คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #27 : -- หนี -- -- ทะเลาะกัน(ความห่วงใยที่ซ่อนอยู่) --
-- หนี -- -- ทะเลาะกัน(ความห่วงใยที่ซ่อนอยู่) --
พวกGoD พี่วิน พี่แก้ว ภารกิจ ข่มขืน ผู้ชาย กางเกงขายาวสีดำ เครื่องแบบ ทิ้ง...........
“พี่วิน!!”ฉันร้องลั่น ทั้งข้อความของพี่วิน ข้อความปริศนานั่น มันประจวบเหมาะเกินไปรึเปล่าถ้าข้อความทั้งหมดจะถูกส่งมาในเวลาไล่ ตามความคิดฉันผู้หญิงในรูปจะเป็นใครไปไม่ได้เลยนอกจาก... พี่แก้ว!!!
มือฉันรีบกดโทรศัพท์หาพี่วินโดยด่วนเลย
ตู๊ดดด ตู๊ดดด รับสิโว้ย!!! ทันทีที่ปรายสายกดรับฉันไม่ลังเลเลยที่จะตะโกนถามปรายสายทันที
“พี่วิน พี่แก้วเป็นอะไร”
“เอ่อ.. ขอโทษนะคะ พี่วินไม่อยู่หรอกค่ะโดนผู้กำกับเรียกตัวอยู่ในห้องน่ะค่ะ”เสียงหวานๆตอบกลับมาถ้าฉันจำไม่ผิดนั่นก็เสียงพี่หนึ่งเพื่อนพี่วินนั่นแหละ
“พี่หนึ่ง นี่พีเองนะพี่ จำพีได้มั้ย”ฉันรีบบอก
“อ้าว พี มีอะไรหรอ”เสียงปรายสายดังกลับมา
“พี่แก้วล่ะพี่ อยู่มั้ย”ฉันถามดูเหมือนเสียงปราบสายจะเงียบไปพักหนึ่ง ฉันแอบได้ยินเสียงสะอื้นเล็กๆดังเข้ามาในโทรศัพท์ด้วย
“ มะ.. ไม่อยู่จ้ะ ตอนนี้พี่แก้วไม่ได้อยู่ที่นี่ ตอนนี้พี่แก้วอยู่โรงพยาบาลXX ห้อง206 ตอนนี้พี่วินก็แทบไม่เป็นผู้เป็นคนเลย พีมาดูหน่อยสิพี่ไม่ไหวแล้ว”พี่หนึ่งพูดเสียงสั่นเครือทำเอาใจฉันกระตุกวูบ สิ่งที่ฉันคิดไม่ผิดเลยจริงๆ
“ค่ะ เข้าใจแล้วพีจะไปเดี๋ยวนี้แหละบอกพี่วินด้วยว่าพีจะรอที่โรงพยาบาลนะ”ฉันกรอกคำพูดสุดท้ายลงไปแล้วกดวางสาย ฉันรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า หยิบกระเป๋าตังส์และโทรศัพท์ใส่กระเป๋าไว้เตรียมพร้อม และนี่คือสิ่งสุดท้ายที่ฉันต้องคิดหนัก พลังงานที่ไหลเป็นม่านกั้นระหว่างห้องฉันกับหน้าต่างเอาไว้ถึงเจ้จะไว้ใจฉันพอที่จะไม่จับฉันล่ามโซ่ไว้แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะไม่ทำอะไรเลยนะ
เปรี๊ยะ ทันทีที่ฉันเอื้อมมือไปแตะม่านพลังนั้น พลังงานไฟฟ้าก็เล่นงานฉันทันที พลังงานไฟฟ้าขนาดนี้ถ้าเป็นคนธรรมดาคงจะตายไปแล้วแต่กับฉันไม่ใช่ถึงพลังฉันจะไม่ค่อยมีแต่ก็ไม่ใช่ว่าลักษณะพิเศษที่มีมาแต่กำเนิดจะหมดไป
ถ้าพลังงานยังแรงอยู่อย่างนี้คงผ่านไปไม่ได้แน่ๆ แล้วถ้าค่อยๆยักแย่ยักยันอยู่อย่างนี้พลังเราจะหมดตัวตายซะก่อนได้เจอกับพี่วินน่ะสิ
เอาวะ เป็นไงเป็นกัน ไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันบ้าไปแล้วหรืออย่างไร ถึงได้กล้าทำแบบนี้
ตุ้บ เสียงตัวฉันหล่นลงกระทบกับพื้นหญ้าหลังบ้าน นี่สินะคือข้อดีของการมีห้องนอนอยู่ทางหลังบ้าน หนีเที่ยวง่ายดี ฉันคิดในขณะที่ร่างกายยังไม่หายชาจากการปะทะกับไฟฟ้าตรงๆ ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้วล่ะว่าวันนั้น ทำไมเนริถึงกล้ากระโดดลงน้ำเพื่อไปหายิปโซ ฉันนอนรอเวลาอีกหน่อยรอเวลาที่ร่างกายฉันจะสามารถขยับได้ตามปกติโดยที่ฉันไม่ต้องฝืน พลังพิเศษถูกดึงไปรักษาความเสียหายของร่างกายโดยอัตโนมัติ ถ้าฉันยังดึงดันตอนนี้จะไม่เกิดผลดีอะไรกับฉันเลยกลับกันพลังที่ถูกดึงไปจะเสียเปล่าเสียด้วยซ้ำ
