิ มีอะไร? กางเกงในไม่พอ? หือ... แม่นายจะส่งมาให้วันนี้ไม่ใช่รึไง? "
"ไม่ใช่โว้ย! ฉันหมายถึงเรื่องของ ซายูมิ ดาวคณะนิเทศต่างหาก นายรู้มั๊ย? วันนี้ฉันเห็นอะไรมา โธ่...ใจฉันแทบแตกสลายไปกับสายฝนโปรย... โอย... " (น้ำเน่า)
"ก็บอกแล้วไงว่าสักวันสุนัขมันจะแย่งเธอไปรับประทานน่ะ มัวชักช้าอยู่ได้... "
"เออสิ ฉันว่าเราจะมัวเกรงใจกันแบบนี้ไม่ได้อีกแล้วล่ะ เราต้อง... เดินหน้า เดินหน้า เดินหน้า!! จีบซายูมิตอนนี้ยังทัน!! ใครดีใครได้ไปเลย!! " (น้ำเสียงจริงจัง) พูดจบยูกิก็ทำหน้าประหลาดอีกครั้ง คราวนี้ใบหน้าดูเหมือนเอเลี่ยนที่กำลังจะบุกโลก
"เออ น่าจะพูดแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ซายูมิน่ะ เค้าน่ารักเหมือนตุ๊กตา ฉันก็ชอบเค้ามากเหมือนกันนะเว่ย แต่เกรงใจนายไง ฉันถึงไม่กล้าจู่โจม หึหึหึ แต่คราวนี้ล่ะเสร็จ... "
"โอ้วว พ่อคนหล่อ! มั่นใจจังเลยนะคร๊าบ หึ ฉันไม่ยอมแพ้นายหรอกนะคราวนี้ ฉันจะจีบเธอด้วยวิธีของฉัน โห้ๆๆ " ยูกิขำเลี่ยนๆ ไหล่ยกขึ้นลงๆ
"ถ้าอย่างงั้น... ก็คงจะเหมือนเคย หึหึ" โนบุยิ้มเยาะเย้ย
"อ้าว ฮึ่ม... แก... ไอ้โนบุ! ถึงฉันจะหน้าตาไม่ดี ถึงฉันจะไม่เคยจีบใครติด แต่ถ้าซายูมิคนนี้ ฉันไม่ยอมให้ใครหรอกเว้ยยยย โอ้ว คนแรกของหัวใจคนสุดท้ายของชีวี๊สสสส *0* " ยูกิเริ่มไร้สาระ แต่สักพักไอ้หน้าเห่ยก็นิ่งเงียบไป เขารู้ตัวดีว่าการจีบหญิงแข่งกับโนบุโอกาสชนะคงแทบไม่มี
"ที่ฉันไม่เคยสมหวังในความรัก ก็เป็นเพราะว่าพ่อของฉัน พ่อฉันทิ้งเชื้อหน้าเห่ยเอาไว้ให้ ไม่ใช่เพราะว่าฉันไม่หล่อเอง มันเป็นความผิดของพ่อฉัน ทั้งหมดก็เพราะพ่อ ฉันไม่ผิด ฉันไม่ผิด โฮ๊ะๆๆ (โอ้ว พูดเอง งงเอง) " ยูกิเริ่มบ่นปลงชีวิต... เขานั่งคาอยู่ที่ประตู คอตกเป็นหมาหงอย
พรึบ! นิ้วหนาๆ ของโนบุกดปุ่มปิดทีวี เขาเริ่มเก๊กหน้าหล่อๆ ให้จริงจังขึ้นมา
"นี่ ไอ้ยูกิ ฟังนะ นายน่ะยังไม่เข้าใจรักแท้ หน้าตามันยังไม่ใช่สิ่งที่สำคัญที่สุดน่ะ นายเห็นฉันคบผู้หญิงคนไหนได้นานหรือไง ? ทั้งที่ฉันหล่อกว่านายแบบเทียบไม่ติด หึหึ แต่ฉันก็ยังไม่เจอรักแท้เหมือนนายนั่นแหละ... "
ถูกต้อง... ที่ยูกิโสดมาถึงทุกวันนี้ก็เพราะสาวที่ยูกิชอบทุกคนต้องเป็นคนสวยสะดุดตาและมักเป็นที่หมายปองของหนุ่มหล่อๆ ยูกิเป็นคนที่ใฝ่สูงแบบนี้เสมอ ทั้งที่ในเรื่องอื่นๆ เขามักจะประสบผลสำเร็จ มีแค่เรื่องหาแฟนนี่แหละที่พยายามยังไงก็ไม่ชนะใครสักที
"ฉันก็เห็นนายเล็งแต่สาวหน้าตาดีทั้งนั้นนี่หวา โถ่ไอ้โนบุ แกเองก็คบคนที่หน้าตาเหมือนกันล่ะว้า แถมยังไม่เคยปล่อยให้สาวสวยๆ รอดมาหาฉันได้บ้าง ไอ้เพื่อนเลววววว" ยูกิพูดยอกย้อน
ก็ถูกของยูกิอีกเหมือนกัน ไม่ว่าสาวหน้าไหนโนบุก็จีบติดหมด แต่พอคบได้ไม่นานฝ่ายหญิงก็เป็นฝ่ายทนโนบุไม่ได้ โนบุไม่เคยใส่ใจใครจริง ไม่เคยดูแลใคร และเป็นคนที่ไม่เอาไหนและไม่จริงจังสักเรื่อง... ดีแต่หลอกฟันแล้วทิ้ง...
ก๊อกๆๆ
มีเสียงเคาะประตูที่ยูกิเปิดทิ้งไว้อยู่แล้ว พนักงานส่งของตัวเปียกฝนเคาะประตูเพื่อเป็นมารยาท
"มาส่งพัสดุครับ"
"คร๊าบผม" ยูกิเลิกเถียงกับโนบุแล้วหันเหความสนใจไปที่พัสดุที่เขารออยู่
"ขอโทษนะ กล่องมันเปียกน่ะพ่อหนุ่มเอ้ย เมื่อกี้ถูกฝน... เปียกไปหมดเลย... " พนักงานแก่ๆ ก้มหัวลงขอโทษ
"อ๋อไม่เป็นไรหรอกครับลุง ไม่ต้องขอโทษหรอกคร๊าบ มาๆ ผมเซ็นชื่อให้" ยูกิรับของ พร้อมทั้งเซ็นชื่อส่งให้กลับพนักงานแล้วยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
"ขอบคุณนะครับ... " พนักงานโค้งลงนิดหน่อยเพื่อขอบคุณลูกค้า
ยูกิหันกลับมาวางกล่องพัสดุที่โต๊ะเล็กข้างประตู แต่พอหันกลับไปอีกที หน้าประตูก็ว่างเปล่า หนำซ้ำ ที่ทางเดินหน้าประตูก็ไม่เหลือร่องรอยของมนุษย์แก่ๆ คนเมื่อกี๊อยู่เลย...
