คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : SEXYMARK : FIVE
SEXY MARK – 5
"มึงหยุดเลยนะไอ้เหี้ย!"
ผู้มาใหม่ประกาศกร้าวทันที แจ็คสันแสยะยิ้มขึ้นมาก่อนจะมองไปยังร่างสูงกว่าของผู้มาใหม่ เขาโบกมือทักทายเพื่อนเก่าแต่อีกคนไม่อยากจะทักทายเท่าไรหรอก
"มึงเองเหรอเจบี"
เจบียิ้มกลับไปบ้างก่อนจะกลับมาทำหน้าจริงจังเช่นเดิม ร่างบางเดินไปหลบข้างหลังเจบี ร่างสูงรับรู้ได้ถึงความหวาดกลัวในใจของมาร์ค
"มึงมาที่นี่ทำไม"
"กูว่าคนขี้เสือกอย่างมึงน่าจะฟังหมดแล้วนะ"
"มึงต้องการอะไรวะ"ร่างสูงขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิดแค่เห็นหน้าแจ็คสันเขาแม่งก็หงุดหงิดจะตายห่าแล้ว
"กูแค่มาตามของๆกูกลับมา" แจ็คสันตอบ
"มาร์คไม่ใช่ของใครทั้งนั้น"
"เหอะ!" แจ็คสันหัวเราะก่อนจะกอดอกมอง "มึงคอยดูแล้วกัน"
"..."
"อะไรมึง อะไร" เจบียังคงมองหน้าแจ็คสันอย่างเอาเรื่อง
"มึงดูสายตาที่มาร์คมองกูสิ" แจ็คสันแสยะยิ้ม "ดูแล้วยังลืมกูไม่ได้ด้วยซ้ำ"
"..." มาร์คเงียบและหลบตาทันที เจบีมองมาที่มาร์คก่อนจะกดอารมณ์โกรธไว้ก่อน เขาไม่ได้อยากจะมีเรื่องนักหรอก
"ใช่ไหมมาร์ค" แจ็คสันพูดขึ้น "ที่ฉันพูดไปถูกใช่ไหม"
มาร์คเม้มปากแน่น เขารู้สึกกดดันมากถึงมากที่สุด เขาไม่อยากจะอยู่ตรงนี่อีกต่อไปแล้ว
"มึงนี่มันเหี้ยจนไม่รู้ว่าจะเหี้ยยังไงเลยว่ะ" เจบีพูดขึ้น เขากระชับมือมาร์คไว้ก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้น
แจ็คสันแค่นหัวเราะออกมา เขาใช้นิ้วแตะเลือดที่เกรอะกรังตรงมุมปาก มันเจ็บใช้ได้เลยทีเดียวล่ะ
"มันไม่จบแค่นี้หรอก"
.
.
.
หลังจากออกมาจากโรงเรียน มาร์คขอร้องให้เจบีพาเขาไปที่บาร์แห่งหนึ่ง ตอนแรกดูเหมือนจะไม่ยอมแต่เพราะโดนขอร้องเลยต้องยอมแต่โดยดี มาร์คอยากจะระบายอารมณ์ที่อัดอั้นออกมาทั้งหมด เขารู้สึกแย่มากถึงมากที่สุดในวันนี้
เพราะแจ็คสัน หวังคนเดียว
มาร์คดื่มเข้าไปจนไม่รู้ว่าแก้วที่เท่าไรแล้ว เขาดื่มมันไปเรื่อยๆ เจบีห้ามปรามแล้วแต่มาร์คก็ยังทำเหมือนรำคาญแล้วดื่มมันต่อ เรื่องเงินเขาไม่มีปัญหาหรอกนะแต่เขาเป็นห่วงมาร์คมากกว่าไง
ร่างบางดื่มเหล้าเข้าไปจนคอพับ
"มันมาทำเหี้ยอะไรวะ"
"มาร์ค..."
