คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : -- เพื่อนผู้หญิง -- -- มีเรื่อง --
-- เพื่อนผู้หญิง -- -- มีเรื่อง --
PIRIN : SAYS
“อือ มากินข้าวเร็วๆๆ”ฉันเดินไล่เคาะประตูห้องของทุกๆคน เออแล้วเมื่อกี๊ฉันเคาะประตูห้องฉันทำไมล่ะเนี่ย ไอ้วายองมันก็ลงไปแล้ว ห้องเราก็ไม่มีใครอยู่แล้ว ยังจะเคาะอีกเนาะเรา เอาวะนึกซะว่าเคาะเรียกผีบ้านผีเรือนละกัน อ้อ ลืมไปอีกอย่างฉันพิรินเองจ้า ก็นะเรามันพวกป้ำๆเป๋อๆนิดๆ หน่อยๆอ่านะ จะให้ไอ้เนริมันพากย์ก็กลัวคนอ่านจะเบื่อที่เนริมันบ่น อ๊ะ ริวกับรุนออกมาแล้ว
“ดีจ้า ลงไปกินข้าวได้แล้ว”ทักทายซะหน่อย
“ดีครับ”อือ ดีจ้า ปกติริวกับรุนไม่ค่อยพูดหรอก แต่ถ้าอยู่ที่บ้านนี่คุยบ้างบางที ดุด้วยล่ะ
“โอฮาโย ตื่นเช้าดีนะครับ”ฮิคารุที่เพิ่งเปิดประตูออกมาทักทาย
“อือ แล้วเนริล่ะ”พูดจบไอ้เนริมันก็เปิดประตูห้องออกมา ผมเปียกซกเลย สงสัยมันจะสระผม เข้าทำนองพูดถึงผี ผีก็มา (ผีจริงๆนะ อย่าลืม มันเป็นแวมไพร์น่ะ)
“ดี”คำเดียว คำเดียวจริงๆหลุดออกมาจากปากมันแล้วก็เดินเกาะกำแพงลงบันไดไป พร้อมกับพวกเด็ก(อย่างกับจูออนภาคเดินด้วยเท้าอ่ะ)
“ไปกินข้าวกัน”ชั้นชวนแล้วฮิคารุหนุ่มหน้าสวยของเราไม่รอช้ารีบวิ่งลงไปคนแรกเลย ตามด้วยไฮยาโตะ รุนก็เดินลงไปแล้วด้วยอ่า เหลือแต่ริวกับฉันสองคน จะอยู่ทำไมล่ะครับท่านเมื่อวานเพิ่งมีวีรกรรมร้องไห้น้ำตาแตกไป หนีสิ แต่ก่อนที่ฉันจะได้หนีริวก็เอามือมาดึงฉันไว้ก่อนซะแล้ว
“ไม่ร้องไห้แล้วหรอ”เสียงนุ่มเอ่ยออกมา เอาแล้วว่าแล้วว่าต้องถามเรื่องนี้
“ไม่อ่า ไม่มีอารมณ์”ตอบไปตอบไปเดี๋ยวมันปล่อยแล้วเราค่อยชิ่ง
“เดี๋ยว บิ๊วให้เอามั้ย”จะบิ๊วอารมณ์อาร้ายยย ไม่ต้องทำก็ได้ ไอ้ตาเจ้าเล่ห์วิบวับขนาดนั้นน่ะ
“เราไม่ร้องไห้ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ จะได้ไม่ต้องคอยปลอบไง”
“ไม่ดี เราอยากปลอบ”ริวตอบอบ่างอารมณ์ดี แต่ฉันนี่สิอยากกัดลิ้นตาย
“รีบลงไปเถอะ ทุกคนคอยอยู่ เดี๋ยวฮิคารุจะบ่นเอา”หาทางชิ่งสิครับ จะอยู่ทำไม วิ่งเลย คอยดูถ้าชั้นตกบันได ชั้นจะฆ่าแก อีตาคาริว
เมื่อลงมาถึงห้องอาหาร ทุกคนนั่งคอยกันหมดแล้ว หันมาจ้องเรากับริวใหญ่เลยอ่า คอนเน่ดูท่าว่าจะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยที่เห็นเรากับริวเดินลงมาพร้อมกัน มันต้องรู้อะไรแน่เลย เดี๋ยวค่อยคาดคั้นเอากับมันละกันหิวแล้ว
