คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : SEXYMARK : EIGHT
SEXY MARK – 8
มาร์คลืมตาขึ้นมาก่อนจะกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับโฟกัส เขาตื่นขึ้นมาพบกับแจ็คสันซึ่งนอนหลับอยู่ข้างๆเขา
แย่ชะมัด...
เขาอยากจะยันตีนตัวเองบนหน้าคนข้างๆให้รู้แล้วรู้รอดแต่ที่แน่ๆ เขาต้องหนี หนีออกไปจากตรงนี้ก่อนที่อีกคนจะรู้ตัว
หมับ!
"จะไปไหน"
เสียงของแจ็คสันกับมือที่คว้าข้อมือของเขาหมับทำให้เขาต้องกลอกตาไปมาอย่างเหนื่อยหน่าย
"มึงปล่อยกูเดี๋ยวนี้"
"อยู่ด้วยกันก่อนดิ" ไม่ว่าเปล่ายังลุกขึ้นนั่งแล้วดึงร่างของอีกคนมานั่งตักของตัวเองแต่ดูเหมือนอีกคนจะขัดขืนเขา แขนแกร่งล็อกเอวบางเอาไว้แน่นจนสุดท้ายคนดื้อก็ต้องหยุดดิ้นรนเพราะหมดแรง
"มึงมันเหี้ย"
"อืม แล้วไง เมื่อคืนมึงก็ดูมีความสุขดีออก"
"..."
"อ๊ะ แจ็คสัน อื้ออ นี่ไง" แจ็คสันพูดขึ้นข้างหูของอีกคน มาร์คปิดหูของตัวเอง
"มึงวางยากู!" มาร์คพูดขึ้น แน่นอนว่าแจ็คสันยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจอะไรแถมยังกอดเขาแน่นกว่าเดิม แน่นมากๆ ใบหน้าของแจ็คสันจมอยู่ที่แผ่นหลังบางของเขา
"ไม่รู้สิ กูว่าทุกอย่างมันพังไปหมดตั้งแต่เลิกกับมึง"
"..."
"กูไม่น่าเลือกเขา กูน่าจะรั้งมึงไว้"
"..."
"กูมันโง่เองแหละ"
"..."
มาร์คนิ่งเงียบ
เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกของเขาต่อแจ็คสันมันยังมีอยู่มั้ยแต่เขารู้สึกว่าถ้าเขากลับไป สิ่งที่เขาพยายามมาทั้งหมดมันสูญเปล่า เขาหนีแจ็คสันมาได้แล้ว เขาลืมมันเกือบจะหมดแล้ว แต่แค่ไม่กี่วันที่แจ็คสันกลับเข้ามา เขาจะยอมใจอ่อนเหรอ เขาเจ็บมามากมายเพราะใคร ฝันร้ายเกือบทุกคืนเพราะใคร
ไม่ใช่แจ็คสัน หวังหรอกเหรอ...
"กลับมาหากูเถอะ กูจะไม่ทำให้มึงเจ็บอีก" แจ็คสันพูดขึ้น มาร์คกำมือตัวเองแน่น
"มึงแน่ใจอย่างนั้นเหรอ" มาร์คพูดเสียงนิ่ง
"..."
"กูบอกไว้เลยนะ..."
"..."
"ความเชื่อใจที่กูมีต่อมึงทั้งหมดน่ะ..."
"..."
"มันไม่มีเหลือแล้ว"
แจ็คสันเงียบก่อนจะจับให้มาร์คมามองหน้า
"ไม่เหลือแล้วจริงๆงั้นสิ"
มาร์คพยักหน้า
"ไม่รักกูแล้วเหรอ"
มาร์คเงียบก่อนจะหลบตา
"ตอบกูมาสิ" แจ็คสันคะยั้นคะยอ
"กูไม่รู้"
มาร์คตอบ ก่อนจะค่อยๆแกะมือของแจ็คสันแต่แจ็คสันยังคงรั้งเขาไว้อย่างนั้น มันยิ่งทำให้เขาเจ็บปวดว่าทำไมต้องมารั้งเอาไว้ตอนนี้ หมาหวงก้างเหรอ กลัวใครคาบไปแดกรึไง เขาไม่ใช่ก้างปลาหรืออะไรนะ
ถ้าจะรั้งทำไมไม่รั้งมาตั้งนานแล้ว
ทำแบบนี้ทำไม...
"ปล่อยกูเถอะ"
"ไม่"
"ไม่ แจ็คสัน หยุดเถอะ"
"..."
"หยุดเรื่องของเราไว้แค่นี้"
"...ทำไม"
"ต่างคนต่างอยู่ ถือว่าขอร้อง..." มาร์คขึ้น เขาพยายามกลั้นน้ำตาของตัวเอง ยิ่งพูดทุกอย่างยิ่งประเดประดังเข้ามา มาร์คสูดน้ำมูกของตัวเองเข้าไป
"เพราะมันรึเปล่า..."
