คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : a change for-ever love ยอมแลกได้ให้นายคนเดียว ตอนที่ 1 ปัจจุบัน
ตอนที่ 1 ปัจจุบัน
ยูกิตาเหล่ตอนหม่ำอาหาร
*****************************************************************
A change for-ever Love 1 ปัจจุบัน
กลิ่นกำยานกำลังหอมฟุ้ง…หมู่หมอกควันลอยละล่องมาจากทางหลังบ้านเดี่ยวสไตล์คลาสสิคหลังโทรมๆ กลิ่นลึกลับของกำยานค่อยๆ กระจายออกสู่ที่ว่างท่ามกลางตึกคอนกรีตสูงเสียดฟ้าของเมืองใหญ่...
ที่สวนหลังบ้านนั้น... มีหญิงสาวผมยาวในชุดสีดำสไตล์โกธิคดูน่าค้นหา เสื้อผ้ามีลายลูกไม้ประดับสวยงาม ไหล่ของหล่อนคลุมด้วยผ้าคลุมสีแดงสด โยโกะคนนี้กำลังลิ้มรสสุราชั้นเลิศที่ถูกส่งมาจากดินแดนที่ไม่มีใครรู้จัก...
"อ๊าาา... กลิ่นแบบนี้ รสชาติแบบนี้ น่าหลงใหลที่สุดเล้ย! แต่แหม... เจ้าโมะโมะน่าส่งมาแค่ไหเดียวเอง ว้าาา แบบนี้ต้องค่อยๆ ดื่ม... ค่อยๆ ดื่มสินะ... คืนนี้ยังอีกยาวไกลโฮะๆๆๆ "
โยโกะพริ้มตาขึ้นอย่างสุขใจเมื่อได้ลิ้มรสสุราอันแสนหอมหวาน ผมม้ายาวสีดำขลับของหล่อนสะท้อนแสงจันทร์ที่สาดแสงส่องมาจากด้านนอกระเบียง
"อ๊าาา ชื่นจายยยย คุโซจังจ๊ะ ชิรี่จังจ๋าาาา อุ่นกับแกล้มที่เจ้านั่นทำไว้ให้เสร็จหรือยังจ๊า"
"เสร็จพอดีเลยคร่า... เสร็จพอดีเลยคร่าาาาๆๆ กับแกล้ม แล่มๆๆ ร้อนๆ อ๊อนนๆๆ " คุโซจังกับชิรี่จัง ขานตอบพร้อมกันจนเป็นเสียง echo
"พ่อหนุ่มน้อยคนนั้นนี่ฝีมือไม่ตกเลยนะเนี่ย กับแกล้มชั้นดีก็ต้องคู่กับสุราชั้นเลิศ ว้าว มีความสุขจริงๆ เล้ยยย โฮะๆๆๆ "
เมื่อสิ้นเสียงหัวเราะแห่งความสุขของโยโกะได้ไม่นาน เสียงหนึ่งของอุปกรณ์สื่อสารรูปร่างโบราณก็ดังขึ้น
"คริ๊งงงง... คริ๊งงงงงงง... คริ๊งงงงงงงงง!!! "
"สวัสดีค่ะ ร้านสมใจอยากค่ะ" คราวนี้โยโกะเป็นคนยกหูโทรศัพท์เอง
"สวัสดีค่ะคุณโยโกะ ^^ " เด็กผู้หญิงทักทายด้วยน้ำเสียงร่าเริง
"โอ๊ะ กำลังคิดถึงอยู่พอดีเลย หนูสบายดีแล้วใช่มั๊ยจ๊ะ? "
"สบายดีแล้วล่ะค่ะ ขอบคุณมากเลยนะคะที่จัดการเรื่องนั้นให้"
"แล้วของแลกเปลี่ยนที่ตกลงกันไว้ล่ะ? " โยโกะแผ่วเสียงเบาลง...