“เซียร์กินผักด้วยครับ”เสียงเรียบๆจากเนริดุเซียร์เบาๆหลังจากที่เริ่มกินข้าวไปได้ซักพัก ก็เด็กน้อยเค้าไม่ชอบกินผักนี่เนอะ น่าสงสาร
“แม่อ่า ผมไม่กินผักไม่ได้หรอฮะ”นั่นไงมีต่อลอง เด็กน้อยหน้าหวานต่อลองซะแล้ว
“กินเองกินครึ่งเดียว ถ้าแม่ป้อน ต้องกินให้หมดนะ”เนริพูดพลางตักผักมาใส่จานให้หนูเซียร์ หนูน้อยเลยเบ้หน้าเลย
“เนริ ถ้าเซียร์เค้าไม่อยากกินก็อย่าไปบังคับเลย”ยูกิพูดทันทีเมื่อเห็นว่า เซียร์เบะปาก น้ำตาคลอเบ้าซะแล้ว แต่แปลกนะในบรรดาเด็ก6คนเนี่ย เซียร์ดูท่าว่าจะกินยากที่สุดแล้วไม่เหมือนคนอื่นๆเลย อเล็กซ์นั่นก็กินเอากินเอา มาโชก็นั่งจิ้มนู่นจิ้มนี่ใส่ปากโดยไม่พูดอะไร
“ไม่กินผักก็จะไม่แข็งแรงนะคะ”ครั้งแรกเลยนะเนี่ยตั้งแต่พายุน้ำแข็งเข้าเนี่ย ไอ้เนริมันเพิ่งพูดคะขาเนี่ย
“ครับ ผมจะกิน แต่นิดเดียวนะครับอิ่มแล้ว”เซียร์น้อยยังต่อลองอีกนิด เนริมันพยักหน้าน้อยๆก่อนจะหันไปจัดการข้าวในจานของมันต่อ
“อิ่มแล้วคร้าบ”คอนเน่พูดแล้วรวบช้อนเสร็จสรรพ ไอ้นี่มันกินเอากินเอาไม่มีการพูดการจาอะไรกับใครเค้าเลย จ้วงข้าวเข้าปากอย่างเดียว
“อิ่มแล้วครับ”ตามด้วยอาคิที่กินเสร็จเป็นคนที่2 แล้วก็ทยอยกันอิ่มเรื่อยๆ พวกแม่บ้านก็เข้ามาเก็บโต๊ะตามปกติ
“วันเสาร์นี้คุณแม่ว่างมั้ยครับ”เชาหลันพูดแล้วกระโดดมาเกาะแข้งเกาะขาเนริ ดูท่าว่าจะขออะไรแน่ๆเลย
“ค่ะ ทำไมหรอ”เนริมันก็ตอบแค่นี้แหละเชาหลันรีบเอาหัวไปถูถู ตรงไหล่มันใหญ่เลย
“เชาหลันอยากไปเที่ยว อยากเที่ยวๆ”เจ้าตัวเล็กพูดแล้วเอาหัวถูๆใหญ่เลยเป็นภาพที่น่ารักมากๆ
“นะครับ นะ เซียร์จะเป็นเด็กดี ไม่ดื้อไม่ซน ถ้าคุณแม่สัญญาว่าจะพาไปเที่ยว”นั่นไง เชาหลันได้กองกำลังเสริมแล้ว อ้อนใหญ่เลยน่ะนั่น
“ค่ะ จะพาไปนะ วันเสาร์นี้ ถ้าเป็นเด็กดี”เนริมันทนลูกอ้อนไม่ไหว ยอมตกลงแล้ว
“ครับ แต่ว่าอาต้องไปด้วยนะครับ เพราะอาต้องดูแลคุณแม่เนริที่ไม่สบาย”ยูกิเสนอตัว
“ครับ ไปนะครับ”
“สวัสดีครับ”
“บ๊ายบายฮับ”เด็กๆตอบรับคำแล้วรีบวิ่งออกไปเลยไม่ต้องให้ป้าช้อยมาตามอีก เพราะเสียงป้าได้ยินมาแต่ไกลเลยล่ะ
“เน่ แกไหวปะ”ถามมันหน่อยเดี๋ยวมันน้อยใจ
“ยังไม่ตาย”มันตอบแค่นี้แล้วมันก็หยิบกระเป๋านักเรียนแล้วทำท่าจะเดินออกไป
“เน่ครับ ยา กินยาด้วย”อาคิเรียกไว้ซะก่อน แล้วยื่นยาให้กิน ก็นะช่วงนี้ต้องดูแลมันหน่อยเดี๋ยวเผลอไปฟิวล์ขาดที่ไหนเข้า ช่วงนี้ความโหดมันเพิ่มขึ้นเป็น2เท่าตัว
“... Thanks”เสียงแผ่วๆรอดออกมาให้ได้ยินกัน แล้วยูกิก็พยุงตัวเนริไปที่รถตู้ที่คนขับรถจอดคอยไว้