"แม่ง.. กูไม่เข้าใจเลยสัส" มาร์คสบถด่าก่อนจะกระดกเหล้าเข้าไปอีกก่อนจะปล่อยให้ตัวเองนอนไหลลงกับบาร์เหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก
"สภาพกูไม่ต่างอะไรจากหมาเลย... เชี่ย"
มาร์คถอนหายใจ เขาเกลียดตัวเองแบบสุดๆ เกือบจะลืมได้แล้วด้วยซ้ำ มาร์คกระดกเหล้าเข้าไปอีก หัวใจที่บอบช้ำเหมือนโดนซ้ำรอยเดิมอีกครั้ง
มาร์คฟุบหลับไปกับโต๊ะ
เจบีมองคนร่างบางที่หลับไปแล้ว เขาปัดผมที่ปรกหน้าของอีกคนก่อนจะมองจ้องใบหน้าเกลี้ยงเกลาของมาร์ค เขามองมันอยู่อย่างนั้น
เขาไม่เคยเบื่อที่จะมองมาร์คต้วนเลย
เขาจ้องมองมาร์คต้วนอยู่ข้างหลังมาโดยตลอด ทำหน้าที่เป็นที่ดีของมาร์ค คอยดูแลอยู่เสมอไม่ว่าเกิดเรื่องอะไร เจบีจึงถือว่าเป็นเพื่อนที่มาร์คสนิทใจและไว้ใจมากที่สุด
แต่ใครจะรู้ล่ะว่าเพื่อนมันแอบรักเพื่อน
"ทำไมต้องเป็นมึงวะมาร์ค" เจบีพูดขึ้นลอยๆ เขามั่นใจว่ามาร์คได้หลับไปแล้ว
"ทำไมกูต้องรักมึง" เขาลูบแก้มขาวเนียนนั่น เขาสงสัยอยู่เสมอตลอดมาเขาไม่เคยรักมาร์คน้อยลงเลยแม้มาร์คไม่เคยชายตามองมาซักนิด
มีคนบอกว่า อะไรที่ไม่ใช่ต่อให้พยายามแค่ไหนเขาก็ไม่สน
อิมแจบอมก็คือเพื่อนสนิท เป็นได้แค่นี้...
Rrrr Rrrr
เสียงโทรศัพท์ของมาร์คดังขึ้น เจบีมองไปที่หน้าจอเป็นชื่อของคนที่เขาไม่ค่อยอยากจะสนทนาด้วยเท่าไรนัก ตั้งแต่มาร์คไปยุ่มย่ามกับมันเขายิ่งคิดว่าหนทางมันยิ่งไกลเข้าไปอีก
'คิมยูคยอม'
เจบีเบ้ปากก่อนจะหยิบมันขึ้นมากดรับสาย
"ครับ"
(มาร์ค!!... นั่นใครน่ะ?) เสียงจากปลายสายพูดขึ้นอย่างงงงวยเมื่อเสียงที่ได้ยินไม่ใช่เสียงของมาร์ค
"นี่เจบีเพื่อนมาร์คเองครับ"
(อ่อเหรอครับ งั้นตอนนี้ช่วยบอกหน่อยได้ไหมครับว่ามาร์คอยู่ไหน แล้วทำไมนายรับโทรศัพท์มาร์ค)
"ในบาร์ครับ มาร์คเมาจนหลับไปแล้ว" เจบีตอบเสียงเรียบ
(อยู่ที่บาร์ไหนครับผมจะไปรับเขา) ยูคยอมพยายามข่มอารมณ์ให้ใจเย็น เจบีกลอกตาไปมาเล็กน้อย
เสือกจริงๆ...
"มึงไม่ต้องมาหรอกครับ กูดูแลเพื่อนกูได้ครับ กูจะหิ้วปีกแม่งกลับบ้านละ ถ้าคิดจะเด้ามันก็วันหลังแล้วกันนะครับ บาย" เจบีร่ายยาวก่อนจะวางสายไป เขารู้สึกรำคาญคิมยูคยอมแค่มองก็รู้สึกน่ารำคาญแล้ว แบบทำไมต้องเป็นแม่งวะ ทั้งแบดบอย เจ้าชู้ ทุกอย่างที่ชั่วๆแม่งก็มันหมดแหละ ที่สำคัญเขากลัวมากเจ็บอีก คนมันไว้ใจไม่ได้
เจบีพามาร์คขึ้นขี่หลังเพื่อออกจากบาร์แต่รู้สึกเหมือนมาร์คจะรู้สึกตัวจากการขยับ เจบีหันไปมองหน้าคนบนหลังที่ดูหน้าตาแล้วเหมือนพะอืดพะอม
"ขอลงก่อนน" มาร์คพูดเสียงอู้อี้ "จาปายห้องน้าม"
"เดี๋ยวฉันพาไป"
"ม่ายยยย!!" มาร์คตีอีกคน "เอาเค้าลงนะ งือ"