"ส่งไปเรียบร้อยแล้วล่ะค่ะ"
"ส่งไปที่อยู่ที่โอไดบะ*นะ คงไม่ได้ส่งมาที่ร้านนี้นะจ๊ะ"
[*หมายเหตุ* โอไดบะคือพื้นที่ทางใต้ของเมืองโตเกียว ]
"ใช่ค่ะ ให้เค้าเขียนตามที่อยู่ที่คุณโยโกะบอกมาเลยค่ะ" เด็กหญิงพูดอย่างมั่นใจ
"หาา! ไม่ได้ส่งของเองหรอกหรอ? "
"คือตอนนั้นมือของหนูยังเจ็บอยู่เลยค่ะ เลยใช้ให้เพื่อนเขียน แต่เพื่อนไม่รู้หรอกนะว่าหนูส่งอะไรไปน่ะ"
"งั้นหรอ อืม... ขอบใจหนูมากนะจ๊ะ ถ้ามีอะไรอยากให้ช่วยอีกก็มาใช้บริการที่ร้านเจ๊ได้เลยนะจ๊ะ ! เฮ้อ....."
"ค่ะ ขอบคุณนะคะ ... แต่คุณโยโกะถอนหายใจทำไมหรอ? "
"ไม่มีอะไรหรอกจ้า ฝันดีน๊า" โยโกะพูดด้วยสีหน้านิ่งเฉย
"เอ๊ะ? งั้น... หนูไปนอนก่อนนะ อ้อ! ถ้าคุณโยโกะปรับปรุงร้านเสร็จแล้วหนูจะแวะไปเยี่ยมนะค๊า"
"ได้เลยจ้า..."
ตื๊ดด... ตื๊ดด... แกร้ก โยโกะวางหูโทรศัพท์ลงพร้อมสีหน้าที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย
"เฮ้อ... ไอ้ความ "สมพงศ์" ระหว่างคนกับสิ่งของเนี่ย... มันชอบทำให้เกิดเรื่องวุ่นๆ ขึ้นทุกทีสิน่า... แต่ก็นะ... คงน่าจะสนุกดีนะนี่" โยโกะพูดขึ้นลอยๆ
"คุณโยโกะคะ คุณโยโกะคะ ะ ะ ะ " คุโซจังและชิรี่จังเรียกพร้อมกับทำหน้าเศร้า
"อื้ม อย่าทำหน้าแบบนั้นเลยน่า เดี๋ยวฉันต้องเตรียมเก็บของไปโอไดบะแล้วล่ะ ระหว่างที่ฉันไม่อยู่ อย่าปรากฏตัวออกมาให้คนเห็นนะจ๊ะ"
"ฮือๆๆ อยากไปด้วยจัง จัง งงง งงง ฮือๆๆ ฮ ฮ ฮืออๆๆ " คราวนี้ร้องไห้พร้อมกันเป็นเสียง echo
"จะร้องไห้ทำไมล่ะจ๊ะ ก็รู้อยู่แล้วนี่ว่าตามออกไปไม่ได้ ฉันคงไปไม่นานนักหรอก เดี๋ยวจะหาของฝากมาให้แล้วกัน ^^ "
"ค่ะ ค่ะ ะ ะ ๆ คะ ะๆ "
"จุดกำยานให้ฉันใหม่ด้วยนะ มันดับแล้ว... "
เหล่าหมอกควันของกำยานอันเก่าได้จางหายหมดลงไป... แต่แล้วคุโซจังและชิรี่จังก็ช่วยกันจุดอันใหม่ขึ้นมาอีกครั้ง กลิ่นและควันจางๆ ค่อยๆ โชยฟุ้งออกมาเตะจมูกคนที่สามารถได้กลิ่น...
"อ๊ะ! กลิ่นนี้ใช้ได้เลยนี่ หอมเหมือนกันนี่นา... อื้ม ตอนนี้ ที่โตเกียวก็คงจะเริ่มกันแล้วล่ะ จะหอมเหมือนกันมั๊ยน๊า... โฮะๆๆ " โยโกะพึมพำถึงอะไรบางอย่างและยังก๊งเหล้าเคล้าแสงจันทร์เพียงคนเดียวต่อไป... ราวกับว่า... บางสิ่งบางอย่างกำลังจะเริ่มต้นขึ้นหลังจากนี้...
[*หมายเหตุ* คุโซจังกับชิรี่จัง แปลว่า น้องก้นกับน้องอุจจาระ... ]
ซู่ววววว... ฉ่า...