จ่อก แจ่ก จอแจ ตามแบบฉบับของโรงเรียนทั่วไปในกรุงเทพล่ะนะ ตอนนี้พวกเรามาถึงโรงเรียนกันแล้ว จู่ๆเนริมันก็ปล่อยพลังน้ำแข็งออกจากตัว ลืมไปว่าเวลาแบบนี้มันไม่ชอบให้ใครเข้าใกล้ แกจะปล่อยก็ปล่อยไปแต่ฉันหนาวนะเฟ้ย ส่วนไอ้วายองมันเอาถุงมือขึ้นมาสวมแล้วค่ะ มันเตรียมมาตอนไหนวะเนี่ย สงสัยเสกมา เราก็เสกมั่งดีกว่า
แสงสีน้ำเงินจางๆรอดออกมาจากกระเป๋ากระโปรง
มาแล้วถุงมือน้อยๆของฉันอยู่ในกระเป๋ากระโปรงแล้ว จะรอช้าอยู่ใย หยิบขึ้นมาใส่เลย สีฟ้าอ่อนสีโปรดซะด้วย
“ขึ้นห้องกัน”เนริมันพูดแค่นี้แล้วมันก็ลากเรากับเวย์ไปทันที
“รอที่เดิมนะครับ”ยูกิตะโกนบอก
“กันให้ด้วย ไม่อยากคุย ปวดหัว”พอมาถึงห้องปุ๊บมันก็สั่งๆแล้วมันก็ฟุ๊บลงไปบนโต๊ะเลย โต๊ะของพวกเราอยู่ไม่ห่างกันหรอกเพราะว่าเรากับเวย์นั่งหลังมันกับเคนพอดีเลย ดูจากกระเป๋า พวกเคนมันมาแล้ว แต่ว่าหายหัวไปไหนก็ไม่รู้ นั่นไง มาแล้วน่ะ เดินเข้ามาพร้อมกับเสียงจ้อกแจ้กของพวกผู้หญิงเลย
“เอ้า เนริ พิริน วายองหวัดดีจ้า”นัทพูด ฉันว่าเสียงนายมาก่อนตัวอีกนะ
“อือ”วายองมันตอบได้แค่นี้แล้วก็หันไปอ่านหนังสือต่อ
“อือ ดีจ้า”ร่าเริงไว้เดี๋ยวภาพพจน์คาสโนวี่เสียหมด
“เนริเป็นอะไรไปน่ะ ดูเหมือนมีน้ำแข็งออกจากตัวเลย”เคนพูด เนริเงยหน้ามองเคนนิดหน่อยแล้วหันมาถาม
“ใคร?”เล่นเอาเคนเหวอไปเลย
“ช่างมันเถอะเคน ไอ้นี่มันเลือดจะไปลมจะมา”เราตอบแทน ดูเนริมันส่งสายตาอำมหิตมาให้ทันที
“คนพวกนี้ใคร?”มันถามเสียงเรียบ สงสัยมันจะลืมเพื่อนมันจริงๆ
“จำเราไม่ได้จริงๆหรอ เนริ เราเต้ไง”เต้ดูท่าจะไม่เชื่อลองพูดเตือนความจำมัน
“ไม่รู้จัก”เสียงนิ่งๆตอบได้เด็ดขาดมาก มันจำไม่ได้จริงๆ
“เออ นี่เคน คนนี้ชื่อนัท คนนี้ชื่อเต้นะ เป็นคนที่นั่งอยู่ตรงนี้ไง”เวยืพูดแล้วก็ชี้ไปยังเก้าอี้ประกอบกับบรรยาย เนริมันพยักหน้าเล้กน้อยเชิงเข้าใจแล้วก็หันไปพูดกับพวกเคน
“ยินดีที่ได้รู้จัก”555+ พวกนั้นทำหน้าเหวอไปเลย เคนดูท่าจะเก็บอารมณ์ได้มากกว่าเพื่อน เดินมาถามฉัน
“เนริเค้าเป็นอะไรไปน่ะ”
“แฮ๊งค์น่ะ รายนั้นเขาคออ่อน เฉพาะกับเหล้านะ”ฉันคลายความสงสัยให้
“อือ แล้วจะเป็นไปถึงเมื่อไหร่”คราวนี้เต้เป็นคนถามบ้าง
“คงราวๆ1เดือนน่ะ เพราะว่าเนริค่อนข้างแพ้เหล้าด้วย จะให้ดีพูดกับมันเพราะๆหน่อยละกัน”เวย์มันแย่งเราตอบแต่ยังไม่วายเตือนเล็กน้อย
“อือ เนริ กินขนมปังมั้ยครับ”นัทพูดพลางยื่นขนมปังมาล่อ
