คลังเก็บนิยายตามใจฉัน

ลำดับตอนที่ #30 : Lotr : Lothrion Laurendel

 

 

เอ่อ...ตามความจริงแล้วผมต้องแนะนำตัวใช่ไหมครับ

ก็ได้...ผมชื่อ ลอธริออน เฟเอสเตล   ชื่อที่ต่อท้ายนั้นไม่ใช่นามสกุลหรอกเพราะพรายอย่างเราไม่มีนามสกุล   นั่นเป็นเพียงสมญานามที่นานา...หมายถึงท่านแม่น่ะ ตั้งให้ผมตอนที่เกิดเท่านั้นเอง   ความหมายของมันคือ ‘จิตวิญญาณแห่งความหวัง’   ท่านบอกว่าผมคือดวงดาวแห่งความหวังที่อยู่ในใจท่าน

ฟังดูก็รู้นะครับว่าท่านแม่รัก ‘เรา’ ขนาดไหน

ผมมีน้องสาวฝาแฝดที่หน้าตาไม่ค่อยจะเหมือนกันซักเท่าไรอยู่คนหนึ่ง   ชื่อของยัยเด็กแสบคนนั้นคือ ลอเรนเดล อนาร์ลินด์ ‘บทเพลงแห่งแสงทิวา’ หน้าตาของเธอมีเค้าโครงคล้ายท่านพ่ออยู่ไม่น้อยในขณะที่ผมได้เค้าหน้าเหมือนกับท่านตามายดรอสมาเต็มๆ   ท่านแม่บอกว่างั้นน่ะนะ

ผมกับยัยแสบถูกส่งมาที่โลกนี้หลังจากที่ท่านแม่เข้าสู่กาลนิทราเพราะอาการบาดเจ็บร้ายแรงจากการปกป้องเราสองพี่น้องจากพวกออร์ค   ที่เฮลคาเดียร์ของเราในเวลานั้นไม่ใช่บ้านของเราอีกต่อไปแล้ว   ผมกับลอเรนเดลจึงต้องหา ‘บ้าน’ ที่ปลอดภัยกว่านี้

ไม่ใช่เพื่อตัวผม...แต่เพื่อลอเรนเดลเอง

น้องสาวของผมคือพรายชาวโนลดอร์สายเลือดบริสุทธิ์คนสุดท้ายที่มีลักษณะเด่นของราชวงศ์เฟอานอร์แสดงออกชัดเจน   นั่นทำให้เธอถูกหมายหัวจากศัตรูของพรายมาตั้งแต่โบราณไม่ว่าจะเป็นออร์ค ก็อบลิน โทรลล์หรืออุรุกไฮ   และที่ท่านแม่บาดเจ็บสาหัสขนาดนั้นก็เพราะเจ้าพวกนั้นมาตามสังหารเธอถึงขนาดบุกเข้ามาถึงในวังอย่างอุกอาจที่สุด

ท่านแม่เปิดประตูมิติส่งเราสองพี่น้องข้ามมายังโลกแห่งนี้   ลอเรนเดลถูกผนึกความทรงจำเรื่องที่เธอสังหารอุรุกไฮและการตื่นขึ้นมาของ ‘ด้านมืด’   ผมจดจำเรื่องทุกอย่างได้ทั้งหมดแต่ก็ต้องเก็บทุกอย่างเป็นความลับ

เราสองพี่น้องพบกับคุณโอลลิแวนเดอร์ที่เป็นช่างทำไม้กายสิทธิ์ระหว่างที่เขากำลังตามหาวัตถุดิบมาทำไม้   ดังนั้นเขาจึงรับเราไปดูแลและฝึกหัดให้เราทำงาน   ลอเรนเดลดูมีความสุขมากที่เธอได้ใช้ชีวิตแบบนั้น   และผมก็มีความสุขเช่นกันที่ได้เห็นเธอยิ้มเสียที

ผมจะปกป้องเธอ...

ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม...

และเพราะอย่างนั้นล่ะผมถึงถูกเธอต่อยเข้าเต็มๆจนหน้าบวมไปหลายวันทีเดียว...