ฉันนอนอยู่ในสภาพนี้เป็นเวลาเกือบ4นาทีเต็ม ร่างกายฉันเข้าสู้สภาพเดิมพอสมควรแล้วถึงจะไม่ใช่สภาพเดิมทั้งหมดก็เถอะ ไม่ได้การแล้ว!! ฉันจะมามัวเถลไถลอย่างนี้ไม่ได้แล้ว พอคิดได้แบบนี้สองเท้าและสองมือของฉันก็จัดการไต่ข้ามกำแพงบ้านอย่างชำนาญ
ตุ้บ
แย่แล้วโทรศัพท์ฉันหล่นลงไปที่พื้นหญ้าซะแล้ว
หวอ หวอ หวอ หวอ เสียงสัญญาณกันขโมยดังขึ้นมาไม่ขาดสายพร้อมกับกองทัพเหล่าZoNeRที่มีหน้าที่อารักษ์ขาฉันหรืออีกนัยนึงหน้าที่เฝ้าฉันวิ่งตามออกมาในขณะที่ฉันยังคาอยู่บนกำแพงมีผู้ชายคนนึงมาถึงตัวฉันก่อนใครเพื่อนพร้อมกับจับข้อเท้าฉันเอาไว้ ฉันพอจะจำหน้าไอ้หมอนี่ได้แล้ว ไอ้หมอนี่มันลูกน้องริวนี่
“ได้โปรดเถอะครับท่านNoVa ลงมาเถอะครับ”เสียงลูกน้องของริวร้อง
“ไม่ได้หรอก เพราะตอนนี้มีคนกำลังต้องการความช่วยเหลือจากฉันอยู่ อ้อ ฝากบอกพวกอัยการด้วยก็แล้วกันว่าถ้ากลับมาโทษอะไรฉันก็ยอมรับได้หมดนั่นแหละ แต่ตอนนี้คงต้องขอให้นายหลับไปก่อนล่ะนะ”ฉันพูดจบก็เหวี่ยงขาอีกข้างฟาดเข้าที่ท้ายทอยของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็วเป็นผลทำให้นายนั่นไหลลงไปกองกับพื้นอย่างหมดทางสู้
“ท่านNoVa”
“ท่านNoVaครับ”ฉันรีบสปริงตัวข้ามกำแพงไปอีกฝั่งอย่างสวยงาม
ฉึก
“โอ๊ย!”ฉันร้องเสียงหลงเมื่อมีเศษแก้วปักฉึกเข้าที่ฝ่าเท้าฉันอย่างแรง ไอ้ระยำเอ๊ย!!! ฉันกัดฟันแน่น รองเท้าของฉันก็โดนไอ้บ้าลูกน้องริวคาบไปกินแล้ว ฉันกัดฟันทนความเจ็บที่แล่นขึ้นมาจากปากแผลมือขวาคว้าหมับเข้าที่เศษแก้วที่คาอยู่ในเท้าแล้วกระชากอย่างแรงจนเลือดไหลกระฉูดออกมาเป็นอีกเท่าตัว เมื่อกำจัดเศษอุปสรรคที่ขวางฉันออกไปจากเท้าได้แล้ว ก็ไม่มีอะไรมาหยุดไม่ให้ฉันวิ่งได้แล้ว ฉันเร่งฝีเท้าเมื่อรับรู้ถึงเสียงเท้าของคนฝูงใหญ่ที่ตามมาข้างหลังตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าวิ่งมาไกลแค่ไหนรู้เพียงแค่ว่าตอนนี้เท้าของฉันชาจนไม่มีความรู้สึกแล้ว
ไอ้ห่าเอ๊ย!! แท็กซี่หายไปไหนหมดวะ ไวเท่าความคิดสายตาฉันเหลือบไปเห็นแท็กซี่คันหนึ่งกำลังเลี้ยวรถเข้ามาในซอยฉันจึงไม่รีรอที่จะกระโดดขึ้นไปบนรถอย่างรวดเร็ว
“พี่ ไปรพ.XX”ฉันบอกก่อนจะฆันตัวกลับไปมองพวกลูกน้องที่ยังวิ่งตามมาไม่เลิก
เฮ้อ ฉันถอนหายใจพลางเอนตัวพิงพนักเก้าอี้อย่างหมดแรง ตอนนี้สภาพฉันแทบไม่เป็นผู้เป็นคนเลยผมเผ้าฟูฟ่องไม่เป็นทรง เท้าฉันก็ดำเลอะเทอะและเปื้อนเลือดเต็มไปหมด
เพียงเวลา5นาทีแท็กซี่ก็สามารถพาฉันมาส่งยังจุดหมายปลายทางได้อย่างปลอดภัย ฉันหยิบแบงค์ร้อย2ใบยื่นให้กับคนขับแล้วเดินตัวปลิวลงจากรถมาอย่างเร่งรีบ ฉันเดินผ่านเคาท์เตอร์ของพยาบาลมาอย่างรวดเร็ว
พลางสอดส่องสายตาหาห้อง206 สายตาฉันเหลือบไปเห็นเป้าหมาย นั่นไง เจอแล้ว ฉันรีบสาวเท้าเดินไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว หมายเลขห้องก็ถูก ชื่อของพี่แก้วแปะหลาอยู่หน้าห้อง ไม่ผิดแน่ห้องนี้แหละ
ฉันเปิดประตูเข้าไปอย่างเบามือเดินผ่านเข้าไปอย่างช้าๆ ในห้องบรรยากาศช่างหดหู่นัก บนเตียงสีขาวบริสุทธิ์มีร่างของหญิงสาวที่ฉันรู้จักนอนอยู่ ร่างนั้นเมื่อเทียบกับครั้งสุดท้ายที่เจอกันแล้วดูซูบซีดจนน่าตกใจ สายเครื่องหายใจต่อระโยงระยางค์เต็มไปหมด ฉันขยับเข้าใกล้ร่างนั้นอย่างช้าๆ พี่แก้วดูอาการแย่กว่าที่คาดไว้ น้ำตาใสๆไหลล้นออกมาจากตาของฉัน ใบหน้าสวยนั้นดูซีดเกินกว่าที่จะบอกได้ว่าร่างตรงหน้ายังหายใจ ภาพตรงหน้าดูน่าเวทนามากจนฉันอดใจเอามือลูบหน้าของพี่แก้วไม่ได้แต่ก็ต้องชะงักเมื่อมองเห็นเลือดบนมือของตัวเอง