"..."
"คิมยูคยอมน่ะ..."
"..."
ยูคยอม...
"มึงชอบมันรึเปล่า"
.
.
.
สุดท้ายแจ็คสันก็ปล่อยเขาออกมา ตอนแรกเขาก็ไม่รู้หรอกแต่ แจ็คสันบอกว่า ขออยู่กับตัวเองเงียบๆซักพัก มันเป็นเรื่องดีเหมือนกันที่แจ็คสันไม่เข้ามายุ่มย่ามกับเขาแล้ว
"คิมยูคยอมน่ะ..."
...
"มึงชอบมันรึเปล่า?"
มาร์คค่อยๆสะบัดหัวกับความคิดตัวเองทิ้ง
"บ้าน่า มาร์ค"
เขาหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาก่อนจะเปิดดูเมื่อพบว่ามีข้อความมากมายจากคิมยูคยอมส่งถึงเขาแต่เขาไม่ได้ตอบเลยเพราะแจ็คสันยึดโทรศัพท์ของเขาไว้ ดูในรายการโทรมีสายที่ไม่ได้รับเกือบเป็นร้อยสาย แต่ครั้งสุดท้าย...
แจ็คสันเป็นคนรับอย่างนั้นเหรอ
เขาพูดอะไรกับยูคยอมไปบ้าง...
"ชิบหายล่ะ"
แจ็คสันนี่หาเรื่องทำให้เขาวุ่นวายได้เลยสิพับผ่า
มาร์คโทรหายูคยอมทันที ไม่เข้าว่าทำไมเหมือนกัน พอฉุกคิดขึ้นมาได้เลยต้องโทรทันที
ตู๊ด--
"รับสิ"
มาร์คพูดขึ้นอย่างร้อนรน เขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยด้วยซ้ำ
(ฮัลโหล)
มาร์คถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อในที่สุดยูคยอมก็รับโทรศัพท์
"นายอยู่ไหน"
(อยู่ที่บ้าน ตอนนี้นายอยู่ไหน)
"ถนนสายที่35 ชานเมืองออสติน"
(ไปทำอะไรแถวนั้นน่ะ) ยูคยอมถามเสียงเรียบ แน่นอนว่ามาร์ครู้ว่ายูคยอมรู้ทุกอย่าง มาร์คถอนหายใจ
"เอาเถอะ นายพอจะว่างไหม ฉันอยากเจอนาย"
(...)
"ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย"
ยูคยอมเงียบซักพัก
มาร์คจดจ่อกับการฟังคำตอบ เขาได้ยินเสียงของยูคยอมซึ่งถอนหายใจอยู่
(เดี๋ยวฉันไปหา)
มาร์คยิ้มออกมา
"ฉันจะรอที่คาเฟ่แถวนั้นนะ"
(ได้)
"แล้วเจอกันนะ"
มาร์คนั่งรอยูคยอมในคาเฟ่แห่งหนึ่ง ร่างบางดูดช็อคโกแลตเฟรบเป้ที่ตัวเองชื่นชอบก่อนจะชะเง้อหาร่างสูงที่เดินเข้ามาพอดี
ยูคยอมนั่งลงตรงข้ามกับเขา มาร์คมองหน้าอีกคนพลางกระแอมไอเล็กน้อย
"รถเป็นยังไงบ้าง ล... แล้วนี่มายังไงเหรอ" มาร์คพูดน้ำเสียงติดขัดเล็กน้อย ยอมรับเลยว่าเกร็งมากๆ ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนเลยด้วยซ้ำ
"ขับรถมาน่ะ ยืมรถพี่ชายมา"
"อ๋อ... อย่างนั้นเหรอ"
ยอมรับว่าเขารำคาญตัวเองที่พูดตะกุกตะกักแบบนี้มากๆ แต่ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน มาร์คมองหน้ายูคยอมก่อนจะเริ่มถามอะไรบางอย่าง
"แจ็คสันคุยอะไรกับนายเหรอ"
ยูคยอมเงียบไป
"ฉันรู้ว่านายรู้..." มาร์คพูด คนร่างสูงถอนหายใจ
"เราไม่ควรคุยกันตรงนี้"
ว่าจบร่างสูงก็ลากแขนของคนร่างบางไปยังที่ๆร้างผู้คนที่สุดในละแวกร้าน คนร่างสูงเงียบซักพักส่วนร่างบางก็จ้องใบหน้าของเขา
เขาถอนหายใจ
"มันบอกว่านายนอนอยู่ข้างๆมัน"
"..."
"มันส่งคลิปเสียงของนายมา"
"..."
"ฉันได้ยินนายครางอยู่อย่างนั้น ฉันโกรธมาก"
มาร์คเงียบ เขาอยากจะอธิบายแต่อีกคนกลับปรามไว้ก่อน
"ฉันรู้ว่าฉันไม่มีสิทธิ์ ฉันไม่ใช่คนของนาย"
"... ยูคยอม"
มาร์คเข้าไปโผกอดอีกคนทันที เขาไม่อยากฟังอีกต่อไปแล้ว ยูคยอมกอดร่างบางตอบแน่นอนว่าเขากอดไว้แน่นมาก
"ฟังฉันนะ..."
