คลังเก็บนิยายตามใจฉัน

ลำดับตอนที่ #4 : Kuroshitsuji

ตึก…ตึก…ตึก…

เสียงฝีเท้าที่ดังก้องกังวานขึ้นท่ามกลางความเงียบสงัดในยามราตรีปลุกให้คนที่กำลังนั่งอ่านเอกสารอยู่ภายในห้องทำงานเพียงลำพังละสายตาจากงานที่กำลังอ่านอยู่ขึ้นมา    ในขณะเดียวกันกับที่ประตูถูกใครบางคนที่มาเยี่ยมเยียนกลางวิกาลเปิดออกพอดี

“ไม่ได้พบกันเสียนานเลยนะคะคุณหนู”

ผู้มาเยือนนั้นเป็นหญิงสาวร่างสูงโปร่งเจ้าของเรือนผมสีขาวสะอาดดุจหิมะผู้มีดวงนัยน์ตาสีแดงฉานที่เปล่งประกายโดดเด่นท่ามกลางความมืด    เธอคนนั้นย่อกายทำความเคารพคนที่อยู่ด้านหลังโต๊ะทำงานด้วยความนอบน้อมสูงสุด

“นั่นสินะเตรา   ซักห้าปีได้ล่ะมั้ง”

รอยยิ้มอ่อนหวานปรากฏขึ้นมาบนใบหน้ารูปไข่ของเด็กสาวร่างเล็กเหมือนตุ๊กตาที่อยู่ด้านหลังโต๊ะทำงานซึ่งมีเอกสารมากมายวางระเกะระกะเต็มไปหมด   คนที่ถูกเรียกว่าเป็นคุณหนูจัดระเบียบของงานที่วางอยู่ตรงหน้าให้เรียบร้อยแล้วจึงค่อยเดินเข้าไปหาหญิงสาวคนนั้น

“คุณหนูเองก็ดูโตขึ้นมากเลยนะคะ    สูงกว่าเมื่อก่อนตั้งเยอะเลย”

“เดี๋ยวนี้หัดปากเก่งนะเตรา”

เด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีทองดัดเป็นลอนกล่าวเหน็บแนมคนที่อยู่ใต้บัญชาของตนพร้อมกับคลี่รอยยิ้มบางที่มุมปาก     เธอนั่งลงยังโต๊ะน้ำชาก่อนที่จะเอื้อมไปรินชาให้กับคนตรงหน้าตามมารยาทที่ดีของเจ้าบ้าน     ถึงแม้ว่าหญิงสาวคนนี้จะเป็นเมดเดอร์ของเธอก็ตามที

กราเตราโค้งศีรษะลงเล็กน้อยเมื่อผู้เป็นนายเลื่อนถ้วยที่มีน้ำชาหอมกรุ่นอยู่ภายในมาให้   หญิงสาวสูดจมูกรับกลิ่นนั้นเข้าไปก่อนที่จะยกขึ้นจิบ

“ชาซากุระจากญี่ปุ่นที่คุณพ่อสั่งมาเมื่อหลายวันก่อนน่ะ   อร่อยดีมั้ยเตรา”

“ข้าว่าแล้วแต่ความคิดของแต่ละคนเจ้าค่ะคุณหนู” เตราตอบแบบเลี่ยงๆ   ดวงตาสีเขียวสดของคนที่กำลังรอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อเปล่งประกายสีแดงประหลาดขึ้นวูบหนึ่ง

“แล้วคำตอบของเจ้าเป็นยังไงล่ะเตรา”

“สำหรับข้าก็ถือว่าอร่อยดีเจ้าค่ะ   แต่ถ้าเทียบกับชาเอิร์ลเกรย์ข้าชอบเอิร์ลเกรย์มากกว่าค่ะ”

“เจ้าก็ยังเป็นเจ้าเหมือนเดิมเลยนะเตรา   ที่ชอบก็เพราะเขาคนนั้นล่ะสิ”

เด็กสาวผู้อ่อนวัยกว่ากล่าวอย่างอารมณ์ดีพลางหัวเราะร่วนหัวเราะร่วนเมื่อได้ยินคำตอบที่ดูตรงไปตรงมาจากผู้รับใช้สาวผู้ซื่อสัตย์   ก่อนที่ตนจะยกแก้วชาขึ้นจิบเช่นเดียวกัน    ทั่วทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบสงัดไปซักพักหนึ่งเมื่อคนทั้งคู่ลงมือจัดการกับแก้วชาที่อยู่ตรงหน้าอย่างใจจดจ่อ

กริ๊ก!

เสียงแก้วชาเนื้อดีกระทบกับจานรองเรียกให้หญิงสาวนาม กราเตรา เงยหน้าขึ้นแล้วมองสบตากับเจ้านายตัวน้อยของตน

“ใกล้ถึงเวลานั้นแล้วสินะเตรา    ข้าไม่อยากให้เวลานั้นเลย” นัยน์ตาสีมรกตคู่สวยหม่นแสงเศร้า   เตราเองก็ยิ้มบางอย่างเศร้าสร้อยเช่นเดียวกัน

“อย่ากังวลไปเลยเจ้าค่ะ   ข้ามั่นใจว่าทุกอย่างจะต้องเป็นไปด้วยดี   เขาคนนั้นจะต้องรู้สึกถึงการมีอยู่ของพวกเราแน่    อีกอย่างหนึ่งนายน้อยผู้ทำพันธสัญญาคนนั้นคงจะรู้ความจริงในอีกไม่ช้านี้แล้วค่ะ…”

เด็กสาวผมทองส่ายหน้าช้าๆพลางเอามือปิดหน้าอย่างเจ็บปวด

“ข้า…กลัว   กลัวว่าทุกอย่างจะไม่เป็นอย่างที่เราคิด”

ร่างสูงโปร่งขยับมายืนอยู่ด้านหลังของผู้เป็นนายในเวลาชั่วพริบราวกับสายลมพัด    แขนเรียวสวยทั้งสองข้างอ้าออกก่อนที่จะสวมกอดคนตัวเล็กจากข้างหลัง   คุณหนูเบิกตากว้างเล็กน้อยแล้วปรือหลับตาลงซึมซับความอบอุ่นที่มาจากอ้อมกอดนั้น

“ได้โปรดอย่ากังวลนายของข้า” เสียงหวานนุ่มนวลกระซิบแผ่วเบา “ข้าจะอยู่เคียงข้างท่านเสมอตราบชั่วนิจนิรันดร์…ท่านอลิซาเบ็ธ”