คลังเก็บนิยายตามใจฉัน

ลำดับตอนที่ #37 : Mistery Cafe

กลิ่นหอมกรุ่นของกาแฟและขนมปังอบใหม่ลอยโชยออกมาจากร้านเล็กๆซึ่งตั้งอยู่ไม่ไกลจากโคลอสเซียมมากนักเรียกให้ผู้คนที่สัญจรไปมาได้หยุดชะงักและสูดดมกลิ่นหอมหวานที่ผสานเข้ากันอย่างลงตัวเข้าไป   แล้วเมื่อกวาดสายตามองหาก็พบกับร้านกาแฟร้านเล็กๆร้านหนึ่งตั้งอยู่
 

รถหรูคันหนึ่งวิ่งมาจอดด้านหน้าร้านอย่างนุ่มนวล   ผู้ที่ก้าวลงจากรถคนแรกนั้นรีบวิ่งอ้อมไปเปิดประตูรถให้ชายอีกได้ก้าวลงมา   ดูจากบุคลิกท่าทางและชายฉกรรจ์ในชุดสูทสีดำแล้ว   บ่งบอกได้ชัดเจนว่าชายคนนี้จะต้องเป็นคนรวยและค่อนข้างมีอิทธิพลพอสมควร
 

เขาเป็นชายกลางคนรูปร่างสูงกำยำ   ผิวสีคล้ำบอกว่าเขาจะต้องเป็นพวกที่ออกทำงานภาคสนามบ่อยอย่างแน่นอน   เช่นเดียวกับรอยแผลบากตรงคิ้วขวาที่ตัดกับสีผิวอย่างเด่นชัด   เขากวาดสายตามองรอบๆก่อนที่จะเดินเข้าไปในร้านและปล่อยให้บอดี้การ์ดทั้งหลายยืนเฝ้าอยู่ด้านหน้า
 

“ยินดีต้อนรับสู่มิสเทอรี่คาเฟ่ค่ะ”
 

ในวงการมืดยังมีเรื่องเล่าอยู่เรื่องหนึ่ง   แม้จะดูน่าหัวเราะไปหน่อยแต่ทุกคนเองก็ได้สัมผัสจริงๆว่าเรื่องแบบนี้ก็มีอยู่ในโลกนี้ด้วย
 

จุดเริ่มต้นของเรื่องราวอยู่ที่พี่น้องฝาแฝดคู่หนึ่ง   ทั้งสองอาศัยอยู่กับแม่ในหมู่บ้านเล็กๆบนภูเขาอันสงบเงียบด้วยความเรียบง่าย   แต่แล้ววันหนึ่งก็มีกลุ่มมาเฟียนอกรีตที่หลบหนีจากการตามล่าจากผู้คุมกฎสุดสยองมาที่หมู่บ้าน   พวกมันไล่กราดยิงชาวบ้านอย่างโหดเหี้ยมไม่ว่าใครก็ไม่เว้น   ผู้หญิงคนไหนที่พวกมันถูกใจก็จะถูกจับไปข่มขืนและฆ่าทิ้งเมื่อเบื่อ   ส่วนเด็กก็จับมาทำการทดลองคิดค้นอาวุธมนุษย์
 

ทั้งสองฝาแฝดเองก็ประสบชะตากรรมไม่ต่างกัน   ฝาแฝดผู้พี่ถูกพาตัวไปทดลองและหนีออกมาได้   ส่วนฝาแฝดคนน้องนั้นก็ถูกจับไปทดลองและกลายเป็นเครื่องมือของพวกมาเฟีย   หลายปีหลังจากที่ฝาแฝดคนพี่หายตัวไปจากฐานก็เกิดเหตุการณ์ฆ่าล้างแก๊งขึ้น
 

โดยที่คนนำกองกำลังถล่มนั้นก็คือแฝดพี่ชายที่หายตัวไปนั่นเอง
 

สองพี่น้องได้พบกันอีกครั้งและถูกมาเฟียอีกกลุ่มรับไปอุปการะเลี้ยงดู   แล้วทั้งคู่ก็แยกตัวออกมาเปิดร้านกาแฟเล็กๆหารายได้เป็นของตัวเองระหว่างเรียนมหาวิทยาลัย
 

