คลังเก็บนิยายตามใจฉัน

ลำดับตอนที่ #19 : Harry Potter 3

รอยแผลเป็นรูปงูบนท่อนแขนของเธอแสบร้อนราวกับถูกเหล็กเผาไฟนาบ   ก่อนที่มันจะกลายเป็นสีดำเหมือนกับรอยตรามารบนแขนของผู้เสพความตาย   เธอมองแฮร์รี่ที่ถูกอาจารย์มู้ดดี้พาตัวไปจนกระทั่งลับตา   เด็กสาวสะดุ้งโหยงเมื่อมีใครบางคนเดินเข้ามาจับบ่า   เมื่อหันหลังกลับไปก็พบว่าเป็นศาสตราจารย์สเนปกับดัมเบิลดอร์นั่นเอง

“เธอควรจะไปทำแผลนะแกรนด์โฟล” มักกอนนากัลที่ตามลงมาทีหลังกล่าวด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นรอยเลือดหยดลงมาตามแขนเป็นทาง   แต่เธอไม่ได้ฟังที่อาจารย์ประจำบ้านพูดเลยแม้แต่น้อย   ดวงตาสีฟ้าครามจ้องมองไปยังอาจารย์ใหญ่ของโรงเรียนอย่างคาดคั้น

“คุณรู้อยู่แล้วใช่ไหม…ว่าเขาเป็นพ่อของหนู”

“ฉันเสียใจ…เฟเซียร์” ดัมเบิลดอร์กล่าวด้วยน้ำเสียงเศร้า   ดวงตาเล็กที่ซ่อนอยู่ใต้แว่นประหลาดฉายแววขอโทษ

“ทำไมคุณถึงไม่พูดล่ะ!” เด็กสาวกรีดร้องออกมา “ทำไมคุณถึงไม่ยอมบอกใคร!”

“ความจริงจะทำให้เธอเจ็บปวด…เฟเซียร์ที่รัก”

“หนูไม่สน!   ทำไมคุณถึงไม่บอกล่ะดัมเบิลดอร์…บอกท่านแม่ก็ได้   ตลอดสิบปีที่ผ่านมานางถูกปิดผนึกอยู่ในน้ำแข็งทั้งหัวใจสลายตั้งแต่ตอนที่รู้ว่าพ่อหายไป   ถ้าคุณบอกนางก็จะไม่ต้องเป็นแบบนั้น!”

ภาพของเธอคนนั้นปรากฏขึ้นมาในหัว   หญิงสาวผู้งดงามถูกทำให้กลายเป็นเจ้าหญิงนิทราแล้วหลับใหลใต้แผ่นน้ำแข็งมาตลอดสิบกว่าปีโดยที่ไม่รู้ถึงความจริงเบื้องหลังทั้งหมดเลยแม้แต่น้อย   แม่…ต้องกลายเป็นแบบนั้นเพราะคำหลอกลวงของผู้ชายคนนี้

‘แม่หนูน้อยของข้า…เด็กหนุ่มคนนั้นกำลังตกอยู่ในอันตราย’

เสียงนุ่มนวลของเทพแห่งความอุดมสมบูรณ์ดังขึ้นในหัวของเธอพร้อมกับภาพเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นผุดขึ้นมาในจิตใต้สำนึก   เด็กสาวหันไปทางที่เธอสามารถสัมผัสถึงจิตสังหารจางๆ

“แฮร์รี่…”

เธอไม่ลังเลที่จะวิ่งออกไปทันที   เหล่าคณาจารย์ที่พอจะเดาสิ่งที่เกิดขึ้นได้จึงรีบวิ่งตามไปกันเป็นพรวน   พอมาถึงหน้าประตูห้องทำงานอาจารย์ก็พบว่ามันล็อค   ดัมเบิลดอร์เตรียมจะชักไม้กายสิทธิ์ออกมาแต่เฟเซียร์เป็นคนที่เร็วที่สุด   เท้างามๆยันประตูด้วยแรงมหาศาลจนมันหลุดออกมาจากบานพับก่อนที่เด็กสาวจะพุ่งเข้าไปขวางระหว่างมู้ดดี้กับเด็กหนุ่มอย่างกล้าหาญ
  

“ท่านหญิง…แกรนด์โฟล” ดวงตาของเขาเบิกกว้างขึ้นโดยไม่รู้ตัว

“งั้นคุณก็ควรจะเรียนรู้เอาไว้ซะตั้งแต่ตอนนี้…บาร์ทีเมียส เคราท์ จูเนียร์” เฟเซียร์กระซิบเสียงเย็นยะเยือก “นั่นคือคำต้องห้ามเมื่ออยู่ต่อหน้าฉัน”

เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ!