"อ้าว เฮ้ย! เดินกลับไปไวจัง" หนุ่มหน้าเห่ยทำหน้างง ชายแก่ส่งพัสดุคนนี้วิ่งเร็วปานสายฟ้าจริงๆ ส่วนโนบุสนใจของข้างในมากกว่าเลยเดินเข้ามาดู เขาขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
"ยูกิ ฉันว่านี่มันแปลกๆ นะ ทำไมไม่มีชื่อผู้รับกับชื่อผู้ส่งล่ะ มีแต่ที่อยู่ห้องเรา แล้วนี่มันตราประทับอะไรของมันเนี่ย ประหลาดชะมัด"
"เออจริงด้วย แม่ฉันคงใช้บริการส่งพัสดุเถื่อนล่ะมั้งเนี่ย ฮ่าๆๆ ดูสิขนาดพนักงานยังดูแปลกๆ แว๊บหายไปเฉยเลย"
"แล้วแม่นายส่งอะไรมา ห้องฉันก็มีของครบอยู่แล้วนี่... คงไม่ใช่ของอะไรแปลกๆ อีกใช่มั๊ย..."
"เออ เอ่อ... พวกของที่ฉันใช้แล้วติดสมัยเด็กๆ นั่นแหละ ไม่มีอะไรน่าสนใจหรอก ฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อนแล้วกัน ลืมไปว่าตากฝนมาเดี๋ยวจะไข้ขึ้น ยิ่งเป็นหวัดง่ายๆ อยู่ด้วย หุหุหุ" ยูกิรีบชิ่งหนี เขาทำเป็นไม่สนใจของที่แม่ส่งมา
"นายอยากเปิดก็เปิดไปเลยนะ ฉันไม่อายหรอก ชิลๆ ว่ะ โฮ่ๆๆ " ยูกิแกล้งย้ำ
ปัง! เขาเข้าห้องน้ำไปแล้ว...
ระหว่างที่ยูกิอาบน้ำอยู่ โนบุก็อดสงสัยไม่ได้ว่าของข้างในคืออะไรกันแน่ โนบุรู้สึกแปลกๆ ตั้งแต่เมื่อกี้... เขาอยากจะเปิดดูให้ได้... ราวกับว่ามันกำลังเชื้อเชิญให้โนบุลองเปิดออกเพื่อดูของข้างใน
"เฮ้ย ยูกิ...ฉันไม่เกรงใจล่ะนะ เปิดบริสุทธิ์พัสดุเลยนะ อ๊ากกก..." โนบุยิ้มซาดิสม์ตะโกนบอกยูกิที่กำลังอาบน้ำในห้องน้ำที่แยกออกจากห้องนอนอีกที
ร่างหนาของไอ้หน้าเห่ยถึงกับสะดุ้ง 'เฮ้ย! เปิดบริสุทธิ์กล่องพัสดุ? นี่ไอ้โนบุมันจะเปิดจริงๆ หรอ ในกล่องนั้นมันของลับ ให้ใครดูไม่ได้ซะด้วย ความลับของจักรวาลเลยนะนั่น อ๊างงงงงง หมอนเน่าของฉาน...' ยูกิคิดแล้วหวั่นๆ จะโดนล้วงความลับน่าอายอีกแล้วล่ะมั้งเนี่ยยยย...
"เฮ้ยๆๆ นายจะเปิดจริงๆรึไง " ยูกิตะโกนตอบ
"เออ เดี๋ยวฉันจะเปิดให้เอง นายจะได้ไม่ต้องเปลืองแรง ไม่อายไม่ใช่หรอ ฮ่าๆ " โนบุตะโกนตอบยูกิระหว่างที่ลงมือแกะกล่องอย่างก้าวร้าวด้วยมีดพกอันคมกริบ
แคว้กๆๆๆ !!!
ยูกิรีบล้างหัวล้างตัวอย่างรวดเร็วเช่นกัน... ผมสั้นๆ ของยูกิถูกน้ำล้างแชมพูออกอย่างลวกๆ เพื่อที่จะรีบออกมารับมือโนบุได้ทันท่วงที
แต่พอโนบุเปิดกล่องออกมา... ของที่อยู่ในกล่องนั้นกลับไม่ใช่ของน่าอายของยูกิ แต่มันเป็นผ้าเก่าๆ ที่ห่อของไว้ข้างใน โนบุค่อยๆ เปิดผ้าออกดู ของข้างในผ้าค่อนข้างหนัก มันเป็นกระจกถือทรงกลมบานใหญ่ขนาดกว้างกว่าสองฝ่ามือผู้ชายนิดหน่อย มีหินหรือพลอยประดับไว้สวยงาม มีลวดลายสลักเป็นอักขระโบราณที่โนบุไม่คิดจะอ่าน กระจกแลดูเก่าเหมือนของในพิพิธภัณฑ์แต่สภาพยังดีอยู่ โนบุงุนงงกับของที่แม่ยูกิส่งมาเหลือเกิน นี่มันอะไรกันหว่า?
"เฮ้ย! โนบุ หยุดเลยๆ เอาไว้ในกล่องเดี๋ยวนี้เลย ฉันจะเอาไปเก็บเว่ย! " ยูกิเปิดห้องน้ำแล้วตะโกนบอกโนบุทันที
"นี่หรอ ของจำเป็นของนาย" โนบุชูกระจกประหลาดขึ้นให้ยูกิที่เดินเข้ามาดู
"เออ... ก็แม่ฉันบอกว่าของจะส่งถึงวันนี้นี่ อ้าว... แล้วนี่กระจกอะไรวะ ไม่เคยเห็นอะ" (งงเหมือนกัน) ยูกิเกาหัว
"งั้นนายเก็บเอาไว้แล้วกัน ชื่อผู้ส่งก็ไม่มี อะไรๆ ก็ไม่มี ของก็ไม่ตลก ไม่หนุกเลยอะ ฮ่าๆ " โนบุวางกระจกลงบนโต๊ะ
ตุ้บ... อึง... (เหมือนมีเสียงสะท้อน)
ยูกิขยี้ๆ หัวสองสามทีแล้วมองดูกระจกโบราณที่วางอยู่บนโต๊ะนั่นด้วยความงงงวย เพราะตั้งแต่เกิดมา... เขาก็ไม่เคยเห็นกระจกถือบานใหญ่ที่มีความสวยงามแปลกๆ แบบนี้ในบ้านมาก่อน...
"อืม มันไม่ใช่ของฉันจริงๆ คงส่งผิดล่ะมั้ง... แต่ก้อสวยดีนะ (ของมนุษย์ต่างดาวเปล่าหว่า) " ยูกิยิ้มแปลกๆ แล้วหยิบกระจกขึ้นมาถือไว้ในมือ
"โอ๊... หนักเหมือนกันนี่ บานใหญ่จัง ฮ่าๆๆ แปลกดีๆ " ยูกิวางผ้าเช็ดหัวลงแล้วยกกระจกขึ้นมาส่องเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หนำซ้ำยังเผลอทำนิสัยเดิมๆ กับสิ่งที่สะท้อนเงาได้อีก แต่ครั้งนี้มันสำคัญกว่าครั้งไหนๆ เลยน่ะสิ!