นั่นคือที่มาของร้านกาแฟในตำนานของเหล่าผู้อยู่ในวงการเบื้องหลัง
 

Mystery Café ยินดีต้อนรับ

ภายในร้านกาแฟนั้นตกแต่งด้วยโทนสีน้ำตาลสไตล์วินเทจหน่อยๆ   พนักงานเสิร์ฟทุกคนสวมเครื่องแบบสีขาวดำเป็นหลัก   เว้นแต่บาริสต้าที่อยู่ด้านหลังเคาน์เตอร์เท่านั้นที่สวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้ากับผ้ากันเปื้อนสีดำ
 

เสียงกระดิ่งประตูเรียกให้พนักงานสาวที่อยู่ใกล้ที่สุดหันไปต้อนรับด้วยรอยยิ้มกว้าง “มิสเทอรี่คาเฟ่ยินดีต้อนรับค่ะ”
 

“ฉันมาพบแซนนิเอล่า ฮันเทรส” ชายกลางคนพูดพลางคีบไปป์ออกจากปากแล้วพ่นควันออกมา   สายตากวาดมองหญิงสาวร่างบางหุ่นเซ็กซี่ตรงหน้าด้วยสายตาเป็นประกายเจ้าเล่ห์
 

“อ้าวๆ อย่ามองพนักงานของเราด้วยสายตาแบบนั้นสิครับมิสเตอร์พาซซิโอ” ชายหนุ่มร่างสูงในชุดแปลกกว่าคนอื่นเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม   เขามีเส้นผมสีดำสนิทซอยสั้นระต้นคอ   ดวงตาฟ้าครามของเขาทอประกายเยือกเย็นตรงกันข้ามรอยยิ้มสดใสบนใบหน้าอย่างสิ้นเชิง
 

พาซซิโอแค่นเสียง ‘เหอะ’ เบาๆ “เป็นคำเตือนเรอะไอ้หนุ่ม”
 

“คงจะเรียกว่าคำสั่งมากกว่าค่ะ...มิสเตอร์พาซซิโอ”
 

เสียงหวานทรงอำนาจของใครคนหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของหญิงสาวผู้มาใหม่   นัยน์ตาสีแดงสดและดวงตาสีฟ้าครามอีกข้างคที่ล้ายผู้เป็นพี่ชายทอประกายเยือกเย็นขณะกวาดมองลูกค้าตรงหน้า
 

น่ารังเกียจจริงที่ต้องรับรองลูกค้าเกรดต่ำแบบนี้...
 

นั่นเป็นเพียงความคิดที่หญิงสาวได้แต่เก็บเอาไว้ในใจเท่านั้น   เธอเดินออกมาจากด้านหลังร้านแล้วมานั่งยังโต๊ะที่อยู่กลางร้าน   มือบางผายออกเป็นเชิงเรียกอีกฝ่ายแล้วเดินตามหลังไป
 

“ไปเอาชากับขนมมาเสิร์ฟสิลูเซีย” บาริสต้าหนุ่มกระซิบเบาๆกับสาวเสิร์ฟทรงโต   เธอพยักหน้ารับอย่างแข็งขันแล้วเดินกลับเข้าไปในครัวหลังร้านก่อนจะกลับออกมาพร้อมกับถาดน้ำชาและขนมหวานชุดหนึ่งมาเสิร์ฟให้กับหนึ่งในสองผู้จัดการร้านที่กำลังรับแขกอยู่
 