"..."
"กับแจ็คสันฉันยังไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นยังไง แต่เมื่อวานฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ มันเป็นความผิดพลาดของฉันเอง"
"..."
"ต่อไปนี้ทุกอย่างมันจะโอเค... ฉันได้คุยกับแจ็คสันแล้ว" มาร์คกระชับกอดยูคยอมมากขึ้น เขารู้สึกอุ่นใจที่สุดเพราะยูคยอมอยู่ข้างๆ ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นเมื่อไร
"ขอเวลา ... ขอให้ฉันได้ทบทวนอะไรก่อน" มาร์คกล่าวขึ้น
"ขอเวลา?" ยูคยอมทวนคำ มาร์คพยักหน้าก่อนจะค่อยๆจูบลงที่ริมฝีปากหนาเบาๆ
พวกเขาทั้งคู่ยิ้มให้กันก่อนที่จะสอดประสานกันด้วยสายตา
ใบหน้าหล่อค่อยๆโน้มหน้าเข้าไปใกล้ ร่างบางหลับตาพริ้มลิ้มรับจูบของคนร่างสูง เรียวแขนโอบล้อมรอบคอเอาไว้ ร่างสูงขบเม้มริมฝีปากบางแผ่วเบาและจูบอย่างเนิ่นนาน
เหมือนหัวใจได้รับการเติมเต็มด้วยไออุ่นอีกครั้ง...
.
.
.
“ตื่นได้แล้ว”
“เจบีอ่า...”
“ตะวันโด่งแล้วนะ”
“เฮ้!”
ยองแจเขย่าร่างสูงที่กำลังนอนอยู่บนโซฟา คนร่างเล็กเม้มปากอย่างตั้งใจก่อนจะมองหน้าของอีกคนซึ่งกำลังนอนอยู่
สีหน้าดูไม่ดีเลยให้ตาย
ยองแจค่อยๆเอามืออังหน้าผากของอีกคนแผ่วเบา เขาเบิกตากว้างทันทีเมื่อสัมผัสได้ถึงความร้อนนั้น ให้ตายเถอะ นี่เจบีไม่สบายอย่างนั้นเหรอ
“แย่แล้ว...”
เขามองไปยังร่างสูงซึ่งตอนนี้เหงื่อแตกพลั่กแถมตัวร้อนจี๋อีกต่างหาก ร่างเล็กรีบวิ่งไปหายาในบ้านทันทีรวมถึงขันน้ำและผ้าเช็ดตัว ยองแจค่อยๆใช้ผ้าซับเหงื่อและเช็ดตัวของคนร่างสูงอย่างเป็นห่วง
“ไหงถึงป่วยได้นะ.. เมื่อคืนยังปากดีอยู่แท้ๆ”
ร่างเล็กบ่นไปพลางมองหน้าของอีกคนก่อนค่อยๆนึกคิดอะไรบางอย่าง บางทีก็อดยิ้มไม่ได้ที่มอง ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นบ้าเป็นบออะไรของเขา
“เจบีอ่า...”
“ลุกมาทานยาได้แล้ว”
ยองแจปลุกอีกคน แน่นอนว่าอีกคนไม่ยอมตื่นซักทีแถมมีท่าทีกระสับกระส่ายจนร่างเล็กรู้สึกกังวล
“มาร์ค..”
ยองแจมองอีกคนพลางสะดุ้ง
มาร์คอย่างนั้นเหรอ...
“มาร์ค... ไม่นะ...”
“...”
“อย่าทำแบบนี้...”
ร่างเล็กเม้มปากแน่น
ยองแจถอนหายใจออกมาแผ่วเบา มันก็จริงที่เจบีอาจจะมีใครในใจอยู่แล้วก็ได้ เขาเองก็พึ่งรู้จักเจบีได้ไม่นาน คิดบ้าบออะไรก็ไม่รู้ ยองแจค่อยๆลูบหัวอีกคนแผ่วเบา
“หลับเถอะนะ”
“...”
“อย่าคิดอะไรอีกเลย...”
talk
มาแล้วๆๆๆๆๆๆๆ
สวัสดีปีใหม่ค่ะทุกคน เย้ !
ขอให้ทุกคนมีความสุข อยู่เป็นร่มโพธิ์ร่มไทรของฟิค #มาร์คดาวยั่ว ไปนานๆนะคะ
5555555555555555555555555555
ตอนนี้ไม่มีอะไรมากจริงๆ ย้ำว่าแม่งไม่มีไรเลย -_-
เอ้อ อีกอย่างเราย้ายทวิตนะคะ @jOmyjx_ ตามมาได้เนาะ
รักนะคะทุกคน จู้บบบ
ความคิดเห็น