เนริมองขนมปังนั่นนิดนึง แล้วก็ก้มหน้าฟุบลงไปกับพื้นโต๊ะแล้วส่งเสียงอู้อี้ๆออกมา
“Thanks… But I’m sick..(ขอบใจนะ แต่เราป่วยอยู่)”
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร นอนซะนะ”นัทพูดแล้วเอามือไปลูบหัวไอ้เนริมันเล่น เฮือก มันส่งตาขวางมาแล้ว ต้องรีบไปเอาไอ้นัทออกมาเดี๋ยวมันตาย
“นัทมานั่งกับเราดีกว่า เนริมันจะนอน มันปวดหัว”เอามันออกมาก่อน เดี๋ยวถ้ามันไม่ตายเรานั่นแหละจะตาย นัทมันก็คงรู้สึกถึงไอเย็นที่ออกมาจากตัวเนริมันรีบเดินมาทันทีเลย
“เอ้อ วันนี้มีการเลือกชมรมกันด้วยล่ะ”เคนพูดเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้
“แล้วมีชมรมอะไรบ้างอ่ะ”ฉันถามทันที ถ้ามีพวกดนตรีสากลก็ดี เพราะฝีมือพวกเรานะชั้นเซียนเลยล่ะ ฉันเล่นคีย์บอร์ด เวย์มันเล่นเบส เน่มันเล่น กีตาร์ คนที่เหลือในวงก็มี ฟาริมันเล่นกลอง เวลามันตีกลองทีนี่มองไม่เห็นตัวมันเลยกลองบังมิด และนักร้องนำก็คืออาเจ้เฟชรนั่นเอง พี่แกแล้วแต่อารมณ์บางอารมณ์อยากร้องบางอารมณ์อยากเล่นไวโอลินพี่แกก็เอาขึ้นมาเล่นซะอย่างนั้น และสมาชิกทุกคนถ้าเกิดนึกคึกอะไรขึ้นมาก็จะเปลี่ยนตำแหน่งกันเล่นแบบไม่มีสาเหตุนั่นจึงทำให้พวกเราไม่ค่อยมีตำแหน่งตายตัวประมาณว่าวันนี้แกอยากเล่นไอ้นี่งั้นฉันก็จะเล่นไอ้นั่นแทนอะไรแบบนี้น่ะ
“เยอะแยะเลย แต่พวกเราอยู่ชมรมดนตรีสากล”นัทพูด
“อือ งั้นเราอยู่ด้วยสิ เราเล่นเบส”เวย์มันชิงพูดตัดหน้าฉันซะแล้ว
“เราก็จะอยู่ด้วย เราเล่นกีต้าร์กับคีย์บอร์ดเป็น” ฉันพูด
“แล้วเนริล่ะ?”เต้ถาม ส่วนเจ้าตัวเค้านอนอยู่นู่นผลิตไอเย็นซะชาวบ้านชาวช่องเค้าไม่กล้าเข้าใกล้เลย
“อยู่ชมรมเดียวกันนั่นแหละ จริงมั้ยเนริ”ถามมันหน่อยเดี๋ยวมันลุกขึ้นมาส่งตาขวางให้อีก
“อือ เราเล่นกีตาร์กับแต่งเพลงได้”เสียงพูดเบาๆเอ่ยขึ้นมันเริ่มจะลุกขึ้นมานั่งคุยกับพวกเราแล้ว
“จริงหรอ มีเพลงอะไรบ้างล่ะ เดี๋ยวเนริเอามาให้เราฟังบ้างนะ”นัทดูท่าจะกระตือรือร้นเป็นพิเศษ
“ไว้ว่างนะ”เนริมันตอบมาแค่นี้แหละ
/พีพี เราว่าเสกถุงมือให้พวกนี้หน่อยสิ มือเย็นเฉียบเลยน่ะดูดิ/ไอ้เวย์มันส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือมาให้
/แกไม่ทำเองล่ะ/ตอบมันไปบ้างซิ ตัวเองก็ทำได้แต่มันไม่ทำ
/ช่วยหน่อย เราก็จะทำเราทำคนเดียวเดี๋ยวมันสงสัยว่าเราพกทำไมตั้ง3-4อัน/เวย์มันยกประเด็นขึ้นมาเถียง
/เออ ก็ได้เดี๋ยวเราช่วย/ตอบรับคำมันไปก็ทำสิครับ