อย่าบอกนะว่าฉันจะต้องพูดต่อ

โอ...ให้ตายเถอะ ฉันล่ะขี้เกียจชะมัด

ชื่อของฉันคือ ลอเรนเดล อนาร์ลินด์   สมญานาม ‘บทเพลงแห่งแสงทิวา’ ท่านแม่เป็นคนตั้งนามนี้ให้กับฉันตอนที่ลืมตาขึ้นมาดูโลกหลังจากเจ้าพี่บ้าได้ไม่กี่นาที

ความทรงจำในวัยเด็กของฉันหายไป...

ฉันตื่นขึ้นมาในโลกที่ดูไม่คุ้นเคย แต่ก็ไม่สามารถจดจำได้ว่าโลกที่เคยอยู่มาในอดีตนั้นเป็นอย่างไร   ลอธริออนแบกฉันที่ทั้งตัวเต็มไปด้วยเลือดเหม็นคาวของอะไรก็ไม่รู้ไปยังริมแม่น้ำเพื่อล้างตัวให้สะอาด   แล้วจากนั้นพวกเราสองพี่น้องก็ได้พบกับคุณโอลลิแวนเดอร์

เขาเป็นชายชราที่ใจดี แม้อาจจะเข้มงวดไปบ้างแต่เขาก็รักเรามาก   คุณโอลลิแวนเดอร์รับเราสองพี่น้องที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้ามาดูแล   คอยฝึกสอนทั้งเรื่องต่างๆบนโลกเวทมนตร์ใบนี้และการใช้ชีวิต   บอกตามตรงว่าตอนแรกๆที่มาอยู่ฉันแทบไม่กล้าออกมาเจอหน้าคนอื่นเลย   อย่าว่าแต่ฉันเหอะ! เจ้าบ้าลอธริออนก็เป็นเหมือนกันนั่นแหละ   หนำซ้ำยังหนักกว่าฉันหลายเท่าด้วย   กว่าจะลากเจ้าพี่บ้านั่นออกมาจากห้องลงมาทานข้าวได้ก็เล่นเอาเกือบจับทุ่มลงมาจากบันไดแล้ว

แม้ว่าฉันจะไม่เหลือความทรงจำเกี่ยวกับพ่อแม่ของเราเลย   แต่ฉันก็มีความสุขดีกับชีวิตที่เป็นอยู่นี้   และฉันก็เชื่อว่าพวกท่านทั้งสองจะต้องมีเหตุผลบางอย่างที่สำคัญมากแน่ๆที่ทิ้งให้พวกเราอยู่กันสองคน

ฉันเชื่อว่าท่านไม่มีทางทอดทิ้งพวกเรา...หากไม่จำเป็น...

แต่ฉันเองก็เริ่มจะรู้สึกระแคะระคายว่าลอธริออนอาจจะปิดบังบางอย่างเอาไว้   เพราะเขารู้...บางอย่างมากกว่าที่ควรรู้

อาวุธชิ้นแรกที่ฉันได้รับก็คือธนูไม้สีน้ำตาลเข้มสวยคันหนึ่ง   ลอธริออนมอบให้ฉันในวันเกิดครบสิบสองปี   ฉันสามารถประจุเวทมนตร์ลงไปในคันศรอันนั้นได้โดยไม่ต่างจากการร่ายเวทย์โดยใช้ไม้กายสิทธิ์   เขาบอกว่ามันเป็นของขวัญ...จากคนสำคัญทั้งสองที่ฉันคิดว่าพวกเขาเป็นผู้ให้กำเนิดเรา

ทั้งฉันและลอธริออนมีดาบกับธนูคนละชนิด   ลอธริออนได้ดาบคู่เล่มสั้นยาวแค่ศอกกับธนูไม้สีน้ำตาลอ่อน   ส่วนฉันได้ธนูสีเข้มกับดาบยาวสีดำสนิทที่มีชื่อว่ากัลวอร์น   เราสองคนต่างเก็บความลับเรื่องอาวุธที่ได้รับ   แม้จะรู้สึกผิดกับคุณโอลลิแวนเดอร์บ้างแต่ฉันคิดว่ามันจะดีที่สุดหากไม่รู้ในสิ่งที่เราเป็น

เราสองคนไม่ใช่มนุษย์...

