คลังเก็บนิยายตามใจฉัน

ลำดับตอนที่ #17 : Harry Potter

ครืด…ครืด…ครืด…

เสียงดังที่คล้ายกับมีวัตถุหนักๆบางอย่างถูกลากไปบนพื้นไม้เรียกให้ร่างบางที่กำลังนอนเหยียดยาวบนที่นอนลุกขึ้นนั่ง   คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่นเข้าหากันอย่างไม่พอใจนักที่ถูกรบกวนเวลานอนกลางวัน

“หยุดทำเสียงเช่นนั้นเสียที  ข้าชักจะรำคาญแล้วนะ”

เธอกล่าวกับเงายาวที่ทอดอยู่ด้านนอกห้อง   แต่เสียงที่ถูกเปล่งออกมานั้นกลับไม่ใช่เสียงที่เกิดจากคำพูดของมนุษย์เลย  มันฟังดูคล้ายกับว่าเธอกำลังทำเสียงคำรามแหบๆมากกว่า

เจ้าเงาที่อยู่ด้านนอกมีปฏิกิริยาตอบโต้  มันยืดคอยาวขึ้นสูงเหนือพื้นแล้วโยกหัวไปมาคล้ายกับพยายามที่จะหาทางเปิดประตูเลื่อนเข้าไปข้างในห้องเสียให้ได้   ไม่นานนักมันก็เจอกับร่องสำหรับจับบนประตูบุกระดาษ   ทำให้มันสามารถเลื้อยเข้ามาในห้องได้ในที่สุด   หัวรูปสามเหลี่ยมที่ชูขึ้นสูงพร้อมกับแลบลิ้นนั้นเหมือนกับจะเย้ยคนที่กำลังนอนอยู่ตรงหน้ากลายๆ

“ไม่ต้องมาเย้ยข้าเลยนะ   ข้ารู้แล้วว่าเจ้าน่ะฉลาดที่สุดในสามโลกเลย” เด็กสาวเอ่ยประชดประชันแล้วพลิกตัวหันไปอีกทางหนึ่ง   แต่แล้วก็เป็นอันสะดุ้งโหยงสุดตัวเมื่อเจ้างูเหลือมตัวยักษ์นั้นเลื้อยขึ้นมาพาดบนตัวเธอเข้าจริงๆ

“นากินี!  ลงไปเลยนะ  รู้มั้ยว่าข้าจะตายก็เพราะเจ้าขึ้นมาทับนี่ล่ะ” เธอโวยวายแล้วพยายามดันงูเจ้าปัญหาลงไป   ยังไม่ทันที่จะได้บริภาทอะไรกันต่อ   ก็มีใครบางคนเดินเข้ามาพอดี

“อ้าว!” สีหน้าของผู้เข้ามาดูประหลาดใจไม่น้อย “เดี๋ยวนี้หัดเถียงกับงูแล้วเหรอเฟเซียร์”

“ช่างฉันสิตาแก่มัลฟอย” เด็กสาวตีฝีปากตอบขณะลุกขึ้นยืนในระดับเดียวกับชายกลางคนเจ้าของเรือนผมสีบลอนด์ซีดที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องของเธออย่างไม่เกรงกลัว “มาถึงนี่มีเรื่องอะไรกันอีกล่ะ”

“ประชุมประจำปี  ลืมแล้วเรอะยัยหนู”

ใบหน้าบิดเบี้ยวเหมือนคนบ้าคลั่งของหญิงนางหนึ่งโผล่ออกมาจากประตูเลื่อนพร้อมกับปรายตามองห้องซอมซ่อซึ่งก่อสร้างตามแบบของศิลปะตะวันออกยุคโบราณด้วยสายตาเหยียดๆ “ห้องของเธอดูไม่ได้เลยนะยัยหนูเฟ   รสนิยมเธอไม่ว่านานเท่าไหร่ก็แย่ไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ”

เบลลาทริกซ์ เลสแตรงค์กล่าวกับเด็กสาวร่างบอบบางดุจกลีบดอกไม้ในชุดยูกาตะสีขาวเรียบกับฮาโอริสีน้ำเงินเข้มข้างกายอย่างไม่สบอารมณ์   เธอเพียงระบายลมหายใจยาวอย่างปลงๆ

“รสนิยมของฉันเป็นยังไงก็เป็นอย่างงั้นล่ะค่ะมิสซิสเลสแตรงค์   ว่าแต่คราวนี้เรียกประชุมทุกคนเลยเหรอคะ  ฉันเองก็เคยบอกเอาไว้ก่อนหน้านี้หลายครั้งแล้วว่าจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับพวกผู้เสพความตายอย่างคุณอีกแล้ว”

พลั่ก!

มือเหี่ยวย่นเหมือนกรงเล็บของแร้งคว้าเข้าที่ไหล่ของคนอ่อนวัยกว่าแล้วเหวี่ยงไปกระแทกกับผนังไม้อย่างแรงจนฟรีซถึงกับจุกจนพูดไม่ออก   แต่ถึงอย่างนั้นดวงตาสีแดงเข้มประหลาดก็ยังทอประกายกล้าอย่างไม่ลดละ   ลูเซียส มัลฟอย อ้าปากค้างน้อยๆก่อนจะได้สติรีบดึงตัวพี่สะใภ้ของเขาออกห่างจากเด็กสาวคนนั้นทันที

“เบลลา!  ใจเย็นก่อนสิ  ลืมแล้วเหรอว่าเด็กคนนั้นจำเป็นต่อท่านผู้นั้นนะ!” เขากล่าวด้วยความร้อนรน   หญิงสาวฮึดฮัดไม่พอใจเล็กน้อย   แต่ก็ยอมคลายมือที่บีบไหล่คนตรงหน้าเอาไว้ออก

“จำใส่หัวของเธอไว้! เฟเซียร์ แอมเบอร์ไนท์! เจ้าคือสมาชิกคนหนึ่งของผู้เสพความตาย   ไม่ว่าอย่างไรเจ้าก็ไม่มีวันถอนตัวออกไปได้! จำใส่หัวไว้!”