คลังเก็บนิยายตามใจฉัน

ลำดับตอนที่ #28 : ฟิค Lotr : My Dearest King

            “ฝ่าบาท!!!”

เซเรนเดลร่อนลงบนพื้นดินที่ชุ่มไปด้วยโลหิตแดงฉานของทั้งฝ่ายศัตรูและพรายชาวโนลดอร์ผู้สังเวยชีวิตลง ณ สมรภูมินี้   กระแสลมแรงและเสียงร้องเรียกของเธอทำให้เฟอานอร์ได้สติ   เขาค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้นมาอย่างเชื่องช้า

เขามองเห็นเส้นผมสีเงินสว่างของอีกฝ่ายปลิวสยายอยู่ด้านหลัง...

ใครกัน?

หัวใจของเขากำลังเต้นรัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนพร้อมกับความอบอุ่นที่ก่อตัวในข้างในอก...นัยน์ตาสีเทาเข้มสั่นไหวเมื่อหญิงสาววิ่งเข้ามาหาพร้อมจะโกนอย่างสุดเสียง

“ฝ่าบาท! ฝ่าบาท!”

เธอชื่ออะไรกันนะ? ทำไม...ฉันถึงจำเธอไม่ได้...

ดวงตาคมกริบมองเข้าไปในดวงตาสีครามสดใสดุจท้องฟ้าในวันกลางฤดูร้อนแล้วกระซิบขึ้นเบาๆว่า

“เซเรน...เดล”

นี่เขาไม่ได้...ฝันไปใช่ไหม?

เฟอานอร์หลุดเรียกอีกฝ่ายด้วยชื่อที่ติดอยู่ตรงปลายลิ้นมาโดยตลอด   เขารู้สึก...สับสนอย่างบอกไม่ถูก   แม้จะรู้ดีว่าเธอไม่ใช่แนร์ดาเนล ภรรยาที่เขาสาบานว่าจะรักและซื่อสัตย์ตลอดไป   แต่ทำไมเขาถึงได้ดีใจอย่างนี้นะที่ได้พบเธออีกครั้ง   ทั้งที่...

ทั้งที่เขาไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับเธออยู่แท้ๆ...

หยาดน้ำตาของพรายเจ้าแห่งทิริออนไหลลงอาบแก้มและหยดลงผสมกับแอ่งเลือดที่เจิ่งนองอยู่ใต้ร่าง   หญิงสาวผู้มีเกศาสีเงินยวงงดงามกุมมือของเขาเอาไว้พลางกล่าวด้วยเสียงสั่นเครือ “ไม่นะ...ไม่...ฝ่าบาท...” ดวงตาสีครามสวยของเธอสั่นระริกและในที่สุดน้ำตาที่เอ่อคลอก็ไหลล้นออกมาเป็นสาย

“อย่าไปนะ...ขอร้องล่ะ...” หญิงสาวนาม เซเรนเดล สะอื้นอย่างหนักจนไหล่สั่นเทิ้ม

เฟอานอร์ยิ้มและเอื้อมมือขึ้นไปปาดน้ำตาที่ไหลนองใบหน้าของหญิงสาวผู้งดงาม   ราวกับความตายของเขาได้ปลดผนึกอะไรบางอย่างออก...บางอย่างซึ่งถูกปิดตายเอาไว้ในส่วนลึกของความทรงจำ

ภาพเก่าๆย้อนกลับมา   เขามองเห็นดวงตาสีครามสวยที่มองมา...ดวงตาอันงดงามซึ่งบริสุทธิ์และทอประกายอ่อนโยนตลอดเวลา   ทันทีที่ดวงตาทั้งสองคู่สบประสานกัน...เหมือนมีสายใยอันอบอุ่นบางอย่างได้เชื่อมโยงพวกเขาทั้งสองเอาไว้นับตั้งแต่วินาทีนั้น

ร่างโปร่งบางในอาภรณ์สีขาวสะอาดย่อกายทำความเคารพอย่างอ่อนช้อย   แล้วเสียงหวานใสดุจระฆังแก้วก็เอ่ยขึ้นว่า ‘ชื่อของหม่อมฉันคือ เซเรนเดล   ยินดีที่ได้รู้จักเพคะ...องค์ชายเฟอานอร์’

ทั้งรอยยิ้มอ่อนหวานและเสียงหัวเราะกังวานใสของเธอ..เขาตกหลุมรักเธอตั้งแต่แรกพบ

“ข้าดีใจนะ...ที่ได้พบเจ้าอีกครั้ง...เซเรนเดล...” เขายิ้มออกมาทั้งน้ำตา   ช่าง...งดงามเหลือเกินในสายตาของเธอผู้ถูกทำให้ลืมเลือนไปในอดีต

ราวกับวาลาร์ได้ตอบรับคำวิงวอนของเขา...