"โอ้... กระจกวิเศษเอ๋ย จงบอกข้าเถิด ใครงามเลิศในปฐพี ฮ่าๆ ใช่เรื่องเดียวกันมั๊ยเนี่ย ฮ่าๆๆๆ " ยูกิทำขำๆ พูดกับกระจกเรื่อยเปื่อย...
"เออ ส่องอยู่นั่นแล่ะ ถึงส่องอีกกี่ปี หน้าตาของนายก็ไม่ดีขึ้นหรอกน่า เออ... นายลองโทรถามแม่นายดูดีกว่า ส่งอะไรมาฟะประหลาดชิบ นายจัดการเอาเองแล้วกัน ฉันจะไปอาบน้ำ เย็นนี้จะไปเล่นเกมกับเพื่อน ฝากห้องด้วยล่ะ" พูดจบโนบุก็เดินถอดเสื้อเข้าห้องของตัวเองซะเฉยๆ
ยูกิได้ยินที่โนบุพูดเต็มสองรูหู แต่ก็ไม่สนใจโต้ตอบไป เขายังอยากพูดกับกระจกนั่นต่อไป
"นี่... เจ้ากระจกวิเศษ ดูสิ... ไอ้โนบุมันว่าฉันหน้าตาไม่ดี แกสงสารฉันไหมล่ะ? ทำให้ฉันหน้าตาดีหน่อยสิไอ้กระจก เอาแบบดีสุดๆ เลยนะ ฮ่าๆ โอยเมื่อยๆ อืม... ฉันต้องโทรไปถามแม่ซะหน่อยแล้วว่าแกมาทำอะไรที่นี่ อยู่นี่ไปก่อนแล้วกันนะ เฮอะๆ "
ยูกิวางกระจกทิ้งไว้บนโต๊ะแล้วเดินกลับเข้าห้องไปโทรศัพท์หาแม่... กระจกถูกทิ้งไว้ที่ห้องรับแขก ทันใดนั้นเอง! บรรยากาศในห้องก็แทบจะหยุดนิ่ง... เหมือนกับทุกสิ่งทุกอย่างกำลังบิดเบี้ยวไปอย่างผิดธรรมชาติ... ลมพัดแรงจนผ้าม่านโบกสะบัดอีกครั้ง พรึบบพรับๆๆ !!
เปรี๊ยยยยย!! กิ๊ง...
เสียงกระจกร้าวดังลั่น มันเปล่งแสงจ้าออกมา!! วูบ!!
A change for-ever Love 3 ยูกิอาการน่าเป็นห่วง
หลังจากที่กระจกลึกลับถูกส่งผิดห้อง วันรุ่งขึ้น... พัสดุที่แม่ยูกิตั้งใจส่งมาให้จริงๆ ก็มาถึงมือยูกิอย่างปลอดภัยโดยไม่ผ่านการหยอกล้อของโนบุ ช่วงวันหยุดหลังสอบกลางภาคเรียนได้สิ้นสุดลง บรรยากาศก็ดูเหมือนกับปีที่แล้ว ยูกิและโนบุก็ยังใช้ชีวิตตามปกติเหมือนเดิมต่อไป จนกระทั่ง...
ปึดดดดๆๆ ปื้ดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงดูดช็อคโกแล็ตปั่นจนหมดแก้ว ของเหลวเย็นๆ ไหลเข้าไปอยู่ในพุงทั้งที่อากาศก็เย็นสบาย
"ช็อคโกแล็ต!!! ถึงfatฉันจะทานต่อ... แม้ว่าฉันจะทาน... แล้วมันไม่หล่อ... ว้า... หมดซะแล้ว โฮๆๆ *0* " หนุ่มหน้าเห่ยฮัมเพลงอยู่ข้างสนามบอลอย่างสุขใจ โดยที่หน้าตาเพี้ยนๆ ของเขาไม่ทันได้มองลูกบอลบนฟ้าที่กำลังพุ่งตรงเข้ามา
ฟิ๊ววววว...ปั้ก!! เจี๊ยกกกกกซ์!!!
บอลพุ่งเข้าเป้า (ศีรษะ) อย่างจัง จนหัวยูกิทิ่มสนามหญ้า แก้วช็อคโกแล็ตปั่นในมือถึงกับกระเด็นไปไกล งึกๆๆๆ ยูกิสั่น... สั่นด้วยความแค้น
"เฮ้ย ยูกิ เก็บบอลที! " โนบุตะโกนเสียงดังออกมาจากสนาม
"อารายฟะ... เจ็บตัวแล้วยังต้องเก็บให้มันอีก โนบุแก... แกทำให้เวลาแห่งความสุขฉันหดหาย! ฮึ่มมมม" พูดจบยูกิก็ทำหน้าประหลาดใส่ หัวของเขายังมีดินกับหญ้าติดอยู่เลย
"ไวๆ ดิ" โนบุตะโกนเข้ามาอีก
ยูกิทำหน้าไม่พอใจตอบกลับ แต่ถึงอย่างนั้นยูกิก็ต้องเก็บบอลให้อยู่ดีนั่นแหละ... ก็เพราะตอนนี้ยูกิต้องอาศัยที่อยู่ของโนบุเพื่อซุกหัวนอนอยู่น่ะสิ ยูกิเลยไม่อยากจะขัดใจเขามาก แล้วอีกอย่างตอนนี้ยูกิก็อยากเล่นบอลด้วยแล้ว
"เอ้านี่! " ยูกิโยนบอลให้โนบุหน้าหล่อ กองหน้าผู้ยิงประตูมาแล้วหลายสนาม
"คนเล่นขาดคนนึง เข้าฝั่งโน้นเลยยูกิ" โนบุชวนไอ้หน้าเห่ยที่หัวทิ่มไปเมื่อครู่ให้เข้ามาเล่นบอลกันเหมือนเคย ยูกิผงกหน้างึ่กๆ แล้วมองไปที่อีกฟากของสนาม
"ฝั่งโน้นหรอ? "
"กองหลังว่างอยู่น่ะ ยูกิ นายช่วยหน่อยนะ" นักบอลอีกคนบอกยูกิ และแล้วเมื่อการแข่งขันเริ่มขึ้นอีกครั้ง!
…
ยูกิวิ่ง!! วิ่งไปวิ่งมา... วิ่งไปวิ่งมา!! จนลิ้นห้อย...
"ส่งมา" โนบุเรียกบอลจากเพื่อนในทีมเดียวกัน รับบอลแล้วลากบอลจี้เข้าหาประตูด้วยทักษะการเลี้ยงบอลที่รวดเร็ว เขาล่อหลอกฝ่ายตรงข้ามอย่างเหนือชั้น
ยูกิวิ่งเข้ามาแย่งบอลจากโนบุทันที!
โนบุล็อกหลบยูกิไปได้!
โนบุได้จังหวะ ยิงประตูเข้าไปอย่างสวยงาม!
ยูกิเสียหลัก! หัวทิ่มลงไปกลิ้งบนพื้นอย่างสวยงามเช่นกัน!!