รอสเซล พาซซิโอ คือบอสของมาเฟียแก๊งหนึ่งที่มีเขตการปกครองอยู่ทางตอนเหนือของอิตาลี   เขามาติดต่อซื้ออาวุธสงครามจากเธอไปจำนวนหนึ่งเมื่อหลายวันก่อนเพื่อไปจัดการกับคนที่ขัดผลประโยชน์กับเส้นทางขนส่งอาวุธของแก๊ง   อันที่จริงแซนนิเอล่าก็ไม่อยากจะขายให้ซักเท่าไหร่หรอก   เพียงแต่...เจ้าหมอนี่มีผลประโยชน์กับการค้าขายในระยะยาวของเธอก็เท่านั้นเองถึงได้ยอมลดตัวมาคุยด้วย
 

ชายกลางคนกินขนมเข้าไปคำหนึ่งแล้วระบายรอยยิ้มบางอย่างพึงพอใจ “อร่อยดีนะ...มิสฮันเทรส   ใครเป็นคนทำรึ?”
 

“เซลิโอน่ะค่ะ” หญิงสาวระบายรอยยิ้มนักธุรกิจตอบขณะเบือนสายตามองไปยังพี่ชายฝาแฝดที่กำลังชงกาแฟเสิร์ฟลูกค้าโต๊ะอื่นๆอยู่ “ไม่ได้จะอวดหรอกนะคะ   แต่ฉันไม่เคยกินขนมที่ไหนอร่อยเท่าที่เขาทำอีกแล้วค่ะ”
 

พาซซิโอหัวเราะเบาๆ “ก็นั่นมันพี่ชายของเธอนี่สาวน้อย   คงจะนอกเรื่องกันมามากพอแล้ว   มาเข้าเรื่องธุรกิจของเราต่อกัน”
 

บอดี้การ์ดคนหนึ่งขยับมายืนข้างโต๊ะพร้อมกับเปิดกระเป๋าเอกสารใบใหญ่ออก   เผยให้เห็นถุงพลาสติกบรรจุผงสีขาวนับร้อยถุงภายในนั้น   นัยน์ตาทั้งสองสีตวัดมองคู่ค้าด้วยสายตาคมกริบทันที   ทว่าเขาก็ยังยิ้มเหมือนไม่รู้ถึงอันตรายที่กำลังก่อตัวขึ้น
 

“โคเคนบริสุทธิ์ห้ากิโลกรัม” เขาพูด “ถ้าหากรู้แหล่งปล่อยขายดีๆจะได้กำไรมากกว่าที่คุณขายอาวุธให้เราอีกนะ...มิสฮันเทรส”
 

เซลิโอที่เฝ้ามองการเจรจาของทั้งสองมาตลอดแอบยิ้มสะใจเบาๆ   ดูท่าว่าเจ้านั่นจะพลาดเสียแล้ว   สังเกตจากดวงตาสองสีที่กำลังทอประกายของน้องสาวเขาแล้ว   อีกไม่นานจะต้องมีเรื่องสนุกๆเกิดขึ้นแน่ๆ
 

“มิสเตอร์พาซซิโอ” เธอกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฉันบอกไว้ตั้งแต่ต้นแล้วไม่ใช่หรือคะเรื่องของแลกเปลี่ยน”
 

“ครับ...ผมจำได้”
 

“แต่ฉันจำไม่ได้นะคะว่า ‘ดอลลาร์’ กลายเป็น ‘ผง’ ตั้งแต่เมื่อไหร่”
 

หญิงสาวปล่อยจิตสังหารออกมาจนทุกคนในร้านถึงกับสะดุ้งเฮือกไปตามๆกัน   ชายกลางคนหน้าซีดเผือดเมื่อเผชิญกับจิตสังหารรุนแรงอย่างที่เขาไม่เคยเจอมาก่อน   เขากัดฟันกรอดแล้วเรียกบอดี้การ์ดของตัวเองมายืนล้อมเพื่อคุ้มกันอย่างรวดเร็ว
 

“ลูเซีย” แซนนิเอล่าเอ่ยเรียกพนักงานสาวที่ยืนถือถาดอยู่ด้านหน้าเคาน์เตอร์กับเซลิโอด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ
 

“ค่ะหัวหน้า!” หญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลรับคำสั่ง   ทันใดนั้นเองดวงตาสีเขียวน้ำทะเลของเธอก็เปล่งประกายวาบ   ก่อกำเนิดคลื่นอากาศแผ่กระจายออกจากตัวเธอออกไปรอบๆร้าน
 