หูของฉันเปลี่ยนเป็นใบหูแหลมเรียวในวันเกิดปีที่สิบสามเช่นเดียวกับลอธริออน   สายตาและประสาทสัมผัสของเราเฉียบคมขึ้นอย่างเห็นได้ชัด   ฉันสามารถได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจของหนูที่กำลังวิ่งวนอยู่ด้านหลังร้านทั้งๆที่ห่างกันนับสิบเมตรเหมือนมันมาหายใจอยู่ข้างๆหู   ได้ยินเสียงกระซิบของสายลมและต้นไม้ที่กำลังพูดคุยกันถึงเรื่องราวต่างๆนานา

ราวกับว่าฉันได้กลายเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติไปแล้ว...

ลอธริออนใช้เวทมนตร์พรางตาอันเก่าแก่ปิดบังร่างกายของพวกเราเอาไว้   เป็นเวลากว่าปีหนึ่งแล้วที่เราต้องมีชีวิตอยู่โดยเก็บงำความลับเอาไว้

ไม่ชอบเอาเสียเลย...

แต่ทำไงได้ ถ้ายังอยากอยู่แบบสงบสุขก็มีทางนี้ทางเดียวเท่านั้น

แต่อย่างไรก็ตาม...ความลับไม่เคยมีในโลก

เวทมนตร์พรางตาของลอธริออนแตกสลายไปด้วยฝีมือชายชราคนนั้น   หนึ่งในอาคันตุกะที่มาเยือนโลกของเราในงานเชื่อมสัมพันธ์และงานประลองเวทย์ไตรภาคี   นั่นทำให้ความลับของเราเปิดเผย...และทำให้เราได้รู้ว่าเราเป็น ‘อะไร’

ฉันและลอธริออนคือพราย บุตรธิดาแห่งองค์อิลูวาทาร์ผู้ยิ่งใหญ่ในโลกของพวกเขา

...และทำให้ฉันได้รู้ว่าลอธริออนปิดบังเรื่องนี้มาโดยตลอด

เขารู้...ทุกอย่างที่เกิดขึ้นและสิ่งเราเป็น   แต่เขาไม่เคยบอกฉัน

เจ้าบ้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!

บ้าที่สุดเลย!!!

แต่หลังจากที่ฉันซัดหมัดหนักๆเข้าไปสองสามทีตามด้วยการต่อยกันอีกสองสามยกหมอนั่นก็ยอมสารภาพแต่โดยดุษดีในเรื่องราวทั้งหมดที่ผ่านมา...และนำความทรงจำของฉันที่หายไปกลับคืนมา

ฉันคือรัชทายาทอันชอบธรรมที่จะได้ขึ้นครองบัลลังก์แห่งอาณาจักรมอร์ดอร์เป็นคนต่อไป เพราะว่าแม่บังเกิดเกล้าของเราสองพี่น้องก็คือราชินีเซเรนเดล ราชินีคนปัจจุบันของมอร์ดอร์นั่นเอง   ในขณะที่ลอธริออนเป็นรัชทายาทแห่งป่าเมิร์ควู้ด ได้รับสิทธิ์โดยตรงในการขึ้นครองบัลลังก์ต่อจากกษัตริย์พรายเลโกลัส พ่อแท้ๆของพวกเรา

ฉันได้พบกับครอบครัวที่ไม่ได้พบหน้ากันมานานสิบกว่าปี   แต่ก็กลับมาพร้อมกับความเจ็บปวดอันยากจะลืมเลือนได้...

เหตุผลที่ทำให้ลอธริออนต้องปิดผนึกความทรงจำของฉันเอาไว้...

...ฉันเป็นคนลงดาบท่านแม่ด้วยมือของฉันเอง

คำสาปที่เซารอนเคยสาปท่านแม่เอาไว้ได้ถูกถ่ายโอนเข้ามายังฉัน...ทำให้ฉันตกอยู่ในภาวะอินเซน บ้าคลั่ง และกลายเป็นสัตว์ร้ายไล่ล่าสังหารอย่างไร้สตินึกคิด

เหยื่อที่ฉันเคยทำร้ายจนปางตายก็คือท่านแม่...และลอธริออน

แม้จะเป็นอย่างนั้น...หมอนั่นก็ยังคอยปกป้องฉัน

           ทุกอย่างที่หมอนั่นทำก็เพื่อไม่ให้ฉันเกิดอินเซนขึ้นมาและทำให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอีกครั้ง

พี่ชายที่รัก...ตัวตนของฉันแม้จะเป็นเพียงแค่เงาของนาย แต่ฉันจะอยู่กับนายตลอดไป

-----------------------------------------------------------------------------------------