ฮ่าๆๆ โนบุหัวเราะเสียงดัง หนุ่มหน้าหล่อวิ่งตรงมาที่ยูกิหัวทิ่มแล้วเยาะเย้ย
"หิวหญ้ารึไง? เป็นวัวเรอะ" คำถามหยามๆ ถูกถามใส่ยูกิ โนบุทำหน้าทะเล้นเดินกลับไปฝั่งตัวเองด้วยความสะใจ ผลคือนายหน้าเห่ยลุกขึ้นนั่งปัดหญ้าบนหัวด้วยอารมณ์ที่แค้นมากขึ้นไปอีก
"ฮึ่มม แกคอยดู... ไอ้โนบุ ฉันจะไม่ให้นายผ่านเข้าไปยิงเป็นครั้งที่สอง ไม่ยอมหรอก ฮ่าๆๆ คอยดู คอยดู คอยดู จะเตะให้ขาหักเลย ฮ่าๆ พลังช็อคโกแล๊ตตต ลุยย! "
แล้วเกมการแข่งขันก็ได้ดำเนินต่อไปอย่างร้อนแรง ยูกิทุ่มเททำหน้าที่ป้องกันการบุกของโนบุซึ่งเป็นกองหน้าฝ่ายตรงข้ามอย่างเต็มที่ แต่มันก็ไม่ได้ช่วยให้รอดพ้นจากการเสียประตูได้เลย ทีมยูกิเสียประตูที่ 2 และ 3 อย่างรวดเร็ว
ซ่วบ!! บอลเสียบเข้าประตู ผลคือ 3 ประตูต่อ 0
ยูกิล้มตัวลงกับพื้น เขาถึงกับลิ้นห้อยจนถึงคาง ยูกิรู้สึกว่าเหนื่อยสุดๆ ในชีวิต ไม่เคยเหนื่อยแบบนี้มาก่อน เขากำลังหอบฮัก
"แฮ่กๆ เหนื่อยแทบอ้วกเพราะกระซวกน้ำปั่น!! "
ผู้รักษาประตูรุ่นเด็กหันมามองยูกิ "เอ๊อ... คุณยูกิค๊าบ... มาเล่นแทนผมไหมล่ะค๊าบ จะได้พักเหนื่อยให้หายจุก ผมเล่นกองหลังแทนให้ไหม? " ผู้รักษาประตูหัวเกรียนชักชวนให้ยูกิเปลี่ยนตำแหน่ง
"เออดี... เอาสิ ฉันเหนื่อยจะแย่ ขอบใจนะน้องชาย ^^ "
ยูกิเปลี่ยนไปใส่ถุงมือ เตรียมพร้อมจะรับลูก ทำท่าเหมือนผู้รักษาประตูมืออาชีพ โอ้ววว ฉันพร้อมเต็มที่แล้วเฟ้ย! ยูกิพักเหนื่อยได้ไม่นาน โนบุก็ลากบอลบุกขึ้นมาถึงหน้าประตูอีกครั้ง!
โนบุได้จังหวะเตะบอลด้วยหลังเท้า บอลพุ่งตรงเข้ามาที่ประตู!
ยูกิไม่รอช้า กระโดดลอยตัวกลางอากาศ หน้าตามุ่งมั่น หวังจะเซฟลูกนี้ให้ได้
"ว๊ากกก!! *0* "
ลูกบอลพุ่งเข้ามาอย่างแรง! ผ่านมือของยูกิไป !
ปั้กกกกกก! อู๊ฟฟฟฟฟ!!
ยูกิใช้หน้าเห่ยๆ รับบอลอย่างไม่ตั้งใจ จมูกแดงก่ำ เลือดกำเดากระฉูด...
"จ๊ากกก!?! "
บอลกระเด้งเสียบมุมประตูไปอย่างสวยงาม 4 ประตูต่อ 0
หนุ่มหน้าเห่ยหล่นลงมาจากอากาศ ตัวกระแทกลงกับพื้นดัง อ้อก!
...
"เฮ้ย ยูกิ โทษที ไม่ได้ตั้งใจว่ะ แต่ก็ 4 - 0 ฮ่าๆ " โนบุเข้ามาแกล้งขอโทษยูกิที่หน้าประตู โอวไอ้เพื่อนเลว...
"จุก เหนื่อย ไม่ทน โอยยย กลับเหอะว่ะ แง่กๆ พรวดๆ " ยูกินอนแผ่หราประท้วง เขาแกล้งทำเป็นดิ้นกระแด่วๆ เลือดกำเดาไหล หมดสภาพสุดๆ
"อะไรกันยูกิ แค่นี้เหนื่อยงั๊ย เออ... แต่ก็มืดแล้วจริงๆ งั้นกลับก็กลับ ลุกขึ้น เอ้า! " โนบุยื่นมือดึงยูกิให้ลุกขึ้นยืน ไอ้หน้าเห่ยยกตัวขึ้นจากพื้นหญ้า แต่อยู่ๆ โนบุก็กลับรู้สึกผิดปกติ เขาก้มลงมองยูกิที่กำลังง่วนอยู่กับการปัดหญ้าออกจากหัวด้วยความสงสัย
"เฮ้ยยูกิ... ฉันว่า... ฉันสูงขึ้นหรือเปล่า? "
ยูกิทำหน้างง "หาา... อะไรของแก... แกเป็นพวกบ้าความสูงหรอเนี่ย ไม่รู้มาก่อนเลยยยย โห่ว... ไร้สาระ กลับเหอะ! "
"บ้าความสูงอะไร? ฉันพูดจริง นายดูเหมือน... เตี้ยลงไปรึเปล่า?? " โนบุขมวดคิ้วสงสัย เขาถามซ้ำอีกที
"เอ้อ โนบุ เย็นนี้แวะ อิโตโยะโกะโด* ด้วยนะ ฉันต้องซื้อผักกับเนื้อไปทำกับข้าว... ไม่ไหวๆ นายกยุคนี้ของแพ๊งแพง บลาๆๆ " ยูกิไม่สนใจโนบุเลยสักนิด เขาเดินไปบ่นไป ออกจากสนามบอลไปอย่างเหนื่อยล้า
โนบุหันไปมองเพื่อนหลายคนที่เล่นบอลอยู่ข้างๆ เพื่อวัดความสูง พอยืนวัดไปวัดมาเขาก็ยิ่งสงสัยหนักกว่าเก่า
"คนเรามันเตี้ยลงได้ขนาดนั้นเลย? เฮอะ... เพิ่งรู้แฮะ..."
[หมายเหตุ *อิโตโยะโกะโด* คือซุปเปอร์มาร์เก็ตอันดับหนึ่งที่มีทั่วไปในญี่ปุ่น ]
สัญลักษณ์ Mercedes Benz ดูเด่นมาแต่ไกล รถสปอร์ต SL-Class สีดำถูกขับเข้ามาจอดอย่างนุ่มนวล ที่เบาะนั่งคนขับคือโนบุ ลูกเศรษฐีโรงแรม5ดาว เบาะข้างๆ เขาคือยูกิ (ลูกแม่ค้าขายข้าวหน้าห้าง) ตอนนี้ยูกิกำลังทำหน้าหอบแฮ่กๆ เพราะยังไม่หายเหนื่อยจากการเล่นบอล...