แสงสีม่วงสว่างวาบรอดประเป๋ากระโปรงขึ้นมาชั่วพริบตาก็หายไปพร้อมกับสิ่งของบางอย่างที่โผล่ขึ้นมาแทน
มาแล้ว สีชมพูซะด้วย ใครมันจะไปใช้ล่ะน่ะ
“อากาศหนาวเนอะ นัทเอาถุงมือมั้ยเรามีอีกคู่”ถามไปก่อนเว้ย เดี๋ยวเวย์มันแย่ง นัทมันต้องใส่สีชมพูนี่แหละเหมาะกับนิสัยมันดี
“เอ่อ เอาสิถ้าไม่เป็นการรบกวนน่ะนะ”นัทพูดแล้วรับถุงมือไปใส่
“เต้ก็เอาด้วยสิ เราก็มี”เวย์มันพูดแล้วยื่นถุงมือสีดำลายขาวให้เต้ไป เหลือแต่เคน เอาล่ะสิลืมเตี๊ยมกับไอ้เวย์ ว่าใครจะทำกี่อัน
“เอาไปสิ”เนริยื่นถุงมือสีน้ำตาลอ่อนไปให้เคน
/ไอ้ติ๊งต๊อง ทำไมไม่เตี๊ยมกันก่อนเล่า/นั่นไงส่งโทรจิตมาด่าเลย
“แล้ว...”
“เนริไม่ใส่”ก่อนที่เคนจะได้พูดอะไรเนริมันก็แย่งพูดขึ้นมาก่อน เคนถึงได้หยิบเอาถุงมือไปใส่ไหนจะมีสายตาน่ากลัวของเนริมองอยู่มีหรือท่านพี่จะไม่ใส่
“ง่วง”นั่น เนริประกาศขึ้นมากลางวงเลย
“ก็นอนซะสิ”เวย์มันพูดครับนั่น ไม่ใช่ฉันพูด
“ดูให้ด้วย”ดูให้ด้วยนี่ความหมายเรารู้กันว่าอย่าให้ใครมายุ่งอีก ว่าแล้วก็นอนลงไปเลย
“อือ”ตอบรับซะหน่อยเดี๋ยวโดนฆ่า
“เนริไม่สบายทีเนี่ยเป็นถึงเดือนเลยหรอ”นัทถาม
“ไม่หรอก ไม่ใช่ไม่สบายแต่มันเมา เนริมันเป็นพวกแปลกๆกินเหล้าไม่ได้กินแล้วเข้าโหมดน้ำแข็ง อย่างเนี้ย ขนาดครั้งสุดท้ายที่มันแตะเหล้าน่ะชงแบบอ่อนๆมากเลยนะ เป็นอยู่4วัน แล้วคราวนี้เข้าใจผิดว่าเป็นน้ำเปล่า เล่นล่อไปครึ่งขวด คิดว่าคงอยู่ประมาณเดือนนึงอ่ะแหละ”ฉันอธิบาย
“อือ”เคนพูดเชิงเข้าใจแล้ว
“เอ่อ นี่พิรินกับวายองแล้วก็เนริใช่มั้ยคะ”มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา เป็นผู้หญิงจัดได้ว่าหน้าตาดีเลยล่ะเสียอย่างเดียวดูท่าว่าจะจริตจกร้านไม่น้อย แต่โอ้แม่เจ้านั่นมันหน้าอกหรือภูเข้าไฟฟูจิฟะนั่น แน่ะ! SHEมั่นใจมากเลยนะเนี่ยกับทรวดทรงภูเข้าไฟนั่นน่ะ ไม่ต้องบอกก็รู้ดูท่าเดินSheซะก่อน เฮ้อ ฉันอยากรู้จังว่าSheจะมองเห็นปลายเท้าตัวเองรึเปล่า สาวสวยทรงโตเดินตรงเข้ามาที่โต๊ะของฉัน
“อือ เราพิริน นั่นวายอง แล้วที่นอนอยู่นี่เนริ”
“ค่ะ เราแป้ง ยินดีที่ได้รู้จักนะ เราเป็นดาวร.ร.นี้แหละ”ตาคมสวยกรีดกรายปลายตามาที่ฉันที่นั่งอยู่อย่างไม่ประสงค์ดีเท่าไหร่ เฮ้อ สาวสวยมาแป๊บเดียวดีแตกซะแล้ว จากคำพูดไอ้เราก็นึกว่าจะหวังดีมาทำความรู้จักที่ไหนได้Sheอยากมาอวดนั่นเอง อ๊ะ ไม่ได้การแล้วเนริมันยิ่งไม่ชอบคนประเภทนี้อยู่ด้วยถ้ายัยทรงโตนั่นไปหาเรื่องอะไรเนริขึ้นมาเนี่ยรับรองงานนี้ไม่แต่เลือดกับเลือด ไม่ใช่เลือดเนริกับเลือดเจ้าหล่อนนะ งานนี้มีแค่เลือดของหล่อนอย่างเดียวแหละ บรื๋อ พูดแล้วสยอง เอาเหอะเพื่อความปลอดภัยของตัวข้าพเจ้าเอง(ว่าจะโดนเจ้เฉ่ง)กับความปลอดภัยของยัยแป้ง( ที่กำลังจะชะตาขาด)ฉันจะต้องหาให้ได้ว่าใครเป็นเป้าหมายของยัยนี่เพื่อที่จะกันให้ห่างจากเนริให้จงได้ เพื่อความสงบสุขของโลก!!!