“พี่แก้ว นี่พีนะ พีมาหาพี่แล้วนะ น้องสาวของพี่มาหาพี่แล้วนะ ตื่นขึ้นมาสิ พี่วินรออยู่นะ..”ฉันพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ น้ำตาไหลล้นออกมาจากดวงตาไม่ขาดสาย
“ไม่ตื่นขึ้นมาหน่อยหรอ น้องสาวคนนี้มาหาพี่แล้วนะ”ฉันพูดเสียงสั่น
“พี่แก้ว...”
“...”ไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้เลยแม้แต่น้อย ร่างบนเตียงยังคงแน่นิ่ง มีเพียงหน้าอกที่กระเพื่อมขึ้นลงเท่านั้นที่บ่งบอกว่าเจ้าของร่างยังมีชีวิตอยู่
“พีขอโทษ พี่แก้ว พีขอโทษ... ฮึก เพียงถ้าพีเด็ดขาดกว่านี้ ฮึก... พียื่นคำขาดไม่ให้พวกพี่รับงานนี้ พี่ก็คงไม่เป็นแบบนี้ พีขอโทษ พี่แก้ว.. ฮึก.. พี่ได้ยินมั้ย พีของโทษ….”ฉันปล่อยโฮฟุบลงกับเตียงอย่างไม่อายใคร ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ฉันจะไม่ให้พี่วินและพี่แก้วทำงานนี้ ฉันจะขัดขวางทุกทาง ถ้าเพียงย้อนเวลากลับไปได้...
แกร็ก
เสียงเปิดประตูหน้าห้องดังขึ้นพร้อมกับร่างของบุคคลผู้มาใหม่...พี่วิน...
“พี...”เสียงแหบแห้งดังขึ้น พี่วินดูผอมลงไปเยอะเลย แก้มซูบตอบ ผิวที่เคยมีน้ำมานวลกลับดูหมองคล้ำ
“พี่วิน”ฉันร้องก่อนจะวิ่งเข้าไปสวมกอดพี่วินอย่างลืมตัว มือหนากอดตอบฉัน
“พี พีจริงๆใช่มั้ย”เสียงสั่นเครือดังขึ้นข้างหู
“พี.. แก้ว.. แก้วเขา..”พูดได้เพียงเท่านี้น้ำตาลูกผู้ชายก็พังทลายลงมาไม่เป็นท่า น้ำตาที่ว่าหลั่งได้ยากที่สุดกลับหลั่งออกมาได้ง่ายเพียงเพราะเพื่อหญิงอันเป็นที่รัก ณ วินาทีนี้ฉันไม่สามารถสรรหาคำพูดปลอบใจอะไรมาให้พี่วินได้เลยสิ่งที่ทำได้มีเพียงแต่ยืนอยู่นิ่งๆอยู่ตรงนั้น เท่านั้นเอง....
พี่วินร้องไห้ได้ได้ซักพักก็หยุดชะงัก
“พี เลือดนี่นา เป็นอะไร...ไป”พี่วินพูดรัวและเร็วพลางมองสำรวจตัวฉันจนทั่วก่อนจะมาหยุดที่เท้า ใช่เลยไอ้แผลที่ล่ะที่เป็นปัญหาน่ะ อย่างที่ทุกคนรู้ พลังเวทย์ที่มีอยู่จะถูกดึงไปรักษาร่างกายส่วนที่บาดเจ็บโดยอัตโนมัติ ในกรณีนี้ก็เช่นกัน
“ไม่มีอะไรหรอกพีแค่มีแผลนิดหน่อย พี่สิเป็นมากกว่าพีอีก”ฉันชักเท้าหนีพลางพูด
“ไม่หรอกพี สำหรับพี่ถ้าเทียบกับแก้วแล้วพี่เจ็บไม่ได้ครึ่งของเขาเลยด้วยซ้ำ”พี่วินพูดพลางก้มหน้าสลด
“พีขอโทษ ถ้าตอนนั้นพีขัดขวางพี่มากกว่านี้ซักหน่อยเรื่องมันคงไม่เป็นแบบนี้ ความผิดพีเอง”ฉันพูดพลางหลบสายตาของพี่วิน
“พอเถอะ โทษกันไปก็คงไม่มีความหมายอะไร อีกอย่างพี่ว่าตอนนี้แก้วเขาคงอยากจะคุยกับเราด้วยนะ แต่ดูเราสิ มายืนคุยกันสองคนแบบนี้เดี๋ยวแก้วเขาก็งอนให้หรอก”พี่วินพูดติดตลกพลางส่งยิ้มให้ฉันอย่างฝืนๆก่อนจะเดินไปหาร่างของพี่แก้วที่อยู่ที่เตียง
“แก้ว เป็นไงน้องสาวสุดที่รักมาหาแล้วนะ เมื่อไหร่จะฟื้นซักที”ฉันมองพี่วินที่นั่งพูดคุยกับพี่แก้วแม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ตอบอะไรกลับมา ไม่มีแม้แต่ปฏิกิริยาอะไรซักอย่าง ไม่มีเลย
“....”