กรึก! โนบุดึงกุญแจออก [กล้ามแขนขึ้นเป็นมัดๆ เล้ย! ] ส่วนยูกินั่งหน้าซีด
"ฉันขอรออยู่บนรถดีกว่า ไม่ไหวจริงๆ นายไปเลือกของสดเอาเองนะ แล้วดูวันที่ด้วยล่ะ...ไม่งั้น.... "
"เออๆ เข้าใจแล้ว แล้วอย่าตายบนรถฉันล่ะ ขี้เกียจเอาศพแกไปทิ้งแม่น้ำว่ะ (หั่นศพไม่เป็นด้วยหึหึ) " โนบุพูดก่อนที่จะเปิดประตูรถออกไปอย่างรีบร้อน เหมือนเขาจะเห็นอะไรสักอย่าง
พอโนบุเข้าอิโตโยะโกะโดไปสักพัก ยูกิก็เหลือบสายตาตี่ๆ ไปเห็นสาวซายูมิที่เดินออกมาจากในนั้น ยูกิไม่รอช้า รีบลงจากรถเพื่อเดินเข้าไปหา ภายในใจคิดว่านี่แหละ! คือโอกาสดีที่จะบุกก่อน เสร็จแน่ๆ หุหุหุ
"ต้องเข้าไปเก๊กหล่อซะหน่อยแล้วว ว้าวววว จีบเลย จีบเลยยย จีบเลยยยย! " ยูกิจะปล่อยให้โอกาสนี้หลุดลอยไปไม่ได้ เค้าเริ่มคึกคักขึ้นมาอีกครั้ง... อาการเหนื่อยเมื่อครู่ได้ถูกพลังแห่งรัก (หื่น) ข่มเอาไว้จนมิดชิด
ยูกิรีบก้าวเท้าเดินอย่างว่องไวเพื่อเข้าไปทักทายสาวร่างน้อยซายูมิ มีคุณตาคนนึงเดินก้มหน้าไม่ทันระวัง... ตาแก่เดินไปตัดหน้ายูกิเข้าซะงั้น !!
เฮ่ย!! เย้อออ... โครม!!!
ของที่คุณตาถือเต็มสองมือร่วงหล่นกราว
"โอยย ตาน่ะมีลูกกะตา แต่ลูกกะตาของตาน่ะไม่ทันระวัง ขอโทษนะพ่อหนุ่มเอ้ย..."
"เอ่อ เอ่อ ไม่เป็นไรครับ ผมจะช่วยเก็บให้" ยูกิรีบก้มลงเก็บของอย่างเร่งด่วน แต่ก็ไม่ทันซะแล้ว ซายูมิเดินลับตาหายไปกับผู้คนพลุกพล่านแถบชานเมือง... โฮว... โอกาสทองหลุดลอยไปกับตา
"จะเข้าไปหาแม่หนูคนนั้นรึพ่อหนุ่ม? " คุณตายิงคำถามใส่ชายหน้าเห่ยผู้ห่อเหี่ยว
"ใช่ครับ… " ยูกิทำหน้าเศร้า
"คนเราน่ะ ถ้าได้เป็นคู่กันจริงๆ ต่อให้อะไรมาขวางมันก็ขวางไม่อยู่หรอกจริงมั๊ย?"
"ครับ! อะไรก็ขวางไม่อยู่ แต่เธอหายไปแล้วนี่ค๊าบ..."
"โฮ่ๆ เวลายังเหลืออีกเยอะแยะ พ่อหนุ่มเอ้ยย นายน่ะเป็นคนดี ถึงจะไม่หล่อแต่ก็อย่าย่อท้อ สู้ต่อไป ตาไปก่อนล่ะ โฮ่ๆๆๆ " คุณตาเดินจากยูกิไปอย่างช้าๆ พร้อมกับโอกาสที่หลุดลอย...
ยูกิต้องเดินหน้าละห้อยกลับไปนอนรอโนบุบนรถเหมือนเดิม... เขาได้พลาดโอกาสสำคัญที่จะเข้าไปจีบซายูมิ ผู้หญิงคนที่ยูกิหมายปองมาตลอดตั้งแต่วันที่สอบเข้าโทได...
ยูกิหลับไปสักพัก... แล้วเขาก็ลืมตาขึ้นมองเหตุการณ์แปลกๆ ตรงหน้า
"ยูกิ!!! ดูหัวแครอทนี่สิ ฮ่าๆๆ ฉันเก็บมาได้จากในนั้นน่ะ" โนบุดึงหัวแครอทขนาดใหญ่กว่าตัวคนออกมาจากถุงกระสอบใบยักษ์ แต่ที่แปลกกว่าก็คือ ซายูมิในชุดกระต่ายสีขาวขนปุกปุยเกาะหัวแครอทออกมาด้วย??
"ม่ายยยยยยย อ้ายยโนบุ แกติดสินบนกระต่ายน้อยรึ!!! "
...
กึกๆๆ โนบุเขย่าตัวยูกิจนหน้าเห่ยๆ กระเพื่อม
"ยูกิ... นายเป็นอะไรหรือเปล่า า า า " เสียงทุ้มๆ ของโนบุดังเข้าไปในความฝัน
"อ๊ากกกกกกกกก ซายูมิ เฮือก! " ในที่สุดยูกิก็ตื่น โนบุทำหน้างงอยู่ข้างๆ
"นายเป็นไข้หรือเปล่าน่ะ เหงื่อเปียกเบาะรถฉันหมดแล้ว เฮ้ย ดูดิ! โชกเลย... "
"เปล่าๆ ฉันแค่ฝันร้าย นายเจอ... "
"ซายูมิอะเหรอ... ฉันเพิ่งได้เบอร์เธอมาเมื่อกี๊ คืนนี้ฉันจะไปเที่ยวกับเค้าไง ฮ่าๆ ขอโทษนะครับที่นำไปก่อน ^^ "
โนบุหัวเราะอย่างหน้าตาเฉย สมใจที่แย่งผู้หญิงที่เพื่อนชอบได้อีกครั้ง
"นะ น น นาย ไอ้...โนบุ" ยูกิแกล้งยื่นมือจะไปบีบคอโนบุด้วยความอาฆาตแค้นอย่างเข้มข้น แต่ตัวเองกลับหน้ามืดเองซะนี่...
แง่ก... ยูกิวูบลงนอนที่เบาะต่อ... หน้าซีดเหมือนไก่ต้มตากแดด โนบุเอามือแตะหน้าผากยูกิ
"เฮ้ย! ตัวร้อนนี่หว่า เป็นไรวะ เฮ้ยๆๆ " โนบุเขย่าตัวยูกิแรงๆ จนยูกิฟื้นขึ้นมาและทำหน้าประหลาดใส่เขาอีกครั้ง ปากจู๋ขมุบขมิบ (แง้กๆ)
"ตอนนี้ฉันแค่กำลังปวดใจ... ปวดหัว หรือไม่ก็ปวดท้อง... หรือไม่ก็ปวด โอย... ปวดไปหมด... โลกช่างโหดร้ายกับฉันจริงๆ สลบต่ออีกดีกว่า เฮือกก..."