แกร๊ก! ปืนพกสีดำสนิทของชายหนุ่มเพียงคนเดียวในร้านปลดเซฟตี้และยกขึ้นเล็งไปยังเหล่าบอดี้การ์ด   ก่อนที่จะลั่นกระสุนออกมาอย่างต่อเนื่อง   สังหารชายฉกรรจ์เหล่านั้นทิ้งในเวลาเพียงชั่วพริบตาโดยที่น้องสาวของเขาซึ่งยืนอยู่ในระยะยิงด้วยแทบไม่เป็นอะไรเลย
 

แซนนิเอล่าทำหน้ามุ่ยขณะปาดคราบเลือดจากศีรษะของชายที่ยืนอยู่ใกล้เธอที่สุดออก “เล็งให้มันดีๆหน่อยสิเซล   มันสกปรกนะ”
 

“คร้าบๆคุณน้องสาวที่รัก” เขาทำเสียงล้อเลียน “เอาไว้คราวหน้าก็แล้วกันเนอะ”
 

“พ...พวกแก!!!   คิดจะเล่นตุกติกเรอะยัยเด็กเวร!!!” พาซซิโอที่ยืนอยู่เพียงลำพังท่ามกลางศพของลูกน้องแผดเสียงลั่น   ใบหน้าของเขาซีดเผือดด้วยความหวาดกลัวขณะจ้องมองไปยังหญิงสาวซึ่งมีอายุคราวลูกตรงหน้า 
 

สามารถสังหารยอดฝีมืออันดับต้นๆของวงการได้ภายในเวลาเพียงไม่ถึงนาที   อีกทั้งลูกค้าคนอื่นๆยังไม่ตัวด้วยซ้ำว่าเกิดเหตุฆาตกรรมขึ้นในร้านสดๆต่อหน้าต่อตา   คงจะเป็นเพราะภาพลวงตาที่สาวเสิร์ฟผมสีน้ำตาลคนนั้นสร้างขึ้นแน่ๆ   แต่ทำได้ถึงขนาดที่ปิดกั้นโลกของเขากับโลกส่วนอื่นๆได้นี่มัน...
 

...ปีศาจชัดๆ
 

หญิงสาวหัวเราะคิกคักขณะเลียคราบเลือดที่ติดอยู่ปลายนิ้ว “ฉันน่าจะเป็นคนพูดคำนั้นมากกว่านะคะมิสเตอร์พาซซิโอ   เอาล่ะ...ทีนี้ก็จบกันได้ละ”
 

“ด...เดี๋ยวสิ!!!   วะ...ไว้ชีวิตฉันด้วย!!!   ฉันมี..มีเงินกับอาวุธอยู่เยอะเลย   ฉันยกให้เธอหมดนั่นก็ได้...อย่าฆ่าฉันเลย...ดะ...ได้โปรด” ชายกลางคนละล่ำลักพูดอย่างกลัวตาย
 

“ฉันไม่ต้องการขยะพรรค์นั้นหรอกค่ะ   ของพรรค์นั้น...ฉันมีเยอะมากกว่าที่คุณมีก็แล้วกัน”
 

เปรี้ยง!
 

สิ้นเสียงปืน   ร่างของชายกลางคนก็ค่อยๆล้มลงไปกองกับพื้นด้วยชะตากรรมเดียวกับที่ลูกน้องของเขาประสบ   เธอใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดคราบเลือดที่ติดอยู่บนปืนของเธอออกแล้วหันไปสั่งการ
 

“ช่วยเก็บกวาดเจ้าพวกนี้ทีเซลิโอ...ลูเซีย”
 