“ดูสิปล่อยให้น้องต้องเจ็บตัวนะกว่าจะมาหาแก้วได้เนี่ยพีเขาต้องเจ็บขนาดไหน “
“...”
“จะไม่ตื่นขึ้นมาทำแผลให้น้องหน่อยหรอ ...แก้ว...ขอร้อง ตื่นขึ้นมาซะทีสิ!!!!”เสียงพี่วินสั่นเครือก่อนจะฟุบหน้าลงกับมือของพี่แก้ว ถ้าเป็นในเวลาปกติฉันสมควรจะรอให้พี่วินสงบสติอารมณ์มากกว่านี้ก่อนค่อยถามถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแต่ในกรณีนี้มันไม่ใช่กรณีปกติ ถ้าหากว่าคุณยังไม่ลืมว่าฉันเพิ่งจะหนีออกจากบ้านมา และในตอนนี้ฉันคิดว่าพวกเจ้เฟชรก็คงรู้เรื่องและออกตามหาฉันแล้ว อีกไม่นานก็คงเจอถ้าหากฉันยังอยู่ที่นี่ต่อไม่เพียงแค่ฉันที่จะโดนทำโทษแต่พี่วินกับพี่แก้วก็จะพลอยมีอันตรายไปด้วย
“พี่วิน”ฉันเรียกพลางเอามือไปวางบนไหล่ของร่างสูงตรงหน้าอย่างแผ่วเบาๆ พี่วินเงยหน้าขึ้นมามองหน้าฉันด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา ทำให้ฉันรู้สึกสงสารพี่วินขึ้นมาจับใจ เป็นเพราะฉันรึเปล่าที่ทำให้เขา2คนต้องเป็นแบบนี้ คนนึงก็คนที่ฉันรักเหมือนพี่สาวแท้ๆอีกคนก็คนที่ฉันเคารพรัก ถ้าเป็นไปได้ตอนนี้ถ้าคนที่นอนอยู่บนเตียงนั่นเป็นฉันมันยังดีซะกว่า
“มันเกิดอะไรขึ้น บอกพีได้มั้ย”ฉันถามเบาๆ
“มันจับพวกพี่ไปไว้ในโกดังร้างแห่งนึง มันซ้อมพี่จนสลบไป พี่ไม่รู้ว่าตัวเองสลบไปนานแค่ไหน แต่พี่ได้ยินเสียง เสียงร้องของแก้วแล้วพี่ก็ตื่นขึ้นมาพร้อมกับเห็น... เห็น”พี่วินชะงักก่อนจะทุบกำปั้นของตัวเองลงกับโต๊ะไม้อย่างแรง
“พี่เห็นพวกมันข่มขืนพี่แก้ว”ฉันถามออกไปพลางกลืนน้ำลายอย่างฝืดคอ พี่วินพยักหน้าเบาๆ
“ในตอนนั้นพี่โดนมัดอยู่ ก็เลยไปช่วยแก้วไม่ได้ เพียงแต่ถ้าพี่แข็งแกร่งกว่านี้ พี่อาจจะช่วยแก้วได้”พี่วินพูดพลางกัดฟันแน่นอย่างแค้นใจฉันตบบ่าพี่วินอย่างเข้าใจ มันไม่ใช่เรื่องง่ายหากจะได้เห็นคนที่ตัวเองรักถูกทำอะไรโดยที่เราได้แต่มองดูอยู่เฉยๆ มันไม่ง่ายเลย ไม่ง่ายเลยจริงๆ
“พีเข้าใจนะ แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว พีอยากให้พี่ถอนตัว จะได้มั้ย อย่าให้แรงโกรธมันครอบงำพี่ ถอนตัวออกจากเรื่องนี้ซะเถอะนะ”ฉันขอร้อง เพราะรับรู้ได้ถึงแรงโทสะที่อยู่ในใจของพี่วิน
“ไม่ พี่ไม่ยอมให้พวกมันทำตามอำเภอใจได้อีกแล้ว”พี่วินพูดเสียงกร้าว แต่ฉันจะไม่ยอมให้มันเป็นอย่างนั้นอีกแล้วคราวก่อนฉันทำพลาดเพราะความใจอ่อนของฉันมาครั้งนึงแล้ว และครั้งนี้จะไม่เป็นแบบนั้นอีก แต่ก่อนที่ฉันจะได้พูดอะไรออกไปก็รู้สึกถึงพลังที่คุ้นเคย พลังอันน่ากลัวที่กำลังคืบคลานเข้ามาใกล้เพียงอึดใจ พลังที่ไหลเข้าครอบคลุมทั่วบริเวณอย่ารวดเร็ว พี่วินก็เหมือนจะรับรู้ถึงพลังอำนาจนั้นด้วยเช่นกัน มากันครบเลยสินะ
“เจ้เฟชร....”ฉันร้องเมื่อรู้สึกถึงความเคลื่อนไหวของพลังกลุ่มนึง ประตูไม้หน้าห้องลอยหวือเข้ามาด้านในห้องด้วยแรงกระแทกที่รุนแรง บานประตูลอยเข้าหาร่างบนเตียงอย่างรวดเร็วตอนนี้พลังของฉันไม่ได้มีมากพอที่จะหยุดประตูไว้ฉันจึงตัดสินใจเอาตัวเข้ารับไว้เอง