น้ำแข็งลามขึ้นมาจากปลายเท้าก่อนที่จะเข้าห่อหุ้มร่างนั้นเอาไว้จนกระทั่งเหลือแต่เพียงแค่หัวโผล่มาให้หายใจ   ดวงตากลอกไปมาอย่างขอความช่วยเหลือ

“เฟ…เธอทำได้ยังไง” แฮร์รี่มองรูปปั้นน้ำแข็งที่ถูกสร้างขึ้นในเวลาเพียงไม่กี่วินาทีด้วยความทึ่งๆ

“ถ้านายมีแม่เป็นปีศาจหิมะอายุพันกว่าปีแล้วทำไม่ได้ก็คงขายหน้าไปทั้งโคตรล่ะนะ” เธอเอ่ยเสียงเหยียดๆเล็กน้อยขณะมองดูสเนปปราดเข้าไปจับตุ๊กตาน้ำแข็งกรอกสัจจะเซรุ่มและยามแก้น้ำยาสรรพรส

“ฉันว่าเธอคลายน้ำแข็งออกซักหน่อยดีกว่ามั้ง” แฮร์รี่ชักเริ่มเห็นใจผู้เสพความตายคนนี้ขึ้นมาบ้างแล้ว

“อืมม์”

สิ้นเสียงของเธอ   น้ำแข็งที่เกาะอยู่โดนรอบก็แปรสภาพเป็นโซ่น้ำแข็งหลายเส้นจับชายร่างเตี้ยมัดตรึงเอาไว้กับเก้าอี้   ฝีมือการควบคุมพลังที่ละเอียดอ่อนแบบนี้   ถ้าเกิดว่าไปแหย่โดนจุดเข้าคงมีสภาพไม่ต่างกับก้อนน้ำแข็งมีชีวิตสินะ

อ่า…ต้องเตือนรอนแล้วก็เฟร็ดกับจอร์จแล้วสินะ

‘จับมัดไว้แบบนั้นไม่น่าสงสารไปหน่อยเหรอแม่หนูน้อยของข้า’

ร่างโปร่งใสของเทพแห่งความอุดมสมบูรณ์นาม โฮซึกิคามิ ปรากฏขึ้นยังด้านหลังของเด็กสาวเจ้าของดวงตาสีน้ำเงินคมกริบพร้อมกับวางมือลงบนบ่าอย่างอ่อนโยน

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะท่านโฮซึกิ” ดวงตาที่แข็งกร้าวมาโดยตลอดอ่อนลง “เขาสมควรจะได้รับในสิ่งที่เขาทำแล้วล่ะค่ะ”

เด็กน้อยที่น่าสงสาร…โฮซึกิคิดในใจ   ความจริงที่เธอได้รับรู้มันหนักหนาสาหัสเกินไปสำหรับเด็กสาวที่เพิ่งอายุสิบสี่อย่างเธอ

‘งั้นข้ากลับแล้วนะ   เผื่อแม่ของเจ้าจะฟื้นขึ้นมาบ้างแล้ว’

“เดี๋ยวค่ะท่านโฮซึกิ!”

ร่างที่กำลังจะเลือนหายไปของเทพแห่งความอุดมสมบูรณ์ชะงักกึก   เขาหันกลับมาด้วยความงุนงง

“ฉัน…ฝากนี่ให้กับพวกปีศาจหิมะที่อารักขาท่านแม่อยู่ได้ไหมคะ”

จดหมายสีขาวถูกยื่นให้กับชายหนุ่ม   เขารับเอาไว้แล้วก็ยิ้มเล็กน้อย

‘ข้าว่าพวกนางคงจะดีใจหากเจ้ากลับไปที่นั่นอีกครั้ง’


-----------------------------------------------------------------------------------------------------