เซเรนเดลเม้มริมฝีปากแน่น   เธอรู้สึกเจ็บปวดเหลือเกิน...เจ็บปวดราวกับมีแท่งเหล็กร้อนๆนับร้อยพันทิ่มแทงหัวใจ   อยากจะกรีดร้อง...อยากจะตะโกนออกมา...

อย่าไปนะ...ฝ่าบาทของข้า...ขอร้องล่ะ...

ได้โปรด...ข้าไม่อยากสูญเสียผู้เป็นที่รักไปอีกแล้ว...

ทว่าหญิงสาวกลับทำได้เพียงนิ่งเงียบและร้องไห้ออกมาอย่างหนัก   เธอรู้ดี...ว่าถึงจะพูดอะไรออกไปกษัตริย์ของเธอก็ต้องสิ้นพระชนม์อย่างไม่มีทางหลีกเลี่ยง   หากจะบินกลับไปยังค่ายของพระองค์ก็ไม่ทัน

...ยังไงเขาก็ต้องตายอยู่ดี

ถ้าหากว่า...เธอเกิดเป็นพราย   เธอก็คงจะรักษาฝ่าบาทได้   แต่เพราะเธอไม่ใช่...และไม่มีวันทำเช่นนั้นได้   เธอจึงต้องทุกข์ระทมเช่นนี้...

ได้แต่มองดูทรายในนาฬิกาชีวิตของเขาร่วงหล่นไปช้าๆโดยที่ทำอะไรไม่ได้...

“ข้า...ดีใจ...จริงๆ...เซเรนเดล...” รอยยิ้มของเขาที่มอบให้กับเธอเต็มไปด้วยความอ่อนโยนเสมอ...แม้กระทั่งในเวลานี้...

“ฝ่าบาทเฟอานอร์...ราชาที่รักของข้า...อย่าไปเลยนะ...” อย่าทิ้งข้า

นัยน์ตาสีเดียวกับหมอกควันหลับลง “ข้า...ไม่ได้หรอก...เจ้าก็รู้ดี...”

“อย่าทิ้งข้าไปเลย...นะ” เซเรนเดลกระซิบแผ่วเบาถึงความปรารถนาที่อยู่ลึกสุดในหัวใจออกมาพลางมองพรายหนุ่มผมสีดำขลับตรงหน้าด้วยแววตาเจ็บปวด   ภาพของเขาเบลอไปหมดด้วยม่านน้ำตาที่เอ่อคลอไม่หยุด   เฟอานอร์เองก็จ้องมองดวงตาสีครามด้วยแววตาปวดร้าวไม่ยิ่งหย่อนไปกว่ากัน   เป็นเวลาถึงสองพันปีเลยนะกว่าจะได้มาพบกัน   ทั้ง...เขายังถูกทูลกระหม่อมพ่อฟินเวผนึกความทรงจำเอาไว้อีกด้วย   กว่าจะรู้ตัว...

...เวลา...ก็ไม่เหลือแล้ว

อยากจะดึงตัวเธอมากอดเอาไว้แน่นๆสักครั้งด้วยมือสองข้างนี้   แต่เขาแทบไม่เหลือเรี่ยวแรงอีกแล้ว   แม้กระทั่งจะขยับปากพูดแต่ละคำก็ยากลำบากเหลือแสน

หญิงสาวอ่านแววตาของคนรักออกจึงโอบกอดร่างกายอันเย็นเฉียบของเขาเอาไว้   ความอบอุ่นจากร่างบางและอ้อมแขนที่แสนคุ้นเคยทำให้เฟอานอร์ขยับยิ้มบางและเอ่ยต่อไปว่า “เซเรนเดล...ใช้ชีวิตที่เหลือ...แทนข้า...ได้ไหม?”

“...ข้าทำไม่ได้...ฝ่าบาท...ขอร้องล่ะ...อย่าตายนะ...”