"เออ... บ้าไปแล้ว! เดี๋ยวแวะคลินิคให้แล้วกัน เล่นบอลแพ้แค่นี้ทำเป็นสำออย ฮ่าๆ " โนบุพูดจบก็สตาร์ท Mercedes Benz คันหรู ปิดหลังคารถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว
ยูกิแกล้งทำหน้าเบะเหมือนเด็กๆ ที่กำลังจะร้องไห้ เขาเกลียดการฉีดยาที่สุดในโลกตั้งแต่ตอนเด็กแล้ว แต่ใครๆ ก็ชมว่ายูกิน่ะเก่ง เพราะชอบทำหน้าตลกเวลาโดนฉีดยา แต่ที่จริงแล้ว หน้าตายูกิมันตลกอยู่แล้วต่างหาก แล้วพอฉีดเสร็จเด็กหน้าตลกก็ร้องไห้ใหญ่ ยูกิกลัวการฉีดยามากจริงๆ
"อ๊าาาา ฉันเกลียดเข็มมมมมมมมมมมม ไม่ฉีดยาแก้ไข้ ม่ายอาวววววว โอ๊ววว สลบต่ออีกรอบในบัดดล... เฮือก..." ยูกิโวยวายเสียงดังลั่น ก่อนที่จะสลบเหมือดแน่นิ่งไปอีกที
เวลาผ่านไป....
...........
.......
.....
..
"แทน แทน แท๊นนน เสร็จแว้ววว!! แกงกะหรี่เร้าใจสไตล์ยูกิ โฮ่ะๆๆๆ " ยูกิยกหม้อแกงกะหรี่ที่ทำจากผงแกงกะหรี่สำเร็จรูปออกจากเตาพร้อมเสิร์ฟเป็นอาหารเย็น อันที่จริงที่ใช้ของสำเร็จรูปก็เพราะว่าขี้เกียจน่ะ ไม่ใช่เพราะไร้ฝีมือ หุหุ
"ฉีดยาเข้าไปหายซีดเลยรึไงไอ้หน้าเห่ย อื้มม แต่กลิ่นก็หอมดีนะเนี่ย" โนบุแซวยูกิแต่น้ำลายก็เริ่มไหลแล้ว
"เออ... ทีหลังไม่ต้อง... แง่งๆๆ (เจ็บตูดอิ๊บเลยอ่า...) " ยูกิชูทัพพีตักข้าวขึ้นขู่
"ตักข้าวไวๆ หิวแล้ว" โนบุออกคำสั่ง
"ได้คร๊าบเจ้านายย เออ นี่ถ้าฉันไม่ติดโทไดนะ เชื่อไหม ฉันจะเรียนทำอาหาร! ฮะๆๆ " ยูกิตักข้าวร้อนๆ เสิร์ฟบนจานหรูสองที่ จานชามที่คอนโดนี้ใบไหนๆ ก็น่าใช้ไปหมด
"อื้มม รสชาติก็ใช้ได้นี่ รสชาติไม่แปลกเหมือนหน้านายนี่หว่า ฮ่าๆ " โนบุเริ่มกินข้าวหน้าแกงกะหรี่อย่างน่าอร่อย แต่ก็ไม่ลืมที่จะหลอกด่าเพื่อน
"ไม่ให้เสียชื่อลูกแม่ค้าขายข้าวอยู่แล้วน่า เฮ่ยๆ กินรอด้วยดิ "
"ยูกิ... (งั่มๆ ) ถ้านายเป็นโรคประจำตัวอะไรก็บอกฉันก็ได้นะ (งั่มๆ ) ฉันไม่เคยเห็นนายไม่สบายจนถึงกับสลบนี่หว่า... "
ยูกิฟังที่โนบุพูด เขาคิดสักพักแล้วทำหน้าระรื่นต่อ "ก็วันก่อนฉันตากฝน วันนี้ก็กินน้ำปั่นอีก แล้วยังไปเล่นบอลกับพวกนาย ปกติฉันก็เป็นหวัดง่ายอยู่แล้ว แค่ไม่ได้ระวังก็เลยเป็นไข้ไงเล่า โรคประจำตัวอะไร ไม่มีหรอก ม่ายมี๊ ฉันแข็งแรงจะตายไป โฮ่ๆ "
โนบุยิ้มให้กับความขี้โม้ของยูกิ ทำไมเขาถึงมีเพื่อนบ๊องๆ แบบนี้ได้นะ โนบุหมั่นไส้เลยแถมด้วยการยิงคำถามให้ยูกิอีกคำถาม
"แล้วเรื่องซายูมิล่ะ ปกติแล้วเนี่ย... ถ้าผู้หญิงที่นายชอบโดนจีบตัดหน้าไปนายจะซึมทั้งวัน...โมโหฉันแทบตาย แต่วันนี้ไม่ยักกะซึม? "
"มันก็ใช่ แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่... เอ่อ... มันไม่เหมือนกันน่ะ เพราะตั้งแต่เข้ามหาลัยฉันก็เข้าใจโลกนี้ซะแล้ว ถ้าฉันกับซายูมิเป็นคู่กันจริงๆ ต่อให้เป็นนาย... หล่อๆ อย่างนาย ซายูมิก็ไม่หวั่นไหวหรอกโว้ย โอ้ว ปรัชญาลึกซึ้งจริงๆ เรา ฮือ..."
ยูกิพยายามคิดเข้าข้างตัวเองเพื่อให้รู้สึกสบายใจ เขาโดนโนบุแย่งหญิงมาจนชินระหว่างที่ทำสงครามจีบหญิงกันเมื่อสมัยมัธยม พอมาแย่งซายูมิกันในครั้งนี้ ยูกิจึงคิดเผื่อใจไว้ไม่น้อย
หงืด... หงืด... เสียงโทรศัพท์โนบุสั่น เขารับสาย
"สวัสดีครับคุณป้าทาโกะ ^^ " โนบุทักทายด้วยเสียงที่สดใส
"เป็นยังไงบ้างล่ะโนบุ พักนี้ไม่มาที่บ้านใหญ่บ้างเลยนะ" เสียงจากต้นสายเปิดคำถามที่ต้องการคำตอบทันที ป้าทาโกะคือแม่นมคนที่เลี้ยงโนบุมาตั้งแต่เด็กๆ
"โอ้ย... ช่วงนี้เพิ่งสอบเสร็จน่ะครับ คิดถึงป้าทาโกะสุดๆ ไปเลย ว่าจะไปหาอยู่พอดี แหะๆ "
"แหม ไม่ต้องมาทำเป็นปากหวาน แล้วเราไม่คิดถึงคุณพ่อคุณแม่บ้างรึไง ท่านพึ่งจะบินกลับไปอังกฤษเมื่อวานนี้เอง"
"หึ... ผมจะไปคิดถึงพวกท่านทำไมครับ บินกลับมาญี่ปุ่นยังไม่บอกผมเลย ถ้าวันก่อนป้าไม่โทรมาบอก ผมก็คงไม่รู้ ผมไม่ไปหาล่ะดีแล้ว -*- " โนบุเปลี่ยนเสียงเป็นเสียงจริงจัง ยูกิหันมามองหน้า
"โถ่... ลูกเอ๊ย ก็คุณพ่อคุณแม่ท่านทำงานหนัก เราก็ต้องเป็นฝ่ายเข้าหาท่านสิ"
"ทำงานไปทำไมล่ะครับ ผมไม่ได้ต้องการสิ่งที่พวกท่านกำลังทำ แต่อย่าพูดถึงเลยครับ มันจบไปนานแล้วล่ะ ผมทำใจได้นานแล้ว..."