“สั่งยันเลยนะ” เขาบ่นอุบอิบเล็กน้อยขณะดีดนิ้วขึ้นครั้งหนึ่ง   ทันใดนั้นเองไฟสีน้ำเงินเข้มก็จุดขึ้นที่ปลายนิ้วของเขา   เซลิโอจัดการใช้ไฟของเขาเผาศพที่กองอยู่กับพื้นทิ้งอย่างไม่ลังเล   และเมื่อไฟหายไปก็ไม่ทิ้งร่องรอยใดๆเอาไว้แม้แต่คราบเขม่าเล็กๆ   ส่วนลูเซียก็นำไม้ถูพื้นมาเช็ดคราบเลือดที่เปื้อนเต็มพื้นออก   เป็นการลบหลักฐานการฆาตกรรมหมู่อย่างเบ็ดเสร็จ
 

ร่างโปร่งทิ้งตัวลงบนเก้าอี้อย่างหมดแรง “ไม่ไหวเลยน้า   ทำเหมือนกับว่าเราเป็นพวกค้ายาไปได้...แย่จริงๆ”
 

“ช่วยไม่ได้นี่คะหัวหน้า” ลูเซียพูดขึ้น “ทั้งอาวุธปืน อาวุธกล่อง แล้วก็สารพัดของน่ากลัวทั้งหลายเราก็ค้าขายกันมานาน   ไม่แปลกหรอกที่จะโดนเหมาว่าค้ายาด้วย”
 

“นั่นมันก็เกินไป...” แซนนิเอล่าถอนหายใจยาว
 

หลังจากแยกตัวออกมาจากแฟมิลี่ที่อุปการะพวกเธอสองคนได้พักหนึ่ง   แซนนิเอล่าก็เริ่มที่จะหาช่องทางหารายได้ให้กับตัวเองโดยการนำเงินบางส่วนที่คนคนนั้นทิ้งเอาไว้ให้มาลงทุนในตลาดหุ้น   ด้วยไอคิวเกินร้อยแปดสิบของเซลิโอทำให้พวกเธอสามารถเทคโอเวอร์บริษัทค้าอาวุธเล็กๆบริษัทหนึ่งมาเป็นของตัวเองได้   จากนั้นก็เริ่มที่จะบริหารและขยายกิจการออกไปในชื่อ ‘ฮันเทรสกรุ๊ป’ จนตอนนี้เติบโตกลายเป็นผู้ผลิตและค้าอาวุธรายใหญ่ของโลก
 

ส่วนลูเซียนั้นเป็นนักฆ่าที่แฟมิลี่หนึ่งส่งมาลอบสังหารแซนนิเอล่า   แต่เมื่อปฏิบัติการไม่สำเร็จจึงถูกแฟมิลี่ของตัวเองหักหลังและพยายามกำจัดทิ้ง   ตอนแรกเธอคิดจะปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้ถูกคนพวกนั้นฆ่าแล้ว   แต่เซลิโอคิดว่าเธอน่าจะมีประโยชน์อยู่ซักหน่อยและช่วยเอาไว้และให้ทำงานเป็นพนักงานในร้าน
 

จะว่าเธอเป็นคนเลือดเย็นก็ไม่ผิดนัก   เพราะสิ่งที่เธอกำลังทำอยู่นั้นหากใจอ่อนเพียงนิดเดียวนั่นหมายถึงความตาย   ชีวิตที่มีแต่นักฆ่ามาคอยจ้องเป่าหัวอยู่ตลอดเวลาทำให้เธอรู้จักที่จะเปลี่ยนให้ตัวเองกลายเป็นคนไร้หัวใจ เลือดเย็นและไร้ความปรานี
 

เพราะแต่เดิมที...เธอก็ไม่เคยมีหัวใจอยู่แล้ว
 

ราชินีผู้เย็นชากับราชานักปราชญ์...
 

สองผู้อยู่บนจุดสูงสุดของฮันเทรสกรุ๊ป...
 

พวกเราคิดที่จะมีชีวิตอยู่บนความหลอกลวงอย่างนั้นหรือ?
 

...อา นั่นสินะ
 

คงจะต้องเป็นอย่างนั้นล่ะมัง?
 

เพราะพวกเราถอยหลังกลับไม่ได้อีกต่อไปแล้ว...