เจบีส่ายหน้าในความเอาแต่ใจของมาร์ค
เวลาที่มาร์คเมาจะงอแงมากๆ เอาแต่ใจแบบสุดๆ เจบีปล่อยให้มาร์คยืนขึ้นแต่ก็ดูโซเซ เจบีช่วยพยุงเอาไว้ คนร่างบางมองหน้าอีกคนแบบหาเรื่อง
"ปล่อยน่าา ช้านไปด้าย" มาร์คสะบัดตัวออกก่อนจะเดินโซซัดโซเซออกไป
เจบีส่ายหน้าแต่ก็เดินตามมาร์คออกไปอยู่ดี
เดินไปได้ซักพักเจบีก็คลาดกับมาร์คเพราะคนที่เยอะพอสมควร เจบีเดินตามไปเรื่อยๆอย่างใจเย็นก่อนจะมีร่างๆหนึ่งมาชนกับเขาเข้าจังๆ
"ท่ดเทๆๆ"
เด็กหนุ่มผมบลอนด์ที่เดินชนเจบีกล่าวและดูท่าทางเหมือนจะเมา ร่างสูงขมวดคิ้วพยายามดันอีกคนออก เด็กนี่เงยหน้าขึ้นก่อนจะทำหน้ามึนๆใส่เขา เขาชะงักเล็กน้อย
ร่างเล็กที่ติดอวบหน่อยจะทรุดลงอีกครั้งจนเขาต้องพยุงเอาไว้ ใบหน้าหวานที่ดูมึนๆนั่นซบลงที่แผงอกของเขาพอดี เจบีกุมขมับ ไม่รู้มาร์คหายไปไหนแล้วแถมเขายังติดพันกับเจ้าบ้านี่อีก
“หลีกทางหน่อยครับ ผมรีบ” เจบีพูดขึ้นแต่ร่างเล็กก็ยังติดหนึบอยู่อย่างนั้น
“ไม่ห้ายปาย ปายส่งบ้านหน่อยย”
“นี่คุณ!”
“มะหวายแล้ว อุ้บ!” ร่างเล็กเหมือนจะอาเจียนออกมาทันที เจบีร้องปรามไม่ให้เจ้าเด็กนี่อ้วกใส่เขา เจบีชะเง้อมองไปรอบๆเพื่อหามาร์คแต่ก็พบกับ...
เขาพบร่างของยูคยอมกำลังลากตัวมาร์คออกไป
“เชี่ยเอ๊ย!”
เจบีสบถก่อนจะรีบเดินตามแต่ดูเหมือนเจ้าเด็กกวนประสาทเขาจะลากตัวเขาไว้ไม่ให้ไปไหนซะงั้น เขาอยากจะโวยวายให้รู้แล้วรู้รอด
“จะไปหนายยยยยย”
“ปล่อยกูโว่ย!”
“มะห้ายไปโว่ยยย อยู่โด้ยกันก๊อนนน”
สุดท้าย... มาร์คก็คลาดสายตาเขาไปจนได้
.
.
.
ไม่รู้โชคช่วยหรืออะไรทำให้ยูคยอมได้เจอมาร์คในบาร์แห่งนี้ มาร์คนอนหลับอยู่ที่เบาะหลังรถของเขา ไหนไอ้เจบีห่าเหวอะไรนั่นบอกจะดูแลเพื่อนของมันเอง ไหงหนีหายให้มาร์คเข้าห้องน้ำอยู่คนเดียว แถมเกือบจะไปกับคนอื่นอยู่แล้ว
ยูคยอมมองร่างที่หลับตาพริ้มผ่านกระจก เขาลอบยิ้มเล็กน้อยตอนแรกที่ว่าจะไปส่งมาร์คที่บ้านแต่ก็เปลี่ยนใจพามาร์คเข้าบ้านตัวเองดีกว่า เขาอยากจะกอดร่างบางนุ่มนิ่มตอนนอนแล้วก็หอมแก้มแรงๆซักฟอดหนึ่ง
เขาขับรถจนมาถึงบ้าน ร่างสูงลงไปอุ้มอีกคนด้วยท่าเจ้าหญิง ยูคยอมมองใบหน้าเจ้าหญิงของเขาพลางยิ้ม เขาพาร่างบางเข้าบ้านจนถึงห้องของเขาแล้ววางเจ้าหญิงของเขาลงกับเตียงนุ่ม
ยิ่งมองยิ่งยิ้มอย่างกับคนบ้าแหนะ
“เป็นแบบนี้ไม่ให้ฉันรักนายได้ยังไง”
“ไม่อยากให้นายอยู่ใกล้ใครเลยนะ”
“โดยเฉพาะไอ้บ้านั่น”
ยิ่งคิดยิ่งโมโหเมื่อเขานึกถึงแจ็คสัน ความเกลียดประเดประดังจนเขาล่ะอยากพามาร์คหนีไปให้ไกลสุดขอบโลกไปเลย อยากไปที่ๆมีแค่เขากับมาร์คเท่านั้นแต่มันเป็นไปไม่ได้