“อั่ก”ฉันร้อง บานประตูเสทิศทางไปเล็กน้อยเมื่อปะทะกับแรงของฉัน แต่เท่านั้นมันก็เพียงพอที่จะทำให้ร่างที่นอนอยู่บนเตียงผ่านพ้นรัศมีอันตรายไปได้ ด้านหลังประตูนั้นปรากฏร่างของบุคคลคุ้นเคย เหล่าอัยการทั้งหมดยกเว้นแต่ เนริที่หายไป เพียงพริบตาเดียว ร่างของเจ้เฟชรก็มาปรากฏตรงหน้าฉันและ...
เพี๊ยะ หน้าฉันหันไปตามแรงตบ รสชาตของเลือดสดๆแผ่กระจายเต็มปาก เจ้เฟชรตบหน้าฉัน ถึงเราจะเคยทะเลาะกันหลายต่อหลายครั้งแต่ไม่มีเลยซักครั้งที่เจ้เฟชรจะตบหน้าฉัน ดวงตาของเจ้สั่นระริก
“คิดว่าตัวเองเก่งนักรึไง ถึงได้ทำตัวแบบนี้!!!!”เจ้ตะคอก ฉันได้แต่นิ่งเงียบ
“คิดว่าตัวเองเอาตัวเองรอดแล้วหรอถึงได้สะเออะมาช่วยคนอื่นแบบนี้!!!”เจ้เฟชรพูดพลางเหลือบมองไปพี่วินที่วิ่งไปหาร่างของพี่แก้ว
“แล้วเจ้จะให้ฉันทำไงล่ะ!! จะให้ฉันปล่อยพวกเขา2คนตายไปต่อหน้าต่อตารึไง!!!”ฉันตะคอกกลับบ้าง ริวรีบเข้ามาฉุดฉันไว้เพราะกลัวฉันจะทำอะไรไปมากกว่านี้
“แค่ตัวเองยังเอาตัวไม่รอดเลย หึ แม่พระงั้นสิ ทั้งๆที่ตัวเองก็ฆ่าคนไม่แม่รู้กี่ร้อยกี่พันคนแล้วยังจะมาพูดแบบนี้หรอ”เจ้เฟชรกล่าวเยาะพลางส่งสายตาดูถูกมาให้
“เจ้ไม่เข้าใจ เขาไม่ได้เหมือนกับคนที่ผ่านๆมา..”
“ก็แล้วยังไงล่ะ ขึ้นชื่อว่ามนุษย์ย่อมเลวร้ายทั้งนั้นแหละ แกเองก็เคยเจอฤทธิ์ของมันมาแล้วไม่ใช่หรอ เพราะมันไม่ใช่รึไงที่เราต้องออกจากบ้านกันมาแบบนี้”เจ้เฟชรพูดขัดขึ้นมาก่อนฉันจะได้อธิบายจบ
“คุณเอาอะไรมาตัดสินว่าพวกเราเลวร้ายกันซะทุกคน บางทีอาจจะเป็นคุณเองก็ได้ที่เลวร้ายซะเอง”พี่วินที่เงียบไปนาถามขึ้นมาบ้าง
“เงียบไปซะ!!”เพียงการสะบัดมือครั้งเดียวร่างของพี่วินก็ลอยไปปะทะกับกำแพงห้องทันที
“พี่วิน!!”ฉันร้องพลางพยายามจะวิ่งเข้าไปช่วยแต่ถูกริวรั้งไว้ ร่างกายของพี่วินยังไม่หายดีจากอาการบาดเจ็บแล้วนี่โดนกระแทกไปแรงๆแบบนั้นอีก ร่างของพี่วินกลิ้งไปมากับพื้นด้วยความจุกพลางไอออกมาเป็นลิ่มเลือด
“แกเคยพูดเองไม่ใช่หรอ พี คนอ่อนแอน่ะ ไม่มีที่ให้อยู่บนโลกไปนี้หรอก ทั้งๆที่แกพูดแบบนี้แต่แกก็กลายเป็นแบบนี้ซะเองเนี่ยนะ น่าสมเพช ดูไว้ซะ นี่คือจุดจบของคนอ่อนแอที่แกเคยเห็นมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ครั้งนี้จะเป็นครั้งที่แกจะจดจำไปจนตาย!!!!!!”เจ้เฟชรพูดพลาง ร่ายมนต์ต้องห้าม คาถาโลงศพพันธนาการ เถาวัลย์หนามสีดำใหญ่ค่อยๆผุดขึ้นมาจากพื้นคอนกรีตเข้าพันธนาการร่างพี่วิน
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก”หนามสีดำอันเกิดจากการรวมตัวของพิษค่อยๆเฉือนเข้ากับเนื้อของพี่วินเบาๆ แต่เพียงเท่านี้ก็เพียงพอที่จะฆ่าคนได้โดยไม่ต้องอาศัยพิษทั้งหมดของเถาวัลย์ เพียงแต่ไม่....