เสียงเนื้อนุ่มๆ ถูกวางลงบนเตาย่างแบบดั้งเดิม ควันหอมๆ จากเนื้อชั้นดีได้ล่องลอยไปทั่วบริเวณ... ส่งผลให้ใครบางคนน้ำลายไหลอย่างช่วยไม่ได้...
"อ๊าาาาาาา หอมจังเยยยย เนื้อย่างเกาหลี!! ไม่ได้กินมาตั้งนานแล้วว้อยย" เจ้าของเสียงนั้นคือยูกินั่นเอง... ปีกว่ามาแล้วที่เรียนจบมัธยมจากโคลิยามะ แต่ที่โตเกียวเขาก็ยังคงเป็นหนุ่มหน้าตายอดแย่แห่งปีอยู่ดี ยูกิยังมีอวัยวะบนใบหน้าที่ไร้เสน่ห์ไปทุกจุด ส่วนสูงก็โอเค ราวๆ สัก175ได้ล่ะมั้ง ร่างท้วมนิดๆ รวมๆ แล้วก็เหมือนจะน่ารักดี น่ารักแบบเห่ยๆ นั่นแหละ
ยูกิลงมือใช้ตะเกียบคีบเนื้อย่างเข้าปากเป็นคนแรกอย่างอร่อยเหาะ เหมือนที่คาดเอาไว้... ควันจากเตาย่างแบบดั้งเดิมสร้างบรรยากาศคึกคักให้กับหมู่เพื่อนๆ ได้เป็นอย่างดี...
"วันนี้กินให้เต็มที่ไปเลยพวกเรา มื้อนี้ฉันเลี้ยงเอง ฉลองให้กับการสอบเสร็จ หายเหนื่อยกันซะทีนะ ฮ่าๆ ฟาดเลยเพื่อน! " เสียงชายหนุ่มรูปหล่อที่นั่งหัวโต๊ะพูด เขาคือโนบุ ลูกชายคนเดียวของโรงแรมห้าดาวชื่อดังที่ตอนนี้ขยายสาขาไปถึงต่างประเทศ เขามีโครงหน้าที่ดีมากๆ เข้าขั้นเป็นดาราได้เลยล่ะ ทั้งตาก็โตมีเสน่ห์ จมูกก็โด่ง หุ่นก็ดีอีก ครบเครื่องไปซะทุกอย่าง
และตั้งแต่โนบุเข้ามหาลัยโทไดได้ เขาก็สัญญากับคุณพ่อที่อยู่ต่างประเทศไว้ว่า
ผมจะไม่ทำตัวเป็นนักเลงอีกแล้ว...
พอโนบุพูดถึงการสอบจบ ไอ้หน้าเห่ยก็ขมวดคิ้วแล้วยกมือค้านทันที ก็สิ่งที่โนบุพูดเมื่อกี๊มันขัดต่อความเป็นจริงแบบม๊ากมาก คิ้วของนายหน้าเห่ยขมวดจนตาตี่ๆ แทบจะหุบเข้าไป ยูกิชอบทำหน้าประหลาดแบบนี้อยู่บ่อยๆ ยิ่งทำให้หน้าเห่ยๆ ของเขายิ่งเห่ยเข้าไปใหญ่
"นี่โนบุ นายพูดอย่างกับว่านายอ่านหนังสือเตรียมสอบเหมือนคนอื่นเขาอะ?? "
"หึหึ... ฉันเหนื่อยที่ต้องให้กำลังใจเพื่อนเว่ย นายก็รู้ดีนี่หว่า... แค่เดินเข้าห้องสอบ พวกอาจารย์หน้าเงินทั้งหลายก็ให้ฉันผ่านแล้ว แล้วจะอ่านหนังสือแบบพวกนายทำไมให้เมื่อยลูกตา? "
ได้ฟังดังนั้นเพื่อนๆ อีกสองสามคนจึงเปิดประเด็นซะเลย
"เฮ้ย... น่าอิจฉาคนรวยจริงๆ เลยอะ ว่าแมะ งั้นมื้อนี้ไม่เกรงใจล่ะนะครับ"
"อืมๆ ใช่ๆ คุณโนบุเจ๋งที่ซู๊ดดด... งั้นขอฟาดให้เรียบเลยนะคร๊าบบบบ! " พวกลิ่วล้อมันไม่เคยค้านโนบุเลยสักครั้ง ก็เพราะหวังมากินฟรีแต่แรก แล้วจะขัดทำไมให้เสียเวลาล่ะ กินเลยดีกว่า... งั่ม!