"โธ่..."
"ว่าแต่คุณป้าแหละคร๊าบ สบายดีมั้ย? เรามาคุยเรื่องของเรากันดีกว่าน๊า ^^ นะคุณป้าคนสวยของผม "
"แหม... ขี้เล่นไม่เปลี่ยนเลยนะเราเนี่ย ป้าว่าจะไปฉีดโบท็อกซ์อีกสักหน่อยน๊า จะได้สวยเด้งสมกับที่เป็นแม่นมของคุณชายโนบุสุดหล่อยังไง โฮ่ๆๆ "
"เอาเลยครับคุณป้า ผมสนับสนุน ฮ่าๆๆ "
"ว่าแต่เราเถอะ... หาแฟนเป็นตัวเป็นตนได้รึยังล่ะหืม? "
"เรื่องนั้นหรอครับ... หึหึ นอกจากคุณป้าแล้ว พวกผู้หญิงน่ะน่าเบื่อจะตาย วันๆพวกหล่อนก็ดีแต่เม้าธ์ดารา นินทาผู้ชาย คุยอะไรไร้สาระ ผมแค่พาพวกหล่อนไปนอนด้วยแล้วก็บ๊ายบายเลยล่ะครับ"
"เอ้า! เรานี่นะ เกเรจริงๆ ไม่สงสารเค้าบ้างรึไง?"
"สงสารทำไมกันล่ะครับ สงสารผมดีกว่านะคุณป้า มีแต่พวกผู้หญิงที่คิดจะจับผมแต่งงาน ลูกไม้เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวไปหมด ผมถึงไม่ค่อยอยากพูดด้วยไงครับ ฟันแล้วทิ้งเลย ฮ่าๆๆ "
"เออ แล้วกำลังทำอะไรอยู่ล่ะเรา ทานอะไรรึยังล่ะฮึ? "
"กำลังทานครับ" โนบุหันไปสบตายูกิที่กำลังแอบแย่งข้าวในจานเขา
"แล้วนี่อยู่คนเดียวหรอ? เหมือนได้ยินเสียงอะไรแปลกๆ "
"อ๋อ... เสียงหมาน่ะครับ ผมเลี้ยงหมาไว้ตัวนึง แต่มันเป็นหมาวัดน่ะครับ หน้าตาเห่ยๆ ฮ่าๆๆ "
"ถ้างั้นก็ทานข้าวไปเถอะนะ ป้าไม่กวนละ"
"สวัสดีคร๊าบ รักนะคุณป้านะครับ จุ๊ฟๆ^^ " โนบุกดวางโทรศัพท์ แล้วหันมาถลึงตาใส่ยูกิที่ทำหน้าบูดอยู่
"ทำเป็นปากหวาน หมั่นไส้ๆ โนบุ... แกว่าฉันเป็นหมานี่ มาต่อยกันมั้ยล่ะ? " ยูกิรวมคิ้วไว้ที่หน้าผาก ทำหน้าโหดแบบมีเงามืดแห่งความแค้น
"หึหึ... ต่อยกับหมอไปก่อนเหอะ นักเลงอะไรวะกลัวเข็ม"
"ฮึ่มม... ตายซะเถอะแก" ยูกิถือตะเกียบขึ้นมาทำท่าจะแทงลูกตา ส่วนโนบุก็กินข้าวหมดพอดี
"เอ่อ... ฉันต้องไปก่อนแล้วนะเพื่อนรัก พอดีคืนนี้ฉันมีนัด นายว่า... ซายูมิจะคอแข็งมั๊ยอะ? ฮ่าๆๆ คืนนี้อาจจะไม่กลับก็ได้นะยูกิ...ไปแป๊บเดียวเสียวน๊านนาน วู้ฮู้ววว" พูดจบโนบุก็คว้ากุญแจเดินออกไป
"เฮ้ย ไอ้โนบุ ถ้าแกจีบเธอติด ก็อย่าทิ้งเธอนะโว้ย! เฮ้ยยย!! " ยูกิตะโกนตามหลังโนบุไป แต่ก็ไม่มีแม้เสียงสะท้อนกลับมา...
แก๊ง… แก๊ง... ซ่า... เสียงยูกิยืนล้างจานอยู่ในครัว
"ทำฉันก็เป็นคนทำ ล้างฉันก็เป็นคนล้าง... ไอ้นี่มัน... " ยูกิหยุดบ่น เขาชะงักกับอะไรบางอย่าง... ตาตี่ๆ ที่ไร้เสน่ห์ของเขาจ้องมองลงไปที่อ่างล้างจานให้ชัดๆ อีกที
"อ่างมันสูงขึ้นตั้งแต่เมื่อไร?? หรือว่าฉันจะเตี้ยลงไปจริงๆ ?? เฮ้ย... คนอะไรเตี้ยลงได้ เฮอะ? สงสัยจะไม่สบายหนักแล้วเรา ตาเขแล้ว"
ยูกิมองอย่างสงสัย ลมเย็นๆ พัดเข้ามาทำให้ยูกิขนลุกเกรียว เขาไม่ได้สนใจอะไรพิเศษ ได้แต่ลงมือล้างจานต่อไปจนเสร็จ... จากนั้นก็เดินไปเปิดทีวีดู
....
"ทำไมถึงทิ้งฉันไปคะ โฮๆๆ คุณไม่มีหัวใจรึไง? " เสียงนางเอกจากซีรีย์เกาหลีดังออกมาจากทีวี
"เอ้า... นางเอกโดนทิ้ง... เอ้าๆๆ โถ่เอ๊ย แค่โดนทิ้งทำเป็นร้องไห้ ดูอย่างตูนี่... ยังไม่เคยแม้แต่จะมีแฟนเลย!! ต้องรักษาความบริสุทธิ์ไปจนตายซะล่ะมั้ง เฮอะ... ไม่ยุติธรรมเลยยย แม้ง!!" ยูกิหน้าบูดโวยวาย วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่เขาโดนแย่งหญิงตัดหน้าไปอย่างหวุดหวิด
เสียงละครจากในทีวีในหลายๆ ฉากที่ผ่านเข้ามา เป็นเหมือนกับบทเพลงกล่อมให้ยูกิเริ่มง่วง ตาของยูกิเริ่มตาหรี่ลง... หรี่ลง... จนปิดสนิท...
โป๊ก! หัวยูกิโขกลงบนขอบโต๊ะ
"โอยยย เจ็บๆๆๆ วันนี้ทำไมมันง่วงแต่หัวค่ำเลยล่ะเนี่ยย ฮ๊าวววว กินยาแล้วนอนหลับเลยดีกว่า ฮ๊าววว... โอย! ง่วง! "
ยูกิเดินออกมาจากห้องรับแขกอย่างเนือยๆ เขารู้สึกว่าเนื้อตัวมันปวดเมื่อยแปลบๆ ทั่วไปหมด แล้วสายตายูกิก็สะดุดเข้ากับกระจกโบราณที่วางทิ้งไว้ตั้งแต่หลายวันก่อน มันถูกทิ้งไว้ตรงนั้นนานแล้ว แต่ก็ไม่มีใครสนใจ...