~-_-+++(สายตามุ่งมั่น)
“นัทมีอะไรก็ไม่รู้เข้าตาเราอ่า เอาออกให้หน่อยสิ”ดูปฏิกิริยานิดนึงว่ามันชอบใครจะได้กันไม่ให้ไอ้เน่เข้าใกล้เดี๋ยวคุณเธอจะตายซะเปล่า พอนัทได้ยินก็รีบเข้ามาดูตาให้ฉัน
“ไหนไม่มีอะไรนี่ หายรึยัง”ไม่มีปฏิกิริยา สงสัยเคนแน่ๆเลย
“อือ ค่อยยังชั่วแล้วล่ะ ขอบใจนะจ๊ะ”หยอดคำหวานอีกนิด เผื่อจะลายออก ก็ยังไม่มีอยู่ดี
“เคน คาบเช้ามีเรียนอะไรบ้างหรอ”ว่าแล้วก็ขยับตัวเข้าชิด นิดๆ
“อือ เรียนวิทย์ ศิลป์ แล้วก็ไทย”เคนพูดพลางยื่นตารางสอนให้ดู ชัดเลยแม่หญิงเค้าเริ่มกัดปาก กำมือใหญ่เลย
“เอ่อเราขอเป็นเพื่อนพวกเธอได้มั้ยจ๊ะ”แม่นี่ยังเก็บอาการได้แฮะ
“ได้สิ สาวสวยใครเค้าก็ต้องอยากจะเป็นเพื่อนด้วย”เจอคำหวานจากไอ้เวย์ไปหน่อยทำอายม้วนต้วนเลยนะหล่อน
“แหม ก็ไม่เท่าไหร่หรอก พิรินยังสวยกว่าอีก”เออ รู้ตัวไว้ก็ดี ขอบใจสำหรับคำพูดนะแต่สายตาริษยาวันหลังไม่ต้องก็ได้
“อืมมม เคนมาเป็นหมอนให้หน่อย”เหอะๆเนริมันตื่นมาอีกแล้วครับกะจะกันให้แป้งซะหน่อย สงสัยไม่ต้องแล้วล่ะ เอาให้ตายเลยเน่ เดี๋ยวเราช่วย!! (เอาแล้วไง ตัวมันเองชักออกลาย)
เนริพูดแล้วก็ดึงตัวเคนเข้ามาใกล้แล้วล้มตัวนอนตักเคน จากการนั่งในตอนนี้ คือเนริมันนั่งโต๊ะตัวเองเคนนั่งหัวโต๊ะด้านเนริมัน นัทนั่งตรงข้ามกันฉัน เต้นั่งหัวโต๊ะอีกด้าน ส่วนเวย์มันนั่งที่ตัวเอง คงจะนึกออกกันนะ
“เนริไม่คิดจะทักกันหน่อยหรอจ๊ะ”เหอะๆแล้วเธอจะรู้ว่านรกมีจริง เล่นไปท้าทายเน่มันถึงที่ขนาดนี้
“ใคร?”เนริมันลุกขึ้นมานั่งทำตาขวางมาประทานให้ฉันอีกแล้ว กูไม่เกี่ยวโว้ย มันทักของมันเอง
NERI : SAYS
เสียงแจ๋นๆมาอีกแล้ว ฉันกำลังนอนหลับดีดีเลย มายุ่งอะไรกับฉันกันนักกันหนา แล้วแม่นี่ใครเนี่ย
“ใคร?”ฉันหันไปถามไอ้พีมัน
“เค้าชื่อแป้ง มาขอเป็นเพื่อน”อ้อ แป้ง จะจำไว้ละกัน นอนต่อล่ะ
“ใจคอจะไม่ทักกันหน่อยหรอจ๊ะ เนริ”อะไรนักวะเนี่ย ง่วงก็ง่วง ปวดหัวก็ปวด แกจะเอาอะไรกับฉัน ฉันจะนอน
“...”ไม่ตอบโว้ยง่วง ว่าแล้วก็ล้มตัวนอนต่อ