“เจ้เฟชร”เสียงของบุคคลมาใหม่พร้อมกำพลังสายน้ำที่เข้าชำระล้างพิษจากเถาวัลย์มรณะจนกลายเป็นเพียงเถาวัลย์ธรรมดา
“เนริ!! ไม่ต้องมายุ่ง เพลิงโลกัลป์”เจ้เฟชรสั่งพลางเสกไฟนรกขึ้นมาล้อมรอบตัวพี่วินไว้
“เกราะวารี”เนริเสกเกราะน้ำขึ้นมาป้องกันพี่วินได้อย่างทันท่วงที
“พี พาพี่สองคนหนีไปเร็ว!!!”เสียงวายองดังมาสมทบอีกทีก่อนเจ้าตัวจะช่วยเสกน้ำขึ้นมาต้านพลังของเจ้เฟชรอีกแรง ฉันมองหน้าริวก่อนจะวิ่งเข้าไปพี่แก้วที่นอนสลบไสลอยู่แล้วถอดสายที่ระโยงรยางค์อยู่รอบตัวพี่แก้วออก ส่วนคาริวเลือกที่จะอยู่ข้างฉันก็วิ่งเข้าไปช่วยพี่วิน
“ไปเร็วสิ”เสียงเนริตะโกนขึ้นมาจากด้านหลังในขณะที่ฉันกำลังพยุงร่างของพี่แก้วให้ออกจากห้องอย่างรวดเร็ว
โดยมีวายองคอยคุ้มกันทางด้านหลังอีกที
NERI :SAYS
“เจ้เฟชร เนริขอโทษเรื่องพีริน แต่คนเราก็มีเหตุผลในการกระทำเสมอ”ฉันพูดอย่างแผ่วเบาแต่กังวานไปทั่วห้อง ตอนนี้พีออกจากห้องนี้ไปแล้ว เจ้เฟชรก็ยอมรามือเช่นกัน
“ส่วนแก คิม... ฉันผิดหวังในตัวแกมากนะ แล้วจำไว้แล้วกันว่าแกเคยมีความลับกับเพื่อนคนนี้”ฉันพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องไปตามด้วยวายอง
“งั้นแกเชื่อใจเพื่อนคนนี้ได้มั้นล่ะ”เสียงคิมดังราวกับเสียงกระซิบลอยตามสายลมออกมา
ขอโทษนะคิม ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงตอบได้โดยไม่ลังเลแต่ตอนนี้มันไม่ใช่แบบนั้นแล้วล่ะ....
**คอนโดของพี**
“จะทำไงต่อไปดีล่ะทีนี้”เวย์ถามพลางมองเตียงนอนที่บัดนี้ถูกดัดแปลงให้เป็นเตียงคนป่วยของพี่แก้วไป ส่วนพี่วินก็นั่งกุมมือพี่แก้วอยู่ไม่ห่าง พีก็นั่งกอดเข่าเงียบๆโดยมีคาริวนั่งอยู่ข้างๆ
“...”ไม่มีใครสนใจจะตอบคำถามของเวย์เลยสักคน เพราะทุกคนกำลังตกอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง ฉันเลือกที่จะเดินออกมาริมระเบียงเพื่อสงบสติอารมณ์ของตัวเองและใช้ความคิด
ตอนนี้ฉันยอมรับว่าฉันโกรธมาก ทั้งโกรธทั้งผิดหวัง ถ้าคุณอ่านนิยายเรื่องนี้มาตั้งแต่ต้นจนถึงตอนนี้คุณก็คงรู้ว่าฉันมีเพื่อนกลุ่มนึงนอกจากพวกอัยการ ใช่เลย พวกตากลมนั่นล่ะ และแน่นอนถ้าคุณอ่านมาตั้งแต่ต้น คุณจะรู้ว่าถึงแม้ว่าพวกตากลมจะถูกผนึกความทรงจำเกี่ยวกับฉันไปแล้วแต่ฉันก็ยังพยายามไปหาพวกเขาอยู่ทุกวัน ไม่ได้ต้องการให้จำได้ แต่แค่ต้องการจะรู้ว่าพวกเขายังอยู่ดี... ก็เท่านั้นเอง... แต่ฉันก็เพิ่งจะได้รู้ความจริงก็วันนี้เอง ว่าการที่ฉันเพียรพยายามมาหาพวกตากลมทุกวันกลายเป็นการกระทำที่น่าสมเพชในสายตาของคนอื่น และคนอื่นที่ว่านั่นคือ เพื่อนของฉันเอง !!!!
