คลังเก็บนิยายตามใจฉัน

ลำดับตอนที่ #29 : ทดลองลง : Devialear's Story 40%

 

 

ชื่อของฉันคือ เดเวียลีอาร์ เฟธ เดอ อาบิส อิมมอร์เทีย

ฉันเกิดในแคว้นซัคเซินของประเทศเยอรมนี   แม่ของฉันคือราชินีผู้งดงามแห่งซัคเซิน   ทว่าพ่อของฉันกลับไม่ใช้กษัตริย์อย่างที่ควรเป็น

ฉันเกิดขึ้นมาพร้อมกับเส้นผมสีเงินยวงดุจดั่งแสงจันทร์คล้ายกับท่านแม่...และดวงตาสีแดงฉานราวกับหยาดโลหิต   เพราะดวงตานั้นเองที่ทำให้ฉันถูกรังเกียจ...และทำให้ท่านแม่ต้องตาย

ทหารองครักษ์จับเราสองคนมัดมือไพล่หลังอย่างแน่นหนา   ท่านแม่กรีดร้องและอย่างร้องไห้อย่างบ้าคลั่งขณะที่พวกเขาจับนางขึ้นไปมัดกับกางเขนไม้ซึ่งด้านล่างสุมกองฟางแห้งและราดน้ำมันบนกองฟางนั้น

ฉันรู้ได้ทันทีว่าท่านแม่กำลังจะถูกประหาร...ด้วยการเผาทั้งเป็น

พวกเขาจับฉันมายืนบนยกพื้นสูง มัดติดกับเสาอย่างแน่นหนาเพื่อให้แน่ใจว่าฉันจะไม่สามารถหลุดไปได้   จากนั้นก็ให้ฉันนั่งดูแม่ถูกเผาทั้งเป็นไปต่อหน้าต่อตา

แม่กรีดร้องลั่นเมื่อเปลวไฟลามขึ้นมาบนร่าง   เสียงกรีดร้องอย่างทุกข์ทรมานของนางเป็นเสียงเดียวที่ดังอยู่ในจัตุรัสนั้นในขณะที่ผู้คนต่างเงียบกริบและมองดูการประหารอย่างไม่วางตา   แล้วแม่ก็หันมามองฉัน...

“เดเวีย...ช่วยแม่ด้วย...เดเวีย...”

ฉันทำอะไรไม่ได้นอกจากเงียบและจ้องมองท่านด้วยแววตาเจ็บปวด   ฉันจะช่วยแม่ยังไง...ฉันไม่มีพลังอะไรเลย

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!”

ท่านแม่กรีดร้องเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เปลวไฟจะกลืนกินร่างของท่านเข้าไป

สุดท้ายแล้วเมื่อกองไฟมอดดับลงก็เหลือเพียงร่างไหม้ดำส่งกลิ่นไม่น่าพึงประสงค์อยู่บนกางเขน   เชื่อไหมว่าฉันยังคงนั่งอยู่ตรงนั้นเป็นเวลาสามวันสามคืนเต็มๆก่อนที่พวกทหารของผู้ชายคนนั้นจะมาลากตัวฉันออกไปจากลานประหาร

ฉันได้ยินพวกเขาคุยกัน... ‘ยัยเด็กนั่นมันไร้หัวใจ...ขนาดแม่ตายทั้งคนแล้วยังไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย’

ไม่ใช่ว่าฉันไม่รู้สึกอะไรหรอกนะ   แต่หัวใจของฉันมันแตกสลายไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้วต่างหาก...

‘เด็กนั่นต้องเป็นลูกปีศาจไม่ผิดแน่’

ถ้าพ่อแท้ๆของฉันเป็นปีศาจก็ดีสิ...ฉันจะได้ไม่ต้องรู้สึกผิดอะไรต่อพระเจ้าที่น่ารังเกียจถ้าหากฉันทำบาป   แต่ก็นะ...ฉันเองก็มีบาปติดตัวที่ไม่อาจลบล้างได้ด้วยพรใดๆอยู่เหมือนกัน

...บาปที่ฉันไม่สามารถปกป้องท่านแม่ได้

ในวันรุ่งขึ้น ฉันถูกพาตัวออกมาจากคุกใต้ดินที่ทั้งเหม็นและสกปรกยิ่งกว่าคอกหมูมายังลานประหารลานเดียวกับที่ท่านแม่ถูกเผาทั้งเป็น   จะว่าไปถ้าตายก็คงจะดีเหมือนกัน   ฉันคงจะได้พบหน้าท่านแม่อีกครั้ง...

มองขึ้นไปบนยกพื้นฝั่งตรงข้าม   ยัยผู้หญิงน่ารังเกียจนั่นกำลังคุยกับท่านพ่อบุญธรรมอยู่...

อา...เห็นรอยยิ้มหล่อนแล้วรู้สึกสะอิดสะเอียนเป็นบ้า...   ฉันมุ่ยหน้าเล็กน้อยแล้วกลับคืนสู่สีหน้าเรียบเฉยตามเดิมเมื่อโฆษกอ่านประกาศความผิด   ถ้าไม่ได้ถูกมัดผ้าปิดปากไว้ฉันคงเถียงออกมาแล้ว

พวกเพชฌฆาตช่วยกันดันโลงศพสีดำขึ้นมาบนยกพื้นสูง   เดาได้จากสีหน้าของแต่ละคนแล้วฉันรู้ได้ทันทีว่าโลงศพนั่นจะต้องหนักมากมายแน่นอน

พวกเขากำลังจะจับฉันถ่วงน้ำ...

--------------------------------------------------------------------------------
ยังมีต่ออีกนะ