“ถามไม่ตอบ หยิ่งนักหรอไง ยัยนี่”อะไรนะ ตะกี๊ว่าอะไรนะ ว่าฉันหยิ่งหรอ แล้วจ้องหนาฉันทำไม ฉันหน้าเหมือนพ่อแม่แกนักรึไง จ้องอยู่ได้ จ้องมาเราก็จ้องกลับดิ ไม่กลัวซะอย่าง
“เอ่อ เนริเค้าไม่สบายน่ะอย่าไปยุ่งกับเค้าเลย”นัทรีบห้ามทัพ
“หยิ่งนักรึไง ควรจะมีสัมมาคารวะบ้างนะ รู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร” ยัยนั่นถาม แถมเสียงจากยัยปั้งอะไรนี่ก็ดังพอที่จะเรียกความสนใจจากนักเรียนในห้องทั้งห้องได้เลย จะมายุ่งอะไรกับฉันนักฟ่ะ คนจะหลับจะนอน แถมมาถามอีกว่าตัวเองเป็นใคร ยัยนี่ถ้าจะบ้า
“คุยกันมาตั้งนานฉันเพิ่งจะรู้นะเนี่ยว่าเธอความจำเสื่อมจำไม่ได้แม้กระทั่งตัวเองเป็นใครเนี่ย”ฉันว่า พอฉันพูดจบอยู่ๆคุณเธอก็กรี๊ดซะอย่างนั้น เฮ้อ ปวดหัวก็ปวดยังต้องมาเจอยัยนกหวีดสยองขวัญนี่เอง
“หยุดโว้ย!!!! เธอมีอะไรกับฉันก็ว่ามา มัวมานั่งกรีดร้องเป็นชะนีหาสามีไม่ได้อยู่นั่นแหละเวลาของฉันมันไม่ได้มีไว้ให้เธอตลอดชีวิตนะ”ฉันตวาด
“ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากจะให้รู้ไว้ว่ามาที่นี่แล้วก็ต้องเคารพเจ้าถิ่นซะบ้าง”ยังปากดีไม่เลิก
“แป้ง มายุ่งอะไรกับคนของเราเนริเค้าอยู่ของเค้าดีดี นัทมันก็บอกแล้วว่าเนริเค้าไม่สบายจะมาหาเรื่องเค้าทำไม”เคนพูดห้าม แต่ดูท่าว่ายัยแป้งเน่าอะไรนั่นจะยิ่งโกรธมากกว่านะ
“หนอย เคนให้ท้ายมันหรอ”ว่าแล้วก็ดึงฉันเข้าไปใกล้ ยกมือขึ้นจะตบ
“เดี๋ยว ถ้าจะตบแล้วตบให้ตายนะ อย่าให้เราลุกขึ้นมาสวนได้นะ เดี๋ยวจะเจ็บตัวซะเปล่าๆ”พูดแล้วจะหาว่าข่ม พวกเราทั้ง13คนเก่งเรื่องศิลปะการต่อสู้นะ ทุกชนิดด้วย
“หนอย นังนี่”เพี๊ยะ หน้าหันเลยแฮะ รู้สึกได้เลยว่าเลือดออกในปากเยอะขนาดไหน แต่คิดหรอว่าจะให้ฉันโดนฝ่ายเดียวน่ะ
พลั่ก อัปเปอร์คัตสวนเข้าปลายคางเลย ยัยนั่นกระเด็นไปเลย สะใจจัง ไม่ได้ออกแรงมานาน คงเจ็บน่าดู
“เฮ้ย”เสียงเต้พูดก่อนจะวิ่งเข้าไปพยุงยัยนั่นขึ้น เลือดกลบปากเลยแฮะ
“บอกแล้วไง ว่าตบแล้วอย่าให้เราลุกขึ้นมาได้ ตบให้เราตายเลยยิ่งดี ไม่งั้นจะเจ็บตัวซะเปล่า”ส่งเสียงอำมหิตจากนรกไปทักทายซะหน่อย ยิ่งปวดหัวอยู่ออมมือไม่เป็นนะโว้ย
WAYONG : SAYS
ไอ้เนริมันจัดการส่งยัยแป้งนั่นลงไปนอนซะแล้ว
“บอกแล้วไง ว่าตบแล้วอย่าให้เราลุกขึ้นมาได้ ตบให้เราตายเลยยิ่งดี ไม่งั้นจะเจ็บตัวซะเปล่า”ไอ้เนริพูดเสียงเย็น เอาแล้วไอ้เนริฟิวล์มันจะขาดแล้ว เสียดายคนสวยจริงๆ
“เนริใจเย็น”ไอ้พีมันเข้าไปห้ามคนแรก โธ่ ห้ามทำไมเรากำลังมันส์
“...”เนริไม่ตอบแต่ก็ยอมยืนอยู่เฉยๆ ซักพัก?