เมื่อเช้าฉันแต่งตัวออกจากบ้านตามปากติเพื่อแวะไปที่องค์กร สะสางงานแล้วก็ไปหาพวกตากลม ถึงแม้วันนี้จะเป็นวันเสาร์แต่ฉันก็สืบจนรู้สถานที่ที่พวกนั้นจะไปกันประจำแล้วดักรออยู่ที่นั่น แต่ปรากฏว่าไม่มีใครมาเลยซักคน ใช่เลย พวกเขาอาจจะไปเที่ยวที่ไหนซักแห่งก็ได้จริงมั้ย แต่เปล่าเลย... เมื่อฉันตามไปดูที่บ้านของแต่ละคน
พวกเขาหายตัวไปอย่างลึกลับได้เกือบเดือนแล้ว!!! ฉันไม่รู้ว่าเป็นเพราะฝีมือใครแต่ฉันมั่นใจได้ว่าพวกนั้นไม่ได้ตั้งใจจะหนีเที่ยวหรืออะไรเทือกนั้นแน่ แต่เรื่องนั้นมันก็ไม่ทำให้ฉันรู้สึกอะไรได้เท่ากับที่ฉันได้รู้ว่า พวกตากลมที่ฉันเห็นตลอดเวลาเกือบ1ที่ผ่านมามันเป็นแค่เพียงภาพลวงตาที่คิมสร้างขึ้นมาเท่านั้น มันทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง ถ้าฉันไม่รู้เรื่องขึ้นมาเอง ถ้าวันนี้พีไม่หนีออกจากบ้านมาซะก่อน คิมก็คงจะคอยสร้างภาพลวงตาให้ฉันเห็นอีกใช่มั้ย มันจะปิดบังไปจนถึงเมื่อไหร่ หรือว่าในสายตาของมันฉันเป็นคนโง่ที่มันคอยบงการ!!!!!!
ฉันทรุดตัวลงพิงกำแพงระเบียงและปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอย่างสุดกลั้น ทั้งๆที่คิมเป็นคนคนแรกที่ฉันเรียกว่าเพื่อนได้อย่างเต็มปาก แต่แล้วทำไม... มันถึงได้ทำกับฉันได้ขนาดนี้ จะโกหกกันไปอีกนานแค่ไหน
“ฮึก... ฮึก.. ฮือ..”ฉันพยายามกลั้นเสียงสะอื้นไว้แต่ก็ไม่เป็นผล ถึงจะกลั้นยังไงสุดท้ายก็ยังมีเสียงเล็ดลอดออกมาอยู่ดี
ทำไมคิมถึงต้องโกหกฉัน... เพราะห่วงงั้นหรอ ไม่เลย ความห่วงใยที่ต้องแลกด้วยความปลอดภัยของคนอื่นแบบนั้น ฉันไม่ต้องการ ไม่ต้องการเลยสักนิดเดียว ไม่ใช่เพียงแค่คนที่ได้ชื่อว่าเพื่อน แต่คนที่ได้ชื่อว่าแฟนยังปิดบังกันได้ลงคอ ยูกิ ทำไมนายถึงทำแบบนี้ นายสมรู้ร่วมคิดกับคิมมาปิดบังฉันใช่มั้ย ทำไมล่ะ นายเป็นแฟนฉันนะ แม้แต่ในเวลาแบบนี้ทำไมนายถึงไม่ตามฉันมาล่ะ ทำไมถึงไม่ตามมาอธิบาย......
ทำไมใจมันว่างเปล่าแบบนี้....
หรือเพราะว่าพวกเราอาจจะไม่ได้รวมกันเป็นอัยการอีกต่อไป....
YUKI : SAYS
ผมเดินออกมาที่ระเบียงห้องนอนของตัวเอง ใช่ ตอนนี้ผมอยู่ที่บ้านแล้ว ตั้งแต่เนริเดินออกไปจากห้องไป ผมคิดจะตามแต่
/ยูกิ! ปล่อยเขาไป ปล่อยให้มันได้อยู่คนเดียวบ้าง เผื่อว่ามันจะเข้าใจอะไรๆได้ง่ายขึ้น/เสียงคำสั่งของพี่คิมยังคงดังก้องในหูผม ถ้าในตอนนั้นผมฝ่าฝืนคำสั่งแล้ววิ่งตามเนริไปตอนนี้ผมอาจจะได้อธิบายตัวเองให้เนริฟังว่าทำไมผมถึงเลือกที่จะทำตามคำสั่งของพี่คิมในตอนนั้น เพราะผมรู้ว่าพี่คิมกับพี่เต๋าก็เป็นห่วงเนริไม่แพ้กันหรอก แต่ผมไม่เข้าใจว่าทำไม ในตอนนั้นพี่คิมถึงห้ามไม่ให้ผมไปและพี่เต๋าทำไมถึงปล่อยให้พวกเนริเดินออกไปจากห้องต่อหน้าต่อตาโดยที่ไม่แม้แต่จะขยับตัวด้วยซ้ำ
ก็อก ก๊อก
“พี่เองนะยูกิ ขอพี่เข้าไปข้างในหน่อยนะ”เสียงพี่เต๋าดังลอกผ่านบานประตูเข้ามาข้างในห้อง ผมเดินมาเปิดประตูเชิญพี่เต๋าเข้ามาในห้องตามปกติ พี่เต๋าเดินเข้ามาในห้องแล้วตรงไปนั่งที่เตียง