ข้าจะอยู่ได้อย่างไรหากไม่มีท่าน...

“...อย่าร้องไห้เลย...” พรายเจ้าแห่งทิริออนนาบฝ่ามือซึ่งเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดของเขาเองกับใบหน้าของเธอ   ไล้ปลายนิ้วปาดน้ำตาเบาๆ   “ข้า...ไม่อยากเห็น...เจ้าร้องไห้...เซเรนเดล”

“...ฝ่าบาท...”

“...เจ้าน่ะ...ร้องไห้มามาก...มากพอแล้ว...”

เธอกุมมืออันเย็นเฉียบเหมือนน้ำแข็งของอีกฝ่ายเอาไว้   แม้เลือดจะเปื้อนก็ช่างแต่เธอไม่สนใจ   เพราะสิ่งที่เธอรับรู้มีเพียงคนตรงหน้านี้เท่านั้น...

“ยิ้ม...ได้ไหม?” เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ขาดห้วงไปพักๆ   เวลาของเขากำลังจะหมดลงแล้ว...

“...อา...ฝ่าบาท...” หญิงสาวครางเบาๆขณะที่น้ำตาไหลรินอีกครั้งจนผสมปนเปไปกับหยดเลือดจากฝ่ามือหนาของพรายเจ้า

เธอนิ่งอึ้งไปพักหนึ่ง   ก่อนที่ริมฝีปากบางจะขยับโค้งเป็นรอยยิ้มที่อ่อนหวานที่สุด...

รอยยิ้มเดียวกับที่เขาพบเธอเป็นครั้งแรก...และเขาจะได้เห็นเป็นครั้งสุดท้าย...

รอยยิ้มอันงดงามที่เขาจดจำได้เสมอแม้ความทรงจำเกี่ยวกับเธอจะถูกปิดตายเอาไว้ก็ตาม...

“...ข้ารักเจ้า”

และนั่นคือรับสั่งสุดท้ายของกษัตริย์พราย ก่อนที่มือหนาซึ่งถูกกอบกุมเอาไว้จะร่วงลงแนบข้างวรกายสูงสง่าของเขา   นัยน์ตาสีเทาเข้มที่มักจะทอประกายอ่อนโยนเสมอยามเมื่อมองเธอปิดสนิท...ไม่มีวันเปิดขึ้นมาอีกครั้ง   บนใบหน้าคมคายของพรายหนุ่มประดับรอยยิ้มซึ่งบ่งบอกได้ว่าก่อนหมดสิ้นลมหายใจเขามีความสุขเพียงใด...

ความสุขซึ่งนำพาซึ่งความร้าวระทมชั่วนิรันดร์ของเธอผู้ยังคงมีชีวิตอยู่...

“อา...”

มังกรสาวครางเบาๆขณะที่เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าเบื้องบน   เวลานี้ใกล้รุ่งอรุณเต็มที   แสงสีทองสาดประกายเหนือขอบฟ้าและทอแสงอ่อนโยนไปบนสนามรบ   ปรากฏให้เห็นร่องรอยของความสูญเสียอย่างมหันต์

หยาดน้ำตาหลั่งรินทีละหยด...และกลายเป็นสายธาร   เสียงกู่ร้องกังวานด้วยความเจ็บปวดเหลือคณาของผู้พิทักษ์ดินแดนพรายดังก้องไปทั่วทั้งสมรภูมิ   เสียงที่ลั่นขึ้นราวกับเป็นความโศกเศร้าที่ส่งไปยังเหล่าวาลาร์เบื้องบน   เหล่าโอรสแห่งเฟอานอร์และพี่น้องสกุลฟินเวซึ่งตามมาทีหลังต่างมองภาพนั้นด้วยด้วยใจที่สั่นไหว

แม้จะกรีดร้องสักเท่าไร...

แม้น้ำตาจะหลั่งรินมากมายจนแทบกลายเป็นสายเลือด...

ก็ลบล้างความจริงเบื้องหน้าไม่ได้...

...เฟอานาโรแห่งโนลดอร์สิ้นพระชนม์แล้ว...

เฟอานอร์...ข้ารักท่าน...

รักเหลือเกิน...กษัตริย์ที่รักของข้า...

--------------------------------------------------------------------------
ฝึกแต่งฟิคค่ะ
ถ้ายังไงก็เม้นท์ได้นะคะ