“เตือนแล้วนะ”เนริพูดแล้วเดินเข้าไปหายัยแป้งนั่น มันอำมหิตขึ้นทุกวันแฮะ
“ ขะ ขะเข้ามาทำไมน่ะ”ยัยแป้งเสียงสั่นเลยล่ะ สมน้ำหน้าถึงเราจะชอบมีกิ๊กเป็นผู้หญิงก็เหอะ แต่เราก็เลือกนะ
เนริมันเดินเข้าไปเอามือลูบแก้มยัยนั่นเล็กน้อย ให้ตายเหอะสายตามันโรคจิตจริงๆ จู่ๆเนริมันก็บีบกรามยัยนั่นแน่นเลย
“อ๊ะ” สะดุ้งเลย
“เจ็บมั้ย หือ”เนริมันถามอยู่สายตามันก็อ่อนลง มันมาภาคซาดิสต์แน่เลย เราจำได้ มานิ่มๆแบบนี้เลยสุดท้ายก็3ซี่ ไม่ใช่ฟันนะ แต่เป็นซี่โครงต่างหาก!!!
“...”ไม่ตอบเดี๋ยวเนริมันโกรธเอานะ คนอื่นๆก็ไม่กล้าเข้าไปใกล้จะไปตามครูก็ไม่ไปตาม ยืนแข็งอยู่นี่หมดเลย
“ว่าไง!! เจ็บรึเปล่า”อยู่ๆสายตามันก็แข็งกร้าวขึ้นมาอีก นี่แหละภาคซาดิสต์ของแท้เลย
“จะ จะเจ็บจ้ะ”ยัยแป้งนั่นตอบกลับมาแบบกลัวๆ
“พอได้แล้วเน่ เดี๋ยวมันตาย คิมกับยูกิจะโกรธนะอาคิก็ด้วย”ไม้นี้ได้ผล พีมันเอาคิมมาขู่ เนริมันอ่อนลง มันหันมามองพีกับแป้งสลับกับแล้วก็ถอนหายใจ
“ก็ได้”เนริมันปล่อยกรามยัยนั่นแล้วหลับตาลง สงสัยมันซ่อนนัยน์ตามันคงเปลี่ยนสี แป้งรีบตะเกียดตะกายออกจากห้องทันที
“เนริ”นัทลองเรียกเนริด้วยความกลัว
“หือ?”เนริมันขานรับแต่ก็ยังหลับตาไว้ พีรีบเข้าไปดูมันทันที
“ไม่เป็นไรแล้วใช่มั้ย”เคนเดินมาถามเนริอย่างใจเย็น ส่วนคนอื่นๆก็รีบเดินไปนั่งที่เพราะใกล้เวลาเรียนแล้ว
“อือ พีพาเราไปนั่งที่ทีสิ” พีมันก็พาไปนั่งที่ แต่เนริยังไม่ยอมลืมตา อารมณ์มันไม่ดีก็งี้แหละ ดีที่ตอนมันชกไม่มีใครสังเกตเห็นตามัน เพราะว่าตามันเปลี่ยนสีเป็นสีแดง แต่ก็แค่เพียงเสี้ยวนาทีเท่านั้นแหละ เฮ้อ วันนี้คงไม่มีเรื่องแบบนี้อีกนะ เดี๋ยวไอ้คิมกันไอ้เต๋ามันว่าเราอีก เฮ้อ ก็นะ พระเจ้า ขอให้ไอ้เนริมันอยู่เฉยๆซักพักได้มั้ย ลูกไม่อยากให้เสียงาน แล้วก็ขอให้วิญญาณของแป้งไปสู่สุคติด้วยเถอะ อาเมน (เค้ายังไม่ตาย ไอ้นี่แช่งเค้าซะ)
RaiN BloOd สายฝนสีเลือด
ความคิดเห็น