ยูกิได้แต่ส่ายหัวเบาๆ เขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก... นั่นเป็นเพราะเนื้อที่เต็มปากเกินกว่าจะเอื้อนเอ่ย...
เนื้อชั้นเลิศชิ้นแล้วชิ้นเล่าถูกคีบลงไปย่างบนเตาอย่างรวดเร็ว ด้วยฐานะทางบ้านของยูกิ... การที่ได้กินเนื้อย่างแบบออริจินอล ณ ใจกลางเมืองโตเกียวแบบนี้ทำให้ยูกิไม่สนใจจะค้านเรื่องอะไรอีกแล้ว...
เวลาได้ผ่านไปเรื่อยๆ ทุกคนกินเนื้อกันจนพุงเริ่มแย้ม...
ยูกิเหล่มองโต๊ะข้างๆ ด้วยสายตาแบบเหยียดนิดๆ เช่นเดียวกับเพื่อนๆ ในกลุ่ม ก็เพราะโต๊ะข้างๆ เป็นโต๊ะของคู่เกย์น่ะสิ! คู่เกย์ล่ำๆ ที่กำลังป้อนเนื้อให้กันอย่างหวานชื่น แต่พวกยูกิก็ไม่ได้คิดอะไรหรอก ก็เพราะสังคมสมัยนี้เค้าเปิดกว้างอะนะ...
ก็เข้าใจนะ เข้าใจ... แต่ก็แค่ไม่อยากมีแฟนเป็นแบบนั้นก็เท่านั้นเอง...นายหน้าเห่ยได้แต่สายหัวป้อยๆ แล้วตะลุยยัดเนื้อเข้าปากต่อไป
"น้องจ๋า โต๊ะนี้ขอเนื้อเพิ่มอีกสองชุดนะคร๊าบบบ ไม่เอาผักหรือไม้ป่าเดียวกันน๊า*0* พี่กินแต่เนื้อนิ่มๆ ไม่กินกากอาหารจ้า หุหุ... " ยูกิสั่งเพิ่มทั้งที่เนื้อย่างยังคาปาก พลางยิ้มหยอกล้อโต๊ะคู่เกย์เล่น
"เฮ้ย... ยูกิ นายยังไหวอีกหรอ? " เพื่อนๆ ทำหน้าตกใจที่ยูกิสั่งเพิ่มอีกสองชุด ทั้งที่เห็นๆ กันอยู่ว่าเขาเพิ่งกระซวกเนื้อไปเป็นกองภูเขา แล้วยังจะกินต่อได้อีกหรอ? ยูกิคนนี้กระเพาะเขาทำด้วยอะไรกันแน่เนี่ย...
"อ้าวๆๆ นี่พวกนายไม่รู้หรอกหรอว่า โปรตีนจากเนื้อชั้นดีเนี่ย มันทำให้สมองของฉันนั้นมัน... มัน! ... มันมีไอคิวเทียบเท่ากับสมองของมนุษย์ต่างดาวยังไงเล่า ฮ่าๆๆ และที่สำคัญที่ฉันหล่อแบบนี้ได้ก็เพราะโปรตีน! "
ยูกิพูดด้วยน้ำเสียงทะเล้นพร้อมกับเอาตะเกียบชูขึ้นเหมือนเรดาร์มนุษย์ต่างดาว แถมยังทำตากลิ้งเกลือกเหมือนตัวประหลาด... ได้ของกินอร่อยๆ แล้วจะอารมณ์ดีแบบนี้ล่ะนะ
"ฮ๊าา นายว่าไงนะ? นายบอกว่าหน้านายเหมือนปลาตีนงั้นหรอ เออ เหมือนดีๆ ฮ่าๆ " เพื่อนๆ พากันหยอกล้อยูกิแล้วหัวเราะกันเสียงดัง โดยไม่ทันสังเกตว่าตอนนี้ มีสายตามุ่งร้ายหลายคู่จับจ้องมาจากทางด้านหลัง สายตาจากพวกอันธพาลประจำถิ่น...