เขาไม่รู้ว่ามาร์ครู้สึกยังไง
แต่สิ่งที่เขารู้สึกกับมาร์คน่ะเป็นของจริง
“ยูคยอมอ่า”
อยู่ดีๆมาร์คก็ตื่นขึ้นมาจากนิทราเสียอย่างนั้น ยูคยอมหันไปมองร่างที่พึ่งตื่นขึ้นมา มาร์คดูเหมือนจะวิงเวียนหัวเล็กน้อย ร่างสูงขึ้นไปนอนข้างๆก่อนจะดันให้อีกคนนอนลงแล้วกอดไว้
“นอนเถอะน่า ไม่มีอะไรแล้ว”
“ฉัน.... ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ไง”
“ฉันพานายมาเองแหละ” ยูคยอมว่าก่อนจะกระชับเอวบางให้เข้าใกล้เขามากขึ้น คางของเขาเกยไหล่เล็กเอาไว้ในท่าที่นอนอยู่
“แล้วเจบีล่ะ”
“เขาฝากนายไว้กับฉันแล้วล่ะ” ร่างสูงโกหกหน้าตายไป ที่จริงคือเขาลักพาตัวมาร์คออกมาชัดๆเลยล่ะ ยูคยอมสูดกลิ่นหอมหวานของมาร์คแม้มันจะคละคลุ้งกับกลิ่นเหล้าไปด้วยก็ตามทีเถอะ
“คิก มันจักจี้นะ ไม่เอาน่า..” มาร์คดิ้น ร่างสูงยิ่งกอดร่างบางไว้แน่นขึ้น มาร์คน่ารักเกินกว่าที่เขาจะทานทนไหว เขากอดมาร์คไว้อย่างนั้น รู้สึกดีที่มีมาร์คอยู่ใกล้
อยากจะอยู่แบบนี้ไปนานๆ
“กอดกันแบบนี้ นายรู้สึกหวั่นไหวบ้างไหม” ยูคยอมพูดขึ้น คนร่างบางเงียบไปครู่หนึ่ง ยูคยอมคิดว่ามันคงไม่ดีที่ถามออกไปแบบนั้นแต่ก็ไม่พูดอะไรต่อ
“นายยังเจ็บกับเรื่องคนนั้นอยู่ใช่ไหม”
“...”
“ฉันไม่รู้ว่านายผ่านอะไรมาบ้างนะมาร์ค”
“...”
“แต่ฉันจะช่วยบรรเทามันให้นายเองแบ่งความเจ็บช้ำของนายมาเถอะและ...”
“...”
“เปิดใจให้ฉันบ้าง”
ไม่รู้ทำไมฟังสิ่งที่ยูคยอมพูดแล้วเขารู้สึกดีในหัวใจของเขาแปลกๆ เป็นเพราะคำพูดหวานๆแบบนี้น่ะเหรอ เขาไม่ใช่ผู้หญิงเสียหน่อยที่จะหวั่นไหวเพียงเพราะคำพูดหวานๆ แต่เขาก็รู้สึกดีอยู่ดีแต่ไม่รู้ว่ามันถึงขั้นไหน
“นอนซะเถอะ” ยูคยอมพูดขึ้นก่อนจะจูบลงที่ขมับของคนร่างบาง ร่างบางพลิกตัวเองให้นอนหันหน้ามายังอีกคนก่อนจะค่อยเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้จนเหลือแค่คืบ
พวกเขามองตากัน
มาร์คค่อยๆหลับตาก่อนจะยื่นใบหน้าเข้าไปจูบที่ริมฝีปากของอีกคนแผ่วเบา ไม่มีการบดขยี้หรือแลกลิ้นใดๆทั้งสิ้นแต่เป็นการส่งผ่านไออุ่นให้กันและกันมากกว่า มาร์คค่อยๆถอนจูบออกมาก่อนจะซุกตัวเข้าไปที่แผงอกแกร่ง
“Good night”
“you too, babe.”
talk
ดีจ้าทาสน้องเอินทั้งหลายยู้ฮู
ใครเดาว่าคยอมมาช่วยบ้าง เอ็งพลาดละ 555555555555555555555
ถามจริงนี่กูแต่งฟิควายหรือมหากาพย์สามก๊ก
เลือกตามสะดวกนะคะ #ทีมน้องมี่ #ทีมพี่บี #ทีมไอ้แจ็ค
โอ้โหทำไมชื่อแท็กแม่งคนละเกรดกันเลย 55555555555555555
โปรดสกรีมที่แท็กเดิม #มาร์คดาวยั่ว นะคะ
แล้วก็บอทฟิค ไปเล่นกับพวกมันได้น้า ไม่กัดค่า พาไปฉีดยาแล้ว
ร้ากนะคะทุกท่าน
ความคิดเห็น