“มีอะไรจะถามพี่ใช่มั้ย”พี่เต๋าเปิดประเด็นพลางจ้องลึกเข้ามาในดวงตาผม บางครั้งทั้งๆที่ภายนอกพี่เต่าเป็นคนที่ออกจะเฉื่อยๆ เฉยชาไปบ้างแต่บางครั้ง ดวงตาของพี่เขาก็เหมือนจะรู้เรื่องราวต่างๆมากมายเหลือเกิน รู้ถึงความรู้สึก รู้ถึงสิ่งที่เรากำลังจะทำ ซึ่งบางครั้งอาจจะดีมากกว่าเจ้าตัวที่เป็นคนแสดงออกไปก็ได้ ถึงจะไม่ได้สนิทกันเป็นการส่วนตัวหรือได้คุยกันบ่อยๆเท่าไหร่ก็ตามแต่พี่คนนี้คือคนที่ผมเคารพมากที่สุดในชีวิตรองจากพี่คิม
“ครับ”ผมพยักหน้าแล้วนั่งลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา
“ว่ามาสิ พี่ไม่ชอบเปิดประเด็นให้ใครบ่อยๆ”พี่เต๋าพูดพลางเอนตัวลงนอนสายตาเหม่อลอยขึ้นไปบนเพดาน
“ทำไมพี่ถึงปล่อยให้พวกเนริเดินออกจาห้องไปโดยที่ไม่ทำอะไรเลยล่ะฮะ”ผมถามสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในอกออกไป
“กังวลมากหรอ”พี่เต๋าเลิกคิ้วถาม ผมพยักหน้าตอบ ห่วงสิคนที่ผมรักทั้งคน
“อย่างที่คิมบอก ปล่อยเขาอยู่คนเดียวซักพักเวลามันจะทำให้เขาคิดอะไรหลายๆอย่างได้มากขึ้น และพี่คิดว่าถ้าเนริเป็นเนริที่พี่รู้จักและเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก เนริมันจะคิดได้ว่าที่พวกเราทำไปเพราะห่วงมัน แต่จะว่าไปพี่ว่าเนริคิดได้นานแล้วล่ะเพียงแต่ว่า กำลังสับสนเท่านั้น สรุปสั้นๆ อาการของมันก็แค่สับสนไปชั่วขณะเท่านั้นเอง”พี่เต๋าสรุป
“งั้นบางทีเรื่องนี้อาจจะไม่มีอะไรร้ายแรงอย่างที่เราคิดใช่มั้ยฮะ”ผมถามออกไปอย่างโล่งอกแต่ก็ต้องขมวดคิ้วอีกครั้งเมื่อได้ฟังคำตอบของอีกฝ่าย
“ไม่หรอกงานนี้ยังมีอะไรที่น่าห่วงอยู่ พลังของพวกพีรินไง เรื่องมันจะง่ายกว่านี้ถ้าพลังของสองคนนั่นไม่ลดลงขนาดนั้น และไม่มีเรื่องของมนุษย์ตำรวจนั่นเข้ามายุ่งบางทีเรื่องนี้คงจะไม่วุ่นวาย เราคงจัดการพวกGoDนั่นได้แบบสบายๆเหมือนที่ผ่านมา แต่ตอนนี้สถานการณ์มันเปลี่ยนไปแล้วถ้าเกิดว่าพวกมันรุกขึ้นมาเมื่อไหร่ไม่แน่ตอนนั้นพวกเราZonerอาจจะเหลือเป็นเพียงตำนานก็ได้..”
“..”ผมถึงกับสะอึกความกลัวแล่นเข้าเกาะกุมจิตใจ นั่นสินะ จะมากลัวอะไรตอนนี้ทั้งๆที่ผ่านมาเราก็เสี่ยงตายกันไม่รู้กี่ครั้งกี่หนแล้วกะอีแค่อีกครั้งนึงจะเป็นไรไป ให้กำลังใจตัวเองแต่ก็อดยอมรับไม่ได้ว่าตัวเองกลัวขนาดไหน กลัวที่จะต้องไม่ได้เจอกับทุกคนอีก กลัววันที่จะต้องจากกับเนริ กลัวทุกๆอย่างที่มันอาจจะเกิดขึ้นโดยที่เราไม่คาดคิด...
พี่เต๋ามองหน้าผมที่กำลังตกอยู่ในภวังค์
“เรื่องบางเรื่อง กังวลไปก่อนก็ไม่มีความหมายหรอก”พี่เต๋าพูดก่อนเดินออกจากห้องไปทิ้งผมนั่งอยู่ในห้องคนเดียว ผมคิดทบทวนคำพูดของพี่เต๋า บางครั้งเรื่องนี้อาจจะไม่มีอะไรร้ายแรงก็ได้นะผมคิดเข้าข้างตัวเอง แต่ก็อดกังวลกับคำพูดของพี่เต๋าไม่ได้ ยอมรับว่ากลัว แต่...จะทำยังไงได้ รู้แค่ว่าต้องทำวันนี้ให้ดีที่สุด เรื่องบางเรื่องกังวลไปก่อนก็ไม่มีความหมายสินะ......
RaiN BloOd สายฝนสีเลือด
ความคิดเห็น