โนบุขำเบาๆ "นี่ไอ้คุณยูกิครับ วันนี้นายมาขออาศัยคอนโดฉันอยู่ยังไม่พอ... ยังสั่งเนื้อซะเยอะขนาดนั้น ไม่กลัวฉันตังค์หมดกระเป๋ารึไง นายนี่มันตลกรับประทานจริงๆ ฮ่าๆไอ้ตัวเขมือบเอ๊ย! "
"โถ่... ก็นายรวยอย่างกับจะผลิตเงินได้เองเลยนี่หว่า แต่รับรองได้เลยนะ ฉันจะไม่ลืมบุญคุณครั้งนี้เป็นอันขาด งั่มๆๆ เคยได้ยินมะ บุญคุณต้องทดแทนแค้นต้องชำระ งั้มๆ " ยูกิไม่รอช้ารีบยัดเนื้อย่างชุดใหม่เข้าปากทันใด เชื่อเลยว่าเขาเป็นตัวเขมือบจริงๆ
แต่พอหัวเราะกันได้ไม่นาน กลุ่มวัยรุ่นแปดเก้าคนที่นั่งโต๊ะด้านหลังร้านก็ค่อยๆ เดินมาหาโต๊ะของพวกโนบุและเพื่อนๆ นำโดยโคกิคู่ปรับเก่าของโนบุตั้งแต่สมัยมัธยม
ปัง!!
โคกิทุบโต๊ะเสียงดัง ยูกิตกใจจนเนื้อย่างกระเด็นออกจากตะเกียบ เย้อ... มันมาอยู่โตเกียวได้ไงว๊า...
"เฮ้ย ว่าไงวะ! โนบุ ไอ้ลูกคุณหนู ไม่ได้เจอกันซะนาน คุณหนูสบายดีหรือเปล่าล่ะครับเนี่ย ฮ่าๆๆ " โคกิเท้าโต๊ะแล้วยื่นหน้าไปเยาะเย้ยโนบุใกล้ๆ คิ้วโก่งๆ ของโคกิทำให้โนบุใกล้จะอดกลั้นอารมณ์เอาไว้ไม่ไหว
และแล้วโคกิก็ใช้มือปัดชามของโนบุทิ้ง โนบุลุกขึ้นยืนประจันหน้าทันที! ด้วยความสูงถึง183ซม.+ และร่างกายที่ใหญ่โตฟิตเฟิร์มของเขา ทำให้คนทั้งร้านเงียบและหันมามองโนบุกันเป็นสายตาเดียว
"เอ่อๆ โนบุ ฉันว่า... ฉันมีธุระด่วนแล้วนะ ขอตัวก่อนดีกว่า... "
"ฉันก็มีเหมือนกัน วันนี้ขอบใจมากนะที่นายเลี้ยง ขอตัวก่อนล่ะ โชคดีนะ (อิ่มจังตังค์อยู่ครบ) " เพื่อนๆ กินฟรีที่โนบุพามาด้วยต่างก็แย่งกันชิ่งหนีออกไปหมด แต่คนที่ยังอยู่ก็คือยูกิ... เขาวางตะเกียบแล้วดึงโนบุให้นั่งลงในทันที
"เฮ้ย... โนบุ ฉันขอร้องล่ะ วันนี้วันดี อย่ามีเรื่องกันดีกว่า ฉันกำลังอิ่มด้วย เดี๋ยวอ้วกออกมาเสียดายของนะเฮ้ย! " ยูกิกระซิบเบาๆ
โคกิทำหน้าไม่สบอารมณ์ ขมวดคิ้วโก่งๆ แล้วชี้นิ้วท้าทายโนบุต่อไป
"อ้าวคุณหนู วันนี้ป่วยรึไงวะ ทำหน้าหงอยๆ ถ้ารวยนักก็เลี้ยงพวกฉันอีกสักโต๊ะสิวะ ไอ้คุณหนูไร้น้ำยา! ฮ่าๆๆ " โคกิยื่นหน้าขำใส่โนบุดังๆ อีกระลอกใหญ่ และทันใดนั้นเอง!!
ตุ้บ! อ๊ากกกก!!!