"อ้าว ร้าวตั้งแต่เมื่อไหร่อะ นี่หน้าตาฉันดีจนส่องกระจกร้าวเลยรึไง? เฮอะๆ ส่องยังไงนั่น... สวัสดี! ไอ้เจ้ากระจก... ลงกล่องไปก่อนนะ ว่างๆ ฉันจะพาไปคืนเจ้าของเอง"
ยูกิห่อผ้าอย่างเรียบร้อยแล้วใส่กระจกไว้ในกล่องตามเดิม
"ฮ๊าววววว ง่วง! "
อีกฟากนึงของเมือง... โนบุกำลังมีนัดกับซายูมิในผับ เสียงเพลงและความมืดสลัวของผับแห่งนี้เคยทำให้ชายหญิงหลายคู่ได้จบลงที่โรงแรมหลายต่อหลายครั้ง โนบุและเพื่อนๆ รวมถึงซายูมิกำลังสังสรรค์กันอย่างสนุกสนาน จนถึงเวลาที่โนบุจะคุยอะไรบางอย่างกับซายูมิ
"เอ่อ... ขอบคุณนะคะ แต่ฉันต้องขอคิดดูก่อนค่ะ" ซายูมิตอบโนบุ พร้อมก้มหน้าขอโทษเขาเบาๆ
"เธอว่าไงนะ? " โนบุทำหน้าแปลกใจ
"ตอนนี้ฉันยังไม่อยากมีแฟนค่ะ เราเป็นเพื่อนกันดีกว่านะโนบุ" ซายูมิตอบโนบุเป็นครั้งที่สองด้วยความตรงไปตรงมา
"ทำไม... เอ่อ... อืม... ไม่เป็นไร... มีเพื่อนฉันคนนึงชอบเธอแบบจริงใจมากๆ เธอควรจะพิจารณาเค้าให้ดีๆ เขาชื่อยูกิ จำชื่อเขาเอาไว้ล่ะ" โนบุพูดด้วยน้ำเสียงปกติทั้งๆ ที่ซายูมิเป็นผู้หญิงคนแรกที่ปฏิเสธโนบุ
เพล้ง!!!
อยู่ๆ แก้วเหล้าโต๊ะข้างๆ ก็ตกลงมาแตกซะงั้น เสียงดังผิดปกติจนคนในผับถึงกับเงียบกันไปหมด โนบุตกใจจนชะงัก เขารู้สึกเหมือนกับว่า... ลางร้ายกำลังมาเยือน
"เอ่อ ซายูมิ งั้นฉันขอตัวกลับก่อนแล้วกัน ไว้เราเจอกันใหม่ที่มหาลัยนะ บาย"
"บ๊ายบายจ้ะ" ซายูมิยิ้มและโบกมือลา ก่อนที่โนบุจะรีบเดินออกไปจากผับโดยไม่ได้ร่ำลาเพื่อนคนอื่นเลย
ที่บนเตียงเดี่ยวแสนสบาย แอร์เย็นสดชื่นน่านอน แต่ผู้ชายหน้าเห่ยๆ บนเตียงกำลังฝันร้ายจนเหงื่อท่วมตัว
"เฮือกกกกก ฝันร้ายอีกแล้ว" ยูกิตกใจตื่นกลางดึก เขาค่อยๆ ลุกออกจากที่นอน และเดินไปเปิดไฟ เดินงัวเงียๆ ไปหยิบน้ำในตู้เย็นขึ้นมาดื่ม...
"อึ้ก อึ้ก อึ้ก (เสียงดื่มน้ำ) โอย... ฝันร้ายเพราะหิวน้ำมากนี่เองเรา... อึ้ก อั๊ก อั้ก อ่อก อ่อก อ้อกกกก อ้อกกกก!! " ยูกิสำลักน้ำที่เพิ่งดื่มเข้าไปอย่างรุนแรง
"อ่อก อ่อก อ่อก โฮ้ก!! " เลือดพุ่งออกจากปากและจมูกของยูกิ!
"เฮ้ย!! นี่มัน ล ล เลือด... ฉันเป็นอะไร... " ทันทีที่เห็นเลือดตัวเองใบหน้าของยูกิก็กลายเป็นสีขาวโพลนในพริบตา
"แอ้ก อ่อก พรวดด!! " ยูกิสำลักจนลิ่มเลือดพุ่งออกจากปากไม่หยุด ทั้งจมูก หู และตา ก็มีเลือดแดงๆ ทะลักออกมาด้วย...
"ใครก็ได้... อ้อก... โนบุ... อยู่ข้างนอกนั่นมั้ย... ช่วยฉันที... " เสียงแผ่วเบาหลุดออกจากปากยูกิก่อนที่เขาจะหมดสติไป...
ปัง! ปัง! ปัง !!! โนบุพังประตูห้องเข้ามาช่วยยูกิในทันที พร้อมกับทีมแพทย์ฉุกเฉินอีกสามสี่คน
"ยูกิ... นายอย่าตายในคอนโดฉันนะเว้ยยย!! ฉันเตือนนายแล้ว ฉันเตือนนายแล้ว" โนบุเขย่าตัวยูกิแต่ก็ไม่ฟื้น ทีมแพทย์เริ่มใช้เครื่องช็อตไฟฟ้าช็อตที่หน้าอกของยูกิ เพื่อกระตุ้นให้หัวใจไม่หยุดเต้น
ปึด! เฮือก...ปึ้ด! เฮือกกก ปึ้ด!! ตี๊ด............................................. สัญญาณชีพจรหยุดเต้นจนเป็นเสียงยาว
ยูกิยืนมองร่างตัวเองจมกองเลือดและความพยายามทั้งหมดของโนบุที่ไม่เป็นผล ที่ประตูห้องมีหญิงสาวผมม้าสีดำขลับ ผมหล่อนยาวจนถึงเอวและอยู่ในชุดสีแดง หล่อนกระซิบเรียกยูกิเบาๆ อยู่ที่หน้าประตู...
"ยูกิจ๊ะ... ได้เวลาแล้วล่ะ ต่อไปฉันจะรักษาเธอเอง... อย่างสมน้ำสมเนื้อ... ได้เวลาแล้วล่ะ เธอมากับฉันซะเถอะ... โฮะๆๆๆ " (ยืนขำด้วยท่าแอบป้องปาก)
http://www.o2pluz.com/ แนะนำเว็บไซต์โพส-อ่านนิยาย แต่งไอดีและนิยายตัวเองได้ มีโปรไฟล์เม้นหากันแบบไฮ5 และจะมีระบบแจ่มๆ ที่จะตามมามากมาย ต้องการนักเขียนนักอ่านน่ารักๆ ไปทดลองเล่นหลายอัตรา ลองมาเล่นกันดูนะคะ
ความคิดเห็น