โนบุเลือดเดือดซะแล้ว! สติของเขาขาดผึง ชกโคกิจนหน้าคว่ำลงไปนอนกลิ้งกับพื้น แล้วการตะลุมบอนระหว่าง 2 ต่อ 8 ณ ร้านเนื้อย่างก็ได้เริ่มขึ้น ณ บัดนั้น!!
ตุ้บตั้บ ตุ้บตั้บๆๆ อ๊อยยยยยยยย... !!!
ประตูห้องถูกเปิดเข้ามา เงาตะคุ่มๆ ของชายหนุ่มกำลังถอดเสื้อออกจนเผยให้เห็นลายกล้ามเนื้อที่ฟิตปั๋ง โนบุเริ่มมองหายูกิที่ขึ้นมาบนห้องก่อนเพื่อเตรียมอุปกรณ์ทำแผล
ภายในห้องถูกตกแต่งด้วยสไตล์โมเดิร์นแบบอบอุ่นที่ทางคอนโดจัดไว้ให้ ส่วนพวกเฟอร์นิเจอร์เก๋ๆ โนบุเป็นคนเลือกซื้อมาเปลี่ยนเอง มันช่างเข้ากับลุคแบดบอยของโนบุได้ดีจริงๆ
"เห้ย! มัวนั่งเขียนอะไรอยู่ มาทำแผลให้ฉันดิ ซื้อผ้าก็อตซ์มาให้แล้วนี่ไง" โนบุเร่งยูกิให้มาทำแผลให้ เขาเรียกจิกหัวอย่างกับคนใช้
"อะ... ได้ๆ ได้เลยคร๊าบลูกพี่" ยูกิวางสมุดบันทึกแล้วลุกออกจากโซฟาสีแดงกลางห้อง ก่อนที่จะหยิบกล่องเครื่องมือทำแผลไปหาโนบุ แล้วครั้งนี้... ยูกิก็ลากโนบุออกจากวงล้อมของเสือสิงกระทิงแรดได้ตามเคย ยูกิน่ะเก่งเรื่องฝ่าวงล้อมเพื่อเอาตัวรอดมานักต่อนัก
...
"โอ๊ยยยแสบบบบบบบบบบชิบ เบาๆ หน่อยดิ! " โนบุตะโกนเสียงลั่นแข่งกับเสียงเพลงร็อคจากวงBLAST*ที่ยูกิเปิดทิ้งไว้
"เออๆ รู้แล้วน่า! อยากบ้าพลังเองนี่หว่า... "
"น่าจะซัดกับมันต่อให้รู้เรื่อง มันน่าฆ่าจริงๆ โอย... แล้วนายล่ะเป็นไง โดนหนักรึเปล่า? " โนบุหันมาถามยูกิ
[*หมายเหตุ* วง BLAST เป็นวงพังค์ร็อคจากการ์ตูนญี่ปุ่นเรื่องดัง]
ยูกิกัดฟันเล็กน้อยก่อนจะร้องซี๊ดบ้าง...
"ก็โดนทุบหลังมาอะสิ แต่ว่า เอ่อ... หลังฉันมันคงไม่เป็นอะไรหรอก เราซี้ปึ้กกันใช่ไหม ไม่ต้องเป็นห่วง ม่ายยยต้องเปนห่วง โฮ้ๆ แค่นี้ฉันไหวน่า ฮุๆๆ " ยูกิพูดไปพร้อมกับทำแผลไปอย่างชำนาญ
"พูดอะไรของแกวะ... ฟังไม่รู้เรื่อง แล้วตกลง ต้องให้ฉันทำแผลให้รึเปล่า หึหึหึ" โนบุยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
"เฮ้ยๆๆ ไม่ต้องเลย ฉันทำเองได้ แค่นายยอมยกห้องให้ฉันตั้งห้องนึงฉันก็เกรงใจนายจะแย่อยู่แล้ว แผลที่หลังแค่นี้ โอ้ย!! สบายๆ นายไม่ต้องทำเป็นมาห่วงหรอก (กึ๋ย...) "
"ไม่เป็นไรหรอกน่า... ห้องนั้นมันว่างพอดี แต่จริงๆ แล้ว... ฉันก็ไม่ได้ห่วงนายซักเท่าไหร่หรอกนะ...จริงๆ ไม่ห่วงเลยน่ะ... แกคงกลัวฉันล้อเรื่องปานอุบาทว์ที่หลังนั่นอะสิ ฮ่าๆๆ "
ยูกิขมวดคิ้วแล้วทำปากบู้ ยูกิน่ะแมนพอ เขาไม่ได้กลัวการถอดเสื้อ แต่ยูกิกลัวถูกล้อเรื่องปานที่กลางหลังต่างหาก
"โถ่ยูกิ แค่มีอุนจิสีแดงที่หลังเองน่า มันคงไม่ส่งกลิ่นเหม็นๆ โชยออกมาใช่ไหม ฮ่าๆๆๆ "
"เฮ้ย... เรื่องปานนั้นช่างมันเหอะ ไร้สาระๆ " ยูกิตัดบท "แต่ยังไงก็ขอบใจนายมากนะโนบุ ถ้าไม่ได้นาย ฉันคงไม่มีที่ซุกหัวนอนแน่ๆ แล้วพรุ่งนี้แม่ฉันจะส่งของใช้ที่จำเป็นมาให้อีก จะได้ไม่ต้องลำบากนาย"
ป้าบ!! โนบุตบหลังยูกิอย่างแรงด้วยความซี้
"เออ... เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงเลย ถ้าหุ้นส่วนใหญ่ห้างนั้นเป็นของพ่อฉันเมื่อไร ฉันจะให้แม่นายได้ที่ๆ ดีที่สุดไปครองคนเดียวเลย"
"เออๆ ขอบใจว่ะ งั้นวันนี้ฉันไปจัดของที่ห้องก่อนดีกว่า พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าไปทำงานพิเศษอีก ชีวิตคนจนมันเหนื่อยจริงจริ๊ง" ยูกิพูดพลางเก็บกล่องเครื่องมือทำแผล
"เออน่า อย่าบ่น เอ้านี่! กุญแจห้อง" โนบุเอื้อมมือหยิบกุญแจโยนให้ยูกิ "เก็บเอาไว้ให้ดีๆ พรุ่งนี้ฉันจะนอนยาวไม่ต้องปลุกฉันล่ะ... โอะ... โอยยยย"
"อื้ม ได้เลย พรุ่งนี้เจอกัน"
...
แล้วหลังจากนั้น... ยูกิก็หลบเข้าไปทำแผลในห้องคนเดียวอย่างเงียบๆ วันนี้เป็นวันแรกที่ยูกิย้ายมาอยู่ห้องว่างที่คอนโดหรูริมทะเลของโนบุ แม่ของยูกิมีปัญหาเรื่องการแย่งที่ขายของ ช่วงนี้เลยส่งเงินมาจ่ายค่าหอให้ยูกิอีกไม่ไหว ลำพังจะหาเลี้ยงตัวเองยังลำบาก ตอนนี้ยูกิจึงต้องอาศัยห้องว่างของโนบุไปก่อน แล้วทำงานพิเศษเพื่อเอามาเป็นค่าขนม
เป็นอันว่า... ช่วงนี้ทั้งสองคนเลยได้กลับมาอยู่ใกล้กันอีกครั้ง หลังจากที่ไม่ค่อยได้เจอกันเท่าไหร่ นับตั้งแต่จบโรงเรียนมัธยมด้วยกันมา จนตอนนี้ก็ขึ้นปี2เข้าไปแล้ว...
"โห้... เตียงก็นุ่มมมม แอร์ก็เย็น ของฟรีมันดีแบบนี้เอง คร่อก..." ยูกิทำแผลเสร็จก็ล้มตัวลงบนเตียง เขาหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า พรุ่งนี้ยูกิจะต้องเจอกับอะไรบ้างนะ?
http://www.o2pluz.com/ แนะนำเว็บไซต์โพส-อ่านนิยาย แต่งไอดีและนิยายตัวเองได้ มีโปรไฟล์เม้นหากันแบบไฮ5 และจะมีระบบแจ่มๆ ที่จะตามมามากมาย ต้องการนักเขียนนักอ่านน่ารักๆ ไปทดลองเล่นหลายอัตรา ลองมาเล่นกันดูนะคะ
ความคิดเห็น